บทที่ 278 ไม่ยอมไปไหน

“กงชิงวี่ เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ นางเป็นพระชายาของข้า หากจะต้องกำจัด จะต้องให้ข้าเป็นคนกำจัดเอง เจ้าไม่มี สิทธิ์”

กงชิงวี่หันดาบไปที่กงชิงหยิน: “พี่สอง ข้ากับท่านล้วน เป็นผู้ชายเหมือนกัน ถึงแม้ข้าจะกลัวภรรยา แต่ข้าก็ไม่มี ทางยอมให้หยุนหยุนออกไปทำชั่วข้างนอก หยุนหยุน ช่วยเหลือพวกท่านด้วยเจตนาดี แต่ความดีของนางกลับ ได้รับการตอบแทนกลับมาเป็นความแค้น ถ้าหากแค้นนี้ ไม่ได้ชำระ ข้าคงจะต้องรู้สึกผิดต่อหยุนหยุน และคงต้อง รู้สึกผิดต่อลูก

ทางที่ดีท่านหลีกไปดีกว่า หากข้าเอาชีวิตนางได้ ปัญหา ทุกอย่างก็จบ มิเช่นนั้น……………..

กงชิงวี่มองไปทีท้องของหยุนโล่ชวน หยุนโล่ชวนเอา มือป้องทีท้องของตนเองตามสัญชาตญาณทันที แต่จู่ๆนา งก้พูดขึ้นมาว่า: “เช่นนั้น ท่านเอาไปเถอะ ในเมื่อติดค้างก็ ต้องชดใช้ อีกอย่างเด็กคนนี้ข้าเองก็ไม่รู้ว่ามาได้อย่างไร ไม่สู้ยกให้ท่านอย่างตรงไปตรงมา

“เหลวไหล”

กงชิงหยินดุ แล้วมองหยุนโล่ชวนตาถมึง แม่นมเว่ยรีบ ส่งคนเข้าไปทูลรายงานในวัง

ตอนนี้เอง แม่นมเว่นเดินขึ้นไปข้างหน้า: “อ๋องเสียน ขอ ทูลถามหน่อยว่าตอนนี้พระชายาเสียนทรงเป็นเช่นไรบ้าง? เวลาคับขันเช่นนี้ จะต้องช่วยเหลือพระชายาเสียน เอาไว้ให้ได้ก่อน ส่วนเรื่องคนบางคน ค่อยจัดการทีหลังก็ ยังไม่สาย”

“ข้ารอไม่ไหวแล้ว”

กงชิง ชี้ดาบไปตรงหน้าจุนฉูฉู: “เจ้าจะออกมาเอง หรือ ให้ข้าเดินเข้าไปหา?”

จุนฉูฉูโกรธจนทนไม่ไหว: “กงชิงวี่ ท่านอย่ารังแกคนอื่น มากเกินไป เดิมทีข้าเองก็จำปิ่นมุกนั่นไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอน ที่อันหลิงหยุนไปก็ยังดีดีอยู่ ตอนนี้ท่านถึงขั้นที่คิดจะฆ่า ข้า ท่านเห็นข้าเป็นอะไร?

ถ้าหากว่าข้าต้องการที่จะทำร้ายคนจริงๆ จะใช้วิธีเช่นนี้ หรือ? ให้คนรับใช้ไปทำไม่ดีกว่าหรือ?”

