บทที่ 376 ลงโทษจวนราชครู

อ๋องตวนเอาพู่กันและหมึกมาเขียนใบเป็นหนี้ให้อันหลิง หยุนหนึ่งใบ อันหลิงหยุนมองแวบหนึ่ง รับไปเก็บเอาไว้ ทั้งสองไปวังเฉาเพิ่งพร้อมกัน

ระหว่างทางอันหลิงหยุนพูดเกี่ยวกับสิ่งที่จะทำต่อไปให้ อ๋องตวนฟัง อ๋องตวนถาม “เจ้ารับประกันหรือว่าข้าจะไม่ ตาย”

“หากอ๋องตนสามารถเพิ่มจำนวนอีกหนึ่งหลักหลัง ตัวเลขห้าแสน ข้ารับประกันได้เลยว่าอ๋องตวนและพระ ชายาตวนจะมีลูกชายในปีหน้าแน่นอน”

อันหลิงหยุนเพียงแค่ล้อเล่นเท่านั้น อ๋องตวนชะงักเท้า “จริงหรือ

อันหลิงหยุนพยักหน้าทั้งที่อาจเป็นไปได้ยาก “แน่นอน”

“เช่นนั้นก็ดี เรื่องนี้ถือว่าตกลง ข้าจะเพิ่มจำนวนให้อีก หนึ่งหลัก “พูดจบอ๋องตวนก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที เหมือน เด็กน้อยสามขวบที่ถูกหลอกล่อให้ดีใจ ดีใจจนเหมือนจะ บินได้

อันหลิงหยุนที่อยู่ข้างหลังมองอ้าปากตาค้าง เช่นนี้ก็ได้ หรือ

ที่แท้ บุรุษที่ตกอยู่ในห้วงความรักนั้นล้วนไม่มีสมอง

มาถึงวังเฉาเฟิง อันหลิงหยุนและอ่องตวนเข้าเฝ้าตามลำดับ หวางฮองไทเฮาที่ไม่ได้เจออันหลิงหยุนเป็นเดือน เห็นท้องของนางโตขึ้นไม่น้อย อารมณ์ก็ย่อมดีขึ้นไม่น้อย

ดูแล้วเด็กคงจะตัวโตไม่เบา

“พระชายาเสียนกำลังตั้งครรภ์ หักโหมไม่ดี ลุกขึ้นมา นั่งเถอะ”

หวางฮองไทเฮาให้สัญญาณ ไห่กงกงรีบจัดเตรียมเก้าอี้ มาหนึ่งตัว อันหลิงหยุนขอบพระทัยและนั่งลงข้างล่างหวา งฮองไทเฮา

อ๋องตวนยังยืนอยู่ข้างล่าง วันนี้ทั้งฮ่องเต้ชิงหยู่และ ฮองเฮาต่างก็อยู่พร้อมหน้า ทั้งสองนั่งอยู่อีกฝั่ง ทำให้ยิ่ง ดูโดดเด่นขึ้น

ฮั่วไท่เฟยนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองแล้วเหมือนจะไม่สบาย ป่วยหนักไม่เบา แต่อันหลิงหยุนเห็นแววตาสีนิลแวววาว ของนาง คิดว่าคงจะทำเช่นนี้เพื่อให้ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั วกงดูเท่านั้น

ฮูหยิงแก่เอ่ยขึ้นว่า “ฮ่องเต้เพคะ เรื่องการแต่งงานของ ชวนเอ๋อ ขอให้ฮ่องเต้ทรงตัดสินใจด้วยเพคะ จวนกั๋วกง ของเราทั้งใหญ่น้อยจะซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณไม่ น้อย”

ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกลำบากใจ ที่นี่เป็นตำหนักเฉาเฟิง ให้ เขาตัดสินไม่เท่ากับตัดสินแทนเสด็จแม่หรือ

“ท่านฮูหยิงแก่ การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ไม่มีเหตุผลที่คนนอกจะช่วยตัดสินได้ ต้องดูที่พระชายาตวนและอ๋องต วนทั้งสองคนด้วย

อีกทั้งนี่ยังไม่ใช่ตอนที่ทั้งสองยังไม่แต่งงานกัน”

“ฮ่องเต้เพคะ ชวนเอ๋อต้องการหย่าอย่างถูกต้องที่สุด แต่อ๋องตวนไม่ยอม แต่การกระทำของเขา เรื่องไหนบ้าง ที่ไม่บังคับให้ชวนเอ๋อตาย ให้ข้าน้อยมองชวนเอ๋อไปตาย กับตาเช่นนี้ ข้าน้อยทำไม่ได้

ฮ่องเต้ หากวันนี้ชวนเอ๋อไม่สามารถหย่าได้ ข้าน้อยก็คง ทำได้เพียงตายเพื่อพิสูจน์ความจริงเท่านั้น”

