บทที่ 301 ทําให้โกรธ
แววตาสังหารของกงชิง ค่อยๆจางหายไป อารมณ์ดี ขึ้น ร่างกายก็ผ่อนคลายลงแล้ว พิงอ่านหนังสือต่ออย่าง สบายอารมณ์ ก้มหน้าไม่สนใจพวกนางอีก
อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ข้าเข้าใจความคิดของเจ้า แต่ไม่ ว่าเขาจะจริงใจกับข้าหรือไม่นั้น ก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่จะต้อง รีบร้อนอะไรตอนนี้
เวลานี้ สิ่งที่ดีที่สุดที่จะให้กันได้คือการอยู่เคียงข้าง
เขากับข้าไม่ได้จะอยู่ด้วยกันแค่วันสองวัน ถ้าหาก เต็มใจที่จะอยู่เดินเคียงข้างข้าไปตลอดชีวิต ข้าจะต้อง กลัวว่าเขาจะทิ้งข้ากลางทางหรือ?
หนทางเดินยังอีกยาวไกล ถ้าหากระหว่างทางไม่มี อุปสรรคราบรื่นเกินไป ก็น่าเบื่อสิ”
กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง เขามองไปที่ใบหน้าอัน หลิงหยุนตกอยู่ในภวังค์ หนทางยาวไกล ไม่มีอุปสรรค น่า เบื่อ?
อันหลิงหยุนไปจับมือป้ายสู้สู้เอาไว้ “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มี ความอาลัยอาวรณ์ต่อโลกนี้แล้ว แต่ว่า………แค่คนทรยศ เพียงไม่กี่คน จะสามารถขัดขวางไม่ให้เจ้าไม่มองเห็นโลก ที่สวยงามได้งั้นหรือ?
โลกข้างนอกกว้างใหญ่ ทำไมจะต้องทำเช่นนี้ก่อน
เจ้ามีฝีมือการรักษาที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ตายไปไม่ เสียดายหรือ?
เจ้าลองเดินทางออกไปข้างนอกนั่นดูไม่ดีกว่าหรือ?
ท้องนี้ของข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าที่เจ้าพูดจริงหรือไม่ แต่หาก เจ้าจากไป เจ้าจะวางใจปล่อยข้าไว้คนเดียวหรือ?”
ป่ายสู้สู้ยิ้มอย่างจนปัญญา ยกมือชี้ไปทางกงชิงวี่ “ให้ เขาไปกับข้าสักครั้งเถอะ ข้างนอกฝนตกหนักและลมแรง ข้าเชื่อใจเขา”
อันหลิงหยุดจนปัญญา ทำได้แค่มองไปทางกงชิงวี่
กงชิงวี่ไม่ยอม “ข้าไม่สบาย
“ท่านอ๋อง แล้วถ้าอย่างนี้ล่ะ?”
สีหน้ากงชิงวี่ขรึมลง กระบี่ของพวกอาหยู่ออกจากฝัก แล้ว ทั้งสามชี้กระบี่ไปทางป่ายสู้สู้อย่างพร้อมเพรียงกัน
อันหลิงหยุนเงยหน้าช้าๆ เข็มเงินสามเล่มฝังเข้าไปใน เนื้อที่คอแล้ว อีกทั้งเลือดก็กำลังไหลออกมาด้วย เลือด เป็นสีดำ
อันหลิงหยุนรู้สึกชาที่คอแล้ว ไม่ใช่จุดเดียว แต่เป็น ทั้งหมด
“ท่านอ๋อง คอของข้าไม่มีความรู้สึกแล้ว”
อันหลิงหยุนมองไปทางป่ายสู้สู้ พวกนางอยู่ใกล้กันเกิน ไป มือของนางก็ยื่นเข้ามาเลย
เป็นเพราะนางไม่ทันได้ระวังตัว ถึงได้เป็นเช่นนี้
กงชิง ลงมาจากบนเตียง เขาก็ยังไม่วางใจ หน้าของ เขาเย็นยะเยือกราวกับเกล็ดน้ำแข็ง เขากล่าวว่า “ข้าฆ่า เจ้าแน่!”
