บทที่ 263 ปาฏิหาริย์ของยาอาการแพ้ท้อง

อันหลิงหยุนและกงชิงวออกจากวังไปที่จวนแม่ทัพ พัก ค้างคืนที่นั่นหนึ่งคืน ออกจากเมืองหลวงเพื่อไปท่องเที่ยว ในวันถัดมา

จุนฉูฉูทราบเรื่องที่หยุนโล่ชวนตั้งครรภ์ กระทบจิตใจ รุนแรงดั่งฟ้าผ่า นั่งบนเตียงเป็นวันๆ ไม่ลุกขึ้น และไม่ยอม กินข้าวพักผ่อน

อ่องตวนอธิบายกับนางหลายหน นางก็อดไม่ได้ที่จะ ร้องไห้

แต่ในใจนางไม่ใช่ความเสียใจ แต่เป็นความเจ็บที่ เกลียดชัง

อ๋องตวนไม่ได้เรื่อง ยังกล้าอยู่กับหยุนโล่ชวนลับหลัง

นาง

ความโกรธนี้จะกลืนหายไปได้อย่างไร ตอนนี้นางกลาย เป็นตัวตลกของคนทั้งเมืองหลวงไปเสียแล้ว

เกลี้ยกล่อมอยู่สองวัน จุนฉูฉูฝืนดื่มโจ๊กไปเล็กน้อย ขอร้องให้อ๋องตวนถอดถอนนางด้วยตนเอง

เวลานี้ในใจกงชิงหยินรู้สึกสับสนไปหมด เมื่อคิดถึงเรื่อง เงินหกหมื่นตำลึง เขาก็ไม่สามารถเผชิญหน้ากับจุนฉูฉูได้

ก่อนสมรสเขาสามารถไม่ถามไม่เรียกร้อง แต่สมรส แล้วเกิดเรื่องเช่นนี้ เขาควรทำอย่างไร?
จุนฉูฉูร้องไห้จนเป็นลมไป อ๋องตวนก้มอุ้มนางวางบน เตียง ให้คนดูแลอย่างดี แล้วไปที่ตำหนักกั๋วกงก่อน

วันนี้สีหน้าของหยุนโล่ชวนไม่ดี กินอะไรไม่ลงเลย กิน อะไรเข้าไปก็อาเจียนออก

เมื่ออ๋องตวนมา ทุกคนที่ตำหนักกั๋วกงก็ยุ่งวุ่นวายไป หมด ฮูหยินใหญ่เดินไปมาอยู่หน้าห้องโถงอย่างเป็นกังวล

เป็นเช่นนี้ต่อไป ต้องอาเจียนจนร่างกายทรุดแน่

กินอะไรไม่ลง ยังเอาแต่อาเจียนออก

แม่นมเว่ยก็ไม่เคยเห็นอาการแพ้ท้องที่หนักขนาดนี้มา ก่อน แม้ว่าจะมีประสบการณ์ แม้แต่ดื่มน้ำยังอาเจียนเห็น ได้น้อยมาก

ไม่ได้กินอะไรทั้งวัน ในกระเพาะไม่มีอาหาร ยังอาเจียน ออกมาเป็นนาได้ ก็แปลกเช่นกัน!

อ๋องตวนเข้าไปเห็นหยุนโล่ชวนนอนอาเจียนอยู่บนเตียง เขาตกใจเมื่อเห็น: “นี่เกิดอะไรขึ้น?”

แม่นมเว่ยรีบถอนสายบัว หันไปดูแลหยุนโล่ชวนต่อ

“นี่เป็นอาการแพ้ท้องเพคะ แต่อาการหนักเช่นนี้เห็นได้ น้อยมาก อาเจียนตั้งแต่เช้าจรดค่ำ แม้แต่น้ำคำเดียวก็ กลืนไม่ลงเพคะ”

แม่นมเว่ยก็เป็นกังวล หมอหลวงในวังก็มาแล้ว ทั่วทั้งตำหนักกั๋วกงก็อกสั่นขวัญหายไปตามๆ กัน

กงชิงหยินเดินไม่กี่ก้าวไปยังตรงหน้าหยุนโล่ชวน นั่งลง กอดนางแล้วลูบให้นาง เห็นว่ามีน้ำอยู่ในตาของนาง รู้สึก หงุดหงิดโดยไม่มีเหตุผล: “มีลูกทําไมยากเพียงนี้?”

