บทที่ 217 บีบบังคับให้สารภาพ

อันหลิงหยุนยังจะพูดอันใดได้อีก ขี้เกียจสนใจเขา

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมากะจะไปดูสักหน่อย กงชิงวี่เรียก หานาง “หลิงหยุน”

“ท่านอ๋อง ข้าจะไปดูท่านป้าสักหน่อย”

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินออกไป อารมณ์ยังมิค่อยดี เท่าไหร่

กงชิงวี่อาจจะมิได้ตั้งใจ แต่อันหลิงหยุนก็ยังคงเห็นใจ องค์หญิงใหญ่

ลูกชายโดนคนฆ่าตาย ทั้งที่รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร ยัง ต้องปฏิบัติกับพวกเขาอย่างเท่าเทียม
เรื่องในครั้งนี้ คงจะทำให้องค์หญิงใหญ่โมโหเป็น อย่างมาก

อันหลิงหยุนหยุดอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าของคุก ใหญ่ครู่หนึ่ง ข้างในมีห้องๆหนึ่งที่เอาไว้บีบบังคับข้อมูล ด้วยเฉพาะ ข้างบนได้เขียน คำให้การ สามคำ

ปกติประตูของที่นี่ถูกปิดไว้โดยตลอดนี้เป็นครั้งแรกที่ อันหลิงหยุนได้เห็นข้างใน

คล้ายๆกับพวกศาล ข้างในมีโต๊ะมีเก้าอี้ องค์หญิง ใหญ่นั่งอยู่ข้างขุนนางเสื้อแดงสองคน ข้างล่างยังมีคน สองคนยืนเรียงแถวกันเอาไว้

ห้องนี้มันกล้างมาก ข้างในยังมีเครื่องมือต่างๆที่ใช้ ทรมานคน แค่เห็นก็รู้สึกกลัวนิดๆ

อันหลิงหยุนพอยืนปรากฏตัวออกมาที่หน้าประตู องค์ หญิงใหญ่เห็นนาง แล้วพูดว่า “เข้ามาเถอะ”
อันหลิงหยุนเองก็มิได้เกรงใจอันใด เดินเข้าไปข้างใน นางยืนอยู่หลังของเว่ยหลิงชวน

“มานั่งข้างๆข้า”องค์หญิงใหญ่สั่ง อันหลิงหยุนจึง เข้าไปนั่งข้างๆองค์หญิงใหญ่

องค์หญิงใหญ่จัดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วพูดว่า “ค่อยๆ มาทีละคน”

มินานข้างล่างก็พาคนเข้ามาหนึ่งคน ดูเหมือนจะเป็น อ๋องชินสักคนหนึ่ง แต่ว่าอันหลิงหยุนมิได้รู้จัก

อีกฝ่ายมองอันหลิงหยุนแวบหนึ่ง ราวกับจะรู้จักอัน หลิงหยุน

อันหลิงหยุนรู้สึกโศกเศร้า ดูจากสายตาของอีกฝ่าย จะต้องรู้จักตัวเองแน่ แต่นางไปมีความแค้นกับคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมคนๆนี้ถึงมองนางแบบนี้

“ข้าถามเจ้าหน่อยว่า เป็นคนร่วมหัวกับวางยาอ๋องเสีย นรึเปล่า?”

“ท่านป้า ข้ามิรู้เรื่องอันใด” อ๋องฉุนชินทำหน้าราวกับมิ รู้เรื่องอันใด

องค์หญิงใหญ่ได้โยนป้ายบัญชาการลงไปบนพื้น “ลงมือเลย ข้ามิได้มีความอดทนขนาดนั้น มิใช่คนที่มี มารยาทแบบนั้น สอบถามพวกเจ้ายังต้องค่อยพูดเล่น กับพวกเจ้า ในเมื่อถามแล้วมิพูด อย่างนั้นก็มิต้องพูด แล้ว

เฆี่ยนลงโทษร้อยที”

อันหลิงหยุนมองดู นี่คิดจะตีให้ตายเลยอย่างนั้นรึ?
“ท่านป้า ข้ามสามารถทนได้ขนาดนั้น ท่านป้าโปรด เมตตา อย่าสั่งตีข้าเลย ข้ามิรู้อันใดเลยจริงๆ” อ๋องฉุน ชินรีบคุกเข่า สีหน้าดูแย่มาก

องค์หญิงใหญ่มิแยแสใดๆ “มาถึงที่นี่ ยังมิเคยได้ยิน ว่ามีใครออกไปโดยที่มิเป็นอันใด แม้แต่ฮ่องเต้ยังมีอยู่ ในสายตาของข้าเลย ยิ่งมิต้องพูดถึงพวกเจ้า”

อ๋องฉุนชินรู้สึกแย่ “ท่านป้า อ๋องเสียนเป็นหลานของ ท่าน แล้วข้ามิใช่รึอันใด?”

