บทที่ 380 หยั่งเชิงอ่องชินจูง
เมื่อกินข้าวเสร็จแล้วอันหลิงหยุนก็ไปดูกงซังหยิน
กงชิงหยินตื่นแล้ว ร่างกายก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่
อันหลิงหยุนให้หยุนโล่ชวนไปพักผ่อน หยุนโล่ชวนเอง ก็เหนื่อยมากแล้ว ไม่ได้หลับทั้งคืน อดนอนจนถึงเที่ยงวัน เกินกว่าร่างกายจะทนรับได้แล้ว
หยุนโล่ชวนถอดเสื้อนอกออก นอนอยู่ด้านนอกข้างกง ชิงหยิน
รอจนนางหลับ อันหลิงหยุนก็หยิบมีดขึ้นมา ให้กงชิง หยินดื่มเลือดอีกครึ่งถ้วย
กงชิงหยินดื่มเลือดแล้วมองอันหลิงหยุน “ทำไมเจ้าทำ
เช่นนี้”
“ข้าทำเพื่อท่านอ๋องของข้า ย่อมไม่ใช่เพราะอ๋องตวน ท่านพักผ่อนก่อนเถอะ”
อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปนั่งลงอีกฝั่ง เอามือเท้าคางไว้ เป็นการพักผ่อน
หยุนโล่ชวนตื่นมาในตอนเย็น ตื่นแล้วก็จะดูแผลให้กง ชิงหยิน กงชิงหยินกลัวถูกจับได้ก็มองไปที่อันหลิงหยุน
“ไม่จำเป็นต้องดูแล้ว ตอนเจ้าหลับข้าดูให้แล้ว ถ้ายังเปิด อีกก็จะเสียยาไปเปล่าๆ เมื่อวานเจ้าก็เปิดดู แผลกลับเป็นหนักขึ้น อย่าเปิดจะดีกว่า ข้าจะมาดูให้ทุกวัน”
“หา”สีหน้าหยุนโล่ชวนเป็นกังวล ยังมีร่องรอยการโทษ ตัวเองอยู่ด้วย
กงชิงหยินรีบดึงมือของนางเอาไว้ “เจ้าอย่าไปฟังที่พระ ชายาเสียนพูด ไม่ได้เป็นหนักอะไร เพียงแต่ให้เจ้าดูไม่ ได้”
หยุนโล่ชวนหน้าแดง รีบดึงมือออก “เช่นนั้นข้ารู้แล้ว”
หยุนโล่ชวนมองไปยังอันหลิงหยุน “ท่านพี่ ท่านพักผ่อน เถอะ ข้าจะอยู่เอง”
“ไม่ต้อง ข้ากำลังรอคนอยู่”
คำพูดของอันหลิงหยุน ทำให้แววตาของหยุนโล่ชวนนิ่ง ลึกไปหลายส่วน
“ข้ารู้แล้ว “หยุนโล่ชวนรีบออกคำสั่ง “เด็กๆ”
“จวิ้นจู่”
“เตรียมของกิน ข้ากับท่านพี่จะเล่นหมากรุก”
“เพคะ”
กงชิงหยินนอนนิ่งไม่สามารถขยับตัวได้ เขาได้แต่ดู เท่านั้น
ทั้งสองเล่นหมากรุกจนถึงเวลาอาหารค่ำ ด้านนอกมีคน รายงานว่า “รายงานจวิ้นจู่ อ๋องชินจงขอพบรออยู่ด้าน นอกเพคะ”
“อ๋องชินจง “มือของหยุนโล่ชวนกำหมากไว้ สีหน้าขรึม ลง เงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองไปทางอ่องตวน สีหน้าของอ๋องตวนดู
ไม่ได้เอาซะเลย
อันหลิงหยุนลุกขึ้น “ท่านอ๋อง ข้าจะไปหาคน รบกวน ท่านอย่าหาเรื่อง แกล้งทําเป็นว่าท่านป่วยจะตายแล้วก็ พอ”
อ๋องตวนฉลาดปานนั้น มองไปที่หยุนโล่ชวน
“ชวนเอ่อ……”
“ในเมื่อข้าตกลงจะอยู่ข้างกายท่านอ๋องแล้ว ก็จะไม่ กลับคำ ขอท่านอ๋องวางใจ ”
สีหน้ากงชิงหยินค่อยๆดีขึ้น กล่าวว่า “ชวนเอ๋อเจ้ามานี่”
หยุนโล่ชวนเดินไปหากงชิงหยิน กงชิงหยินพูดว่า “ใน เมื่อจะหยั่งเชิง เช่นนั้นก็ทำให้มันสมจริงสักหน่อย”
“ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไร”
กงชิงหยินดึงหยุนโล่ชวนหนึ่งที หยุนโล่ชวนยืนไม่ มั่นคงโถมลงไป กงชิงหยินแนบไปที่คอของหยุนโล่ชวนกัดนางหนึ่งครั้ง กัดเพียงเบาๆเท่านั้น พอหยุนโล่ชวนเจ็บ ก็ปล่อย
