บทที่ 329 เริ่มสร้างเรื่องขึ้นอีกแล้ว

กงชิงวี่ประคองฮูหยินแก่เข้าไปด้านใน ฮูหยินแก่หันไป มองอันหลิงหยุน แล้วจึงยิ้มให้กับนาง อันหลิงหยุนมอง ตะกร้าที่อยู่ในอ้อมแขน แล้วคิดอยู่สักพัก แล้วจึงตัดสิน ใจส่งให้แก่ฮูหยินแก่

“ฮูหยินแก่ นี่คือสิ่งที่ท่านอ๋องตั้งใจเตรียมให้แก่ตระกูล เฉินเป็นพิเศษ เขาชื่อว่าเฉินเอิน เพิ่งจะคลอดได้ไม่นาน ท่านอ๋องกล่าวว่าตระกูลเฉินจะไร้ทายาทไม่ได้ เด็กคนนี้ ก็ถือว่าให้อยู่เป็นเพื่อนฮูหยินแก่เถอะ”

ฮูหยินแก่ปล่อยมือแล้วก้มหน้าลงไปมอง แล้วเปิดผ้าห่ม ออกดูเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่ แล้วก็นึก สงสัยเล็กน้อย จึงหันไปมองกงชิงวี่: “ขอบพระทัยอ๋อง เสียน อ๋องเสียนวางใจเถอะ ข้าไม่มีทางทำให้ทุกคนผิด หวังอย่างแน่นอน”

“ข้าจะรอข่าวดีจากฮูหยินแก่”

“เพคะ!”

ฮูหยินแก่หันมองแม่นมสวี: “แม่นม”

“เจ้าค่ะ”

แม่นมสวีรีบเดินเข้าไปหา แล้วจึงยกตะกร้าขึ้นมาอุ้มไว้ รู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมาก

กงชิงวี่ส่งฮูหยินแก่เข้าไปข้างในเสร็จ เหล่าข้ารับใช้เก่าแก่ของเฉินกั๋งกงที่อยู่ด้านนอกต่างก็ส่งเสด็จ กงชิงวี่พูด ว่า : “ตระกูลเฉินยกให้พวกท่านดูแลแล้ว”

“พวกเราจะไม่มีวันทำให้ผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่ไม่ได้พูดอะไรมาก มองอันหลิงหยุนหนึ่งครั้ง แล้วจึงเดินไปขึ้นรถม้า อาหยู่หันหลังกลับแล้วจูงม้าเดิน จากไป

อีกทั้งพวกเขายังไปได้ไม่ไกลนัก ก็เห็นพวกปู้เหวินยืน รออยู่ที่ริมแม่น้ำ

“ถวายบังคมท่านอ๋อง

กงชิงวี่นั่งอยู่ในรถม้าแล้วสั่งว่า : “ตระกูลเฉินต้องการ กำลังคน พวกเจ้าอยู่ต่ออีกสักสองสามวัน รอจนทุกอย่าง แน่นอนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แล้วค่อยกลับเมืองหลวง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

พวกปู้เหวินรีบไปอย่างรวดเร็ว บนท้องฟ้ามีอีกาดำตัว หนึ่งกำลังร้องเรียกอยู่ อันหลิงหยุนพูดว่า: “แถวนี้ไม่มีคน พวกเราสามารถเดินทางทางน้ำได้แล้ว”

“อืม”

กงชิงวี่จึงลงจากรถม้า แล้วจึงพาอันหลิงหยุนเดินทาง กลับทางน้ำ ส่วนพวกของอาหยู่ก็อารักขารถม้าที่มีคน กลับเมืองหลวง
พวกของอันหลังหยุนถึงเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว แต่ พวกเขาถูกคนขวางไว้ที่ด้านนอกประตูเมือง

“หม่อมฉันได้รับพระบัญชาให้มารออยู่ที่นี่ เชิญท่านอ๋อง รอสักครู่”

คนที่เข้ามาขวางไว้เป็นคนของกองทัพจี๋หลิน อันหลิง หยุนรู้สึกแปลกใจ: “ท่านอ๋อง มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเพคะ ทำไมมาถึงเมืองหลวงแล้ว ถึงไม่ยอมให้พวกเราเข้าไป?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร?