ฮูหยิงแก่ทำท่าจะคุกเข่าลง

เมื่อเห็นฮูหยิงแก่จะคุกเข่าลง อันหลิงหยุนก็เอ่ยขึ้น อย่างยากลำบากว่า “ฮูหยิงแก่ ช้าก่อน”

ทุกคนต่างมองไปที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรู้ตัวว่าเสีย มารยาท คุกเข่าลงคำนับ “ลูกกังวลว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ ขอเสด็จแม่ ไท่เฟย ฮ่องเต้ ฮองเฮาโปรดให้อภัยด้วย เพคะ”

อยู่ในราชสมัยนี้ สิ่งที่อันหลิงหยุนไม่พอใจที่สุดคือการ คุกเข่าคำนับ ทำไมกัน นางเข้าๆออกๆพระราชวังยังเทียบ กับราษฎรธรรมดาไม่ได้

หากเป็นพวกเขา คนที่ไม่ได้พบเจอกับราชวงศ์ ก็ลด การคำนับลงได้ไม่น้อย
หวางฮองไทเฮาประคองอันหลิงหยุนให้ลุกขึ้น “ลุกขึ้น เถอะ ตัวเจ้าหนัก อย่าเอาแต่คุกเข่า เห็นเจ้าลำบากเช่นนี้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้าขอสั่งให้เจ้า ก่อนถึงกำหนดคลอด เจ้าไม่ต้องคุกเข่าคำนับข้าอีก ”

* ข้าก็ด้วย”ฮั่วไท่เฟยพูดสมทบ

“ข้าก็ไม่ต้อง”

“ข้าก็ละเว้นด้วย

ทั้งฮ่องเต้ชิงหยู่และฮองเฮาต่างก็ละเว้นแล้ว อันหลิงหยุ นก็สบายใจ

ถ้าเช่นนี้ เห็นทีการคุกเข่าครั้งนี้ก็ถือว่าคุ้มค่า

อันหลิงหยุนกล่าวขอบพระทัยแล้วก็มองไปยังฮูหยิงแก่ ตำหนักกั๋วกงที่อยู่ด้านล่าง นางค่อยๆเอ่ยขึ้นว่า “ฮูหยิงแก่ เรื่องหย่าในวันนี้ ใช่ความคิดของพระชายาตวนหรือไม่

“ใช่เป็นความคิดของนางเอง ชวนเอ๋อเองก็อยู่ ข้าจะ บังคับให้นางทำในสิ่งที่นางไม่เต็มใจได้อย่างไรกัน “เพื่อ หยุนโล่ชวนแล้วฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงจึงกล้าเสี่ยงขนาด นี้

อันหลิงหยุนมองไปยังหยุนโล่ชวนที่คุกเข่าอยู่ แล้วก็ มองหน้ากระสับกระส่ายจิตใจร้อนรนไม่เป็นสุขของอ๋องต วน

“เสด็จแม่ ลูกอยากขอถามคำถาม หลังจากที่ลูกได้ตรวจสอบเรื่องภายในครอบครัวแล้ว มีบางเรื่อง ที่ลูก ต้องถามให้ชัดเจนจึงจะได้ ลูกไม่อยากบกพร่องในหน้าที่ เพคะ”

“ถ้าเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ถามเถอะ”

หวางฮองไทเฮาโบกไม้โบกมือ อันหลิงหยุนเดินลงมา จากข้างบน ไห่กงกงรีบเดินไปที่บันได ประคองอันหลิง หยุนเดินลงมา

เมื่อลงไปถึงก็มองไปทางฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกงและ ถามว่า “ฮูหยิงแก่ ท่านจะให้พระชายาตวนและอ๋องต วนหย่าหรือ หรือท่านกลัวพระชายาตวนจะได้รับความ ลําบากในภายหน้า”

“เดิมทีชวนเอ๋อก็ไม่ได้เต็มใจจะแต่งงานกับอ๋องตวน อยู่แล้ว เป็นข้าที่บอกกับนาง ให้ปกป้องอ๋องตวน นางจึง เต็มใจแต่งให้กับอ๋องตวนเป็นรองพระชายา

แต่หากอ๋องตวนดูแลนางดีสักหน่อย ข้าเองก็ยังพอจะ ปลื้มใจได้อยู่บ้าง

ชวนเอ๋อบอกว่าเพื่อจุนฉูฉูแล้ว อ๋องตวนสามารถเสีย สละชีวิตของตัวเองได้ ข้าเข้าใจดีว่าอ๋องตวนเป็นผู้มี ความรักความชอบธรรม แต่ความรักความชอบธรรมนี้ อ๋องตวนไม่ได้มีให้กับชวนเอ๋อ เมื่อก่อนไม่มี ตอนนี้ก็ไม่มี คิดว่าภายหน้าก็คงไม่มีเช่นกัน