พอนางลุกขึ้นก็กดที่คอไว้ นางมองกงชิงหยินอย่างไม่ พอใจ “ท่านทำอะไร
“อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง”
รู้ว่าหยุนโล่ชวนไม่เข้าใจ กงชิงหยินอยากจะหัวเราะ เขามองอันหลิงหยุน “พระชายาเสียน ท่านไปหลบหลัง ห้อง สังเกตการณ์ก็พอ ส่วนที่นี่มอบให้ชวนเอ๋อ”
“ได้”
อันหลิงหยุนหมุนตัวไปหลังห้อง หยุนโล่ชวนออกคำสั่ง “ไป เชิญอ๋องชินจงเข้ามา ไม่ต้องเอะอะเสียงดัง”
“เพคะ”
สาวใช้ออกไปแล้ว หยุนโล่ชวนเดินไปดูรอยกัดที่ต้นคอ มองกระจกทองแดงสักครู่ เกือบจะเป็นแผลแล้ว กัดจน เป็นรอยช้ำสีม่วง จับแล้วยังรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง
หยุนโล่ชวนรู้สึกไม่น่ามอง เดินไปหยิบเอาผ้าไหมสีขาว มา มัดมันเอาไว้ เวลานี้อ๋องชินจงก็เดินเข้ามาจากด้าน นอกพอดี
หยุนโล่ชวนก้าวเท้าไปหา “อ๋องชินจง”
“ชวนเอ๋อ”
อ่องชินจงปรากฏรอยยิ้ม สายตาอ่อนโยน ตำแหน่งที่ อันหลิงหยุนอยู่สามารถมองเห็นกิริยาของอ๋องชินจงได้ พอดี
หยุนโล่ชวนพูดขึ้นว่า “อ๋องชินจงเชิญนั่ง”
“S”
อ๋องชินจงเข้าไปนั่งลง มองไปที่เตียงอึ้งไปสักครู่ “นี่……….
“ข้าจะหย่ากับอ๋องตวน แต่อ๋องตวนไม่ยอม ด้วยอารมณ์ ชั่ววูบจึงเป็นเช่นนี้ เรื่องนี้ก็ทำข้าลำบากใจเหมือนกัน ”
เมื่อได้ยินที่หยุนโล่ชวนพูด อ๋องชินจงก็เดินไปตรงหน้า อ่องตวน ก้มหน้ามองอ๋องตวนและถามว่า “แล้วอ๋องตวน มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
“เขาไม่อยากอยู่ในวัง พระชายาเสียนบอกว่าจวนอ๋อง ตวนไม่ปลอดภัย เลยส่งมาที่นี่”หยุนโล่ชวนพูดอย่างไม่ ปิดบัง
อ๋องชินจงมองหยุนโล่ชวน ท่าทีจนปัญญา “ก่อนหน้า นี้อ๋องตวนเคยไปหาข้า เขาตีข้าจนแขนหัก เขาคิดเป็น ปรปักษ์กับข้า”
“ท่านอ๋องเพียงแค่เข้าใจผิด ระหว่างท่านและข้านั้นก็แค่ พี่น้อง”หยุนโล่ชวนอธิบาย อ๋องชินจงกลับส่ายหน้า เดิน อ้อมหยุนโล่ชวนไปนั่งลง รินน้ำชาขึ้นดื่ม
“ชวนเอ๋อ เจ้ารู้หรือไม่ ทำไมข้าจึงออกเดินทางไปทั่วทุกประเทศ”
“ไม่ใช่เพราะท่านชื่นชอบการท่องไปทั่วทุกประเทศ หรือ ออกไปดูไปค้นหาเพื่อเพิ่มความรู้ใหม่ๆ
อ๋องชินจงส่ายหัว เขามองหยุนโล่ชวนอย่างตั้งใจ “ชวน เอ๋อ หากข้าจะพาเจ้าไปย่อมเป็นไปไม่ได้ เจ้าเป็นถึง แม่ทัพน้อยของประเทศนี้ หากข้าพาเจ้าไปจากที่นี่ ต้อง ได้รับการปฏิเสธเป็นแน่
ข้าจึงทำได้เพียงไปแทนเจ้า มองดูสายน้ำและขุนเขา หมื่นลี้ เดินทางไปทั่วทุกประเทศ เพื่อกลับมาเล่าให้เจ้าฟัง
ข้าคิดว่า เมื่อถึงวันที่เจ้าและข้าแต่งงานกัน ข้าจะพูด เรื่องโลกภายนอกให้เจ้าฟัง
แม้หยุนโล่ชวนจะซื่อบื้อแค่ไหน แต่ก็ฟังเรื่องทำนองนี้
ออก
หยุนโล่ชวนจ้องอ๋องชินจงอึ้งไปเป็นเวลานาน นางจึง เอ่ยว่า “อย่าพูดเช่นนี้เลย แม้ข้าจะต้องการหย่า แต่ตอนนี้ ข้าก็เป็นพระชายาตวนแล้ว คำพูดเช่นนี้หากถูกคนอื่นมา ได้ยินเข้า มันจะไม่ดี
อ๋องชินจงรูปโฉมงดงาม ความสามารถโดดเด่น ทำไม จึงชอบคนอย่างข้า ข้า…………..