ทุกคนในห้องมองกงชิงหยิน แต่หยุนโล่ชวนกลับยิ้มไม่ ออกร้องไห้ก็ไม่ได้

“หม่อมฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเพคะ” หยุนโล่ชวนมุ่ยปาก ทรมานอย่างมาก

สีหน้ากงชิงหยินนิ่ง: “ไปเชิญพระชายาเสียนที่จวนอ๋อง เสียนมา นางมีวิธีอย่างแน่นอน”

แม่นมเว่ยก็ผงะไปเช่นกัน ลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร

รีบสั่งให้คนไปที่จวนอ๋องเสียน ที่นี่ก็อดทนไปก่อน จวน อ๋องเสียน แต่ทางด้านจวนอ๋องเสียนว่างเปล่า

ผู้ที่ไปกลับมาแจ้งแม่นมเว่ย คนไม่อยู่ที่จวน ติดตามอ๋อง เสียนออกไปท่องเที่ยวนอกเมืองแล้ว

อ๋องตวนโมโห: “นางไม่อยู่ครรภ์ที่เรือนออกไปเที่ยว อย่างนั้นหรือ? นางคิดอะไรอยู่ รู้ทั้งรู้ว่าชวนเอ๋อเป็นเช่นนี้ พวกเขาก็ยังออกไป?”

อ๋องตวนกังวล มองดูหยุนโล่ชวนอาเจียนเช่นนี้ เขารู้สึก เสียใจที่เก็บเด็กคนนี้ไว้
ตำหนักกั๋วกงก็หมดความคิดเห็น ทำไมต้องออกไป เที่ยวในเวลานี้ด้วย?

ลนลานวิตกกังวล แม่นมเว่ยก็เสียความรู้สึกเช่นกัน

“ท่านอ๋อง ตอนนี้ควรทำอย่างไรดีเพคะ?” แม่นมเว่ยจึง ทำได้เพียงถามอ๋องตวน

อ๋องตวนโมโห: “ไปตามนอกเมือง”

อ๋องตวนส่งคนไปตามหานอกเมือง จุนฉูฉูทางนี้ก็ได้รับรู้ ข่าว

นางเหยียดตัวลุกจากเตียง แต่งเนื้อแต่งตัว พาคนจาก จวนอ๋องตวนไปที่ตำหนักกั๋วกง ขอพบฮูหยินใหญ่ตำหนัก กั๋วกง

เห็นแก่ศักดิ์ศรีหรือเกียรติยศของอ๋องตวน และยังเป็น ช่วงเวลาวิกฤตินี้ ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงไม่มีทางเลือก อื่นนอกจากให้เกียรติ แล้วพบจุนจุนฉูฉู

ไม่คิดว่าจุนฉูฉูจะหยิบกล่องสีทองเล็กๆ ออกมา

“สิ่งนี้คือยาอาการแพ้ท้อง ที่ทางตระกูลให้มา บรรพบุรุษตระกูลจุนของพวกเรามีผู้ที่เป็นหมอมีการวิจัย ในด้านนี้โดยเฉพาะ ตอนที่บรรพบุรุษจากไปได้เก็บยา อาการแพ้ท้องไว้อยู่บ้าง แต่ไม่มาก ดังนั้นหญิงทุกคนมี คนละเม็ด นี่คือสิ่งของติดตัวเมื่อข้าออกเรือน วันนี้นำมา ให้หวังว่าชายารองหยุนจะมีอาการดีขึ้นบ้าง”
ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงเคยได้ยินยาอาการแพ้ท้อง มาก่อน หลายปีก่อนว่ากันว่าเคยมีอาการเช่นนี้กับไท เฮาองค์ก่อนในวังอยู่ครั้งหนึ่ง ทรมานราวกับตายทั้งเป็น ต่อมาตระกูลจุนได้ให้ยาอาการแพ้ท้องเม็ดหนึ่งมากิน อาการจึงดีขึ้น

แต่ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงไม่แน่ใจเช่นกันว่ายาเม็ดนี้ เป็นของจริงหรือปลอม ยิ่งไปกว่านั้นจุนฉูฉูจะดีขนาดนี้ เลยหรือ?

หรือว่า นางต้องใช้โอกาสนี้ เพื่อขอให้อภัย

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงลังเลครู่หนึ่ง ให้คนเชิญแม่นม เว่ยและอ๋องตวนมา

อ๋องตวนประหลาดใจเมื่อเห็นจุนฉูฉู: “พระชายามาแล้ว หรือ?”

