บทที่ 363 วุ่นวายแล้ว

อันหลิงหยุนไม่เคยนึกถึงคำถามนี้มาก่อน สมองของ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรขึ้นมา ได้ปรากฏความคิดหนึ่งขึ้นมา หา วันเวลาที่เหมาะสม ชมดอกไม้ที่เบ่งบานยามฤดูวสันต์ที่ อากาศอบอุ่น ลองทดสอบเขาหน่อยแล้วกัน

“หยุนหยุนไม่มีวันทำเช่นนั้น”กงชิงวี่ตอบกลับอย่าง โมโห

ทันใดนั้นอันหลิงหยุนก็กระจ่างชัด กงชิงวี่อารมณ์ไม่ ดีแล้ว เขาไม่อนุญาตให้นางทรยศ หากนางทำ บางทีเขา อาจจะทำกับนางอย่างที่ทำกับจุนฉูฉู

“อย่างไร เจ้าโกรธแล้วหรือ? ”

จุนฉูฉูมองไปยังอันหลิงหยุนอย่างดูถูกเหยียดหยาม “อันหลิงหยุน เจ้ามิเคยเป็นเช่นข้ามาก่อน หากเจ้าทรยศ เขา เขาก็จะทำกับเจ้าเฉกเช่นเดียวกับข้า หญิงสาวใน เมืองหลวงก็เช่นกัน หญิงสาวที่งามกว่าข้าและเจ้ามี มากมายนัก ถึงแม้บัดนี้ไม่มีทว่าอนาคตก็ไม่แน่ เจ้ากล้า พูดหรือว่าเจ้าไม่เป็นกังวล เจ้ากล้าพูดหรือว่าเขาจัก สามารถดีต่อเจ้าไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ เจ้ากล้าพูดหรือ ว่าเจ้าไม่ต้องการอำนาจโดยชอบธรรม? คนเราเกิดมา นั้น เหตุใดถึงเป็นหญิงสาว? เจ้ารู้หรือไม่ว่าหญิงสาวนั้น ช่างต่ำต้อยนัก? วันนี้ข้าไม่ต้องการอันใด ภายภาคหน้า ก็อาจเป็นจุดจบของข้า ? เขาจักต้องมีหญิงสาวมากหน้า หลายตา ทว่าเจ้าได้ถูกลิขิตไว้แล้วว่าจักต้องเป็นไข่มุก เม็ดงามที่ถูกทิ้งไว้จนเก่าและเหลืองจนไร้ค่า พอเขามอง ไปที่เจ้าก็จะรู้สึกรังเกียจเอาได้ เมื่อเวลานั้นมาถึงเขาจะตัดขาดจากเจ้า ไม่เหลือยศถาบรรดาศักดิ์ ไม่เหลือแม้แต่ อำนาจโดยชอบธรรม เหลือไว้ก็แต่ความอ้างว้าง ข้าไม่ อยากกลายเป็นเฉกเช่นหญิงสาวเหล่านั้น ตั้งหน้าตั้งตา คอยเขามาพลิกป้ายค้นหาถึงจะได้พบ ข้ามิได้ทำผิดอัน ใด ? –

คิ้วปลายงอนของเขาขยับไปมา เขาไม่ต้องการให้หยุน นได้ฟังเรื่องราวเหล่านี้ หยุน

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่เห็นด้วยกับนาง ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าทำเรื่องที่ผิด เหตุใดต้องโยนความผิดมาที่ผู้ชายด้วย เล่า การใช้ผู้ชายช่วยให้เจ้าสมหวังนั้น ชั่วชีวิตข้าไม่มี ทางทำเรื่องเฉกเช่นเดียวกันกับเจ้า จริงอยู่ที่ว่าสักวันเขา จะพอใจผู้อื่น ข้าก็จะแยกจากเขาไปเช่นกัน เหตุเพราะ เขาไม่คู่ควร โลกมนุษย์ต่างหากที่คู่ควร ด้วยว่ายังมีอีก หลายคนที่ดียิ่งกว่าเขา อย่างไรคืออำนาจโดยชอบธรรม อย่างไรคือยศถาบรรดาศักดิ์ สำหรับข้านั้นล้วนมิได้สลัก สำคัญแต่อย่างใด ขอแค่ยินดีที่จะรับหัวใจอีกดวงและ เมื่อถึงคราแก่เฒ่าไปก็ไม่แยกจากกัน สิ่งนี้ถึงเป็นสิ่งที่ข้า ต้องการ เจ้าจักเข้าใจได้อย่างไร?

