บทที่ 234 ถูกหลอก

อันหลิงหยุนออกมาจากวัง กงชิงวี่เดินอยู่ข้างกาย สอง ผัวเมียเข้าใจซึ่งกันและกันได้อย่างดี

สวีกงกงเดินตามข้างกายอย่างไม่รีบร้อน เห็นอันหลิง หยุนกำลังจะจากไป สวีกงกงจึงกล่าวว่า “พระชายาเสีย น ครั้งที่แล้วข้าน้อยได้ขอให้พระชายาเสียนช่วยตรวจ สุขภาพ พระชายาเสียนยังจำได้หรือไม่!

“จําได้ ข้าจะตรวจให้กงกงอีกครั้งหนึ่ง” สวีกงกงรีบยื่น มือมาให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนตรวจเสร็จพูดไปสอง สามประโยค ก็จากไปพร้อมกงชิง

ทั้งสองคนออกจากวังก็เข้าไปในรถม้า อันหลิงหยุนก็ หยิบเอากระดาษในมือที่สวีกงกงยัดให้มาเปิดดู

ดูจบส่งให้กงชิงวี่ กงชิงวี่ดูไปสักครู่ “ไม่พบอะไรเลย?”

“อืม” อันหลิงหยุนก็รู้สึกแปลกใจ ผู้ใดเป็นคนวางยา

กันแน่?

“ท่านอ๋อง ก่อนหน้านั้นสงสัยว่าเป็นฮองเฮาตลอด แต่ มีเรื่องหนึ่งที่แปลกมาก ตอนที่ท่ายอ๋องไปควบคุมการ ประหารข้ากับฝ่าบาท อ๋องตวน สวีกงกงสี่คนอยู่ในพระ ตำหนักจรุงจิต มีแค่เราสี่คน อาหารน้ำดื่มทุกอย่างข้า ตรวจดูหมด ไม่มีพิษเลย

แต่ก่อนท่านอ๋องจะกลับมา ข้าตรวจอาการฝ่าบาท พิษ ของเขาเพิ่มมากขึ้น”
อันหลิงหยุนพูดถึงเรื่องนี้ กงชิงวี่มองไป แววตาสงสัย มาก “หรือว่าสวียงกงจะเป็นคนวางยาพิษ?”

อันหลิงหยุนอึ้งไป “สวีกงกง?”

กงชิงวี่หันหน้าออกไป “หากไม่ใช่สวีกงกง ก็คงจะมีคน อยากใส่ร้ายส กงกง”

“ท่านอ๋อง ท่านไม่สงสัยข้ากับอ๋องตวนหรือ?” อันหลิง หยุนแปลกใจ

“อ๋องตวนไม่หาแน่ เจ้าก็ไม่ทำ”

อันหลิงหยุนฟังออกว่ามีความนัยแอบแฝงอยู่ “ถ้าอย่าง

นั้นตัวฝ่าบาทเองหรือ” “หากหาไม่เจอว่าผู้ใดเป็นคนวางยาพิษ มันก็ไม่แน่ คง

ไม่ใช่ว่าสวรรค์เป็นผู้วางยา” กงชิงวี่กล่าวอันหลิงหยุน

เกือบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

รถม้ากลับมาถึงจวนอ๋องเสียนอันหลิงหยุนลงมาจากรถ ม้า กงชิง ไปตรวจสอบความเรียบร้อยของการเก็บงาน เขื่อนตูฟางจูน

อันหลิงหยุนตั้งใจจะกลับเข้าไป มีคนร้องเรียก “พระชา ยาเสียนช้าก่อน”

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองคนที่มา เป็นชายที่ค่อนข้าง มีอายุ ห้าหกสิบได้ วิ่งมาจนเหนื่อยหอบ มาถึงตรงหน้าก็ คุกเข่าลงไม่รอให้อันหลิงหยุนตอบสนองกลับมา อีกฝ่ายคุกเข่า บนพื้นแล้วก็เริ่มร้องไห้ออกมา

“พระชายาเสียนเป็นพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิตอยู่ ได้โปรด ช่วยเจ้านายบ้านเราด้วยเถอะ” ชายผู้นั้นร้องไห้อย่าง หนัก อันหลิงหยุนมองอาหยู่สักครู่

