บทที่ 359 จุนซู กูกลดตำแหน่ง

ทั้งสองต่างหยุดชะงัก หยุนโล่ชวนรู้สึกคลื่นไส้ โก่ง คอเหมือนจะอาเจียนครั้งหนึ่ง อ๋องตวนไม่ปล่อยมือ รีบ ประคองแน่นขึ้น

“ปล่อยข้า”

หยุนโล่ชวนโมโห โมโหจนอยากจะอาเจียน

มือของกงชิงหยินลูบหลังให้หยุนโล่ชวน “อย่าโกรธ กิน บ๊วยเปรี้ยวก่อน”

กงชิงหยินส่งบ๊วยเปรี้ยวเข้าปากหยุนโล่ชวน หยุนโล่ ชวนไม่รู้สึกทรมานผลักอ๋องตวนออก “อย่ามาแสแสร้ง”

อ๋องตวนไม่สนใจนาง มองไปทางจุนฉูฉู

จุนฉูฉูโมโหจนหน้าขาวไปหมด ทั้งโมโหทั้งเกลียด ที่ทำ เรื่องเช่นนี้ต่อหน้านาง

นางตายแล้วหรือยังไง

อ๋องตวนถาม “ฉูฉู ทำไม่เจ้าต้องให้คนในจวนตีกันเอง”

จุนฉูฉูท่าทีหยิ่งผยองข่มคน “ข้าเป็นนายหญิงของจวน อ๋องตวน ข้าไม่มีอำนาจลงโทษพวกเขาหรือ

“เจ้ามีอำนาจ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ไม่มีเหตุผล เจ้าไม่รู้หรือ ว่า ควรทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดี “อ๋องตวนสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง แต่สายตาเอาแต่จ้องไปที่หยุนโล่ชวนเป็นระยะ

เขาอยากเห็นสีหน้าของนาง แต่กลับยิ่งทำให้จุนฉูฉู โมโห

จุนฉูฉูเงื้อมือจะขึ้นตีหยุนโล่ชวน เมื่อหยุนโล่ชวนเห็น เข้าก็บันดาลโทสะ อ๋องตวนใช้มือคว้ามือของจุนฉูฉู่เอาไว้ พลักคนออกไป จุนฉูฉูถอยหลัง รู้สึกตกใจ

“ท่านอ๋องท่านกล้าพลักข้า”

อ๋องตวนไม่เอ่ยอะไร หยุนโล่ชวนกล่าวอย่างโมโห “เขา เป็นถึงท่านอ๋อง ทำไมจะไม่กล้า จุนฉูฉู เจ้าเสียสติเป็นบ้า ไปแล้วใช่หรือไม่ คนในจวนต่างดูแลเจ้าอย่างยากลำบาก ให้เจ้าได้เรียกใช้ทั้งวัน เจ้าไม่รู้สึกรักพวกเขาก็แล้วไป เถอะ นี่เจ้ายังจะทำร้ายพวกเขา เจ้าเป็นบ้าหรือยังไง”

“หยุนโล่ชวน เจ้าไม่ต้องมาพูดถึงข้า เจ้ามันมีดีอะไร เจ้า เอาแต่บอกว่าไม่มีใจให้อ๋องตวน แต่เจ้ากลับหลอกล่อเขา อีกทั้งเจ้ายังมีลูก ที่นี่ไม่มีที่ให้เจ้าได้พูด”

จุนฉูฉูจ้องอ๋องตวนและหยุนโล่ชวนอย่างเย็นชา อ๋องต วนส่ายหัว “ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด รอง พระชายาหยุนก็เป็นชายารองของข้า ตอนนี้นางไม่ได้อยู่ ในจวน เจ้าก็ไม่ต้องโมโหแล้ว

ข้าจะไปดูภรรยาของพ่อบ้าน สักพักพระชายาเสียนคง มาถึง

เรื่องนี้ข้าจะไม่ซักไซ้ไล่เลียง กลัวก็แต่เสด็จแม่จะเอาเรื่อง

ภรรยาพ่อบ้านเป็นคนของเสด็จแม่ ความจริงแล้วไม่ใช่ คนที่เจ้าจะทําโทษได้ เรื่องหยามเกียรติในวันนี้ ก็เกิน กําลังข้าจะรับผิดชอบได้

กงชิงหยุนหันไปมองใบหน้าโมโหของหยุนโล่ชวน ยิ่ง เป็นกังวล “นางเป็นพระชายาเอก เจ้าเป็นรองพระชายา สูงต่ำแบ่งชัดเจน เจ้าอย่าพูดเรื่อยเปื่อยให้นางต้องโมโห วันนี้หากนางตีเจ้า นั่นย่อมมีเหตุผลที่มา ไปเถอะ

กงชิงหยินดึงข้อมือของหยุนโล่ชวน หมุนกายพานาง ออกไป

จุนฉูฉูโกรธจนกัดฟัน กงชิงหยินออกไปสั่งการ “จัดคน ดูแลปกป้องพระชายา อย่าให้พระชายามีเรื่อง หลายวัน จากนี้อย่าให้นางออกจากลานบ้าน ของกินของใช้เตรียม ไว้ให้พร้อม อย่าได้ขาดตกบกพร่อง”