จุนฉูฉูตะลึงพรึงเพริดจนสมองว่างเปล่า มือของกงชิงวิ่ ค่อยๆลดต่ำลงเพื่อดึงอันหลิงหยุนเข้ามาใกล้ “ข้าไม่มีวัน ทอดทิ้งหยุนหยุน ทั้งมิอาจมีหญิงอื่นใดได้อีก”

ทันใดนั้นปรากฏรอยยิ้มบนหน้าของอันหลิงหยุน “ก่อน หน้าท่านมิเคยกล่าวเรื่องทำนองนี้ ทว่าบัดนี้ข้าตื่นเต้นยิ่ง นัก มิน่าเชื่อว่าใจท่านนั้นเคยนึกพิจารณาถึงเรื่องเหล่านี้ เช่นกัน ? ”
“ไร้สาระ แต่ไหนมาข้าไม่เคยคิดจะมีหญิงอื่น”

อันหลิงหยุนไม่อยากกล่าวถึงเรื่องนี้อีก มองไปทาง จุนฉูฉู จุนฉูฉูมองอันหลิงหยุนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “พวกเจ้ามาหาข้าถึงนี่ เพื่อที่จะแสดงความรักให้ข้าดู หรอกหรือ? ”

“เป็นเจ้าที่เตือนสติข้า ข้าถึงได้ให้คำอธิบายแก่เจ้า “อัน หลิงหยุนไม่อยากที่จะกล่าวอะไรไปมากกว่านี้

“ลงมือเถิด”

กงชิง ออกคําสั่ง ในขณะที่คนของเขากำลังจะลงมือ นั้น จุนฉูฉูได้ตะโกนขึ้นมา “กงชิงวี่ข้าไม่ให้พวกเขา สังหารข้า ผู้ที่สังหารข้าได้มีเพียงเจ้า “กงชิงวี่ไม่ได้สนใจ นาง คนเหล่านั้นก็ได้เริ่มลงมือสังหารนาง

“ช้าก่อน”อ๋องตวนพุ่งจากประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว อัน หลิงหยุนหมุนตัวมองไปทางกงชิงหยินที่กำลังเดินเข้า ประตูมาเช่นกัน กงชิงหยินเดินไปยังเบื้องหน้าจุนฉูฉู

“อย่าสังหารนาง ข้ารับปาก ต่อแต่นี้ไปนางจะอยู่แค่ ภายในตำหนักนี้เท่านั้น มิสามารถออกไปที่อื่นได้และจะ ไม่สามารถไปทำร้ายพระชายาเสียนได้อีก ”

กงชิงวี่สีหน้าเย็นชา ดวงตานั้นแผ่รัศมีแห่งความเยือก เย็นออกมา “พี่สองคิดว่าสามารถขัดขวางนางได้หรือ?”

กงชิงวี่มองดูพวกเขาที่เดินจากไป ออกห่างจากอันหลิง หยุนและดึงดาบที่อยู่เอวของนางออกมา กล่าวว่า “ข้าสามารถทำให้พี่สองวุ่นวายได้แน่

“เจ้ากล้าหรือ?” อ่องตวนขัดขวางจุนฉูฉูไว้ จุนฉูฉูก็ได้ ดึงรั้งอ่องตวนไว้เช่นกัน เพื่อให้อ่องตวนเป็นกำลังให้แก่ นาง

อันหลิงหยุนจนใจจนปัญญา จุนฉูฉูเห็นอ๋องตวนเป็น อะไรสำหรับนางกันแน่?

หยุนโล่ชวนที่ยืนอยู่ข้างนอก นางได้เดินถือดาบเข้ามา ทำเรื่องที่เลอะเลือนแก่อันหลิงหยุน

หยุนโล่ชวนเดินไปยืนข้างกายอ่องตวน ปลายดาบชื้ ไปทางกงชิงวี่ “หากท่านแตะต้องท่านอ๋อง ข้าจะสังหาร ท่าน”

กงชิงหยินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง หยุนโล่ชวนก็ได้มายืน ขวางเขาไว้อยู่ด้านหน้า กงชิงหยินไม่ได้มีท่าทีตอบโต้แต่ อย่างใด เขาจ้องไปที่หยุนโล่ชวนด้วยใบหน้าที่เหม่อลอย

กงชิงวี่แววตาทอประกายล้ำลึก “ชายารองหยุน เชิญ ท่านหลีกไปก่อน

“ข้ามิอาจไปไหนได้

หยุนโล่ชวนที่ดวงตาเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ นาง คือผู้ที่สังหารศัตรู มิอาจอ่อนข้อให้ศัตรูได้

กงชิงวี่มองไปยังอ๋องตวน “พี่สองท่านโปรดออกมา เช่น นั้นเบื้องหน้าท่านอาจมีสองชีวิตที่เป็นศพ”
“เหลวไหล!”