“พระชายาตวน ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านเป็นคน มอบกล่องใส่ปิ่นมุกให้พระชายา ข้าเองก็อยู่ในเหตุการณ์ พระชายาได้ดูอย่างชัดเจนแล้วว่าของที่ท่านให้คือปิ่นมุก ถึงได้กลายเป็นแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้”

อาหยู่เดินออกมาข้างหน้าด้วยความโกรธ กงชิงวี่เหล่ มอง: “ข้าจะขอกล่าวโทษเจ้า เมื่อฆ่าเจ้าแล้ว ข้าก็จะไป มอบตัว”

“ท่านอ๋อง” จุนฉูฉูดึงอ๋องตวนเอาไว้แล้วร้องไห้ อ๋องตวน หันกลับไปดู

“ข้าขอถามเจ้า กล่องใส่ปิ่นมุกเจ้าไม่ได้เป็นคนให้จริงๆหรือ?” กงชิงหยินแววตาจริงจัง ใบหน้าหล่อเหลาที่ดู อบอุ่นมาโดยตลอด บัดนี้กลับมีเพียงความเย็นชา

จุนฉูฉูนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย: “ท่านเป็นอะไร ไป?”

“ข้าถามเจ้า กล่องใส่ปิ่นมุกนั้น ตกลงว่าเป็นของเจ้าหรือ ไม่?” อ๋องตวนไม่อยากตอบ จึงได้ถามต่อ

จุนฉูฉูส่ายหน้า : “ท่านอ๋อง ท่านไม่เชื่อฉูฉูหรือ?”

น้ำตาของจุนฉูฉูไหลออกมา ร้องไห้อย่างน่าสงสารเป็น อย่างมาก

อ๋องตวนพยักหน้า: “ข้ารู้แล้ว เจ้ากลับไปเถอะ เรื่องทาง นี้ยกให้เป็นหน้าที่ข้า

จุนฉูฉูพยักหน้า หันหลังแล้วรีบกลับออกไป

นางกลัวมากจริงๆ นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ แต่ตอนนี้ นางไม่อาจที่จะไม่รีบหนีไปได้

จุนฉูฉูรีบหนี กงชิงวี่คิดที่จะตามไป แต่กงชิงหยินหัน กลับมาขวางกงชิงวี่ไว้: “หากเจ้าคิดจะฆ่าฉูฉู ก็จงข้ามศพ ข้าไปก่อน”

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่ใช่ไม่กล้า แต่ข้าอยากจะตกลงกับเจ้า ใช้ชีวิตของ ข้าแลกกับชีวิตนาง” ขณะที่กงชิงหยินพูด ก็ดึงมีดขึ้นมาจากอีกด้านหนึ่งแล้วปักเข้าไปที่หน้าอก

เลือดไหลพุ่งออกมาจากหน้าอก หยุนโล่ชวนตกใจจน ตาเบิกโพลง: “ท่านอ๋อง”

“พี่สอง?”

ดาบในมือของกงชิงวี่ร่วงลงไปบนพื้น เขาเองก็คิดไม่ ถึงว่ากงชิงหยินจะทำเช่นนี้ จึงรู้สึกตกตะลึงในทันที

เดินก้าวขึ้นไปสองก้าวแล้วประคองกงชิงหยินไว้ แววตา ของกงชิง เต็มไปด้วยความโกรธ: “ทำไมท่านถึงโง่เช่น นี้?”

“เหอะ…….น้องสาม นางทำร้ายคนของเจ้า ข้าขอชดใช้ ชีวิตให้เจ้า ว่าอย่างไรล่ะ?”

ร่างกายของกงชิงหยินอ่อนแอ กำลังร่วงลงไปอย่าง รวดเร็ว กงชิง ดึงแขนของกงชิงหยินขึ้นมาแล้วพาดไว้ บนไหล่ จากนั้นจึงหันหลังเดินกลับเข้าห้องไป

หยุนโล่ชวนรีบตามไป แม่นมเว่ยเองก็ตกใจอย่างมาก แต่ตอนนี้แม่นมเว่ยต้องทำใจแข็งไว้ แล้วจึงหันไปพูดกับ คนข้างๆว่า: “รีบไปรายงานไท่เฟย”

นางกำนัลต่างรีบเดินออกไป กงชิงวี่ประคองกงชิงหยิน เข้าไปด้านใน แล้วจึงวางกงชิงหยินลงบนเตียง ถอดเสื้อ ของกงชิงหยินออก แล้วดูที่บาดแผลของเขา

