บทที่ 296 ล้ออ๋องหกเล่น

“อ๋องเสียน พระชายาเสียน”

เมื่ออ๋องจวิ้นเสี้ยวเห็นคนก็รีบเดินมาข้างหน้าพร้อมก๋ หมัดเอาไว้ กงชิงวี่นึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับไปมองป่ายสู้ สู้ หันกลับถาม “ทำไมอ่องจวิ้นเสี้ยวอยู่นี่ได้?”

“มาเยี่ยมพระชายาจวิ้น นางไม่อยู่ข้ารู้สึกไม่ค่อยคุ้น ชิน” อ๋องจวิ้นเสี้ยวเหลือบมองไปที่ป้ายสู้สู้ ป่ายสู้สู้เข้าใจ ในทันที ต้องได้ยินข่าวอะไรมาแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้นก็เข้าไปกันเถอะ” กงชิงวี่ก้าวเท้าเข้าไป จวนอ๋องเสียน อ๋องจวิ้นเสี้ยวเข้าไปเช่นนี้ไม่ได้อยู่แล้ว

“อ๋องเสียน ข้าไม่เข้าไปแล้ว วันนี้มาเพื่อรับพระชายา กลับ มาคิดดูแล้วก็ไม่ค่อยได้ห่างกันเท่าไหร่ หลายวันนี้ก็ คิดถึงมากไปจนป่วยแล้ว

อยากให้นางกลับไปก่อน รอพรุ่งนี้เช้าค่อยส่งนางกลับ มา”

ตอนที่อ๋องจวิ้นเสี้ยวพูดกงชิงวี่ก็หันมาทางอ๋องจวิ้น เสี้ยวแล้ว ปากกับใจอ๋องจวิ่นเสี้ยวต้องสั่นอยู่แล้ว แต่เดิม เขาก็ไม่ใช่ประเภทที่จะมีส่วนร่วมในเรื่องของราชนิกุล ยังไงก็เป็นแค่อาเต๊าที่ผยุงไม่ขึ้น (คนไม่เอาถ่านส่งเสริม ไม่ขึ้น)

ความคิดและอารมณ์ของเขาก็เป็นใหญ่ได้แค่ในบ้าน เท่านั้น ออกจากประตูไปก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น
ความมั่นใจก็ยิ่งไม่พอ

วันนี้ก็เป็นเพราะถูกด่า ไม่มาไม่ได้

แต่พอถูกกงชิงวี่มองเช่นนี้ เขาก็กลายเป็นเต่าหดหัวไม่ กล้าโผล่หัวออกมา

ป้ายสู้สู้ชินแล้วอ๋องจวิ้นเสี้ยวเก่งแค่ในบ้านเท่านั้น ก็ไม่ ได้ใส่ใจอะไรเข้าประตูไปพร้อมกับอันหลิงหยุน

ในใจอ๋องจวิ้นเสี้ยวโกรธแค้น แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร มาก สุดท้ายทำได้แต่ตามเข้าไป

กงชิงวี่ดูถูกคนเช่นนี้ที่สุด เข้าประตูไปเหลือบมองไป ที่อ๋องจวิ้นเสี้ยว “อ๋องจวิ้นเสี้ยว ท่านเข้าไปนั่งข้างในก่อน หากไม่รังเกียจก็อยู่กินข้าวด้วยกัน ส่วนพระชายาจวิ้น เสี้ยว ท่านไปคุยกับนาง หากว่านางจะกลับไปกับท่าน ท่านก็พานางกลับไป แต่หากนางไม่ยินดีกลับไปกับเจ้า ข้าก็ไม่อาจจะให้นางกลับไปกับท่านได้

วันนี้เข้าวัง ฝ่าบาทรู้สึกโกรธมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับ นาง สั่งให้พระชายาเสียนสอบสวนเรื่องดังกล่าว นางกลับ ไปกับเจ้า หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นพระชายาเสียนยากที่จะ อธิบาย ข้าก็รู้สึกผิดหวังในตัวเจ้าจริงๆ ในเมื่อเป็นสามี ภรรยากัน เจ้ากลับทำให้นางแท้งลูก ยังจะยกย่องเมีย น้อยหยามเกียรติภรรยา ทำให้พระชายาเสียนจิตใจห่อ เหี่ยวผิดหวังจริงๆ

พระชายาเสียนเกลียดเรื่องเช่นนี้ที่สุด อ๋องจวิ้นเสี้ยว ท่านก็ระวังตัวให้ดีละกัน”
กงชิงวี่กล่างอย่างเย็นชา อ่องจวิ้นเสี้ยวตกใจจนเหงื่อ ท่วม ยืนก็ยืนไม่อยู่ เกือบจะหายใจไม่ออกล้มลงไป

นานเป็นครึ่งวันถึงกล้าพูด “อ๋องเสียน เจ้าจะต้องช่วยพี่ ชายนะ”