“พูดได้ดี ตบปาก”

ทันใดนั้นก็มีคนถือแท่นประหารเดินออกมา อ๋องฉุน ชินรีบพูดไปว่า “ท่านป้า โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้ามิรู้อัน ใดจริงๆ ข้าผิดไปแล้ว”

“สำนึกผิดก็ดี แต่ก็ยังต้องตีอยู่ดี ตบปากยี่สิบที
คนที่ถือแท่นประหารเดินมาด้านหน้า คนอื่นๆจับตัว เขาเอาไว้ มือใหญ่ได้จับทั้งแขนซ้ายและขวาเอาไว้จน กลายเป็นรูปธนู ตีจนปากของอ๋องฉุนชินเบี้ยว เลือดท่ วนปาก ฟันหลุดไปสองสามซึ่

อันหลิงหยุนกลัวจนเหงื่อท่วมมือ

นี่มันสอบปากคำที่ไหนกัน ดูยังอันใดก็กำลังฆ่าคน

ชัดๆ!

ถึงจะบอกว่าให้พูดความจริงเกี่ยวกับเรื่องของกงชิง วี่ นี่มันมิยอมให้เปิดปากพูดด้วยซ้ำ ตีจนเป็นแบบนี้ มิ สามารถพูดเป็นภาษาได้ด้วยซ้ำ!

เมื่อกี้องค์หญิงใหญ่ได้พูดแล้ว มิอยากพูดก็มิต้องพูด

พอตีปากของอ๋องฉุนชินเสร็จ เขาก็สลบไป ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา โดนตีจนเลือดท่วนหน้า แท่นประหาร ยังมีเลือดติดอยู่

อ๋องฉุนชินสลบอยู่บนพื้น คนข้างๆได้เดินเข้ามา ลาก ตัวของอ๋องฉุนชินไปตีแท่นประหารต่อ ตีอยู่ที่นี่ สลับกัน ตี ตีจนพื้นเต้มไปด้วยเลือด มิสนว่าตีก้นหรือตีเอว ต่อให้ ตีโดนหลัง คนที่โดนตีก็ต้องช้ำใน

อันหลิงหยุนอยากจะพูดอันใดสักอย่างถ้ายังเป็นแบบ นี้จะตายเอาได้นะ มิว่ายังอันใดนางก็เป็นหมอ ทนดูคน ถูกตีแบบนี้มิได้

แต่ก็กลัวจนพูดอันใดมิออก

พอตีอ๋องฉุนชินเสร็จก็ลากกลับไปที่ห้องขัง อันหลิง หยุนรู้สึกได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง

“คนต่อไป”องค์หญิงใหญ่พูดเสร็จ ก็ลากขึ้นมาอีกหนึ่งคน
คนที่โดนลากขึ้นมาพอเห็นเลือดที่อยู่บนพื้น หน้าก็เริ่ม ขาวซีดทันที

“ท่านป้า”

แม้แต่ตอนพูดอ่อง นโก่ก็สั่นกลัว

“ข้าขอถามเจ้า เรื่องที่อ๋องเสียนโดนวางยาพิษ เจ้ามี ส่วนเกี่ยวข้องรึเปล่า?”

อ๋องชินโก่ตัวสั่นอย่างต่อเนื่อง รีบคุกเข่าลงไป “ท่าน ป้า ข้ามิมีทางทำเรื่องแบบนั้นหรอก?”

“มิพูดใชไหม?”
“ท่านป้า โปรดไว้ชีวิตด้วย…..

อันหลิงหยุนเห็นว่าอ๋องชินโก่จะร้องไห้แล้ว หน้าตา ดูสะอาดสะอ้านมิเหมือนคนเลวร้ายอันใด แค่ดูก็รู้สึก สงสารนิดหน่อยห

อันหลิงหยุนมองคนข้างกายขององค์หญิงใหญ่ไป แวบหนึ่งอย่างมิสงสัย ถึงว่าแต่ละคนถึงกลัวนางกันจัง มิแน่ว่าแม้แต่ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็คงจะถูกนางตีมาก่อน

ลูกชายของเขาตายแล้ว ส่วนลูกสาวก็แต่งงานไปอยู่ ประเทศอื่น คนพวกนี้ต้องการข่มขู่นางแต่ก็มิสำเร็จ นาง ยังเป็นคนที่มิไว้หน้าใครทั้งนั้น

อันหลิงหยุนยิ่งดูองค์หญิงใหญ่ก็ยิ่งเหมือนกับหวู่เจ๋อ เทียน

หันหน้ากลับไปมองอ๋องชินโก่ อ๋องชินโก่กลัวจนตัวสั่น ไปทั้งตัวแล้ว
มิว่ารู้จริงหรือปลอมกันแน่ อย่างน้อยก็เป็นถึงอ๋อง ทำไมถึงไร้น้ำยาขนาดนี้

“ลงมือได้”

พอโยนป้ายบัญชาการออกไป องค์หญิงใหญ่ได้สั่งว่า คนทั้งสองได้เดินมาอย่างข้างหน้า

เว่ยหลิงชวนดูเหมือนจะรู้จักอ๋องชินโก่ จึงพูดข้อร้อง ว่า “จงลิ่ง ปกติอ๋องชินโก่เป็นคนอ่อนโยน แถมร่างกาย ของเขายังอ่อนแอ ตีแบบนี้.…………….