มีดแทงเข้าไปข้างในแล้ว ดูแล้วน่าจะสาหัสมาก
กงชิงวี่เห็นกงชิงหยินที่หายใจรวยริน: “โง่จริงๆ”

“เหอะๆ……ให้พวกเขาออกไป”

กงชิงหยินพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน ต้องอดทน ต่อความเจ็บปวดเพื่อพูดออกมา ยังใจเย็นขนาดนั้น

กงชิงวี่พูดด้วยความโมโห: “ออกไปให้หมด”

ทุกคนออกไปข้างนอก แต่หยุนโล่ชวนไม่ยอม

“ทำเช่นไรดี?”

แม่นมเว่ยจึงต้องช่วยพาคนออกไป

ประตูปิดลง แล้วกงชิงวี่ก็พูดว่า: “ข้าจะช่วยท่านดึงออก มา”

กงชิงหยินกุมมือกงชิงวี่เอาไว้: “ข้าไม่อยากเป็นหุ่นเชิด หากข้าตายแล้ว เจ้าก็จะกลายเป็นหุ่นเชิดแทน

รู้ด่าอ๋องเสียนฉลาดหลักแหลม ข้าเองก็ไม่ได้โง่ ข้าไม่ อยากแก่งแย่งชิงดีอีก”

“ท่านพูดเหลวไหลอะไร?” กงชิงวี่แววตาเย็นชา

กงชิงหยินยิ้มแล้วพูดว่า: “ข้าเห็นปิ่นมุกเล่มนั้นแล้ว ข้าก็ อยู่ด้วย”

สีหน้าของกงชิงวี่ยิ่งดูไม่ได้ “เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งไม่คุ้มค่ากันเลย”

กงชิงหยินไม่ได้ตอบอะไร กลับเป็นอันหลิงหยุนที่อยู่อีก ด้านหนึ่งพูดขึ้นมา: “อย่างนั้นหรือ?”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมานั่งอย่างสบายๆ เหมือนกับ ผีหลอก นางลุกขึ้นมาทำให้กงชิงวี่ตกใจเป็นอย่างมาก

เขาเข้าไปดู หน้าซีดจนน่าตกใจ

มือของอันหลิงหยุนจับที่มีด แล้วดึงออกมาอย่างไม่ทัน ได้ตั้งตัว ตัวของอ๋องตวนกระตุกหนึ่งครั้ง ไม่มีปฏิกิริยา ตอบโต้ใดๆ ไม่มีแม้กระทั่งเสียง

กงชิงวี่ทรุดลง: “พี่สอง?”

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา แล้วนำเลือดที่ข้อมือ หยดลง ไปบนหน้าอกของกงชิงหยิน นางก็แค่ลองดู แต่ผลลัพธ์ กลับเป็นที่น่าตกใจ

บาดแผลกําลังดื่มเลือด แล้วจึงค่อยๆสมานกัน

อันหลิงหยุนไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด แล้วจึงรีบนำยา เม็ดใส่เข้าไปในปากของกงชิงหยิน นางเองก็อ่อนแอมาก แล้วจึงค่อยๆไต่ไปยังสระหลิวหวง(กำมะถัน) จากนั้นจึง ถอดเสื้อผ้า เข้าไปแช่น้ำ

กงชิงวี่อยากจะไปหา แต่ตรงหน้าก็ยังมีอีกคนหนึ่ง

ยังไม่สามารถผละตัวไปได้ จึงต้องรอสักครู่
กงชิงหยินฟื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ลืมตาขึ้นมายังนึกว่า ตัวเองตายแล้ว แต่เมื่อเห็นหน้ากงชิงวี่ ก็รู้สึกสงบลงเล็ก น้อย

