บทที่ 325

อันหลิงหยุนมองสายตาของกงชิงวี่ก็รู้ว่าเขาไม่สบายใจ อันหลิงหยุนจึงพูดว่า: “ท่านอ๋อง หรือว่าเมื่อพวกเรากลับ ไปถึง ก็เชิญราชาอีกากินเนื้อเสียหน่อยเพคะ?”

“เรื่องนั้นง่ายมาก รอให้เรื่องทุกอย่างคลี่คลายแล้ว ข้า จะเชิญราชาอีกาและครอบครัวมากินข้าวด้วยกันดีไหม ล่ะ?”

“กากา……” ราชาอีกาดีใจเป็นอย่างมาก แล้วจึงบิน ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

อันหลิงหยุนเห็นเขาบินไปอีกทางด้านหนึ่ง ข้างๆมีอีกา ดำตัวน้อยตกลงมาเกาะอยู่ที่ไหล่ของนางหนึ่งตัว อันหลิง หยุนมองแล้วถามว่า: “เจ้าคือใคร?”

อีกาดำตัวน้อยเงยหน้าขึ้นด้วยความหยิ่งผยอง และไม่ ได้สนใจอันหลิงหยุนเลยแม้แต่น้อย

อันหลิงหยุนยื่นมือออกไปจับ: “เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะจับ เจ้าไปตุ๋นหรืออย่างไร?”

อีกาดำตัวน้อยก็ยังคงไม่สนใจอยู่ดี กงชิงวี่รู้สึกขำ “หากนางไม่ยอมพูดแล้วเจ้าจะทำอย่างไรได้?”

“กา……” เสียงร้องของราชาอีกาดังมาจากที่ไกลๆ พวก ของอันหลิงหยุนมองตามไป กงชิงวี่จูงอันหลิงหยุนเดิน ไปทางด้านนั้น เดินไปหลายร้อยเมตร ก็เห็นว่าที่พื้นมีคน นอนตายอยู่เป็นจำนวนหนึ่ง รอบๆล้วนแล้วแต่เป็นอีกาดำ
อาหรับเดินเข้าไปตรวจสอบ “ท่านอ๋อง เป็นคนของ ตระกูลเฉินพะยะค่ะ เป็นคนในกรมทหารพวกเขามีควา ประทับของทหารด้วย ดูเหมือนว่ากำลังจะไประดมการ กำลัง”

“ไม่ใช่ พวกเขาต้องการที่จะก่อกบฏ ต้องการที่จะนำ ตราทหารไปให้ใครสักคนหนึ่ง” สีหน้าของกงซึ่งไม่น่าดู เลย แล้วจึงหันไปมองอันหลังหยุนที่ยืนอยู่ข้างๆ

อันหลิงหยุนนึกขึ้นได้: “ที่ตระกูลเฉินออกจากเมือง หลวง ไม่ใช่เป็นเพราะการตายของท่านกั๋วกงเท่านั้น ใน ระหว่างนั้นหากว่าท่านกั๋วกงพบเข้าว่าตอนนี้คนในตระกูล กำลังสมรู้ร่วมคิดก่อกบฏ เขาจึงคิดที่จะจัดการกับพี่น้อง ของตนเองเพื่อความถูกต้อง แต่คนในตระกูลของเขาชิง ลงมือก่อน ทำให้ท่านกั๋วกงต้องตายอย่างไม่เป็นธรรม

ตระกูลเฉินเกรงว่าเรื่องจะแพร่งพรายออกไป และเพื่อ ที่จะดำเนินเรื่องทุกอย่างได้สะดวก จึงมีคนกลุ่มหนึ่งที่ เล็ดลอดข้าไปอยู่ในกรมทหาร แล้วควบคุมตราทหาร อีก ส่วนหนึ่งก็ทำธุรกิจ และจุดประสงค์ในการทำธุกิจของ พวกเขาคือเพื่อที่จะระดมเงินทุน เพื่อที่จะเป็นท่อน้ำเลี้ยง ให้ในภายหน้า ท่านอ๋อง พวกเขาช่างใจกล้าขนาดนั้น เชียวหรือ?”

กงชิงวี่ท่าทีเรียบเฉย: “พวกเขาคิดมาอย่างดี ดูๆไปแล้ว ครั้งนี้พวกเขาคงคิดที่จะสู้ให้ถึงที่สุด”

กงชิง มองคนที่นอนอยู่บนพื้น แล้วพูดว่า “ไม่รู้ว่าราชา อีกาชอบกินเนื้อคนหรือไม่?”
ราชาอีการองกากา กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุ นกลายเป็นนักแปลไปเสียแล้ว

“เขาบอกว่ามีคนชุดดำคนหนึ่งหนีไปแล้ว ขณะที่พวก เขาตามไป คนชุดดำคนนั้นก็สลายกลายเป็นหมอกควัน หาไม่เจอแล้ว”

นี่เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนได้ยินว่าสลายกลายเป็น หมอกควันหาไม่เจอแล้ว จะพูดชัดๆก็คือเป็นวิธีพรางตัว