“เจ้าเป็นใครกัน?” อาหยู่ถามอีกฝ่าย

“ข้าคือพ่อบ้านตระกูลหลี่ที่อยู่นอกเมือง เจ้านายของ ข้าเป็นพ่อค้า เดิมทีสุขภาพร่างกายเขาแข็งแรง แต่นับ ตั้งแต่ฮูหลิงของเราจากไป เขาก็ซึมเศร้าลงไปทุกวัน วัน นี้เขากินยาพิษเข้าไป จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ หาหมอ มาหลายคนแล้ว พวกเขาล้วนบอกว่ามีแค่พระชายาเสียน เท่านั้นที่จะช่วยชีวิตเขาได้ ข้ารอพระชายาเสียนอยู่ตรง สักพักหนึ่งแล้ว พ่อบ้านบอกข้าว่า พระชายาเสียนเข้า วังไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ข้าขอร้องพระชายาเสียน ขอ แค่ท่านช่วยเจ้านายของข้าให้รอดชีวิตได้ ข้ายินดีจะเป็น วัวเป็นควายเพื่อพระชายาเสียน”

“อาหมู่ เตรียมรถ เอากล่องยาของข้ามาด้วย”

“ขอรับ”

อันหลิงหยุนสั่งอาหยู่รีบหันกลับไปเตรียมตัว อันหลิงหยุ นให้คนลุกขึ้นยืนก่อน อีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้

“เจ้าไม่ต้องร้องไห้แล้ว ข้าจะไปดูให้

อันหลิงหยุนรอจนรถม้ามาถึง ก็ขึ้นรถม้าไป อาหยุ่บังคับรถม้า อีกฝ่ายนั่งอยู่ด้านข้างอาหยู่ ทั้งสามออกนอกเมือง

ไป

ออกจากเมืองหลวงสิบกว่าลี้ อันหลิงหยุนรู้สึกว่ารถม้า ส่ายง่อนแง่นไปมาครั้งหนึ่งแล้วก็จอดลง

ด้านนอกรถม้าไม่มีเสียงใดๆ อันหลิงหยุนกล่าวถาม “อา หย?”

อาหยู่ไม่มีการตอบรับ อันหลิงหยุนเปิดผ้าม่านรถม้า แล้วชำเลืองมอง ด้านนอกรถม้าไม่มีคนเลย ไม่เห็นอาหมู่ คนที่เรียกนางมาก็ไม่เห็นเช่นกัน

แล้วข้างนอกก็ไม่มีหมู่บ้านอะไรด้วย อันหลิงหยุนลงมา จากรถม้า มองไปยังรอบๆ

นางถือเข็มเงินไว้ในมือ มองสำรวจไปรอบๆ

บริเวณรอบๆเงียบสงัดมาก อันหลิงหยุนถาม “อาหมู่”

อาหยู่ไม่ตอบรับ ตรงกันข้ามมีคนอื่นเดินมาทางด้านนี้ ตอนที่อันหลิงหยุนเห็นเข้า คนก็มาถึงตรงหน้านางแล้ว มี หกเจ็ดคนได้ ดูพวกเขาเหมือนขอทานหรือว่าเป็นใครกัน เสื้อผ้าที่ใส่ก็ขาดรุ่งริ่ง ดูไม่เหมือนคนดี

อันหลิงหยุนถาม “พวกเจ้าเป็นใครกัน?”

“เหอะ…………ได้ยินว่าที่นี่มีสาวงาม นึกไม่ถึงว่าจะมีจริงๆ”
มีคนหนึ่งหัวเราะเหอะๆออกมา อันหลิงหยุนมองไปที่คน พวกนั้น “ใครใช้ให้พวกเจ้ามา เจ้าไม่รู้ฐานะของข้าหรือ?”

“รู้แล้วยังอันใดไม่รู้แล้วยังอันใด พวกเราเป็นขอทาน ข้างถนนยากจน ไม่มีอาหารให้กินจนอิ่มเสื้อผ้าก็ใส่ไม่อุ่น พรุ่งนี้อาจจะถูกคนทุบตีจนตายก็ได้”

อันหลิงหยุนเริ่มเข้าใจแล้ว คนพวกนี้เป็นพวกเลวทราม ต่าช้า

“พวกเจ้าฆ่าข้าแล้ว พวกเจ้าก็ต้องตาย”

“ตายพวกข้าก็ยอมรับ สาวงามเช่นเจ้า แค่เห็นก็มีความ สุขแล้ว”

อันหลิงหยุนหน้าเครียด มองไปรอบๆ นางอยากจะหา ร่องรอยอาหยู่ แต่ว่าอาหยู่ไปไหนแล้ว

หกเจ็ดคนเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนไม่กลัว พวกเขา ขอทานหกเจ็ดคนนางไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก แต่ว่านางกำลังตั้งครรภ์

อันหลิงหยุนเห็นคนเข้ามาใกล้ จับข้อมือคนมาหนึ่งคน ดึงมาแล้วโยนขึ้นไปบนรถม้า เข็มเงินในมือแทงลงไป อีก ฝ่ายตะโกนกรีดร้อง