มีคนหลายคนรีบเดินมา คุกเข่ารับบัญชา

หยุนโล่ชวนไม่เคยเห็นคนพวกนั้นมาก่อน รู้สึกว่า เหมือนคนของกองทัพวี่หลินที่อยู่ในวัง

หยุนโล่ชวนไม่พอใจ แต่นางถูกลากตัวไปแล้ว

เดินออกไปที่ลานด้านหลังเพื่อดูพ่อบ้านและภรรยา พ่อบ้าน หยุนโล่ชวนรู้สึกเป็นห่วง นางกับพ่อบ้านไม่ได้มี ความสัมพันธ์พิเศษอะไร บวกกับพ่อบ้านก็ไม่ได้ดีกับนาง สักเท่าไหร่
แต่เมื่อคิดถึงพ่อบ้านถูกรังแก นางรู้สึกโกรธในความไม่ ยุติธรรม

มาถึงลานด้านหลังเห็นภรรยาพ่อบ้าน หยุนโล่ชวน เจ็บใจจนร้องไห้

“ทำอย่างไรดี ข้าก็รักษาคนไม่เป็น”หยุนโล่ชวนนั่งลง พูด ภรรยาพ่อบ้านค่อยๆลืมตาขึ้น ตอนนี้ลมหายใจแผ่ว เบามาก แต่มองหยุนโล่ชวนแล้วก็ยิ้มอย่างอบอุ่น

“พระชายารองหยุนอย่ากังวลไปเลย ชีวิตของข้า ถึงฆาตแล้ว จะทนไม่ไหวแล้ว แต่ก่อนจากไปยังสามารถ ได้เห็นท่าน ข้าน้อยก็พอใจแล้ว ”

หยุนโล่ชวนเช็ดน้ำตา “พระชายาเสียนกำลังมาแล้ว เจ้า ต้องอดทนนะ”

หยุนโล่ชวนน้ำตาไหลเหมือนสายฝน ร้องไห้จนจะทน

ไม่ไหว

อ๋องตวนยืนมองพ่อบ้านที่ไม่พูดไม่จา คิดถึงใบหน้าของ จุนฉูฉู มีความรู้สึกรังเกียจอยู่หลายส่วน

ขณะกำลังร้องไห้อยู่นั้น อันหลิงหยุนก็รีบร้อนเข้ามา จากทางประตู ด้านหลังมีกงชิงวี่และอาหยู่ที่ถือกล่องยา ตามเข้ามา

พอเข้ามาอันหลิงหยุนก็ไม่สนใจสิ่งอื่น เดินไปอยู่ตรง หน้าภรรยาพ่อบ้านกำข้อมือของนางไว้และเริ่มจับชีพจร
ตรวจพบว่าพลังภายในไม่เพียงพอ เลือดอุดตัน บวกกับ อาการบาดเจ็บภายนอก คนใกล้จะไม่ไหวแล้ว

อันหลิงหยุนทำการฉีดยากระตุ้นหัวใจก่อน จากนั้นก็ ให้น้ำเกลือ ข้างในมียาบำรุงผสมอยู่ ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ภรรยาพ่อบ้านค่อยๆดีขึ้น ใบหน้าเริ่มมีสีเลือด

พอพ่อบ้านเห็นคนเริ่มดีขึ้น ก็รู้สึกซาบซึ้งมาก คุกเข่าลง คำนับให้กับอันหลิงหยุน “ขอบพระทัยพระชายาเสียนที่ ช่วยชีวิต

ก่อนหน้านี้ข้าทำให้พระชายาเสียนลำบากใจมาตลอด ล้วนเป็นเพราะฟังคำข่มขู่ของจุนฉูฉู ทั้งหมดเพราะข้ามัน เลอะเลือน”

พ่อบ้านร้องไห้สะเทือนใจ อันหลิงหยุนไม่เห็นด้วย หัน ไปทางอ่องตวน “เรื่องราววันนี้ กระเทือนไปถึงไท่เฟย ก่อนมานี่ไท่เฟยกำชับมาว่า ให้ข้าปฏิบัติอย่างเป็นธรรม ”

อ๋องตวนยังพูดอะไรได้อีก เขาเพียงแต่หุบปากไม่พูดจา

หยุนโล่ชวนรีบพูดขึ้นว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะพาท่านพี่ ไปเอง”

พูดจบหยุนโล่ชวนก็เช็ดน้ำตา ลุกขึ้นจะไปทันทำ

อันหลิงหยุนดึงนางไว้ “เจ้าไม่ต้องไปแล้ว ข้าตัดสินใจ เองได้ การขัดแย้งกันในจวนอ๋องตวนข้าไม่ต้องยุ่งก็ได้ แต่การเห็นชีวิตผู้อื่นเป็นใบไม้ใบหญ้า อีกทั้งยังเกี่ยวพัน ถึงไท่เฟยที่อยู่ในวัง จะละเว้นพวกเจ้าไปไม่ได้
อันหลิงหยุนมองไปทางอ่องตวน “อ๋องตวน เรื่องราวใน จวนของท่านข้าจะไม่ยุ่งก็ได้ แต่เรื่องของภรรยาพ่อบ้าน ยังไงข้าก็ต้องสอบสวน