“อ๋องจวิ้นเสี้ยว ไม่ใช่ว่าข้าไม่ช่วยท่าน แต่เจ้าต้องเข้าใจ เรื่องนี้ข้าไม่มีความสามารถมากพอ ท่านต้องพึ่งตัวเอง แล้ว” พูดจบกงชิงวี่ก็จากไป อ๋องจวิ้นเสี้ยวห่อเหี่ยวไปทั้ง ตัวยืนเหม่อลอยในจวนอ๋องเสียน

อันหลิงหยุนพาป่ายสู้สู้ไปที่ลานโอวหลาน เข้าไปก็ถาม ป่ายสู้สู้ว่าจะกลับไปไหม

ป้ายสู้สู้ส่ายหน้า “ไม่กลับไปแล้ว ถึงอย่างไรที่นั่นก็ไม่มี อะไรให้ข้าอาลัยอาวรณ์แล้ว เรื่องมาถึงขั้นนี้ ถึงจุดที่เป็น อยู่ในตอนนี้ กลับไปไม่ได้แล้ว”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็พักผ่อนก่อน อีกประเดี๋ยวข้าจะ ให้คนนำอาหารมาให้เจ้า” อันหลิงหยุนจัดแจงเสร็จเตรียม ตัวจากไป ป้ายสู้สู้กลับตามออกมาถึงนอกลาน

“เจ้ายังอยากพบเขา?” อันหลิงหยุนเห็นป่ายสู้สู้ออกมา ก็เลยถามไป

ป่ายสู้สู้เลยกล่าวว่า “พบอย่างไรเสียก็ต้องพบ แต่ว่า ข้าไม่พบเปล่าๆหรอก”

ตอนแรกอันหลิงหยุนไม่ค่อยเข้าใจ ป้ายสู้สู้ก็ไม่ได้ อธิบายอะไรกับนาง จนกระทั่งอันหลิงหยุนเห็นอ๋องจวิ้นเสี้ยวที่หน้าประตู ตอนที่แอบสังเกตการณ์อยู่ลับๆ

อ๋องจวิ้นเสี้ยวให้ป่ายสู้สู้กลับไปกับเขา ป่ายสู้สู้สาย หน้าบอกว่าไม่กลับ อ๋องจวิ้นเสี้ยวตบหน้าป้ายสู้สู้หนึ่ง ฉาก ทำให้ป้ายสู้สู้ถอยหลังล้มลง

อันหลิงหยุนไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่นพุ่งตัวออกไป เรียกอาหยู่ไว้ “ตีเขาเลย!”

อาหยู่พุ่งออกไปโดนไม่ต้องฟังคำอธิบาย จับตัวอ๋อง จวิ้นเสี้ยวเอาไว้แล้วทุบตียกใหญ่ อ๋องจวิ้นเสี้ยวร้อง อ้อนวอนขอความเมตตาตลอด

ผลจากที่โดนตี อ๋องจวิ้นเสี้ยวหน้าตาบวมช้ำ ปาก

เบี้ยวตาบวมไม่ว่า ขาข้างหนึ่งก็ถูกตีจนเป่ด้วย ตอนที่อ๋องจวิ้นเสี้ยวกลับไป เดินไปอย่างกโพกเพก

สีหน้าป้ายสู้สู้ไร้ความรู้สึก มองดูสักครู่ก็กลับเข้าไป ก่อน

อันหลิงหยุนไม่หายโกรธ ตอนกลางคืนก็หลับไม่สนิท นอนพลิกไปพลิกมา กงชิงวี่กลัวนางจะเกิดเรื่อง เกลียด อ๋องจวิ้นเสี้ยวเข้าแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น อันหลิงหยุนยังไม่ตื่นนอน กงชิงวี่ก็ส่งคน ไปสั่งปิดจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวแล้ว

ติดกระดาษตราประทับเอาไว้ ถางเหอพาคนมาเฝ้า หน้าประตูจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยวเอาไว้ อนุญาตให้เข้าแต่ไม่อนุญาตให้ออก คนจากศาลก็ตามมาด้วย อึกทึกจนไม่มี กล้าก้าวไปข้างหน้า มีแต่อ่องหกที่ไปวอนขอความเมตตา ที่จวนอ๋องเสียน

อันหลิงหยุนลุกขึ้นแต่เช้าก็ได้ยินแล้วว่า มีแขกมาที่ บ้าน กําลังรอที่ห้องโถงด้าหน้า

“ใครรี?” อันหลิงหยุนคิด หรือว่าจะเป็นคนที่มาร้อง

เรียน!

พ่อบ้านก้มหัวกล่าวว่า “เป็นท่านอ๋องหกขอรับ”

“อ๋องหก?” อันหลิงหยุนพยายามคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่มี ความจำใดๆ

ถึงแม้ช่วงนี้จะมีเรื่องผิดใจเล็กน้อยกับอ๋องแปด และดู เหมือนจะยังสู้กันไม่จบ แต่ว่าไม่เคยได้พบเลย

“รอไปก่อน หลังกินข้าวเช้าข้าจะไป เรื่องนี้ไม่ต้องบอก สู้สู้ ท่านอ๋องล่ะ?”