แต่กงชิงวี่ไม่ได้ร้อนใจอะไร แต่กลับอยู่ในความสงบ

อันหลิงหยุนเห็นเขามีท่าทีสบายๆเช่นนี้ จึงไม่ได้ถาม อะไร

รอประมาณครึ่งชั่วยาม ก็มีคนออกมาจากเมืองหลวง

คนที่ออกมาที่แท้คืออ๋องตวนและจุนฉูฉู

อันหลิงหยุนเห็นจุนฉูฉูก็ยิ่งรุ้สึกแปลกใจ ตอนนี้จุนฉูฉู ฟื้นคืนชีพแล้วอย่างนั้นหรือ?

วันนี้จุนฉูฉูสวมใส่ชุดสีม่วงสว่าง แขนเสื้อที่กว้างเป็นรูป แบบเดียวกับชุดสีดำ ส่วนด้านล่างเป็นกระโปรง

ดูๆไปแล้วทั้งตัวน่าจะราคาราวๆห้าพันเหรียญเงิน อันหลิงหยุนรู้สึกประทับใจชุดชุดนี้ เป็นเสื้อผ้าตัวอย่างแล้วก็เป็นเสื้อผ้าที่อยู่ในร้านของนางอีกด้วย

ไม่ใช่ว่าจุนฉูฉูใส่แล้วดูไม่สวย แต่ทำไมนางจึงยอมสวม เสื้อผ้าในร้านของนางได้

อ๋องตวนสวมใส่เสื้อผ้าสีเขียวเข้ม เสื้อคลุมเป็นสีขาว

ตรงหน้าอกเป็นลวดลายเมฆมงคล เป็นเสื้อผ้าตัวอย่าง ของนางด้วย สองชุดนี้รวมกันราคาราวๆหนึ่งหมื่นเหรียญเงิน ไม่ใช่

น้อยๆเลย

“เจ้ากลับมาแล้วหรือ?” อ๋องตวนถาม

กงชิงวี่เอามือไขว้หลัง แล้วมองดุรอบๆ จึงค่อยๆเปิด

ปาก

“ข้ากับหยุนหยุนกลับมา ยังต้องรออยู่ที่นี่อีก หมายความว่าอย่างไรกัน?”

“ไม่มีความหมายอะไร ก็แค่มารับพวกเจ้า เมื่อครู่เตรียม ตัวอยู่ที่บ้าน จึงมาช้าสักหน่อย หากทำให้เจ้าไม่พอใจ เช่นนั้นข้าจะชดใช้ให้” อ๋องตวนบอกว่าจะชดใช้ให้ แต่ ท่าทีที่แสดงออกว่าจะชดใช้ให้จริงๆกลับไม่มีเลย อันหลิง หยุนเองรู้สึกหดหู่ คงจะแค่พูดไปอย่างนั้น

กงชิงวี่เองก็ไม่เกรงใจ: “เช่นนั้นก็ชดใช้มาสิ

อ๋องตวนผงะไม่ชั่วครู่ แม้แต่จุนฉูฉูเองก็ผงะตามไปด้วย เมื่อครู่ยังเป็นสายตาที่ดูสงบ กลับใจร้อนเล็กน้อย
“อ๋องเสียน เจ้าจะเอาอย่างไร คงไม่คิดที่จะทำให้ข้าต้อง ลำบากหรอกนะ?” จุนฉูฉูเพิ่งจะคืนดีกับอ๋องตวนได้เพียง แค่สองสามวัน

ครั้งนี้นางไม่มีทางสับสนอีกแล้ว นางต้องพยายามอย่าง ถึงที่สุดเพื่อแสดงออกว่าทำดีต่อกงชิงวี่ จึงจะมีโอกาสที่ จะอยู่ในตำแหน่งพระชายาอ๋องตวนได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง

“วันนี้พระชายาอ่องตวนก็มาด้วยหรือ?” กงชิง มีท่าที ไม่ยินดีนัก ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เห็นท่าทีที่จุนฉูฉูมีต่ออ๋องตวน นางก็ไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อจุนฉูฉูอีกเลย

