บทที่ 357 จุนฉูฉูใช้อำนาจโดยมิชอบ

เอาโถบ๊วยไป เปิดฝาแล้วมอง บ๊วยเปรี้ยวผลึกน้ำตาล สีขาวเกาะอยู่ หยุนโล่ชวนไมชอบกินของสิ่งนี้ แต่ไม่รู้ ทําไมพอมองแล้ว เกิดอยากกินขึ้นมา

มือล้วงหยิบออกมาหนึ่งเม็ดใส่เข้าปากไป อมอยู่สักพัก อารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง อาการคลื่นไส้ก็ไม่มีแล้ว

อมอยู่สักพัก ก็อยากกินข้าว หยุนโล่ชวนกลืนลงไป แล้วเริ่มกินข้าว

ตอนนี้กินข้าวไปไม่น้อย ถ้วยเล็กหนึ่งถ้วยก็กินหมด กิน อิ่มแล้วหยุนโล่ชวนก็ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย หมุนตัวกลับ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จะไปจวนอ๋องเสียน

กงชิงหยินยังไม่วางใจ ลุกขึ้นเดินตามไป แม่นมเว่ยจะ ตามไปด้วย หยุนโล่ชวนอ้างว่ามีกงชิงหยินอยู่ ให้แม่นม เว่ยวางใจ แม่นมเว่ยจึงรับปากไม่ตามไป ฝากฝังกับกงชิง หยิน “รบกวนท่านอ๋องแล้ว ”

“กลับไปเถอะ”

กงชิงหยินมองแม่นมเว่ยแวบหนึ่ง ก่อนมุ่งหน้าไปยังจวน อ๋องเสียน

พอแม่นมเว่ยกลับไปแล้ว หยุนโล่ชวนก็เอ่ยขึ้น “ท่าน อ๋องไม่จำเป็นต้องไปเป็นเพื่อนข้า ข้าไปเองได้”

กงชิงหยินถาม “ข้าน่ารำคาญมากหรือ
“ไม่ใช่เช่นนั้น เพียงแต่ปกติท่านก็ไม่มา และก็คงจะยุ่ง มาก มีกล้ารบกวนท่านอ๋อง”ไม่อยากกระทบความรู้สึกระ หว่างจุนฉูฉูและเขา

หยุนโล่ชวนนั้นรู้สึกดูถูกกงชิงหยิน เป็นชายชาตรีแท้ๆ กลับถูกจุน ควบคุมทุกอย่าง ไร้อนาคตสิ้นดี

“ถ้าไม่ได้รู้สึกรำคาญ ก็ไม่ต้องมากความ”

กงชิงหยินเดินผ่านจวนอ๋องตวนไป แต่หยุนโล่ขวนกลับ มองอยู่สักพัก ไม่เข้าใจว่าทำไมกงชิงหยินเดินผ่านแต่ไม่ เข้าไป

พอถึงจวนอ๋องเสียนหยุนโล่ชวนบอกกับพ่อบ้านว่ามา กล่าวขอบคุณ ก็เข้าไปยังลานบ้านของจวนอ๋องเสียน

เวลานี้อันหลิงหยุนยังคงพักผ่อนอยู่ เมื่อวานแทบไม่ได้ พักผ่อนเลย มัวแต่ยุ่งอยู่ทั้งวัน เมื่อคืนกว่าจะกลับมาถึงก็ ดึกมากแล้ว ก่อนนอนยังกินอาหารไปอีกมื้อ นางหลับลึก ไม่ตื่น

อาหยู่เฝ้าอยู่ที่ประตู หยุนโล่ชวนมาถึงหน้าประตูลานโอ วหลานก็ตะโกนเรียกนาง “ท่านพี่”

อันหลิงหยุนสลึมสลือตื่นขึ้นมา เหมือนได้ยินเสียงคน เรียกนาง

สีหน้าของกงชิง ไม่ค่อยพอใจ ลุกขึ้นมองไปทางประตู สวมเสื้อแล้วลงจากเตียง
อันหลังหยุนตามออกมาเห็นหยุนโล่ชวนและอ๋องตวนที่ ลานบ้าน

“มากันแต่เช้า พระชายารองดีขึ้นบ้างแล้วหรือ”

“ท่านพี่ ข้าดีขึ้นมากแล้ว เพราะยาบำรุงครรภ์ของท่าน แท้ๆ เช้านี้ข้ากินแล้ว สามารถกินข้าวได้แล้ว

หยุนโล่ชวนสีหน้าดีใจ อันหลิงหยุนกล่าวกับนางว่า “เจ้า

ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

อันหลิงหยุนมองไปที่อ๋องตวน เดินไปกินข้าวที่ลานด้าน หน้า

หยุนโล่ชวนรีบเดินตามไปข้างหลัง ไม่เจอกันตั้งนานก็ ต้องรู้สึกกระตือรือร้นเป็นธรรมดา อันหลิงหยุนก็ชินเสีย แล้ว หยุนโล่ชวนก็พูดของนางไป อันหลิงหยุนก็กินข้าว ของนางไป