อันหลิงหยุนถามขึ้นมา พ่อบ้านถึงบอกว่า “พาท่านถาง ออกไปแต่เช้าแล้ว ส่วนจะไปทำอะไรนั้น ได้ยินว่าจะไป สั่งปิดจวนอ๋องจวิ้นเสี้ยว”

อันหลิงหยุนมองไปที่พ่อบ้านครู่หนึ่ง นี่ถือเป็นเรื่อง แปลกใหม่จริงๆ ช่วงนี้ว่างจนไม่มีอะไรทำหรืออย่างไร?

“ช่างเถอะ กินข้าวเช้าก่อน”
อันหลิงหยุนไปกินข้าวเสร็จถึงไปพบอ๋องหก

อ๋องหกเป็นคนมีอายุที่ผมขาวไปครึ่งหัว ก่อนหน้านี้อัน หลิงหยุนไม่เคยพบอ๋องหก ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเพราะเรื่อง ของลูกชายจึงเป็นเช่นนี้ หรือว่าเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว

พบกับอ๋องหกอันหลิงหยุนไม่แม้แต่จะทำความเคารพ กลับเป็นอ๋องหกที่พูดกับนางก่อน “พระชายาเสียน”

อันหลิงหยุนมองเบาๆไปที่อ๋องหกครู่หนึ่ง กล่าวว่า “อ๋องหกเชิญนั่งก่อน ท่านอ๋องไม่อยู่ ต้อนรับไม่ทั่วถึง แล้ว”

“ไม่เป็นไร พระชายาเสียนผู้สูงศักดิ์ย่อมมีธุระเยอะ ข้า

เคยชินแล้ว”

คำพูดเชิงเกรงใจของอ๋องหกฟังแล้วแสลงหู อันหลิงหยุ นก็ไม่ใช่คนที่จะมารังแกได้ง่ายๆ คำสองคำก็ฟังไม่ได้

“อ๋องหกจะตำหนิว่าข้าละเลยหรือ?” อันหลิงหยุนยก ฐานะออกมาข่มอ๋องหกหนึ่งส่วน ในใจอ๋องหกด่าอันหลิง หยุนว่าไม่ใช่อะไรทั้งนั้น(ไร้ค่ามาก) แต่ปากกลับพูดจา สุภาพอ่อนโยน

“ที่ไหนกัน เป็นเพราะข้าอายุมากแล้ว เลยตื่นเช้า พระ ชายาเสียนอายุน้อย ก็ต้องไม่เหมือนข้าอยู่แล้ว”

“อ๋องหกพูดเช่นนี้ก็ไม่ถูก ข้าก็ไม่ได้ตื่นสาย เพียงแต่ แผนในหนึ่งวันอยู่ที่ตอนเช้า ข้าจะต้องดูแลร่างกายให้ดี ก็เลยไปกินข้าว ทำให้ออกมาช้าไป”
อันหลิงหยุนนั่งลง ก็ไม่ได้เรียกให้อ๋องหกนั่งลง

อ๋องหกอายจนหน้าเขียวทำอะไรไม่ถูก ยืนก็ไม่ใช่นั่งก็ ไม่ใช่ คำพูดที่อยากพูดก็ลืมไปหมด

อันหลิงหยุนเพียงแต่กล่าวเรียบเฉย “วันนี้อ๋องหกมาที่

จวน เพราะเรื่องอ๋องจวิ้นเสี้ยวถูกตีเมื่อวานหรือ?” “เรื่องนั้นเป็นเพราะอ๋องจวิ้นเสี้ยวทำไม่ถูก ตอนเขากลับ

ไปข้าก็ตีเขาไปอีกรอบ ลงไม้ลงมือกับพระชายาเขาได้

อย่างไร?”

ในใจอ๋องหกเจ็บแค้นมากมาย แต่ก็ยังต้องหาความผิด ของอ๋องจวิ้นเสี้ยว

อันหลิงหยุนมองอ๋องหกครู่หนึ่ง “อืม ตีก็ถูกแล้ว ในเมื่อ อ๋องหกตีแล้ว งั้นข้าจะเห็นแก่หน้าของฮ่องเต้องค์ก่อน ไม่ กล่าวโทษต่ออ๋องหก อ๋องหกมาเพื่อขอรับโทษด้วยตัว เองข้าก็ไม่อาจทนดูได้ อ๋องหกกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวข้า จะแจ้งต่อท่านอ๋อง อ๋องหกกับอ๋องจวิ้นเสี้ยวไม่เกี่ยวข้อง กัน อย่าให้เกี่ยวพันถึงจวนอ๋องหก”

“อะไรนะ?”

อ๋องหกมึนงง พระชายาเสียนตัวดี กล้ามาล้อเขาเล่น