คนที่อยู่ด้านหลังจับไหล่อันหลิงหยุน ฉีกเสื้อผ้าของนาง สีหน้าอันหลิงหยุนขรึมลง หันกลับไปต่อยอีกฝ่าย เข็มเงิน แทงเข้าไปที่ดวงตา อีกฝ่ายตะโกนกรีดร้องหลบออกไป
คนที่เหลือเห็นเรื่องยุ่งยากแล้ว ก็กรูเข้ามาพร้อมกัน บางคนกอดขาอันหลิงหยุนไว้ บางคนกอดเอวอันหลิงหยุ นไว้ อันหลิงหยุนขยับไม่ได้เลย ใช้แรงสะบัดไปมา ก็ยัง ขยับไม่ได้อยู่ดี

มีคนหนึ่งกระโจนเข้ามาฉีกเสื้อผ้าของอันหลิงหยุน เสียงฉีกดังขึ้นเสื้อผ้าของนางก็ถูกฉีกออก

อันหลิงหยุนตกใจมาก ยกมือตบไปที่หน้าอีกฝ่าย เตะ ลอยไปอีกคน กำลังจะตามไปบิดหัวอีกฝ่าย คนบางกลุ่ม ก็มาถึงหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่รอให้อันหลิงหยุนมองให้ ชัดเจน คนที่อยู่บนพื้นก็ถูกฆ่าตายในกระบี่เดียว ไม่มี แม้แต่โอกาสจะส่งเสียงร้องออกมา

อันหลิงหยุนถอยหลังไปมองคนที่อยู่ตรงหน้า ปู้เหวินกับ พวกนี่เอง

“เก็บชีวิตมันไว้” อันหลิงหยุนร้องบอกพวกเขา ปู้เหวิน เตะล้มไปหนึ่งคน

อันหลิงหยุนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย กุมท้องเอาไว้พิงอยู่ บนรถม้า “อาหยู่หายไป ไปหาเร็ว”

ปู้เหวินผละออกไปให้คนออกไปตามหา อันหลิงหยุนรีบ หยิบเอายาเม็ดหนึ่งกลืนเข้าปากไป

ปู้เหวินถอดเสื้อคลุมมาคลุมให้อันหลิงหยุน “พระชายา ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?
“ไปแจ้งต่อท่านอ๋อง บอกว่าอาการข้าไม่ดี” อันหลิงหยุ นรู้สึกปวดท้องมาก จะทนไม่ได้อยู่แล้ว

ปู้เหวินรีบให้คนไปแจ้งข่าว อุ้มอันหลิงหยุนขึ้นรถม้า

อันหลิงหยุนนอนลง สีหน้าดูซีดเล็กน้อย

ปู้เหวินลงจากรถ ชี้ไปยังขอทานคนหนึ่งถามว่า “ใครใช้ ให้เจ้ามา?”

ขอทานไม่พูด ส่ายหัวตลอด ปู้เหวินฟันกระบี่ลงไปหนึ่ง ที ขอทานเหลือหูแค่ข้างเดียว

ขอทานกุมหูที่มีเลือดออกไว้ตะโกนกรีดร้อง

ปู้เหวินถาม “ใครใช้ให้เจ้ามา?”

ขอทานตัวสั่น “ผู้ชายคนหนึ่งจ้างข้ามา แต่เขามากับผู้ หญิงคนหนึ่ง…….ผู้หญิงเป็นคนพูด”

“ผู้หญิงแบบไหน?”

“ผู้หญิงที่สวยมาก สวมเสื้อผ้า…..สีเขียวอ่อน

ปู้เหวินฟันกระบี่ไปที่มือข้างที่ขอทานกุมหูเอาไว้ ขอทานตัวสั่นเทา “อ๊ะ!”

“พูดให้ละเอียดหน่อย”

ขอทานลงไปนอนกลิ้งบนพื้น หลายคนล้อมตัวเขาไว้
ขอทานรู้สึกมีชีวิตอยู่ต่อก็ไร้ความหมาย ขอแค่ให้ได้ ตายเร็วๆ “เป็นผู้หญิงที่ถูกตัดผมจนแหว่ง”

ปู้เหวินหันหลังกลับเข้าไปในรถม้า อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าเป็นใคร เสินหยุนเอ๋อ”

ปู้เหวินรีบพาอันหลิงหยุนกลับไป กงชิงวี่ได้รับข่าวกลับ ถึงจวนอ๋อง อันหลิงหยุนนอนเหงื่อแตกอยู่บนเตียง

หมอจวนโจวรีบร้อนจัดการทุกอย่างในเรือน ให้ยาอัน หลิงหยุนกินไปจำนวนมากเพื่อปกป้องทารกในครรภ์ไม่ ให้แท้ง

กงชิงวี่เข้าประตูมาหมอจวนโจวรีบคุกเข่าลง

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยสมควรตาย ข้าน้อยไร้ความสามารถลูก…………….”