ในเมื่อไม่มี ชวนเอ๋อเองก็ลำบากมาไม่น้อย เรื่องนี้ก็ ปล่อยมันไปเถอะ
อันหลังหมุนมองไปทางอ๋องตวน “ฮ่องตวน ท่านมีอะไร อยากจะพูดกับพระชายาตวนหรือไม่”

อ๋องตวนมองไปยังหยุนโล่ชวนที่คุกเข่าไม่พูดอะไรสัก ค่า “ชวนเอ๋อ ยินดีพนันยินยอมรับความพ่ายแพ้ เจ้าจำได้ หรือไม่”

หยุนโล่ชวนหนักใจก็เรื่องนี้ ตอนนี้ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ข้าเพียงแต่ตกลงจะไม่ไปไหน ไม่ได้บอกว่าจะไม่ …”คำว่าหย่าหยุนโล่ชวนไม่ได้พูดออกไป นางได้ตอบ ตกลงแล้ว

อ๋องตวนสลัดชุดคุกเข่าลงข้างกายหยุนโล่ชวน

“ฮองเฮา เสด็จแม่ ฮ่องเต้ ข้าอยากถามคำถามไม่กี่คำกับ ฮูหยิงแก่”

“ถามเถอะ”หวางฮองไทเฮาย่อมต้องช่วยเหลืออ๋องตวน

อ๋องตวนมองไปยังฮูหยิงแก่ตำหนักกั๋วกง “ฮูหยิงแก่ หากชวนเอ่อต้องการอยู่ จะไม่หย่าได้หรือไม่

“แน่นอน หากชวนเอ๋อเต็มใจจะอยู่ นางว่าอย่างไรก็ อย่างนั้น”

ฮูหยิงแก่จวนกั๋วกงคิดเองว่า ยังไงหยุนโล่ชวนก็คง ใจแข็งต้องหย่าแน่นอน

กงชิงหยินมองไปทางหยุนโล่ชวน “ชวนเอ๋อ ข้ารู้ว่าข้า ทำร้ายจิตใจเจ้า แต่ข้าไม่เคยพูดเลยว่า ข้าชอบเจ้า
ข้าไม่อยากเสียหน้า ยอมรับว่าข้านั้นมีตาหามีแววไม่ มองจุนฉูฉูผิดไป

ข้ารู้แต่แรกแล้วว่า จุนฉูฉูนางเป็นคนไม่ดี

นางทำร้ายพระชายาเสียนครั้งแล้วครั้งเล่า ยังจะทำ ไม่รู้ไม่ชี้ต่อหน้าข้า ยังต้องการให้ข้ากับน้องอ๋องเสียน ผิดใจกัน ข้าไม่พูด ที่ข้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรเลย เพียง แค่ไม่มีใจอยากจะทำร้ายผู้ใด ข้าจึงทำได้เพียงไม่รู้ไม่ เห็น

สิ่งที่ข้าไม่เต็มใจอยากยอมรับมากที่สุด คือความรู้สึก ดีๆที่ข้ามีต่อชวนเอ๋อ ความดีของชวนเอ่อข้ารับรู้ในใจมา นานมากแล้ว

เพียงแต่ตัวข้าเองก็เดาใจของชวนเอ๋อไม่ออก

ข้าเป็นคนใฝ่หาคนที่สมบูรณ์แบบ หวังว่าจะได้คนที่ข้า ถูกใจที่สุด จุนฉูฉูข้าชอบนาง ข้าคิดว่านางเป็นคนที่ข้า ใส่ใจที่สุด

แต่ข้าเพิ่งมารู้ทีหลัง ความงามของนางเป็นสิ่งที่ข้าคิดว่า สมบูรณ์แบบ เพราะฉะนั้นนางอยู่ข้างกายข้า ข้ามองว่า เป็นเรื่องสมควรที่สุดแล้ว ข้ายอมรับ ข้าชอบนาง

แต่สิ่งที่ข้าชอบนางนั้นเป็นความดีของนาง นางรู้ผิด ชอบชั่วดี มีความดีงาม

แต่เมื่อนางอยู่ต่อหน้าข้า ทุกๆครั้งที่ข้าหลับ จะคอย ดูถูกข้า ทุบตีข้า ใจข้าเหมือนกำลังมีเลือดไหล ข้ารู้สึกทรมานมาก ”

“อะไรนะ”ฮั่วไท่เฟยโมโหขึ้นมาทันที

สีหน้าของหวางฮองไทเฮาดูไม่ได้ทันที

แม้แต่อันหลิงหยุนเองก็โมโหจนแสดงออกมาทางสีหน้า

พระชายาคนนี้ฉวยโอกาสที่ท่านอ๋องหลับทุบตีเขา เป็น โทษใหญ่หลวงนัก อย่าว่าแต่นางคนเดียวเลย คนทั้ง ตระกูลจุน ก็ต้องได้รับโทษด้วย ตอนนี้จุนฉูฉูก็ไม่อยู่แล้ว แต่เหมือนตระกูลจุนก็ไม่อาจหลีกหนีโทษทัณฑ์ไปได้