บทที่ 379 ร่างกายที่ปล่อยพิษได้

“ถามพวกเขาว่ามาทำอะไร”อันหลิงหยุนน้ำเสียงหนัก แน่นจริงจัง

อาหยู่เอ่ยถามเสียงดัง “แม่เฒ่าดึกดื่นเที่ยงคืนไม่พัก ผ่อน ออกมาขวางรถม้าของพวกข้า มีเรื่องอะไรกัน ”

“นี่เป็นรถม้าของพระชายาเสียนใช่หรือไม่ แม่เฒ่าถาม

ร่างกายสั่นงันงก

อาหยู่พูดว่า “ใช่”

“เช่นนั้นก็ดี ข้าย่าหลานได้รับคำสั่งให้มาเข้าเฝ้า ขอ พระชายาเสียนออกมาพบเราด้วย “แม่เฒ่าพูดอย่าง อาจหาญ

อันหลิงหยุนเลิกผ้าม่านของรถม้าขึ้นมองออกไปข้าง นอก อาศัยแสงจากตะเกียงที่แม่เฒ่าถือไว้ เป็นขอทาน แต่งตัวซอมซ่อจริง

บนหัวของแม่เฒ่ายังมีต้นหญ้าปักอยู่ ในมือถือไม้เท้า กระดูก ไม้เท้าเหมือนกิ่งไม้ที่เก็บจากข้างทาง และเด็ก น้อยข้างกายนางก็สกปรกมอมแมม บนเอวยังแขวนน้ำ เต้าไว้หนึ่งอัน ดูแล้วก็น่าจะห้าหกขวบ

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าคนพวกนี้ไม่น่าจะมีความสามารถ อะไร แต่เรื่องอื่นก็ไม่แน่

“อาหยู่ ถามพวกเขาว่าชื่ออะไร”
“เจ้าชื่ออะไร”

“ข้าชื่อแม่ม่ายพิษ

อันหลิงหยุนลุกขึ้นออกจากรถม้า อาหยู่ขวางไว้ไม่ยอม อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ปกป้องรถม้าให้ดี”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่ควบคุมไม่ได้ได้แต่ทำตามคำสั่ง

อันหลิงหยุนลงจากรถเดินตรงไปข้างหน้า ขอทานเฒ่า มองอันหลิงหยุนหัวเราะหึหึ

“ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพานยามได้มากลับไม่เสีย

เวลาเลย เห็นทีพระชายาเสียนจะเป็นคนใจกล้าเสียจริง ”

“พูดได้ดี เช่นนั้นขอถามเจ้า ใครใช้ให้เจ้ามา

“ย่อมต้องมีคนเรียกให้ข้ามาแน่นอน เห็นพระชายาเสีย นเข้าใกล้ได้ง่ายดายเช่นนี้ วันนี้ข้าจะให้พระชายาเสียน ได้ตายอย่างสุขใจ เด็กขอทาน เจ้าเอางูน้อยของเจ้าออก มา ”

…”ยกงูขึ้น อันหลิงหยุนโล่งอก

ขอทานน้อยหยิบน้ำเต้าขึ้นมา เปิดฝา งูลายตัวหนึ่ง เสื้อยออกมา วางลงกับพื้น งูก็เลื้อยเข้าใกล้อันหลังหยุนอย่างรวดเร็ว แต่พอเลื้อยได้สักพัก ก็หันหัวหนี ยายขอทานสีหน้าขรึมลง “บนตัวเจ้ามีอะไร”

อันหลิงหยุนยิ้ม “เจ้าทายสิ”

“หึ ไม่ว่าจะอะไรก็ช่าง วันนี้ยังไงก็ต้องตาย”

ยายขอทานพุ่งตัวเขาหาโจมตีอันหลิงหยุน อาหยู่ที่รอ อยู่แล้วกำลังจะขยับ อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นว่า

“ห้ามขยับ”

อาหย่อดทนไว้ คนอื่นก็ไม่ขยับเช่นกัน

ยายขอทานคว้าหมับไปที่ไหล่ของอันหลิงหยุน พอ ปล่อยมือก็ตกลงไปกับพื้น ล้มลงอย่างเจ็บปวด

“พิษ พิษอะไร”ยายขอทานยกมือขึ้นมาดูเห็นเส้นสีดำ สายหนึ่งกำลังวิ่งขยายออกไปจากฝ่ามือ ตกใจจนร้องขึ้น มา

อันหลิงหยุนพูดว่า “เจ้ารู้จักน้ำเต้าแห่งหุบเขาราชา โอรสเย้าหวางกู่หรือไม่”

