บทที่ 209 อ๋องตวนออกจากวัง
หลังได้เห็นฮ่องเต้ชิงหยู่ อันหลิงหยุนจึงก้าวไปด้าน หน้าเพื่อแสดงความเคารพ และเมื่อลุกขึ้น ก็ยืนอยู่ด้าน หน้าฮ่องเต้ชิงหยู่ด้วยความประหลาดใจ ฮ่องเต้ชิงหยู่ จ้องมองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง
สวีกงกงเห็นว่าทั้งสองมิเอ่ยสิ่งใด เขาอยากให้ทั้งสอง ปรับความเข้าใจในสิ่งที่บาดหมางกัน จึงถอนตัวออกไป
ในวังเพิ่งหยีไม่มีใครอื่น มีเพียงอันหลิงหยุนและ ฮ่องเต้ชิงหยู่สองพระองค์เท่านั้น แต่อันหลิงหยุนก็ยังมิ ปริปากกล่าวสิ่งใด
นางไม่ได้โกรธ เพราะไม่ควรมีความโทสะแก่ฮ่องเต้
แม้มาอยู่ที่นี่ได้เป็นเวลาไม่นานมากนัก แต่อันหลิงหยุ นก็มีทักษะการเอาตัวรอดในที่แห่งนี้อยู่พอตัว
แม้จ๊กเข้ากับผู้ใดมิได้ แต่จักต้องเข้ากับฮ่องเต้ให้จง
ได้
อันหลิงหยุนเพียงแต่มิมีสิ่งใดที่ต้องการกล่าวออกไป
ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่อันหลิงหยุนครู่หนึ่ง: “ร่างกาย ของเจ้าเต็มไปด้วยเลือด เกิดสิ่งใดขึ้นอย่างนั้นหรือ?”
อันหลิงหยุนตอบว่า: “ข้าวางแผนออกไปเดินเล่นด้าน นอก แต่หารู้ไม่ว่าข้าจักหลงทางไปยังวังเย็น ในตอนที่คิดจะกลับมานั้น มีคนสวมชุดดำกลุ่มหนึ่ง พวกเขา ต้องการที่จ๊กสังหารข้า และก็มีพวกคนชุดด่ามาอีก จํานวนหนึ่ง พวกเขาปกป้องข้า เลือดได้เปรอะเปื้อนบน ตัวข้าในตอนนั้น
ฮ่องเต้ชิงหยู่แสดงสีหน้าประหลาดใจ: “ไฟไหม้อัน ใหญ่หลวงแถบวังเย็น เป็นเจ้าผู้จุดไฟอย่างนั้นรึ?”
อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “หามิได้เจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นเป็นพวกคนชุดดำอย่างนั้นรึ?”
อันหลิงหยุนยังคงส่ายหน้า: “หาใช่พวกคนชุดดำไม่ เจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นเป็นผู้ใดเล่า?” ฮ่องเต้ชิงหยู่ถามขึ้นมา อัน หลิงหยุนมีความลังเลใจ
ผ่านไปครู่ใหญ่ อันหลิงหยุนกล่าว: “ฮ่องเต้ หม่อม ฉันไม่สามารถบอกได้ เพลานั้นหม่อมฉันมองเห็นได้ไม่ ชัดเจนนัก”
ฮ่องเต้ชิงหยู่จ้องมองไปที่อันหลิงหยุนด้วยความ สงสัย: “เจ้าไม่พอใจเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นแก่อ๋องเสียน ใช่หรือไม่?”
