บทที่ 355 ยาแก้แพ้ท้องไม่ได้ผล

อันหลิงหยุนเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้กงชิงวี่ฟัง สีหน้า ของกงชิงวี่ยิ่งอยู่ยิ่งไม่น่าดู ฟังจบแล้วก็คำรามเสียง เย็น”สองแสนยังน้อยไป

“ไม่เป็นไร ก่อนหน้านี้ข้าคิดจะเอาแค่หนึ่งแสนห้าหมื่น ตำลึง แต่เมื่อเห็นอ๋องตวนที่ทำหน้าไม่แยกแยะผิดถูก ก็ เรียกเพิ่มอีกห้าหมื่น “อันหลิงหยุนอธิบาย

กงชิงวิ่ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆเหมือนเช่นเคย “อาหมู่”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ไปจวนอ๋องตวน ทุบป้ายหน้าจวนให้ข้าที

“หา”

อาหยู่นิ่งอึ้งอยู่เป็นครู่ มองกงชิงวี่ที่ไม่ส่งเสียงใดๆ

ทุบป้ายจวนอ๋องตวน นั่นมันจวนอ๋องนะ

แม้จวนอ๋องเสียนจะร้ายกาจเพียงใด แต่ก็ไม่ควรไปรื้อ หน้าประตูโดยตรง

กงชิงวี่มองด้วยสายตาเยือกเย็น “ทำไม หรือจะให้ข้าไป เอง”

“ข้าน้อยจะไปทันที “อาหมู่หมุนตัวออกไปด้านนอก นำ บ่าวรับใช้อีกหลายคนในจวนไปด้วย ไม่นานก็ถึงหน้าจวนอ่องตวน อาหยออกคำสั่ง บ่าวรับใช้ท่าตาม ทุบป้ายหน้า จวนอ๋องตวน

ก่อนอาหยู่กลับมาอันหลิงหยุนกำลังมองกงชิงวี่ สีหน้า กงชิงวี่ไม่ดีนัก อันหลิงหยุนถามว่า “ท่านไม่ขาดทุนก็ แล้วไปเถอะ”

“ข้าอยากจะฆ่านาง”กงชิงวี่กุมมืออันหลิงหยุนเอาไว้ สายตาเยือกเย็น

อันหลิงหยุนอิงแอบเข้าไป “สองแสนไม่น้อยแล้ว แค่นี้ก็ ไม่มีเรื่องแล้ว”

“หมาป่าย่อมมีสันดานป่าเถื่อนยากจะเปลี่ยน ไม่ช้าก็เร็ว ต้องก่อเรื่องร้ายแรง หลิงหยุนเจ้าอยู่ในที่แจ้ง นางอยู่ในที่ มีด ยังไงก็ยากจะป้องกัน”

“ข้าจะระวังตัว”

สองสามีภรรยาคุยกันสักครู่ อารมณ์ของกงชิงวี่จึง ค่อยๆดีขึ้นมาบ้าง กำลังเตรียมตัวจะไปพักผ่อน คนของอู๋ องตวนนําเอาเงินสองแสนตำลึงมาถึง

อันหลิงหยุนไปดูเงิน มีกล่องอยู่สิบใบ อันหลิงหยุนเปิด แล้วเรียกให้คนไปนับตั้งแต่บนลงล่าง ตรวจนับจนครบ แล้วเอาเข้าคลัง

อันหลิงหยุนยืนส่ายหัวอยู่อีกข้าง “ท่านอ๋อง อ๋องตวน ช่างหาเงินเก่งจริง ช่างน่าอิจฉานัก”
“มีอะไรให้ต้องอิจฉา เจ้าเองก็ไม่ได้ขัดสนเงิน”

อันหลิงหยุนไม่พูดกับเขา เอายาหนึ่งเม็ดให้คนของอ๋อง ตวนส่งกลับไป “ดื่มน้ำอุ่นตาม หากกลับไปไม่ทันท่วงที นั้นไม่เกี่ยวข้องกับพวกข้า”

คนของจวนอ๋องตวนได้ยาถอนพิษแล้วก็รีบจะกลับไป ตอนนี้เองจุนฉูฉูกำลังเริ่มมีเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด นางฟุบอยู่บนเตียงร้องไห้อย่างทรมาน

อ๋องตวนยืนอยู่ข้างๆสีหน้าขาวซีด เขาอยากเข้าใกล้ จุนฉูฉูกลับกรีดร้องเสียงดัง

เมื่อจุนฉูฉูเจ็บปวดจนทนไม่ไหว ก็ด่าทออ๋องตวน นาง ไล่ให้อ๋องตวนไปให้พ้น

อ๋องตวนได้แต่ยืนดูอยู่ในห้อง คิดถึงใบหน้าเล็กๆของ หยุนโล่ชวนที่ใหญ่เท่าฝ่ามือเท่านั้น คิดถึงสายตาที่รอ พบกันอย่างทนไม่ได้ของนาง และรอยยิ้มได้ใจของนาง