หยุนโล่ชวนพูดไปพลางชี้ดาบแทงออกไปทางกงชิง วี่ กงชิงวีได้พลิกตัวหลบ กงชิงวี่ก็ได้หมุนแทงออกไปอีก ครั้ง

อันหลิงหยุนร้องตะโกนอย่างตกใจ “นางกำลังตั้งครรภ์ ท่านห้ามลงมือกับนาง”

ความประหลาดใจถาโถมจิตใจของอ๋องตวนไม่หยุด “ชวนเอ๋อ!”

กงชิงวี่หาโอกาสเหมาะสม แทงดาบไปทางจุนฉูฉู ต้อง ฆ่านางให้ได้!

อ๋องตวนพลิกตัวไปขวางไว้ หยุนโล่ชวนมองดาบที่ถูก แทงออกมา ก็ได้ผลักกงชิงหยินออกไป ใช้ไหล่ข้างหนึ่ง ขวางดาบนั้นไว้

ส่งเสียงหัวเราะเยาะไปที แทงไปที่ไหล่ของหยุนโล่ชวน หยุนโล่ชวนถอยหลังไปหนึ่งก้าว ดาบที่อยู่ในมือพลันร่วง ลงสู่พื้น

กงชิงหยินตกใจอกสั่นขวัญแขวน วิ่งเข้าไปรับนาง

แขนของหยุนโล่ชวนได้ตกลงมา พลางก้มลงมองดาบที่ อยู่บนพื้น คุกเข่าลงไปหนึ่งข้าง ส่วนมือซ้ายได้หยิบดาบ ขึ้นและใช้ดาบนั้นรั้งร่างตนเพื่อลุกขึ้นมา

อ๋องตวนที่กำลังพยุงนาง “ชวนเอ๋อ”
หยุนโล่ชวนกัดฟันแน่น “ท่านอ๋อง ข้าจักปกป้องท่าน”

หลังจากที่นางลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคงแล้ว อ่องตวนมอง ไปยังไหล่ที่เลือดกำลังไหลออกมาของนาง ดึงนางที่ กำลังจะเดินจากไป ทว่าไม่ว่าอย่างไรหยุนโล่ชวนก็ไม่ ยินยอม

นางมองไปทางกงชิงวี่ พบดวงตาคู่หนึ่งที่แหลมคมอย่าง ไร้ที่เปรียบ “วันนี้ หากอ๋องเสียนสังหารข้าท่านถึงจะ สามารถสังหารอ่องตวน มิเช่นนั้นท่านจงรามือเถิด”

“ผู้ที่ข้าต้องการสังหารคือจุนฉูฉู นางนำคนมาลอบ สังหารหยุนหยุน หากเจ้าบังอาจขัดขวาง ข้าก็มิอาจให้ อภัยเจ้าเช่นกัน”

ตงเอ๋อและแม่นมเว่ยวิ่งเข้ามา หยุนโล่ชวนร้องขึ้นอย่าง โมโห “ถอยไป!”

เสียงของหยุนโล่ชวนนั้นก้องกังวาน จนถึงบัดนี้อันหลิง หยุนยังคงรู้สึกแปลกประหลาดชอบกล ดูไม่ออกว่าเบื้อง หน้านางตอนนี้เกิดเรื่องราวอันใดขึ้น

หยุนโล่ชวนเด็กสาวผู้นี้ ท้ายที่สุดแล้วใช่ว่าชอบอ๋องต วนหรือไม่ !

“กินยายังยั้งเลือดนี่ก่อน” อันหลิงหยุนนำยายับยั้งเลือด ขึ้นมา เตรียมเดินเข้าไปหานางเพื่อส่งยาให้แก่หยุนโล่ ชวน

หยุนโล่ชวนดวงตาฉายแววเย็นชา “ไม่กิน”
อันหลิงหยุนหยุดเดิน นางนั้นยังมีความทะนงตัวอยู่ พอควร มิได้สนว่านางคือคนของตระกูลหยุนเช่นกัน

แต่ทว่าอันหลิงหยุนรู้สึกนับถือนางอยู่หลายส่วน

กงชิงหยินรั้งหยุนโล่ชวนไว้ “ถอยไป”

หยุนโล่ชวนส่ายศีรษะ “ไม่ถอย ท่านพาจุนฉูฉูออกไป ก่อน ข้าจะสกัดเขาไว้ ข้าคือคนของตระกูลหยุน หากเขา กล้าทำร้ายข้า ตระกูลหยุนของข้าจักต้องไปเหยียบที่ จวนอ๋องเสียนเป็นแน่

อันหลิงหยุนหัวเราะไปที จนถึงบัดนี้นางเพิ่งจะได้รู้จัก ตัวตนที่แท้จริงของหยุนโล่ชวน

นี่มิใช่ว่าเป็นการด่าอ๋องตวนว่าเลวจนถึงบ้านเลยหรือ

จนถึงบัดนี้ เขายังต้องการปกป้องจุนฉูฉู ท้ายที่สุดแล้ว เขาต้องการอะไรกันแน่ ?