“หม่อมฉันหามิได้เจ้าค่ะ”
อันหลิงหยุนกำลังสับสน เนื่องด้วยถูกถามคำถามที่ซ้อนจากฮ่องเต้
จับก็จับได้แล้ว ใยต้องเอามาใส่ใจ เช่นว่านี่คือครั้ง แรกเสียเมื่อไรกัน
อ๋องเสียนยังไงก็เป็นอ๋องเสียน ไม่มีทางที่เขาจักสิ้นใจ ในคุกนั่นเป็นแน่
บางครั้งบางครานางควรจะห่วงตนเองก่อนเสียจะดี กว่า หากอยู่ด้านนอกก็คงดีกว่านี้ เพราะจวนอ๋องเสียน นั้นเป็นดั่งเกราะกำบังของนาง และแม้ไม่มีจวนอ๋องเสีย น ก็ยังมีจวนแม่ทัพอยู่
แต่ในวังมิมีผู้ใด จึงทำให้ผู้ที่ต้องการสังหารนางลงมือ กันอย่างรวดเร็ว ต่อให้นางจักเตรียมตัวอย่างดี แต่ก็ไม่ สามารถป้องกันได้เลย
“หากมิใช่ไม่พอใจ ใยเจ้าจึงไม่ให้ความสนใจแก่ข้า?”
อันหลิงหยุนซึมเศร้า ก็พระองค์เป็นถึงฮ่องเต้ ข้าต้อง ใส่ใจท่านด้วยเหตุอันใด?
“ฮ่องเต้ หม่อมฉันก็ยังคงเป็นตัวหม่อมฉันเจ้าค่ะ ฮ่องเต้เป็นกังวลมากเกินไป หม่อมฉันเพียงเป็นกังวลว่า อ๋องเสียนอยู่ในคุกนั้น มีเสื้อผ้าอาภรณ์สวมใส่หรือไม่ มี อาหารอิ่มท้องหรือไม่ ด้วยเหตุผลเหล่านี้ ข้าปรารถนา ว่าฮ่องเต้จักทรงมิติเตียนเจ้าค่ะ”
เมื่ออันหลิงหยุนพูดมากขึ้น ก็ทําให้ฮ่องเต้ชิงหยู่กริ้วโกรธ. “เขาได้อยู่ในนั้นมาตั้งกี่วันแล้ว ใช่ว่าเขาไม่เคย ได้เข้าไปเสียที่ไหนกัน
ก็จริงอย่างฮ่องเต้ว่าเจ้าค่ะ”
ยิ่งพูด ความกริ้วโกรธของฮ่องเต้ก็ทวีคูณ จึงสงบคำ ไว้ ทั้งสองประจันหน้ากันต่อไปเช่นนั้น จนกระทั่งมีคน จากด้านนอกเข้ามาอย่างรีบร้อน
“ฮ่องเต้ มีเพลิงไหม้อันใหญ่หลวงลุกไหม้ที่วังเย็น ทั้ง ยังมีผู้สิ้นชีวิตอีกมากมายค่ะย่ะค่ะ” สวีกงกงเข้ามาก ราบทูล
ฮ่องเต้ชิงหยู่เหลือบมองอันหลิงหยุนพลางกล่าวว่า: “พระชายาเสียนกำลังตรวจชีพจรของข้าอยู่ อย่าทำให้ พระชายาเสียนตกใจ และมิต้องกล่าวอันใดในที่แห่งนี้ อีก”
สวีกงกงผงะไปชั่วครู่ เมื่อมีสติก็กล่าวว่า: “พ่ะย่ะค่ะ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้นและออกไปข้างนอกวังเพิ่งหยี อัน หลิงหยุนส่งฮ่องเต้ชิงหยู่เดินออกไป ก็พลางหันกลับ มายังลานโถงด้านข้าง และครุ่นคิดว่าจักเป็นผู้ใดที่ลอบ สังหารนาง
ฮองเฮามิอาจลงมือในช่วงเพลานี้
อันหลิงหยุนยังไม่ทันเข้าใจ ฟ้าก็มืดเสียแล้ว นางจึง เปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน และพักผ่อน จนกระทั่งในช่วง กลางดึก แม่นมซีมาเคาะประตูอยู่ด้านนอกเพื่อให้นาง ออกมา อันหลิงหยุนจึงต้องลุกจากเตียงไปเปิดประตู
ไฟในวังเพิ่งหยีส่องสว่างจ้า ฮ่องเต้ชิงหยู่ประทับอยู่ ณ ลานโถง อันหลิงหยุนถามแม่นมซีด้วยความงุนงง: “มี เหตุอันใด ?”