ในเมื่ออีกาดำเป็นสัตว์ เขาไม่เหมือนกับคนที่รู้อะไร มากมาย อันหลิงหยุนรู้สึกโชคดี ที่นางเองเคยดูละคร โทรทัศน์มาก่อนบ้าง มิเช่นนั้นนางคงจะต้องงมงายอย่าง แน่นอน

กงชิงวี่พูดว่า: “ขอบคุณราคาอีกามาก ข้าจะกลับแล้ว ราชาอีกากลับไปกับข้าเถอะ”

“กากา……” ราชาอีกากลับไปกับกงชิงวี่ อันหลิงหยุน จูงมือของกงชิงวี่ ตลอดทางที่เดินกลับไปนั้นก็กุมที่ข้อมือ ของกงชิง ไว้แน่น

อันหลิงหยุนขึ้นรถ ส่วนกงชิงวี่นั้นนอนลง

อันหลิงหยุนปล่อยผ้าม่านของรถม้าลง แล้วจึงนำเลือด ของนางให้กงชิงวี่ดื่ม กงชิงวี่มองนางสักพัก เม้มริมฝีปาก อยู่: “พวกปู้เหวินต้องดื่มด้วยไหม?”

“ต้องดื่มเพคะ แต่คงจะไม่ต้องดื่มมาก ท่านใช้กำลัง ภายในการบังคับ ให้เลือดในร่างกายไหลเวียน เส้นเอ็นของท่านได้รับบาดเจ็บ ถ้าท่านไม่ดื่มจะต้องเป็นอันตราย

กงชิงวถึงได้ยอมดื่มเลือดของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุ นนำเข็มเงินออกมาฝังเข็มให้แก่เขา เขาค่อยๆดีขึ้นเล็ก น้อย อันหลิงหยุนคิดว่าจะกลับเมืองหลวงกัน

แต่เขากลับพูดว่า: “ไม่กลับ อาหมู่เจ้าจงกลับไป แล้วนำ ป้ายห้อยเอวของข้าไปหาฮ่องตวน แล้วบอกเขาว่า ข้าไป ที่ตระกูลเฉินแล้ว มีเรื่องต้องการพบตำหนักอันกั๋วกงและ จวนแม่ทัพ รวมไปถึงราชครูจุน”

“ท่านอ๋อง ท่านทำเช่นนี้ แล้วพวกปู้เหวิน.……..

อาหยู่เป็นห่วงจึงไม่ยอมไป กงชิงวี่ชักสีหน้า: “ให้เจ้า กลับไป เจ้าก็จงไปเดี๋ยวนี้”

อาหยู่ไม่กล้าขัดคำสั่ง จึงรีบไปในทันที

กงชิงวี่นอนลงเหมือนเดิม สีหน้าซีดเผือด แหงนมองขึ้น ไปบนฟ้า รู้สึกมึนงง: “หยุนหยุน ข้าจะตายไหม?”

“ไม่เพคะ” อันหลิงหยุนจะปล่อยให้เขาตายได้อย่างไร กัน

แต่นางรู้สึกปวดใจ นางเกลียดคนพวกนั้นจริงๆ

กงชิงวี่กำมือของอันหลิงหยุนไว้: “ข้าง่วงแล้ว ขอพักสัก หน่อย”
“ท่านนอนเถอะ”

“ปู้เหวิน คุ้มกันพระสนม” ก่อนจะนอนกงชิงวี่ได้พูดขึ้น หลังจากนั้นเขาก็หลับไป

ปู่เหวินเหล่านั้นก็ได้รับบาดเจ็บ แต่พวกเขายังคงอดทน อยู่

อันหลิงหยุนวางมือของกงชิงวี่ลง แล้วใช้เทปพันรอบ ข้อมือของนาง เดิมทีนางตั้งใจที่จะให้พวกปู่เหวินดื่มเลือด แต่เพราะว่านางต้องปกป้องกงชิงวี่ หากยังไม่แน่ใจว่ากง ชิงวี่จะเป็นอันตรายหรือไม่ นางจะต้องดูแลตัวเองให้ดี

อันหลิงหยุนลงจากรถม้า นางจับข้อมือของปู้เหวิน แล้วเริ่มสแกนอัตโนมัติ พิษเมื่อครู่ถูกสกัดเอาไว้แล้ว หมายความว่ายังสามารถทนได้

อันหลิงหยุนนํายาถอนพิษออกมา ให้แต่ละคนกินคนละ หนึ่งเม็ด นางหันกลับไปแล้วหาดูรอบๆ นางต้องการหา สมุนไพรชนิดหนึ่ง

