บทที่ 373 ตบมือกันสาบาน จะไม่กลับค่าเด็ดขาด

กงชิงหยินถาม “หรือว่าที่เชื่อฟังคำของฮ่องเต้ เพื่อให้ ข้าได้แตกกิ่งก้านสาขา เพื่อเพิ่มลูกหลานให้ราชวงศ์ นั่น ไม่ใช่ทําเพราะเพื่อแสดงความจงรักภักดีต่อประเทศต้าเห ลียงหรอกหรือ ไม่ใช่การจงรักภักดีต่อฮ่องเต้หรือ

เห็นที ข้าก็เพียงแต่ต้องเปลี่ยนวิธีเท่านั้น”

หยุนโล่ชวนทบทวนอยู่สักครู่ “ท่านนี่เถียงข้างๆคูๆ ปกป้องบ้านเมืองกับให้กำเนิดทายาทท่านอ๋องจะเหมือน กันได้อย่างไร”

“ไม่เหมือนกันได้อย่างไร ให้กำเนิดทายาทของข้า หลายคน อีกหน่อยไปสู้รบ อีกหน่อยทำให้บ้านเมืองสงบ สุข นั่นไม่ใช่การจงรักภักดีหรือ นั่นไม่ใช่ความสามารถ หรือ เจ้าไปรบคนเดียว หากตายแล้วจะทำอย่างไร

เจ้าไม่มีทายาทรุ่นหลัง เจ้าก็เพียงภักดีต่อตัวเจ้าเอง เจ้า ให้กำเนิดลูกหลายคน โตมาจงรักภักดีต่อประเทศต้าเหลี ยงไม่ดีตรงไหน ปกป้องให้ประเทศต้าเหลียงเราสงบสุข ร้อยปีไม่ดีหรือ

หยุนโล่ชวนสีหน้ามึนงง “การให้กำเนิดลูกเป็นเรื่องของ ผู้หญิงคนอื่น ข้าย่อมแตกต่าง ข้า..….…… }}

“ข้าไม่เห็นจะมีอะไรแตกต่าง นอกจากการเถียงข้างๆ

หยุนโล่ชวนสีหน้านิ่งอึ้ง มีบางอย่างที่พูดอธิบายยังไงก็ไม่เข้าใจ อยากลบล้างแต่กลับพูดอะไรไม่ออก มองหน้า กงชิงหยินแล้วรู้สึกไม่หักล้างก็ไม่สบายใจ ฉะนั้น ทั้งสอง จึงนิ่งเงียบไป

จ้องมองกันสักครู่ หยุนโล่ชวนรู้สึกกงชิงหยินกำลังเข้า ใกล้ เดิมก็ใกล้กันมากอยู่แล้ว ร่างของทั้งสองแนบชิดกัน ทุกส่วนแล้ว หยุนโล่ชวนเพิ่งนึกได้ว่าต้องออกห่าง

นางอยากถอยไปอีกฝั่ง แต่กลับถูกกงชิงหยินดึงไว้

“ท่านปล่อยข้า ท่าน.………..

“ชวนเอ๋อ ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากจะถามเจ้า”

มองสีหน้าจริงจังของกงชิงหยิน หยุนโล่ชวนคิดว่าเขา คงมีเรื่องสำคัญแน่ จึงไม่ปฏิเสธ

“ท่านถามเถอะ”

“อ๋องชินจงกับข้า เจ้าคิดว่าข้าเทียบเขาไม่ได้หรือ “เรื่อง นี้อยู่ในใจกงชินหยินตลอดมา ประทับอยู่ในใจไม่สามารถ ลืมได้

หยุนโล่ชวนส่ายหน้า “ระหว่างมนุษย์กับมนุษย์นั้นไม่ สามารถเปรียบเทียบกันได้ ท่านกับอ๋องชินจงก็แตกต่าง กัน ”

“แตกต่างกันอย่างไร “กงชินหยินสะกดกลั้นความไม่สบ อารมณ์ในใจ กำลังพยายามทำให้เกิดความสงบสุข ง่าย ต่อการถามเอาความจริง เห็นได้ชัดว่าหยุนโล่ชวนเองก็ไม่ได้คิดว่ากงซินหยินจะมีความคิดอื่นแอบแฝง

“เขากับข้าเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก ก็ไม่ได้รู้สึกว่า เขาจะดีหนักหนา เขากับพี่ใหญ่ก็พอๆกัน แต่เขาชอบ ศึกษาเล่าเรียนกว่าคนอื่น และขยันหมั่นเพียร ส่วนเรื่อ งอื่นๆคงเป็นเรื่องมนุษยธรรม ข้ารู้สึกอ่องชินจงเป็นคนมี มนุษยธรรมดีมาก