“ท่านไม่สามารถฆ่าข้าได้หรอก ท่านยังต้องไปกับข้า เพราะว่าพิษของนาง มีแต่ข้าที่สามารถถอนให้ได้ เลือด ของนางใช้ถอนพิษได้ แต่ใช้ถอนพิษของข้าไม่ได้
น้ำเสียงป่ายสู้สู้ยังคงเรียบเฉยมาก แต่การกระทำของ นางในตอนนี้กลับกระตุ้นความโกรธของกงชิง
อันหลิงหยุนโยกไปมาเล็กน้อย ล้มลงไปข้างหนึ่ง กงชิงวี่ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว คว้าอันหลิงหยุนมา กอดเอาไว้
“หยุนหยุน”
ตาทั้งคู่ของอันหลิงหยุนปิดสนิท นางสลบไปแล้ว
กงชิงวี่เงยหน้ามองไปทางป่ายสู้สู้ทันที ป่ายสู้สู้กล่าว อย่างใจเย็นว่า “นางไม่เป็นไรหรอก ท่านส่งข้าไป”
กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนแน่น “ข้าจะฆ่าเจ้าตอนนี้เลย”
“ถ้าอย่างนั้นคงต้องฝังนางไปพร้อมกับข้าแล้ว ท่านรีบ ไปกับข้าเถอะ กลับมาข้าจะได้ถอนพิษให้นาง หนึ่งชั่ว ยามหลังจากนี้ ลมหายใจของนางจะหยุดนิ่ง ถึงแม้นางจะไม่เป็นอะไร แต่ก็จะเกิดเรื่องกับลูกของนาง”
ถึงแม้กงชิงวี่จะโกรธมาก แต่ว่าเขาก็ไม่กล้าทำเป็นเล่น ไป อุ้มอันหลิงหยุนขึ้นไปวางบนเตียง ห่มผ้าห่มให้อันหลิง หยุนเสร็จ
ลงมาเขากล่าวว่า “ไปเถอะ”
ป่ายสู้สู้กล่าวว่า “ร่ม”
กงชิงวี่มองไป สายตาเฉียบคมฉายแววแสงดาบเงา กระบี่(บรรยากาศที่เต็มไปด้วยอันตราย)
“ไม่มี”
“อ๋องเสียน ท่านไม่เพียงต้องมี ท่านยังต้องกางร่มให้ข้า รับประกันว่าข้าจะไม่เปียกฝน หากว่าข้าเปียกฝน ข้าก็จะ ไม่ช่วยนาง”
กงชิงวี่ปล่อยพลังภายในออกมา ของใช้ต่างๆในห้อง ล้วนขยับเขยื้อนไม่มา
เขาอยากสงบสติอารมณ์ อยากบอกกับตัวเอง ป้ายสู้สู้ ไม่ทำร้ายหยุนหยุนหรอก แต่เขาทำไม่ได้
ป้ายสู้สู้เดินไปหน้าประตู กงชิงวี่หยิบร่มมากาง บังน้ำ ฝนที่โดนตัวป่ายสู้สู้โดยตรง
ถือว่าสวรรค์ยังดูแลอยู่ ฝนซาลงไปเล็กน้อย
“อย่าออกไปจากที่นี่ ปกป้องพระชายา” ตอนจากไปกง ชิงวี่สั่งไว้แล้ว
ปู้เหวินย้ายคนทั้งหมดที่อยู่ลานข้างนอกเข้ามา อาหยู่ เรียกหงเถาลุ่ยหลิวมา ส่วนเขายืนอยู่ตรงหน้าประตูใน เรือนปกป้องอันหลิงหยุน
กงชิงวออกจากจวนอ๋องเสียน พาป่ายสู้สู้ไปยังลาน ประหารด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
ทั้งสองต่างไม่พูดจา ตรงไปยังด้านนอกลานประหาร
ถางเหอกำลังตากฝนเตรียมการประหาร
ป้ายสู้สู้มองป่ายจิ้งหย่วนถูกตัดหัวอยู่ไกลๆ
นางไม่มีความตื่นตกใจสักนิด และไม่มีสีหน้ายินดีเลย
ท่าทางของนาง ราวกับว่าไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ
เลย
กงชิงวี่รีบร้อนจะกลับไป ก็ไม่ได้สนใจสีหน้าของป่ายสู้ สู้ กล่าวว่า “ไปเถอะ”
ป้ายสู้สู้ตามเขากลับไป
ตอนมาไม่ได้พูดอะไร กลับไปก็ไม่ได้พูดอะไร ความ โกรธของกงชิงวี่ไม่ได้ลดน้อยลง สีหน้าเย็นชาตลอด
คิดถึงเลือดสีดำที่หยดลงมาจากคออันหลิงหยุน เขาก็โกรธมาก
และอยากจะฆ่าป่ายสู้สู้
ป่ายสู้สู้ตามกงชิง กลับจวนอ๋องเสียน เข้าประตูไปป่า ยสู้สู้ก็ไปดูอันหลิงหยุน นั่งลงก็จับชีพจรให้อันหลิงหยุ นก่อน แน่ใจว่านางไม่เป็นอะไรแล้ว ถึงกล่าวว่า “เจ้าคิด จะนอนไปถึงเมื่อไหร่?”
อันหลิงหยุนถึงได้ลืมตาขึ้นมา กงชิงวี่เห็นนางตื่นแล้ว ก็ รีบเดินเข้าไปกอดนางไว้
“หยุนหยุน”
“ท่านอ๋อง ข้าไม่เป็นอะไร พวกท่านออกไปไม่นานข้าก็ ไม่เป็นอะไรแล้ว
ป่ายสู้สู้ลุกขึ้น “นางดีมากจริงๆ”
พูดจบป่ายสู้สู้ก็ออกไป อันหลิงหยุนกับกงชิงวี่มองไป พร้อมกัน ป้ายสู้สู้กลับไปที่ฝั่งห้องยาแล้ว
อันหลิงหยุนมองไป “พวกท่านทำอะไรกันไปบ้าง?”