องค์หญิงใหญ่หันหน้าไป “อย่างนั้นเจ้าว่าควรตีเท่าไหร่ดี?”

“ห้าสิบเถอะ นี่ก็คงถึงขีดสุดแล้ว”เว่ยหลิงชวนคิดไปสักพัก
อันหลิงหยุนมองไปยังองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่ โยนป้ายบัญชาการไปบนพื้น “อ๋องชินโก่รู้ความจริงแต่ มิยอมบอก มิยอมให้ความร่วมมือ ลงโทษเพิ่มเป็นร้อย ห้าสิบที โจ่จงเจิ้นเว่ยหลิงชวนมีความเห็นใจ ตีร้อยห้า สิบ”

อันหลิงหยุนตกใจ เกือบหล่นจากเก้าอี้

พอลองมองดู เว่ยหลิงชวนรีบคุกเข่าลงไป

“จงลิ่ง ตีข้าสองร้อย ตีอ๋องชินโก่หนึ่งร้อยเถอะ”

องค์หญิงใหญ่มิสนใจ “ตีได้”

คนที่มีหน้าที่ตีมิสนว่าเป็นใคร ลากทั้งสองไปคนละ ทาง จากนั้นก็ลงมือตี
ตอนแรกทั้งสองยังสามารถทนได้แต่สุดท้ายก็ร้อง ออกมาด้วยความเจ็บปวด

เว่ยหลิงชวนบอกว่าเขามิสามารถโดนตีได้ขนาดนั้น แต่ปรากฏว่าเขากลับสลบไปสักก่อน

อันหลิงหยุนเห็นว่าเว่ยหลิงชวนถูกลากไปอยู่ข้างๆ มิ มีความคิดที่จะตามหมอมาดูอาการด้วยซ้ำ ทำให้นางมิ กล้าที่จะลงมือรักษา

อ๋องชินโก่โดนตีจนเสร็จยังพอมีสติอยู่นิดหน่อย แล้ว ก็ถูกลากกลับไป

พื้นเต็มไปด้วยคราบเลือด มองแล้วน่าใจหาย

อันหลิงหยุนอยากจะลุกออกไป แต่นางก็มิกล้า
พอนึกว่าผลลัพธ์จะเป็นเหมือนกับเว่ยหลิงชวน อัน หลิงหยุนจึงระวังเป็นพิเศษ

จากนั้นคนต่อๆไปก็ถูกตีเรียงกัน ยังมิมีใครยอมรับว่า เป็นคนวางยา

อันหลิงหยุนคิดว่าถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป จะต้องมีคน ตายแน่

ตีไปตีมา ก็มีผู้หญิงปรากฏออกมา อันหลิงหยุนมอง ไปยังหญิงสาวที่ถูกพาเข้ามา

หญิงสาวเช็ดเสื้อผ้าตัวเอง “ท่านป้า”

“พระชายาอ๋องชินเฉิง”
องค์หญิงใหญ่ดูเงียบไป อันหลิงหยุนกำลังคิดว่า แม้แต่ผู้หญิงก็ตีรึ ทำไมถึงมีผู้หญิงมาด้วย?

“หม่อมฉันมาแทนท่านอ๋อง”

พระชายาอ๋องซินเฉิงดูสงบเรียบร้อย เวลาพูดก็ดูสงบ เรียบร้อย

แต่อันหลิงหยุนมีภูมิคุ้มกันแล้ว มิได้รู้สึกชื่นชมหญิง สาวมากขนาดนั้น

องค์หญิงใหญ่พูดว่า “เรื่องที่อ่องเสียนถูกวางยาพิษ เจ้ารู้อันใดบ้าง?”

พระชายาอ๋องชินเฉิงลังเลไปครู่หนึ่ง “หม่อมฉันมิรู้ เรื่องอันใด”
“ข้ามีสามารถลงโทษเจ้าด้วยแท่นประหารได้ แต่ก็มี สามารถปล่อยเจ้าออกไปแบบนี้ได้ ข้าสามารถปล่อย เจ้าออกไปได้ แต่เกรงว่าจะมีคนมิยอมปล่อยเจ้าให้หนี รอดไปได้

“ท่านป้าโปรดลงโทษด้วย

พระชายาอ๋องซินเฉิงรู้ดีว่าจะออกไปแบบนี้มิได้ จึง คุกเข่าลงไป

องค์หญิงใหญ่โยนป้ายบัญชาการลงไปบนพื้น “ขึ้น บนเครื่องมือลงโทษที่ใช้บีบนิ้ว

อันหลิงหยุนตัวแข็งทื่อ เครื่องมือลงโทษที่ใช้บีบนิ้ว เป็นการลงโทษแบบไหนกัน?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