ข้าจำได้ตอนเด็กไปเล่นอยู่บนถนน เขาเห็นเด็กคนอื่น ถูกรักแก เขาก็ไปช่วยเหลือ

กงซินหยินโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง ดูแล้วนางยังมีความหวัง อยู่บ้าง

“แล้วข้าล่ะ ข้าไม่มีมนุษยธรรมหรือ “กงชินหยินไม่ พอใจ

หยุนโล่ชวนส่ายหัว “อ๋องตวนก็มี อย่างน้อยกับจุน

หยุนโล่ชวนไม่อยากเอ่ยถึงจุนฉูฉู แต่คิดไม่ถึงว่าจะอด ไม่ได้

อ๋องตวนถาม “อย่างไร

“ที่จริงท่านรู้แต่แรกแล้วว่าจุนฉูฉูเป็นคนอย่างไร ท่าน ไปหาข้าก็เพื่อหลบหน้านาง แต่ถึงสุดท้ายท่านก็ไม่ได้ทำ อะไรนาง ได้ยินว่าท่านอ๋องยังไปส่งนางเป็นครั้งสุดท้าย เห็นได้ว่าท่านก็เป็นคนมีมนุษยธรรมที่ดี อย่างน้อยก็เป็น คนมีความรักและความชอบธรรมอยู่……
แต่ขลาดเขลาไปบ้าง หยุนโล่ชวนไม่กล้าเอ่ยออกไป

เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัยของกงชินหยิน หยุนโล่ชวน จึงพูดว่า “อีกทั้งท่านอ๋องยังมีจิตใจเมตตา และเป็นที่ ยอมรับของทุกคน แน่นอนว่าย่อมดี

“หึ รู้จักประจบข้าด้วย “กงชินหยินขำ อารมณ์ดีขึ้น

แค่ประโยคเดียวของนาง เขาก็ดีใจไปหลายวัน นางช่าง ร้ายกาจจริงๆ

หยุนโล่ชวนส่ายหัว “ข้าประจบไม่เป็น”

“ถ้าเช่นนั้นตอนนี้เรียกว่าอะไร

“พูดความจริง”

กงชินหยินขมวดคิ้ว “มีโอกาส ข้าจะต้องประลองสูงต่ำ กับอ๋องชินจงแน่ เมื่อถึงเวลานั้น ให้เจ้าได้เห็น ข้าจะเทียบ เขาได้หรือไม่”

หยุนโล่ชวนรู้สึกโมโหเล็กน้อย “ท่านทำไมถึงชอบหา เรื่องนัก เขาไม่ได้ยั่วยุท่านสักหน่อย”

“เขาไม่ได้ยั่วยุข้า เขาจะแย่งชายาของข้าไป ชายาของ ข้าก็จะหย่าข้าเพื่อไปหาเขา ข้ายังจะไปหาเรื่องไม่ได้อีก หรือ”

“อย่าเถียงข้างๆคูๆ ข้าไปหาเขาก็แค่สถานะเพื่อน ไม่มี อย่างอื่น ท่านจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร”
“ข้าเป็นอย่างไร”

“จิตใจคับแคบ ทั้งๆที่ไม่มีเรื่องอะไรเลยแท้ๆ ท่าน กลับ……………..

“ข้าก็หวังว่าจะไม่มี ข้าจะละเว้นชีวิตเขา แต่หากมี…….

“พวกเราหย่ากัน พวกเราไม่มีความเกี่ยวข้องกัน ท่านจะ ไปหาเรื่องเขาไม่ได้..….…………..

“ฝันไปเถอะ”สงครามใกล้ประทุแล้ว เขาไม่มีวันปล่อย อ๋องชินจงไปแน่

หยุนโล่ชวนฮีเสียงเย็น “ท่านจะทำอย่างไรก็ทำเถอะ

ไม่ต้องบอกข้า ข้าจะหย่า”

“เช่นนั้นข้าจะให้เจ้ามีลูก จากนั้นก็เลี้ยงลูกให้ข้าดีๆ

กงชิงหยินกอดหยุนโล่ชวนไว้ เขาอยากมีลูกตอนนี้เลย

หยุนโล่ชวนรู้สึกตกใจไม่น้อย สองมือดันกงชิงหยินไว้ “ท่านรีบปล่อยมือ ข้าจะฟ้องท่านย่า ท่านย่าจะมาจัดการ ท่าน”

“เช่นนั้นข้าจะมอบศีรษะให้นาง”