บวกกับที่ทําร้ายอันหลิงหยุนหลายครั้งหลายคราว

จุนฉูฉูโกรธจนหน้าถอดสี นางพยายามข่มความโกรธ แววตาเต็มไปด้วยความน้อยใจ แล้วนางก็ร้องไห้ออกมา แล้วจึงปาดน้ำตา

อ๋องตวนรีบพูดทันทีว่า: “เรื่องนี้เป็นความผิดของข้า เอง เจ้าอย่าโทษฉูฉู่เลย ข้าจะเป็นคนชดใช้ให้พวกเจ้า เอง เรื่องที่ผ่านมาฉูฉูทำผิดต่อพวกเจ้า วันนี้พวกเรารับ พระบัญชามาต้อนรับพวกเจ้า เรื่องที่ผ่านไปแล้วให้ผ่าน ไปเถอะ ฉูฉูเองก็พยายามเปลี่ยนแปลงตนเองอย่างมาก แล้ว”

“ข้าเหนื่อยแล้ว ชดใช้ไม่ได้ก็ช่างเถอะ นี่เป็นครั้งแรกที่ ข้าเห็นว่ามารับคน ยังต้องให้คนรออีก ปกติมีแต่คนที่มา รับต้องรอ พี่สองหรือว่าแม้แต่เรื่องแค่นี้ท่านก็ไม่รู้?

กงชงวี่ถามจนอ๋องตวนพูดอะไรไม่ออก
กงชิงอาศัยจังหวะนี้ดึงมืออันหลังหยุนเดินไป

ทั้งสองคนเดินจากไป จุนฉูฉูกำมือแน่น ถึงแม้นางจะ ตั้งใจแล้วว่าจะต่อสู้เพื่อตำแหน่งฮ่องเต้ อีกทั้งกงชิงวี่ก็จะ ต้องถูกกำจัด แต่นางก็ยังไม่อาจยอมรับได้ อันหลิงหยุนมี อะไรดีกันแน่ ที่สามารถทำให้เขาหลงใหลได้ขนาดนี้ จน แทบจะกลืนกินเข้าไป

อ๋องตวนเองก็จนใจ กงชิงวี่มีอคติต่อฉูฉู เรื่องนี้เขา แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว และไม่อยากจะอธิบายอะไรอีก จึง พาจุนฉูฉูขึ้นรถม้า แล้วจึงนั่งรถม้ากลับเมืองหลวงไป

กลับเป็นกงชิงวี่และอันหลิงหยุน ทั้งสองคนต้องเดิน กลับ

ระหว่างทางอันหลิงหยุนถามว่า: “จุนฉูฉูนางมีเวทมนตร์ อะไรกันแน่ นางทำเรื่องไม่ดีไว้มากมายขนาดนั้น แต่กลับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ในเมื่อนางเป็นคนของตระกูลจุน เกรงว่าในที่สุดก็จะ ต้องตายด้วยน้ำมือของคนตระกูลจุน”

อันหลิงหยุนหยุดนิ่งไปสักครู่ แล้วจึงมองไปทางกงชิง วี่: “ท่านอ๋องหมายความว่า ในที่สุดจุนฉูฉูต้องตายเช่นนั้น หรือ?”

“แล้วใครไม่ตายบ้างล่ะ”

กงชิงวี่จูงอันหลิงหยุนเดินต่อ อันหลิงหยุนพูดว่า: “รู้อยู่ แล้วว่าข้าหมายความว่าอย่างไร ยังไม่พูดอีก”
“อ๋องตวนมีใจกับนาง แต่นางเพียงแค่หลอกใช้ ซ้ายังท่า กับอ๋องตวนเหมือนเป็นเชลย เรื่องนี้ยังต้องให้ข้าพูดอีก หรือ?” กงชิง ถาม