เมื่อหาได้ก็เอาให้แต่ละคนคนละหนึ่งกำมือ: “สองสาม วันนี้ไม่ต้องกินข้าว หากหิวก็ให้กินหนึ่งก้าน ขอให้พวก เจ้าอดทนสักหน่อย รอให้ท่านอ๋องหายดีสักหน่อย ยา ถอนพิษของข้าคงจะทำออกมาเสร็จพอดี พวกเจ้าก็คงจะ ไม่เป็นอะไร ส่วนรอบแผลของพวกเจ้า ข้าจะจัดการให้ พวกเจ้าเอง อาจจะหลงเหลือรอยแผลเป็นเล็กน้อย ส่วน อย่างอื่นคงจะไม่มีอะไร”

“ขอบพระทัยพระชายา”
ปู่เหวินรับสมุนไพรไปแล้วกินไปหนึ่งก้าน แสดงให้เห็น ว่าหิวแล้ว ส่วนที่เหลือก็เก็บเอาไว้ แล้วจึงเชิญอันหลังหยุ นขึ้นรถ

อันหลิงหยุนขึ้นรถแล้ว ราชาอีกาจึงจากไป

แต่อีกาน้อยยังคงอยู่ ค่อยๆบินมาบนรถม้า แล้วจึงยืน อยู่ด้านหน้ารถม้า

ปู่เหวินขึ้นรถม้า แล้วจึงรีบเดินทางไปยังตระกูลเฉินซึ่ง

อยู่ห่างออกไปไกล

ตระกูลเฉินไปถึงโล่ส่วยแล้ว ขับรถม้าไปต้องใช้เวลา เจ็ดแปดวัน แล้วยังต้องอดหลับอดนอนอีก

อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อยแล้ว ขณะที่กำลังดูแลกงชิงวี่ก็ เผลอนอนหลับไปข้างๆกงชิงวิ่

เมื่อตื่นขึ้นมา อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นกงชิงวิ่ ที่ยังนอนหลับไม่ตื่น ซึ่งเป็นเวลาดึกมากแล้ว

“ปู้เหวิน”

อันหลิงหยุนเรียกให้คนหยุดรถ ปู้เหวินหยุดรถ อันหลิง หยุนตรวจดูกงชิงวี่สักครู่ เมื่อแน่ใจว่ากงชิงวี่ไม่เป็นอะไร อันหลิงหยุนจึงลุกขึ้นเดินออกมา

“พวกเราถึงไหนกันแล้ว?” อันหลิงหยุนเองก็ไม่แน่ใจว่า มาไกลขนาดไหนแล้ว ยิ่งนอนหลับไปนานจึงยิ่งไม่รู้
ตอนนี้ปู้เหวินเองก็ตื่นขึ้นมาแล้ว ปู่ทิงเพิ่งจะพักผ่อน พวกเขาผลัดเวรกัน

“พวกเราเดินทางมาร้องกว่ากิโลแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ปู้เหวิน ตอบ อันหลิงหยุนคิดสักครู่ เดินทางช้าเกินไปแล้ว ต้องใช้ เวลาสิบกว่าวันจึงจะถึงที่หมาย

“มีคนของพวกเราอยู่แถวๆนี้บ้างไหม ส่งม้าเร็วมาสัก สองสามตัว ตอนกลางวันพวกเราจะไปพักที่โรงเตี๊ยม ข้า จะช่วยถอนพิษให้แก่พวกเจ้า ส่วนตอนกลางคืนพวกเรา ค่อยออกเดินทางต่อ

ปู้เหวินคิดอยู่สักครู่: “ที่นี่มีคนของพวกเราอยู่ พวกเรา สามารถไปพักได้

“เช่นนั้นพวกเราไปกันตอนนี้เลย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนกลับเข้าไปในรถม้า ปู้เหวินพานางและกง ชิงวี่ไปที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณสิบลี้ แล้วจึงเข้าไปในนั้น

เมื่อเข้าไปก็มีคนออกมาต้อนรับ พวกเขาอาศัยอยู่ที่ ลานด้านหลัง

อันหลิงหยุนไม่เห็นอะไร ลานด้านหลังทั้งหมดสะอาด มาก มีเพียงเจ้าของออกมาให้บริการเพียงคนเดียว

อันหลิงหยุนเรียกปู้เหวินให้มาอุ้มกงชิงวี่เข้าไปพักผ่อนด้านใน ส่วนนางก็เข้าไปสอบถามว่าแถวนี้มีร้านขายยา ที่ไหนบ้าง นางต้องการที่จะซื้อยา

เจ้าของรู้สึกลำบากใจ: “ในที่ธุรกันดารเช่นนี้ เกรงว่าที่นี่ จะไม่มียาที่เจ้านายต้องการ หม่อมฉันจะช่วยไปหาให้ แต่ คงต้องใช้เวลาสักหน่อย”

ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น อีกาน้อยก็บินลงมาเกาะที่ไหล่ ของอันหลิงหยุน แสดงท่าทีร้อนรนออกมา อันหลิงหยุน จึงเอ่ยถาม: “มีคนสะกดรอยตาม

“กากา…….

“ไม่ใช่คน?”

อันหลิงหยุนมองไปที่ประตู แต่ไม่ใช่ประตู อีกาน้อยบิน ขึ้นไปเหนือบ้าน