“น้องสาม เจ้าทำร้ายชวนเอ๋อ ข้ามิอาจปล่อยผ่านไป ได้” อ๋องตวนคลายมือออก ดึงหยุนโล่ชวนขึ้นมา นำดาบ ที่อยู่บนมือของนางออกมา ชี้ไปยังกงชิงวี่

อันหลิงหยุนค่อนข้างสับสน ฉากที่อยู่เบื้องหน้านางนั้น เป็นอะไรที่นางไม่สามารถเข้าใจได้จริงเชียว

จุนฉูฉูดึงปิ่นที่ปักอยู่บนศีรษะนางออกมาและเดินไป ทางที่อันหลิงหยุนอยู่ อันหลิงหยุนม่านตาขยายออก
พลางมองไปยังนาง อีกไม่กี่ก้าวจนฉูฉูที่กำลังจะแทงไป ยังอันหลิงหยุนนั้น หยุนโล่ชวนก็ได้ขัดขวางนางไว้ ส่วน กงชิงวี่ก็ถีบนางออกไป

จุนฉูฉูที่ถูกถีบออกไปชนกับขอบเตียง ได้กระอักเลือด สดๆออกมา

ปิ่นปักผมได้ทิ้งลงจากมือของนาง

ในสถานการณ์ที่ต่างคนต่างไม่ยอมรามือ กงชิงวี่เดิน อ้อมไปหยิบดาบออกมาจากชายสวมเกราะเหล็กและถือ ดาบออกไป

อ๋องตวนหมุนตัวเพื่อที่จะยับยั้งขัดขวางกงชิงวี่ “หยุดอยู่ ตรงนั้น”

สองพี่น้องต่างคุมเชิงอีกฝ่าย ขณะที่อันหลิงหยุนเตรียม ป้องกันตัว ส่วนหยุนโล่ชวนก็กระโดดออกไปชักดาบของ ชายสวมเกราะเหล็ก หมุนตัวเอาดาบไปจ่อที่ลำคอของ อันหลิงหยุน ดาบได้ปาดไปบนลำคอนาง “กงชิงวี่ หาก ท่านถูกตัวท่านอ๋อง ข้าจักสังหารนางเสีย! ”

กงชิงวี่หมุนตัวกลับมา ลำคอของอันหลิงหยุนมีเลือก ออกมา

อันหลิงหยุนมองไปยังกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง พวกเรากลับ กันเกิด ข้าเจ็บ! ”

กงชิงวี่กัดฟัน “หยุนโล่ชวน…
อ๋องตวนก็ตกตะลึงไปเช่นกัน หยุนโล่ชวนออกแรง ที่ดาบ อันหลิงหยุนก็ออกแรงขมวดคิ้ว ด่าทอไปหนึ่ง ประโยค “ทวดเจ้าสิ ข้าเจ็บจะแย่แล้ว! ”

กงชิงวี่ทิ้งดาบที่อยู่ในมือลง วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว “หยุ

นหยุน” หยุนโล่ชวนตะโกนขึ้น “หยุด รับปากข้าหรือไม่ว่าเจ้า

จะปล่อยจุนฉูฉู?

กงชิงวี่กล่าวด้วยความโกรธ ปล่อยหยุนหยุน”

“รับปากหรือไม่? ”

“รับปาก”

กงชิงวี่วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่หยุนโล่ชวนลดมือ ลง ถอยหลังไปยืนอยู่อีกฝั่ง

อันหลิงหยุนลูบคลำไปมา บาดแผลเริ่มที่จะหายสนิท แล้ว

กงชิงวี่ดึงนางเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด ส่วนอันหลิงหยุ นนั้นแสร้งเป็นลม กงชิงวี่ได้อุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมาและ ค่อยๆก้าวออกไปอย่างเชื่องช้า

ชายสวมเกราะเหล็กที่ถือดาบของกงชิงวี่ก็ได้ถอยทัพ อย่างรวดเร็วเช่นกัน