คนของจวนอ๋องตวนเข้ามา นำเม็ดยาส่งมาให้ “ท่านอ๋อง ยาพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องตวนรับยามาเอาไปให้จุนฉูฉูกิน จุนฉูฉูมองอ๋องต วน นางจึงค่อยๆสงบลงได้

ไม่ปวดแล้ว น้ำตาของจุนฉูฉูไหลเป็นทาง เมื่อผสมไป กับเลือดย่อมไม่น่าดู บวกเข้ากับที่นางต้องทรมานทำให้ดู เหมือนจะซูบผอมไป มองยังไงก็ไม่น่าดู
อ๋องตวนไม่เคยคิดว่าก่อนว่าจุนฉูฉูนั้นไม่น่าดู แต่ครั้งนี้ เขารู้สึกไม่น่าดู

อ๋องตวนหมุนตัวออกไปข้างนอก เดินออกจากประตูไป ยังตำหนักเซี่ยวเฟิง หยุดอยู่ที่หน้าประตูตำหนักเซี่ยวเฟิง สักครู่ เข้าไปนั่งลงที่ลานบ้าน

ในลานสงบเงียบ อ๋องตวนมองเหม่อไปยังประตูที่อยู่ไม่ ไกล

อ๋องตวนลุกขึ้นออกจากจวนอ๋องตวน หน้าประตูจวน ป้ายจวนถูกทิ้งไว้บนพื้น พ่อบ้านกำลังพาคนเก็บกวาด ค่ำ คํามีดมีดถูกคนทุบป้ายจวน

พ่อบ้านเห็นว่าเป็นอาหยู่ที่ทุบป้าย ก็บอกกับอ๋องตวน แต่อ๋องตวนกลับไม่พูดอะไร เขาก็ไม่กล้าพูดมากอีก

พระชายาเสียนนั้นแตะต้องไม่ได้ เขาก็รู้สึกกลัว

ที่ถูกอ๋องตวนโบยครานั้น เขาก็เข็ด

“ท่านอ๋อง” เมื่อเห็นกงชิงหยินออกมาพ่อบ้านรีบทักทาย ทันที อ๋องตวนมองไปที่พื้น เดินจากไปทางอื่น

พ่อบ้านมัวแต่สั่งการให้คนรีบเก็บกวาด ใช้โอกาสที่ฟ้า มืดนำป้ายวางกลับที่เดิม อย่าให้ผู้อื่นเห็นเป็นเรื่องตลกกง ชิงหยินเดินออกมาจนถึงจวนอันกั๋วกงโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

เวลานี้ประตูจวนอันกั๋วกงปิดสนิท กงชิงหยินยืนอยู่สัก พักก็คิดจะเดินจากไป
กงชิงหยินมาที่นี่หลายหน ล้วนถูกจวนกั๋วกงปฏิเสธอยู่ หน้าประตู เดิมทีเขาอยากรับหยุนโล่ชวนกลับไป แต่ฮู หยินแก่ของจวนอันกั๋วกงไม่เห็นด้วย เขาได้แต่ทำใจ

จากนั้นก็พัวพันอยู่กับจุนฉูฉู เขาก็ไม่ได้มาอีก

กงชิงหยินยืนอยู่สักพัก คิดได้ว่าไม่ผ่านประตูใหญ่ก็ สามารถเข้าไปได้ ก็ปีนกำแพงข้ามไปเลย

คนดูแลสวนของจวนกั๋วกงเห็นคนเข้ามา คว้ามีดเล่ม

ใหญ่ไปทันที

พอเดินไปใกล้แล้วเห็นเป็นอ๋องตวน ก็ถอยหลังกลับไป

ไม่ชอบอ๋องตวน รู้สึกเป็นคนขี้ขลาดตาขาว แต่เห็นแก่ หน้าของหยุนโล่ชวน คนของจวนอ้นกั๋วกงต่างก็เคารพ เขาสามส่วน

กงชิงหยินอ้อมไปจนถึงลานด้านหน้าของหยุนโล่ชวน หน้าประตูไม่เห็นมีคน กงชิงหยินเดินตรงเข้าไป

ในลานบ้านไม่มีสิ่งของอะไร ตงเอ๋ออาศัยอยู่ที่เรือน หน้าประตู หน้าประตูมีเสียงเคลื่อนไหวเล็กน้อย นางจะ รับรู้ทันที

ตงเอ๋อเดินออกมาพร้อมค้อนในมือ เมื่อเห็นคนก็ถามขึ้น “ใครกัน ดึกดื่นไม่นอนเที่ยวเดินไปทั่ว”

กงชิงหยินหันไปมอง “ข้าเอง”
“ท่านอ๋อง”ตงเอ๋อตกใจ

กงชิงหยินหมุนตัวเดินไปข้างหน้า ตอนนี้ไฟในห้องหยุ นโล่ชวนยังคงสว่างอยู่ แต่พอมองไปข้างในคงพักผ่อน แล้ว