กงชินหยินสูดลมหายใจหนึ่งเฮือก ก้มหน้าลงจุมพิษ หยุนโล่ชวน หยุนโล่ชวนนิ่งอึ้ง เงยหน้าขึ้นมองกงชิงหยิน ใบหน้ามึนงง
เดือนนี้ หยุนโล่ชวนกินๆนอนๆไม่น้อย ที่สามารถกิน ได้ที่อร่อยก็ถูกนางกินหมดแล้ว อาหารที่มาจากวังล้วน ได้รับพระราชทานมาจากฮั่วไท่เฟย บางอย่างไม่เคยเห็น เลยด้วยซ้ำ

นางกินจนใบหน้ากลมอิ่มเอิบแล้ว

กงชิงหยินมองหยุนโล่ชวนตอนนี้ เหมือนมองสาวงาม ที่สุดในปฐพี

ริมฝีปากแดงระเรื่อ ใบหน้าขาวอิ่มเอิบ ดวงตาคู่นั้นของ นางเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืน ดึงดูดเหมือนอัญมณี

ลมหายใจหนักหน่วง กงชิงหยินผ่อนลมหายใจ กอดหยุ นโล่ชวนกดไว้ในอ้อมอก “อย่าทำให้ข้าโมโห ข้าสามารถ ทำให้ตงเอ๋อไม่ต้องแต่งออกไปก็ได้ แต่หากเจ้าต้องการ หย่ากับข้าเพื่ออ๋องชินจงที่สมควรตายนั่น ข้าต้องฆ่าเขา เป็นแน่ ไม่เพียงแต่ฆ่าเขาเท่านั้น ยังฆ่าทุกคนในจวนอ๋อง จงด้วย”

หยุนโล่ชวนดิ้นรนออกมา หน้าแดงไปสักพัก ได้ยิน ว่าถูกคนปิดปากแบบนี้ ก็จะมีลูกได้ง่ายดาย ไม่รู้ว่าจะ บังเอิญเป็นแบบนั้นหรือไม่ ต้องคลอดลูกอีกแล้วหรือ

แต่พอย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องพวกนั้นที่พวกป้าๆพูดกัน หยุนโล่ชวนก็ยิ่งหน้าแดง ผู้ชายจุมพิตหนึ่งทีจะตั้งท้องได้ หรือไม่

มองกงชิงหยินสักครู่ อันหลิงหยุนทิ้งเรื่องที่อ๋องตวน โมโหอ๋องชินจงไว้ข้างหลังหมดแล้ว และพูดว่า”เรื่องหย่าได้ปรึกษากับท่านย่าแล้ว นางบอกว่าจะทูลฮ่องเต้ ฮ่องเต้ เองก็คงตอบตกลงแน่นอน”

“ข้ารู้ ฮูหยิงแก่คงใช้ความเป็นความตายมาบีบบังคับ”

แม้กงชิงหยินจะรู้สึกเสียดาย แต่ก็ยอมปล่อยหยุนโล่ ชวน กงชิงหยุนหมุนตัวเดินไปนั่งอีกฝั่ง ชี้ไปที่กระดาน หมากรุก“ได้ยินว่าเจ้าเดินหมากเป็น”

“เป็นพระชายาเสียนที่สอนข้า มีเพียงที่จวนของนาง เท่านั้น”

“ข้านั้นเดินไม่เป็น นั่นเพราะเป็นสิ่งที่นางประดิษฐ์ขึ้น แต่หากข้าฝึกฝนจนเป็นแล้ว เอาชนะเจ้าได้ เป็นไปได้ ไหมว่า เจ้าจะอยู่กับข้า

“หมายความว่าอย่างไร “หยุนโล่ชวนไม่เข้าใจ

กงชิงหยินพูดว่า “หลายวันก่อนเห็นเจ้าเล่นกับแม่นมเว่ย ครั้งหนึ่ง ข้าเองก็อยากเล่น หากข้าชนะเจ้าได้ เจ้าจะต้อง อยู่กับข้า หนึ่งปี

หลังหนึ่งปีนี้ หากเจ้ายังคิดจะจากไป ข้าก็จะไม่ขัดอีก เป็นอย่างไร ”

หยุนโล่ชวนรู้สึกว่าไม่เลว

หมากรุกเป็นสิ่งที่อันหลิงหยุนคิดขึ้นเพื่อให้นางได้แก้ เบื่อ มีเพียงไม่กี่คนที่เล่นเป็น หากนางชนะอ๋องตวนได้ เช่นนั้นก็สามารถหย่ากับอ๋องตวนได้แล้ว
หากอ่องตวนยังไม่ยอมหย่า ฮ่องเต้ย่อมต้องให้พวกเขา หย่าแน่นอน

“หากท่านแพ้ล่ะ”

“ข้ายอมหย่า”

“หากท่านกลับคำล่ะ”

“ตบมือกันสาบาน จะไม่กลับคำเด็ดขาด”

กงชิงหยินยกมือขึ้น เตรียมจะตบมือกัน