“ผู้เฒ่าใจพิษ”

ยายขอทานหวาดกลัวจนตัวสั่น “เจ้าเป็นใครกันแน่”

“เป็นใครนั้นไม่สำคัญ วันนี้เจ้าควรหรือไม่ควรมานั่นต่างหากสำคัญ”

เด็กขอทานเมื่อเห็นยายขอทานถูกพิษ ก็จับงูขึ้นมา โยนขึ้นไป อันหลิงหยุนถอยหลัง เข็มเล่มนึงทิ่มไปยังร่าง ของเด็กขอทาน เด็กขอทานล้มลงร้องเสียงดังขึ้น

งูที่อยู่บนพื้นตกใจ กัดไปที่เด็กขอทาน งับที่คอของเด็ก ขอทานไว้ไม่ปล่อย ทั้งสองพันกันอยู่บนพื้น ไม่นานเด็ก ขอทานก็ถูกพิษ ขาดใจตาย

งูตัวนั้นปล่อยจากคอเด็กขอทานแล้วก็คิดหนี ถูกอัน หลิงหยุนยิงเข็มเข้าไปจนตาย

ยายขอทานดวงตาเบิกกว้าง ดวงตาเกือบจะถลนออก มา ไม่นานเลือดก็ออกจากทวารทั้งเจ็ดสิ้นใจตาย อันหลิง หยุนหลับตา หมุนตัวเดินไปยังรถม้า

นางยกมือขึ้นจ้องไปยังมือตัวเอง นี่ช่างน่ากลัวเหลือเกิน นางช่างเหมือนกับกิ้งก่าเปลี่ยนสีเหลือเกิน ในเวลาคับขัน จะปล่อยพิษออกมาบนร่างกาย

ไม่เฉพาะผิวหนังเท่านั้น บนเสื้อผ้าก็ด้วย แต่ตอนนี้ นางจับเสื้อผ้าบนร่างกาย ไม่มีพิษแล้ว เช่นนั้นพิษของนาง มาได้อย่างไรกัน

ขึ้นรถม้าแล้วอันหลิงหยุนก็รีบสั่งการว่า “รีบเผาทำลาย เสีย เร็วเข้า”
อาหยี่สั่งให้คนไปเผายายขอทานและเด็กขอทาน และ รีบเดินทางต่อ อันหลิงหยุนนั่งนิ่งอยู่บนรถม้าไม่พูดอะไร อีก

หยุนโล่ชวนตั้งแต่ต้นจนจบนางไม่รับรู้อะไร นางเอาแต่ มองไปยังอ่องตวน กลัวจะเกิดเรื่องจึงเอาแต่ดูแลรถม้า

เมื่ออันหลิงหยุนกลับมาหยุนโล่ชวนก็โล่งอก

รับรู้ได้ถึงสถานการณ์ที่หนักหนา หยุนโล่ชวนไม่กล้า สะเพร่าแม้แต่น้อย

รถม้ามาถึงจวนกั๋วกง อันหลิงหยุนลงจากรถม้าก่อน

คนของจวนกั๋วกงออกมารับตัวอ๋องตวนเข้าไป เมื่อเข้า มาหยุนโล่ชวนก็สั่งการทันที “ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ให้ คัดเลือกทหารชั้นดีจำนวนพันนายล้อมจวนกั๋วกงโดยเร็ว ที่สุด ป้องกันมีคนบุกรุก อีกอย่าง คนทั้งหมดในจวนกั๋วกง หากไม่ได้รับอนุญาตห้ามออกไปเด็ดขาด หากจะออกไป ต้องรายงานก่อน มีป้ายคำสั่งแล้วจึงจะออกจากจวนได้

มีคนเข้าจวนจะขอพบ นอกจากพระชายาเสียนแล้ว คนอื่นต้องรายงานข้าเท่านั้น ไม่มีคำตอบรับจากข้า ไม่ อนุญาตให้เข้า”

อันหลิงหยุนมองหยุนโล่ชวนที่สั่งการจริงจัง คิดว่า ทั้ง หวางฮองไทเฮาและฮั่วไท่เฟยต่างก็มีดวงตาที่หลัก แหลมมาก ที่มองแวบเดียวก็ถูกใจหยุนโล่ชวน ไม่ใช่เรื่อง บังเอิญแน่
คนของจวนกั๋วกงตั้งแต่บนลงล่างต่างก็ทำตามคำสั่ง ของหยุนโล่ชวน แม้แต่ฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงออกมาแล้ว ก็ยังต้องฟังหยุนโล่ชวน