สีหน้ากงชิงวี่ขรึมลง “ข้าไม่ได้ทำอะไร
“จริงหรือ?”
อันหลิงหยุนแกล้งทำเป็นไม่เชื่อ กงชิงวี่ฮ็ออกมาอย่าง เย็นชา “หากว่าข้าทำอะไรลงไป ขอให้ถูกฟ้าผ่า”
“โครม!”
เสียงฟ้าร้องจากด้านนอกประตู
กงชิง ตัวสั่น อันหลิงหยุนมองไป “ท่านอ๋อง ท่านกลัว อะไร?”
“ข้ากลัวที่ไหน?”
กงชิงวี่โมโห “ข้าไม่เชื่อ อีกครั้งหนึ่ง!” เพื่อที่จะแสดง ความจริงใจของเขา กงชิงวี่ยกมือขึ้นสาบานอย่างเป็น ทางการ ไม่ทันขาดคำ ประตูด้านนอกเสียงฟ้าร้องโครม คราม
พวกอาหยู่ต่างพากันมองไปยังกงชิงวี่ ไม่ใช่ว่าพวกเขา จะไม่เชื่อท่านอ๋อง แต่ว่าฟ้าเป็นพยาน
ใบหน้าหล่อเหลาของกงชิงวี่มืดมน “ข้าไม่สาบานแล้ว ดู สิว่าฟ้ายังจะผ่าอีกไหม?”
สรุป ประตูด้านนอกไม่มีเสียงฟ้าร้องเลย ฝนก็ซาลงแล้ว รอไปประมาณชั่วยามกว่า ฝนก็หยุดตกโดยสิ้นเชิง
กงชิงวี่ลุกขึ้นยืน เดินไปถึงหน้าประตูมองไปครู่หนึ่ง กล่าวอย่างโมโห
“ข้าสาบานใหม่!”
“โครม!”
พวกอาหมู่ตกใจจนตัวสั่น อันหลิงหยุนมองไปช้าๆ
สวรรค์ ท่านหมายความว่าอย่างไร?
กงชิงวี่โมโหมาก เดินไปหน้าประตูกล่าวด้วยความโกรธ ว่า “สวรรค์แล้วอย่างไร ข้า……….….
ปากของกงชิงวี่ถูกปิดเอาไว้ เขาไม่ได้พูดออกมา เต้น เร่าๆด้วยความโกรธเกรี้ยว
อันหลิงหยุนยืนอยู่ข้างเขาและปิดปากเขาเอาไว้ ไม่ให้ โอกาสเขาพูดเหลวไหลออกมา
ที่แล้วมานางก็เป็นคนพูดอะไรไม่คิด แต่ว่าตั้งแต่มาถึงที่ นี่ นางก็ไม่ทำแล้ว
“อาหยู่ พวกเจ้าออกไปก่อน ปิดประตูลง แล้วไปพัก
ผ่อนเถอะ”
ประตูปิดลงกงชิงวี่เอามืออันหลิงหยุนออก “ทำไมไม่ให้ ข้าพูด?”
“ท่านว่าเขาตั้งใจเป็นศัตรูกับท่าน ท่านไม่ทราบหรือ?”
อันหลิงหยุนนึกขำ จูงกงชิงวี่ไปบนเตียง
“เวลาไม่เช้าแล้ว เราพักผ่อนกันเถอะ”
กงชิงวี่รู้สึกไม่สบายอึดอัดราวกับกินแมลงวันตาย เข้าไป “ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ข้าเชื่อ”
ความเข้าใจของอันหลิงหยุน สามารถทำให้กงชิงวี่โกรธ ได้ขนาดนี้ นางยังมีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่ออีก?
กงชิงวี่นั่งลง ดูไม่มีความสุขเล็กน้อย
เขามองที่คอขาวเนียนของอันหลิงหยุน “ยังเจ็บไหม?”
อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ไม่เจ็บ เข็มของนางมียาชา ไม่รู้ สึกว่าเจ็บ เลือดสีดำคือเทคนิคเล็กๆอย่างหนึ่งของนาง ไม่เป็นอันตรายต่อคน เพียงแต่ยาชาเข้าไปในคอของข้า ทำให้ข้ารู้สึกช้าไปหมด ข้าเลยสลบไปเช่นนั้น”
กงชิงวี่ไม่พอใจ “พรุ่งนี้ให้นางกลับไป ข้าไม่อยากเห็น นาง”
อันหลิงหยุนนึกขำ เข้าไปใกล้ๆแล้วจูบไปที่หน้ากงชิงวิ่ “แล้วถ้าอย่างนี้ล่ะ?”
กงชิงวี่รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังยืนกรานความคิด ของเขาอยู่ “ข้า….…….
ไม่รอให้เขาพูดจบอันหลิงหยุนก็ผละออกไปถอดเสื้อผ้า กงชิงวออก อันหลิงหยุนกล่าวขณะที่ถอดเสื้อผ้า “ตอนนี้ อ๋องจวิ้นเสี้ยวกำลังโกรธอยู่ หากว่านางกลับไปแล้ว คงไม่ รอดแน่”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