หยุนโล่ชวนเห็นกับข้าวบนโต๊ะก็อยากกินขึ้นมากบ้าง อันหลิงหยุนถาม “กินอีกสักหน่อยหรือไม่”

อันหลิงหยุนเป็นคนท้อง นางย่อมเข้าใจคนท้องด้วยกัน ตอนนี้หยุนโล่ชวนก็เป็นพวกเห็นอะไรอยากกินอย่างนั้น

หยุนโล่ชวนก็ไม่เกรงใจ “เช่นนั้นขอข้าชิมหน่อย”

หยุนโล่ชวนนั่งลงก็เริ่มกินเลย กงชิงหยินก็นั่งลงข้างๆ นาง อันหลิงหยุนสังเกต กงชิงหยินแปลกประหลาดไป บ้าง
จุนฉูฉูพูดได้ว่าหายดีแล้ว แต่ก็ต้องการคนดูแล แต่เขา นอกจากจะไม่อยู่ที่จวนฮ่องตวนแล้ว ยังมาอยู่ข้างกาย หยุนโล่ชวนอีก

กงชิง คืบกับข้าวให้อันหลิงหยุน “เจ้าชอบกิน กินมาก หน่อย”

เนื้อไม่มาก ไม่แปลกที่อันหลิงหยุนชอบ ปกตินางไม่ ชอบกินเนื้อ แต่วันนี้ล้วนถูกหยุนโล่ชวนกินจนหมด กงชิง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถือสา

หยุนโล่ชวนจ้องเนื้อชิ้นสุดท้าย มีความรู้สึกหดหู่บาง ส่วน กินข้าวไปนิดเดียว ก็ไม่รู้สึกอยากอาหารแล้ว

กงชิงหยินเอ่ยขึ้น “ชวนเอ๋อไม่กินแล้วหรือ”

อันหลิงหยุนได้ยินก็รู้สึกแปลกๆ คุยกับหยุนโล่ชวน มอง เนื้อในถ้วยของนางทำไมกัน

เนื้อชิ้นนี้ เดิมอันหลิงหยุนจะไม่กินก็ได้ นางเองก็ไม่ ชอบกินเนื้อ หลังตั้งครรภ์ยิ่งไม่ชอบไปใหญ่

แต่พอได้ฟัง กงชิงหยินพูดเช่นนั้น เนื้อชิ้นนี้นางคง จําเป็นต้องกิน

พอเนื้อเข้าปากแววตาของกงชิงหยินลึกลง ลุกขึ้นและ เดินออกไป

หยุนโล่ชวนก็ลุกขึ้นยืน ก้มคำนับแล้วตามออกไป
อันหลิงหยูนนึกว่าพวกเขาจากไปแล้ว ใครจะคิดว่าหลัง จากกินข้าวเสร็จแล้วก็ไปที่ลานหน้าบ้านจึงพบว่า อ๋องต วนยังไม่ไปไหน ไปที่ตำหนักจู๋หยุนที่อยู่ลานด้านหลังของ จวนอ๋องเสียน

อันหลิงหยุนถาม “ไปที่นั่นทำไมกัน”

พ่อบ้านตอบอย่างจนปัญญาว่า “พระชายารองหยุนรู้สึก ง่วงนอน อ่องตวนคิดว่าอยู่ที่นั่นคนชินเสียแล้ว พวกเขา จะพักที่นั่นสักครู่”

“น่าขัน มีจวนอ๋องตวนไม่กลับ จวนกั๋วกงก็ไม่ไป แต่ กลับจะอยู่ที่จวนของพวกเรา ”

“หลิงหยุน ข้ายังมีงานต้องทำ วันนี้เจ้าไปกับข้าเถอะ”กง ชิงวี่คิดถึงจุนฉูฉูแล้วรู้สึกไม่ไว้วางใจ

มีบางคนจ้องจะเอาชีวิตผู้อื่นทุกวิถีทาง จุนฉูฉูเป็นเช่น

นั้น

อันหลิงหยุนคิดว่าหยุนโล่ชวนเองก็รบกวนไม่น้อย นาง ก็ไม่อยากอยู่บ้าน

จึงตามออกไปโดยว่าง่าย

จิ้งจอกหางสั้นเหมือนจะรับรู้ว่าหยุนโล่ชวนคงไม่ปล่อย นางแน่ ก็ตามอันหลิงหยุนออกไป เจ้ากาน้อยสีดำก็รีบบิน ตามออกไป

อันหลิงหยุนได้แต่พาพวกเขาออกไปด้วย
ขึ้นรถมาแล้วอันหลิงหยุนถามว่า “ไปไหนกัน”

“วันนี้ข้าจะเข้าวัง”

..”อ้นหลิงหยุนรู้สึกเศร้าใจ มิสู้ให้นางอยู่ในจวนกับ เผชิญกับหยุนโล่ชวนซะยังดีกว่า