“ชวนเอ๋อ ใจของข้า เจ้ามองไม่ออกหรือ สิ่งเดียวที่ข้า นึกเสียใจ คือการเดินทางไปทั่วทุกประเทศ จนเมื่อข้า กลับมา พกพาเอาความหวังอันสวยงามที่จะมาสู่ขอยังจวนกั๋วกงนั้น ทุกอย่างกลับสายไปแล้ว
หยุนโล่ชวนหันไปมองอ๋องตวนที่นอนอยู่แวบหนึ่ง ไม่ แปลกที่เขาจะโมโหขนาดนั้น ไปคิดบัญชีกับอ๋องชินจง เขาไม่ธรรมดาจริงๆ ดูแล้วช่างซื่อสัตย์ แต่เขากลับอ่านใจ ของอ๋องชินจงออก
หยุนโล่ชวนมองกลับไป อ๋องชินจงกล่าวว่า “ชวนเอ๋อ ข้าสมควรตายหรือไม่”
หยุนโล่ชวนอ้าปากแต่ไม่ได้ตอบอะไร
อันหลิงหยุนมุมปากขยับเล็กน้อย อ๋องชินจงไม่ใช่เจ้า นายของคนเหล่านั้น และก็ไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน
ประโยคที่ถามว่าสมควรตายหรือไม่ ทำเอาหยุนโล่ชวน
ลำบากใจ
“ชวนเอ๋อ ข้ารู้ว่าข้าเอาแต่คิดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่ข้า ก็วางไม่ลงจริงๆ”
หยุนโล่ชวนมองไปที่เตียงอย่างกังวล อย่าลุกขึ้นมา โกรธจนตายไปก็พอแล้ว
อ่องตวนไม่มีการเคลื่อนไหว หยุนโล่ชวนหมุนตัวไปมอง อ๋องชินจง “พี่ซวนเฉิน”
หยุนโล่ชวนท่าทีลำบากใจ “ข้านับถือท่านเป็นพี่ชายข้าเสมอมา ไม่ว่าอ๋องตวนจะหย่ากับข้าหรือไม่ ท่านก็เป็นพี่ ชายข้า”
“ชวนเอ๋อ ข้าหวังว่าเจ้าจะปกติสุขดีทุกอย่าง ชีวิตนี้ ของข้าก็ไม่เสียใจแล้ว ข้ายินดีที่จะรอ แม้ต้องรอทั้งชีวิต ก็ตาม”
หยุนโล่ชวนไร้คำพูด สูดลมหายใจเข้า ผ้าที่พันไว้บน คอเลื่อนลงมา หล่นลงไป หยุนโล่ชวนจะจับ ถูกอ่องชินจง ดึงเอาไว้
หยุนโล่ชวนเงยหน้า อ๋องชินจงสีหน้าเจ็บปวด “ทำไม เข้าจึงทำร้ายเจ้าได้
หยุนโล่ชวนสีหน้ามึนงง พอนึกได้ก็รีบเอามือปิดที่คอ
“เขาไม่ได้ตั้ง”หยุนโล่ชวนพยายามปิดบัง
อ๋องชินจงสูดลมหายใจเข้า หันหน้าหนี “ปิดไว้เถอะ ทน เห็นไม่ได้ที่เขารังแกเจ้าเช่นนี้”
หยุนโล่ชวนรีบเอาผ้าพันที่คอ มัดได้ไม่ดี กลับเผยร่อง รอยออกมาให้เห็น
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