“แล้วท่านอ๋องรู้ได้อย่างไรว่าอ๋องตวนมีใจต่อนาง?” อัน หลิงหยุนไม่ได้คิดเช่นนั้น

กงชิงวีไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงอค่พาอันหลิงหยุนกลับ จวน ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้ล่าช้า ไม่นานก็ถึงจวนอ๋อง เสียน

เมื่อพ่อบ้านเห็นทั้งสองก็รีบเข้าไปต้อนรับ: “ท่านอ๋อง พระชายา”

“หลายวันมานี้ ข้ากับพระชายาไม่อยู่ มีใครมาที่นี่บ้าง ไหม?” กงชิงวี่สอบถาม พ่อบ้านลังเลอยู่สักครู่ จึงเล่าเรื่อง ที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันมานี้ให้ฟัง

“หลายวันก่อน ฮ่องเต้ทรงมีพระบัญชาให้จับผู้กระทำ ความผิดในตระกูลเฉินมาดำเนินคดี โดยให้อ๋องตวนเป็น ผู้ดูแลเรื่องนี้ แต่อ๋องตวนทรงประชวร เรื่องนี้จึงล่าช้าออก ไป

ตอนนี้ในเมืองหลวงต่างก้กำลังพูดถึงเรื่องนี้อยู่ กล่าวว่า อ๋องตวนมีใจเมตตา

แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าว กล่าวว่าท่านอ๋องฆ่า ล้างครัวตะกูลเฉินที่โล่ส่วยทั้งหมด อีกทั้งยังพูดว่าอ๋อง ตวนใจดีมีเมตตา เป็นอ๋องเสียนที่กราบทูลฮ่องเต้ให้อ่อง ตวนเป็นผู้รับผิดชอบลงโทษผู้กระทำความผิด เพื่อที่จะทําลายชื่อเสียงของอ๋องตวน” พ่อบ้านรู้สึกไม่สบายใจ อย่างมาก ตอนนี้ทุกคนในเมืองหลวงต่างรู้สึกว่าท่านอ๋อง ของพวกเขาใจดำอำมหิต

“มีอะไรอีกไหม?” กงชิงวี่ท่าทีเรียบเฉย

พ่อบ้านพูดต่อ: “เรื่องอื่นไม่มีแล้วพ่ะย่ะค่ะ มีเพียงจวิ้นจี่ มู่มิง ที่หลายวันมานี้มาอยู่ในจวน นางบอกว่าต้องการมา หาพระชายา ต้องการให้พระชายาไปตรวจอาการให้แก่ฮู หยินแก่ของท่านกั๋วจิ๋ว อีกทั้งยังบอกอีกว่าหากพระชายา ยังไม่กลับมา นางก็จะไม่ยอมไปไหนพ่ะย่ะค่ะ”

“มีอะไรอีกไหม?”

“ไม่มีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะไปพักผ่อนก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยเข้า วัง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วทั้งสองก็เข้าวังไปด้วยกัน

สวีกงกงรออยู่ที่ประตูนานแล้ว เมื่อเห็นทั้งสองคนก็รีบ เข้าไปทักทาย: “หม่อมฉันถวายบังคมอ๋องเสียน พระชา ยาเสียน”

“ลุกขึ้นเถอะ”
กงชิงวี่ฟื้นตัวกลับมาเล็กน้อยแล้ว เขาไม่พูดอะไร กลับ เป็นอันหลังหยุนที่แสดงมารยาท: “กงกง ฮ่องเต้ให้ท่านมา อย่างนั้นหรือ?”

“หลายวันมานี้ฮ่องเต้รู้สึกไม่ค่อยพระวรกาย ต้องการที่ จะบรรทมอยู่ตลอด เสวยไม่ค่อยได้ อีกทั้งยังชอบตื่นขึ้น มาในกลางดึก เรื่องนี้…….ฮ่องเต้ทรงรอให้อ๋องเสียนและ พระชายาเสียนกลับมาอยู่ตลอด”

อันหลิงหยุนรู้สึกสงสัย มองใบหน้าที่สีหน้าไม่ค่อยสู้ดี นักของกงชิงวี่

เพิ่งจะสบายได้ไม่กี่วัน คนคนนี้ก็สร้างเรื่องขึ้นอีกแล้ว