หยุนโล่ชวนเดินไปพบฮูหยิงแก่ตำนักกั๋วกง “ท่านย่า ข้า ต้องดูแลอ๋องตวน ระหว่างทางกลับมามีคนมาขวางทาง เกือบไม่ได้กลับมาแล้ว ”

ฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงแววตาเปล่งประกาย ท่าทีขึงขัง “จวนกั๋วกงทั้งหมด รีบทำตามคำสั่งชวนเอ๋อ ผู้ใดฝ่าฝืนให้ ลงโทษตามกฏทหาร”

“เพคะ”

จวนกั๋วกงส่วนมากเป็นผู้หญิง ผู้ชายส่วนมากต่างก็ไป เฝ้าชายแดน เวลานี้นอกจากกั๋วกงกับชายหนุ่มที่ได้รับ บาดเจ็บไม่กี่คน ที่เหลือก็เป็นผู้หญิงทั้งหมด

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนนี้ อันหลิงหยุนก็รู้สึกตกใจ

หยุนโล่ชวนเอาป้ายคำสั่งขึ้นมาชูให้ทุกคนที่อยู่ตรง หน้าดู หมุนตัวกลับไปยังลานด้านหลังซึ่งเป็นเรือนเดี่ยว

อันหลิงหยุนตามไปดู มอบหมายวิธีการในการดูแลกง ชิงหยุนให้กับหยุนโล่ชวน

“ท่านพี่ ไม่สู้ท่านก็อยู่ในจวนนี้ ดึกมากแล้วอย่ากลับ เลย”

“ก็ดี เช่นนั้นข้ากลับไปพรุ่งนี้แล้วกัน”
“ข้าว่าให้อาหยู่กลับไปรายงาน ว่าท่านพี่จะอยู่ค้างที่ นี่ หากคนพวกนั้นแยกกันลงมือ ก็ไม่สามารถทำอะไร ได้ ตอนนี้ท่านกำลังตั้งครรภ์ ไม่แน่คนพวกนั้นอาจคิด จัดการกับท่านก็ได้”

อันหลิงหยุนพยักหน้า“ก็ดี ”

อันหลิงหยุนสั่งให้อาหยู่ไปยังจวนแม่ทัพก่อน ค่อยไปสั่ง การที่จวนอ๋องเสียน

ทั้งคืน แม่ทัพอันได้ส่งกำลังพลเข้าไปยังจวนอ๋องเสียน เพื่อป้องกันจวนอ๋องเสียน และในคืนเดียวกันก็ไปพบอัน หลิงหยุนที่จวนกั๋วกง

แต่เขาไม่ได้เรียกใคร เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูทั้งคืน เช้าตื่น มาจึงให้คนไปรายงาน

หยุนโล่ชวนได้ยินว่าแม่ทัพอันมา รีบให้คนไปเชิญให้

เข้ามา

อันหลิงหยุนเห็นแม่ทัพอันก็รู้สึกแปลกใจ “ท่านพ่อ ท่าน มาได้อย่างไร”

“พ่อมาดู พวกโจรกบฎเหล่านี้ มันมีกี่หัวกัน กล้าก่อเรื่อง ที่จวนกั๋วกง”แม่ทัพอันหน้าตาถมึงทึง ได้ยินว่าลูกสาวถูก โจมตี ตกใจจนนิ่งเฉยไม่ได้ รีบวิ่งมาดู

อันหลิงหยุนยิ้ม พ่อของนางคนนี้ ช่างกลัวนางเกิดเรื่อง ซะเหลือเกิน
กอดแขนของแม่ทัพอันเอาไว้ อันหลิงหยุนท่าทางเชื่อ ฟัง “ท่านพ่อ ท่านทานข้าวเช้าหรือยัง”

“ยังเลย มาตั้งแต่เมื่อคืน ได้ยินว่าจวนกั๋วกงประกาศกฏ อัยการศึก ก็ไม่ได้เข้ามา

อันหลิงหยุนเข้าใจดีว่ากลัวจะรบกวนนาง รู้สึกซาบซึ้ง ใจมาก

“ท่านพ่อ พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ”

อันหลิงหยุนก็อยู่ในเรือนของนาง กินข้าวกับแม่ทัพอัน

แม่ทัพอันก็พอใจยิ่งนัก

เวลาเที่ยงฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงซาบซึ้งในบุญคุณที่อัน หลิงหยุนที่ได้ช่วยเหลือ จะจัดงานเลี้ยงขอบคุณ

แต่วันนี้ไม่มีเหล้า เวลาพิเศษเช่นนี้ แม่ทัพจวนก็ไม่ได้ ใส่ใจเช่นกัน