ตอนนี้กลับเป็นกงชิงวี่ที่อดใจรอไม่ไหวแล้ว จึงลุก ขึ้นแล้วไปยังสระหลิวหวง(กำมะถัน): “หยุนหยุน ฟังข้า อธิบายก่อน ข้าแค่อยากจะบอกอ่องตวน เพื่อผู้หญิง ประเภทนั้นแล้ว ไม่คุ้มค่ากันเลย แต่ถ้าเพื่อหยุนหยุนแล้ว นั้น คุ้มค่าเสมอ”

กงชิงหยินคลำตัวเองดู แล้วเปิดเสื้อขึ้นมาดูบนร่างกาย ตัวเอง บาดแผลสมานกันสนิทแล้ว

ขานึกขึ้นมาได้ว่า ก่อนหน้านี้อันหลิงหยุนเคยใช้ เลือดช่วยคน เขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูสระหลิว หวง(กำมะถัน) อยากจะเข้าไปขอบคุณ แต่กงชิงวี่ไม่ อนุญาต

เมื่อเห็นผู้ชายคนอื่นปรากฏตัวขึ้นที่ประตู สระหลิว หวง(กำมะถัน) นึกขึ้นมาได้ว่าอันหลิงหยุนยังแช่ตัวไม่ เสร็จ ก็รู้สึกโกรธขึ้นมา

“ท่านออกไปเดี๋ยวนี้”

“ข้ามาขอบคุณ” กงชิงหยินมีใบหน้าที่สงบนิ่ง

“ที่นี่คือที่ที่เราสองสามีภรรยาใช้อาบน้ำ ท่านออกไป ก่อนเถอะ”

กงชิงหยินคิดอยู่สักครู่: “ตอนนี้ข้าเองเป็นคนที่ใกล้ตายหากออกไปจะอธิบายอย่างไร”

กงชิงวี่มีสีหน้าไม่สบอารมณ์ “หรือจะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน แล้ว?”

“ก็ไม่ใช่หรอก แต่จะให้ข้ากลับไปแบบนี้ไม่ได้ พระ ชายาจะต้องสังเกตเห็นเข้าอย่างแน่นอน” อยู่ดีๆกงชิง หยินก็ไม่อยากจะกลับไปเผชิญหน้ากับจุนฉูฉู เขาเองก็ เป็นคนไร้ยางอาย

กงชิงวี่พูดว่า: “ถ้าเช่นนั้นท่านคิดจะทำอย่างไร? หรือ ท่านยังอยากจะเข้าไปในสระหลิวหวง(กำมะถัน)อีก?”

“ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น เจ้ามองพระชายาเสียนเป็นดั่ง แก้วตาดวงใจ แต่ข้าเองไม่ได้รู้สึกว่านางมีดีตรงไหน แต่ละคนล้วนมีความปรารถนาของตัวเองที่แตกต่างกัน แต่ละคนล้วนมีสิ่งที่ตัวเองรักต่างกัน เจ้าไม่ยุ่งเรื่องของ ข้า ข้าเองก็ไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของเจ้า แต่แค่วันนี้ข้ากลับ ไปไม่ได้ จึงต้องอยู่ที่จวนของเจ้าก่อนสักสองสามวัน

ตำหนักจู๋หยุนที่อยู่ลานด้านหลังของเจ้าว่างอยู่ตลอด มิใช่หรือ ข้าว่าข้าอยู่ที่นั่นน่าจะดี”

พูดจบ กงชิงหยินก็หันหลังเดินกลับไป แล้วนอนลงเพื่อ รออันหลิงหยุน

“ข้าจะรออยู่ที่นี่ หากเมื่อไหร่ที่นางออกมา ข้าขอยืมใช้ สระหลิวหวง(กำมะถัน)สักหน่อย เมื่อเนื้อตัวสะอาดแล้วข้าก็จะไป

กงชิงหยินวางแผนที่จะพักอยู่ที่นี่แล้ว