กงชิงหยินเดินไปเคาะประตู ไม่นานแม่นมเว่ยก็ออกมา

แม่นมเว่ยเปิดประตูมาอึ้งไปสักพัก รีบย่อตัวคำนับ “ท่านอ๋อง”

“พระชายารองเล่า”

“วันนี้รู้สึกทรมาน ยังไม่นอน กำลังร้องไห้อยู่

แม่นมเว่ยเองก็แปลกใจ ลูกกลอนแก้แพ้ท้องก็กินแล้ว แต่วันนี้ก็ยังคงอาเจียนอยู่ กินไม่ได้ดื่มก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเป็น อะไร เป็นเพราะทรมานเกินไป พระชายารองจึงกำลัง ร้องไห้อยู่

ยังจะไม่ให้คนอื่นพูด เอาแต่อุดอู้อยู่ในห้อง

กงชิงหยินขมวดคิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยไม่สบ อารมณ์ “ดีๆอยู่ แล้วร้องอะไร”

ขณะกำลังพูดก็ก้าวเท้าเดินเข้าไป

ใจของหยุนโล่ชวนทรมาน ที่ไหนก็ไม่สามารถไปได้ อารมณ์ไม่ดี เพราะฉะนั้นจึงอาเจียนตลอด อยากกินอะไร ก็กินไม่ได้ ในท้องว่างเปล่า หิวจนจะไม่ไหวแล้ว
นอนอยู่บนเตียงหยุนโล่ชวนน้ำตาไหลพราก ร้องไปสูด จมูกไป

มือกดอยู่ที่ท้อง ให้กำเนิดลูกทำไมมันยากเช่นนี้

นางให้กำเนิดลูก คนอื่นก็ให้กำเนิดลูก แต่ทำไมนางต้อง ทรมานเช่นนี้ด้วย

กงชิงหยินยืนนิ่งอยู่หน้าประตู มองดูใบหน้าเล็กของหยุ

นโล่ชวนที่ซีดผอม เขายิ่งรู้สึกว่านี้คืออาการป่วย

ใบหน้ากลมๆก่อนหน้านี้นั้นดีแค่ไหน

กงชิงหยินเดินไปนั่งลง หยุนโล่ชวนมองไปทางกงชิง หยิน เมื่อเห็นเป็นกงชิงหยินก็นิ่งอึ้ง “ท่านอ๋อง”

“ได้ยินว่าเจ้าทรมานมาก เลยมาดู”ยากที่กงชิงหยินจะ ปล่อยวางได้ ดึงแขนเสื้อเช็ดหน้าให้หยุนโล่ชวน หยุนโล่ ชวนลุกขึ้นนั่ง นางสวมเพียงเสื้อชั้นในสีขาว ร่างกายซูบ ผอมไปมาก สองมือกอดเข่านั่งอยู่ด้านใน ทั้งสองสบตา กัน กงชิงงหยินถาม “ทรมานหรือ

หยุนโล่ชวนรู้สึกเกรงใจอยู่บ้าง “รู้สึกหิวอยู่บ้าง อย่าง อื่นก็ยังถือว่าดี”

กงชิงหยินถาม “แล้วการกินล่ะ”

“กินไม่ลง กินอะไรก็อาเจียน”แม่นมเว่ยอธิบาย กงชิง หยินหมุนตัวรู้สึกแปลกใจ
“เป็นไปได้อย่างไร ยาแก้แพ้ท้องของบ้านราชครูจุน ได้ยินมาว่าเสด็จย่าของฮ่องเต้ยังเคยใช้ แต่ทำไมพอมา ถึงพระชายารองจึงเป็นเช่นนี้ไปได้”

แม่นมเว่ยส่ายหัว “เรื่องนี้ข้าน้อยก็ไม่ทราบ แต่คืนนี้

อาการหนักน่าดู และไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรแล้ว หากเป็น

อย่างนี้ต่อไป คนเป็นแม่ทรมานไม่ว่า แล้วลูกจะเป็น อย่างไร” กงชิงหยินลุกขึ้นยืน “ข้าจะไปดูที่จวนอ๋องเสียน เชิญ

จวนอ๋องเสียนมา”

“ท่านอ๋อง ดึกขนาดนี้แล้วพระชายาเสียนจะมาได้หรือ อีกอย่างนางเองก็ยุ่ง ไม่น่าจะเชิญได้ง่าย”แม่นมเว่ยไม่ ได้คิดว่าอันหลิงหยุนจะไม่ช่วยเหลือ เพียงแต่รู้สึกว่าดึก ขนาดนี้แล้ว อ๋องเสียนคงไม่อนุญาต

กงชิงหยินไม่คิดเช่นนั้น ใบหน้าเขาเคร่งขรึม “ข้าย่อมมี วิธี”