“คนในลานโถงของฮองเฮาหายไปจำนวนไม่น้อย ไท เฮากำลังถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ฮองเฮาไม่ได้อยู่ที่วัง เพิ่งหยี จึงไม่ค่อยแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้” แม่นมซีกล่าวอ ย่างระมัดระวัง
อันหลิงหยุนเข้าใจ จึงพยักหน้าตอบรับ และเดินไป พบฮ่องเต้ชิงหยู่
สวีกงกงเดินไปยังประตูทางเข้า แม่นมซีก็ยืนเฝ้าอยู่ ข้างๆประตู อันหลิงหยุนเพิ่งจะเห็นว่ามีคนเหลืออยู่ในวัง เพิ่งหยีเพียงไม่กี่คน สวีกงกงและแม่นมซีก็ทิ้งระยะห่าง ไปไกล หากนางและฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวสิ่งใด จักมิมีผู้ใด รู้เห็น
ฮ่องเต้ชิงหยู่สั่งให้อันหลิงหยุนนั่งลง อันหลิงหยุน ลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนนั่งลง
“ตรวจดูให้ข้าหน่อย” ฮ่องเต้ชิงหยู่ยื่นมือมาให้ อัน หลิงหยุนทำการตรวจดู
หลังจากปล่อยมือ อันหลิงหยุนกล่าวว่า: “ดูเหมือนว่า ตราบใดที่ท่านแยกแยะมันได้ ก็จักควบคุมมันได้เจ้าค่ะ”
ฮ่องเต้ซิงหยู่พยักหน้า: “ไม่ผิดกับที่ข้าคิดไว้”
ทั้งคู่นั่งอยู่ครู่หนึ่ง ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็กล่าวถึงเหตุไฟไหม้: “คนเหล่านั้นมีถึงสามสิบ สี่สิบคน และคนของวังเพิ่งหยี ก็หายไปราวสามสิบสี่คน เรื่องนี้ทำให้เสด็จแม่กริ้วโกรธ เป็นอย่างมาก ฮองเฮานั้นอยู่ที่พระตำหนักศาลบรรพ ชน ฮองเฮานั้นไม่มีสิ่งเกี่ยวข้องใดๆ แต่เมื่อมีเรื่องเช่นนี้ เกิดขึ้น ฮองเฮาจึงต้องโทษให้อยู่แต่ในพระตำหนักศาล บรรพชนต่อไป
ฮ่องเต้ชิงหยู่แสดงสีหน้าอันมืดมน แต่อันหลิงหยุนนั้น มองไม่ออก ว่าฮ่องเต้ชิงหยู่และเสินหยุนชูมีสิ่งใดต่อกัน หรือไม่
แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ คนที่วางยาฮ่องเต้ชิงหยู่จัก ต้องเป็นฮองเฮาแน่
ในห้วงเพลานี้พิษร้ายยังไม่ส่งผลมากนัก เพราะว่าได้ แยกตัวห่างจากฮองเฮา
แต่อันหลิงหยุนนั้นไม่รู้จริงๆ ว่าฮองเฮาวางยาด้วยวิธีใด
แต่สำหรับการกล่าวว่าฮองเฮาไม่ใช่ผู้หวังลอบสังหารอันหลิงหยุนนั้นไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้
ใช่ว่าฮองเฮาจำเป็นต้องลงมือสังหารด้วยตนเอง ผู้ใด จักหารู้ได้ว่าเป็นฝีมือของฮองเฮาหรือไม่
พระตำหนักศาลบรรพชนมิใช่สุสาน หากต้องการส่ง สารก็ย่อมได้
แต่อย่างไรก็ตาม อันหลิงหยุนไม่คิดว่าเป็นฝีมือของ ฮองเฮา