“เรื่องที่ฉูฉูทำทั้งหมด ล้วนได้รับคำสั่งจากข้า หากเรื่อง ที่นางทําผิดจริง ข้าพร้อมจะรับโทษพร้อมนาง” กงชิงหยินหมุนตัวจากไป อันหลิงหยุนรู้สึกชื่นชมอ่องต วน จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังไม่ปล่อยวางจุนฉูฉู คงเป็นสิ่งที่

คนทั่วไปเรียกกันว่าความหลงใหล

ออกจากประตูอันหลิงหยุนก็เริ่มตรวจสอบ หยุนโล่ชวน อยู่เป็นเพื่อนภรรยาพ่อบ้าน

ขณะนี้เองแม่นมเว่ยก็มาถึงแล้วเช่นกัน เมื่อเห็นพี่น้อง เก่าแก่ถูกรังแกจนมีสภาพเช่นนี้ น้ำตาก็เอ่อล้น

พี่น้องเก่าแก่ต่างก็ร้องไห้ขึ้นมา หยุนโล่ชวนก็อดไม่

ได้ที่จะร้องตาม

เมื่อตรวจสอบชัดเจนแล้ว อันหลิงหยุนก็ไปยังลานบ้าน ของจุนฉูฉู จุนฉูฉูนั่งดื่มชาอย่างสบายอารมณ์อยู่บนม้า หินในลานหน้าบ้าน จากประสบการณ์หลายครั้งที่ผ่านมา ครั้งนี้เป็นครั้งที่นางใจเย็นและมองในแง่ดีมากที่สุดแล้ว

เมื่อเห็นอันหลิงหยุน จุนฉูฉูก็ยังคงสวมชุดแดงทั้งตัว

อันหลิงหยุนเดินเข้าประตูไปอยู่ตรงหน้านาง ด้านหลัง ตามมาด้วยอาหยู่ จุนฉูฉูรู้สึกผิดหวังอยู่เรื่องเดียวเท่านั้น นางคิดว่ากงชิงวี่จะตามมาด้วย พวกเขาจะได้พบหน้ากัน
คิดไม่ถึงว่า กงชิงจะไม่มา

นางรู้สึกผิดหวัง ดื่มชาและรู้สึกขำ

สายตาดูถูก มองไปยังอันหลิงหยุน นางรู้สึกไม่เข้าใจ เดิมทีสามารถอวดใครต่อใครได้ ทําไม่จึงกลายเป็นเช่นนี้ ไปได้

“ข้าได้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ และได้รับความไว้ วางใจจากไทเฟย ให้มาตรวจสอบเรื่องที่เจ้ากระทำเกิน กว่าเหตุต่อบ่าวรับใช้ในจวนของเจ้า ตอนนี้ได้ทำการ ตรวจสอบจนแน่ชัดแล้ว วันนี้ จะขอริบตำแหน่งพระชายา ของเจ้า ให้ลดตำแหน่งเป็นสนมนางใน

จุนฉูฉูเงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุน หัวเราะ“เจ้าคิดว่าเจ้า เป็นอะไร ตำแหน่งพระชายาเอกของข้า เป็นสิ่งที่เจ้าจะ ตัดสินได้หรือ ข้าจะเข้าวังเฝ้าฮ่องเต้”

“ถ้าเจ้ามีปัญญา ก็ไปเฝ้าเถอะ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น มองจุนฉูฉูแวบหนึ่ง แล้วจึงหมุนตัว จากไป

จุนฉูฉูยกน้ำชาจ้องมองไปยังอันหลิงหยุนที่จากไป มือ นางกำถ้วยชาไว้แน่น จนอันหลิงหยุนจากไปลับตาแล้ว ถ้วยชาในมือนางจึงหล่นลงบนพื้น

ดวงตานางแข็งกระด้าง จ้องไปที่ประตู

“ท่านอ๋องล่ะ “จุนฉูฉูไม่คิดว่ากงชิงหยินจะไม่มา
สาวรับใช้รับคุกเข่าลง “ข้าน้อยไม่ทราบเพศะ

“…..กงชิงหยิน เจ้าไม่ละอายใจต่อข้าหรือ

อ่องตวนตอนนี้ยืนอยู่ที่ประตูลานบ้านของจุนฉูฉู เมื่อ ได้ยินที่จุนฉูฉูพูด เขาไม่ได้เข้าไป หมุนตัวแล้วจากไป อ้นหลิงหยุนและกงชิงไม่ได้จากไปไหน อันหลังหยุ

นเงยหน้าขึ้นเห็นเงาด้านหลังที่จากไปของอ๋องตวน รู้สึกช่วยไม่ได้