แต่ก็ขึ้นรถม้ามาแล้วลงไปก็คงไม่ดี ทำได้เพียงตามไป ก่อน

พอเข้าวังอันหลิงหยุนก็ไปคำนับหวางฮองไทเฮาก่อน ไม่ได้เจออันหลิงหยุนหลายวันหวางฮองไทเฮารู้สึกคิดถึง นางอยู่บ้าง จึงให้นางอยู่เป็นเพื่อนที่วังเฉาเพิ่ง

ตอนนี้จุนฉูฉูไม่เป็นอะไรแล้ว นางลุกจากเตียงไปอาบ น้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาแล้วนึกถึงกงชิงหยินจึงถามว่า “ท่านอ๋องล่ะ”

“ท่านอ๋องไม่กลับมาเลย ไม่ทราบว่าไปที่ใดเพคะ”

จุนฉูฉูแปลกใจ “ข้าไม่สบายเขากลับไม่อยู่ในจวน จะไป ที่ไหนกัน ”

“ข้าน้อยไม่ทราบ”สาวรับใช้รีบคุกเข่าลง รับรู้ถึงความ โหดร้ายของจุนฉูฉูอยู่ลึกๆ หากมีอะไรไม่พอใจเล็กน้อย ต้องถูกลงโทษ

จุนฉูฉูสีหน้าไม่ดีมองสาวใช้ที่คุกเข่าอยู่กับพื้น “ไปถาม พ่อบ้าน ดูสิว่ามันเรื่องอะไรกัน”
“เพคะ”

สาวใช้ลุกขึ้นถอยออกไป จนฉูฉูรู้สึกร้อนใจอยู่บ้าง หมุนตัวกลับไปนั่งมือกำที่เท้าแขนของเก้าอี้ไว้แน่น

เมื่อก่อนเขาไม่เป็นเช่นนี้ มีเพียงครั้งนี้ ที่เงียบไม่พูด อะไร

จุนฉูฉูคิดถึงเรื่องที่นางด่าทออ่องตวน คิดถึงตอนที่นาง กินยาของอันหลิงหยุน หรือว่าอันหลิงหยุนได้พูดอะไร

ออกไป

พ่อบ้านเข้ามาจากด้านนอก รีบน้อมทักทาย “พระ ชายา”

“อืม ท่านอ๋องล่ะ”จุนฉูฉูเงยหน้าขึ้นมอง

พ่อบ้านลังเลชั่วครู่ “ออกไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ยังไม่กลับมาเลย ”

“ไปตามหา เจอแล้วก็พากลับมา”จุนฉูฉูรู้สึกหมดความ อดทน นางป่วยหนัก เขาออกไปข้างนอกยังสบายใจได้ หรือ?

พ่อบ้านถอยออกไป พอพ้นประตูก็ส่ายหัว

เจอแล้วให้พากลับหรือ

นั่นเป็นท่านอ๋องนะ อยู่ใต้เพียงหนึ่งอยู่เหนือนับหมื่น ไม่ใช่เรื่องที่พระชายาอย่างนางจะทำได้ นางไม่รู้สถานะตัวเองเสียแล้ว

พ่อบ้านออกจากจวนไปตามหาอ๋องตวน ถามแล้วได้ ความว่า อ๋องตวนเงินผ่านหน้าจวนไปแล้ว ยังพาพระ ชายารองหยุนไปด้วย

เดิมพ่อบ้านไม่อยากจะรายงานเรื่องนี้ให้จุนฉูฉูทราบ ไม่ คิดว่าหูตาของจุนฉูฉูจะมีมากมายนัก นางรู้ตั้งนานแล้ว

จุนฉูฉูโมโหจนคว่ำโต๊ะ นางลุกขึ้นยืน กวาดสิ่งของใน ห้องจนกระจัดกระจาย ทั้งจวนอ๋องตวนกลหนวุ่นวายไป หมด

ไม่มีเหตุผลอะไร แค่นางไม่พอใจ ทั้งจวนอ๋องตวนต้อง รับกรรม

ตั้งแต่บนลงล่าง จากล่างขึ้นบน คนทั้งหมดของจวนต่าง ถูกเรียกมารวนกันจนหมด ทั้งหญิงชายคุกเข่าเรียงแถว ขนานกัน ตบหน้าคนละหนึ่งฝ่ามือ เริ่มร้องได้ หลังจากนั้น ก็ตบตีรุนแรงขึ้น ในที่สุดจุนฉูฉูก็อารมณ์ดีจนยิ้มได้

บ่าวไพร่พวกนี้ไม่สามารถทนแรงตบตีได้ บ้างก็สลบไป เลย

พ่อบ้านนั้นแต่ไหนแต่ไรก็อยู่ข้างจุนฉูฉู ครั้งนี้เรื่องที่เขา ปิดบังเรื่องอ๋องตวนทำให้จุนฉูฉูโมโหมาก จุนฉูฉูไม่ละเว้น เขา เรียกตัวภรรยาของเขามา ทั้งสองคุกเข่าอยู่ตรงหน้า อยู่ตรงเท้าของจุนฉูฉู ให้ทั้งสองต่างตบหน้าซึ่งกันและกัน