สามีภรรยาเจอกันในสถานการณ์เช่นนี้ ก็น่า กระอักกระอ่วนเช่นกัน

จุนฉูฉูเดินขึ้นหน้าถอนสายบัว: “ท่านอ๋อง”

“อืม ร่างกายดีขึ้นแล้วหรือ?” สำหรับจุนฉูฉู อ๋องตวน มีความซับซ้อนที่ไม่สามารถปล่อยวางได้ แต่เขาไม่ สามารถให้อภัยนางที่ไปหาอ๋องเสียน ประพฤติตัวไม่ เหมาะสมต่ออ๋องเสียน

“แม่นมเว่ย อ๋องตวน หม่อมฉันเรียกพวกท่านมา เพราะ พระชายาตวนนำยาอาการแพ้ท้องมาให้เม็ดหนึ่ง พระชายาตวนจะมอบให้ให้ชวนเอ่อ ดังนั้นหม่อมฉันต้องการ เจรจาเรื่องนี้กับพวกท่าน”

อ๋องตวนรู้สึกประหลาดใจ แต่เขาก็นึกขึ้นได้ ที่จริงแล้ว ตอนที่สมรสกับจุนฉูฉู มีสิ่งนี้ในรายการของขวัญ เขายังตั้งใจพูดติดตลกเกี่ยวกับเรื่องของยาอาการแพ้

ท้อง จุนฉูฉูอธิบายว่าแบ่งมาให้นาง ไม่มาก มีเพียงเม็ด

เดียว

แม่นมเว่ยก็นึกขึ้นได้ เดินไปเปิดกล่องดู นางก็จำไม่ได้ แล้วเช่นกัน

“ไปเชิญราชครูจุนมาเถิด” แม่นมเว่ยตามปกติแล้วไม่มี อำนาจมากขนาดที่จะทำเช่นนี้ได้ นางทำได้เพียงปรึกษา กับฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกง ความหมายนี้คือขอให้ ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงออกหน้า

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงมีเหตุผลที่ไม่อาจเข้าใจได้ แต่ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับร่างกายของหยุนโล่ชวน อาเจียนเช่น นี้ต่อไปก็ไม่ใช่ทางออกที่ดี ตอนนี้คนในวังก็มาแล้ว ก็ยัง ทำอะไรไม่ถูก

ยาอาการแพ้ท้องก็ถือได้ว่าเป็นยาช่วยชีวิต อย่างไรก็ ต้องใช้

“เชิญราชครูจุนมาเถิด” ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงตัดสิน ใจ คนของตำหนักกั๋วกงไปที่จวนของราชครูจุน ในไม่ช้า ราชครูจุนก็มาที่นี่
ก่อนมาก็ได้ยินมาแล้วบ้าง

เรื่องของจุนฉูฉูราชครูจุนไม่อยากยุ่งเกี่ยวเลย แต่ ตัวนางเองยังคงคิดร้ายไม่ตายใจ เขาทำอะไรได้

แล้วแต่นางเลยแล้วกัน

ราชครูจุนถึงตำหนักกั๋วกงไปพบฮูหยินใหญ่ตำหนักกั วกง สถานะของทั้งสองไม่มีความแตกต่าง กล่าวทักทาย เพียงไม่กี่คำ ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงก็พูดเรื่องยาอาการ แพ้ท้องขึ้น

ราชครูจุนเหลือบมองจุนฉูฉู เข้าใจดีว่าจุดประสงค์ที่ให้ เขามาเป็นพยาน ว่าหากมีอะไรผิดพลาด ตระกูลจุนก็จะ ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเช่นกัน

ราชครูจุนเหลือบมองจุนฉูฉู รู้สึกผิดหวังในตัวนางมาก

หันไปหยิบกล่องเปิดออก หลังจากตรวจสอบยืนยัน ราชครูจุนกล่าว: “คือยาอาการแพ้ท้องของตระกูลจุน จริงๆ”

“อืม อย่างนั้นก็ดี”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงถอนหายใจโล่ง ไม่สนว่าตอนนี้ จุนฉูฉูมีจุดประสงค์อะไร ก็รับเอาไว้แล้ว

ร่างกายของหลานสาวสำคัญ

“แม่นมเว่ยรบกวนท่านด้วย”
แม่นมวยนํายาอาการแพ้ท้องไปที่หยุนโล่ชวน ให้หยุ นโล่ชวนกินยาอาการแพ้ท้อง ผ่านไปครึ่งชั่วยามหยุนโล่ ชวนก็หายเป็นปกติแล้ว ยังสามารถกินอะไรได้บ้างแล้ว

แม่นมเว่ยดีใจ ยาอาการแพ้ท้องฤทธิ์ที่วิเศษจริงๆ

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงและคนอื่นๆ ได้ยินก็รู้สึกโล่งใจ อ๋องตวนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่จุนฉูฉูมากขึ้นอีกครั้ง

ก่อนฟ้ามืด จุนฉูฉูออกจากตำหนักกั๋วกงกลับไปจวน อ่องตวน อ๋องตวนก็กลับไปพร้อมกัน