หากฮองเฮาจักลอบสังหารนาง จำต้องมีเหตุผลที่ ไม่ธรรมดา ซึ่งในขณะนี้ ยังมองไม่เห็นเหตุผลที่ไม่ ธรรมดานั้น
หลังจากประทับอยู่ครู่หนึ่ง ฮ่องเต้ชิงหยู่มีอาการง่วง เล็กน้อย จึงลุกขึ้นเพื่อกลับไปพักผ่อน
อันหลิงหยุนรอจนกระทั่งฮ่องเต้ชิงหยู่จากไป พลาง มองแม่นมซีที่ไปพักผ่อนแล้วเหมือนกัน
ในคืนนี้อันหลิงหยุนฝันถึงกงชิงวี่หลายครั้งหลายครา ซึ่งแต่ในละครั้งมักตื่นขึ้นด้วยความเสียใจ เนื่องจากเห็น กงชิงวี่มีช่วงเวลาทุกข์ทรมานในที่แห่งนั้น
เช้าวันรุ่งขึ้น อันหลิงหยุนไปเยี่ยมอ่องตวน และอ๋อง ตวนนั้นก็สามารถลุกขึ้นลงเตียงเองได้แล้ว ส่วนตัวอัน หลิงหยุนเองก็ประหลาดใจเช่นกัน ว่าดีขึ้นได้รวดเร็ว เช่นนี้เชียวหรือ?
“ท่านอย่าหักโหม มันไม่ดีต่อท่าน” อันหลิงหยุนกล่าว เตือน
อ๋องตวนจึงกล่าว: “ข้ามเป็นอันใดแล้ว อยากออกจาก วังไปดูที่ตำหนักเสียหน่อย”
อันหลิงหยุนมิเอ่ยสิ่งใด ฮั่วไท่เฟยก็มิพูดอันใด มากมายเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น หลังจากประโยคไม่กี่ ประโยคนั้นก็ปล่อยอ๋องตวนไป
อ๋องตวนต้องการที่จะออกจากวังหลวง แต่ด้วย ร่างกายที่ยังไม่แข็งแรงนัก จึงทำให้ไม่คล่องแคล่ว จัก ออกไปเช่นนี้ จึงเป็นเรื่องที่น่ากังวลใจ
เมื่ออ๋องตวนได้รับการฉีดยาแล้ว เขากล่าวต่อหน้า ข้าราชบริพารในราชสำนักทั้งหลายว่าต้องการออกไป ข้างนอกวังหลวง ฮ่องเต้นั้นก็มิอาจห้ามปรามเขาได้ จึง ถามไถ่ไม่กี่คำเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บ อ๋องตวนจึงตอบ ว่าอาการยังไม่สู้ดีนัก แต่การที่ได้อยู่แค่ในวัง โดยที่ใน ตำหนักอ๋องตวนก็มีเรื่องให้จัดการ จึงจำเป็นต้องออกไป
ฮ่องเต้อนุญาตให้อ๋องตวนออกไปได้ อ๋องตวนจึงกล่าว ว่า: “หม่อมฉันอยากนำตัวพระชายาเสียนและพระชายา รองกลับไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
“พระชายารองจักต้องกลับไปพร้อมกับเจ้า แต่พระชา ยาเสียน….”
แม้ว่าฮ่องเต้ชิงหยู่จักเข้าใจในเจตนาของอ๋องตวน แต่พระองค์ยังลังเล
อ่องตวนจึงรีบกล่าวว่า: “หม่อมฉันมีพลานามัยไม่สู้ ดีนัก พระชายาเสียนดูแลรักษาหม่อมฉันมาทุกวิถี ทาง หากออกไปข้างนอกจักหารู้ได้ไม่ว่า อาการบาด เจ็บจักแย่ลง ที่ตำหนักก็จำต้องมีเรื่องให้จัดการ หาก มิมีพระชายาเสียนอยู่กับหม่อมฉัน หม่อมฉันเป็นกังวล เหลือเกินว่าจักสายเกินไปหากต้องเดินทางกลับมายัง พระราชวัง”
“เช่นนั้น ก็ให้พระชายาเสียนกลับวังกับท่านเถิด” ฮ่องเต้ชิงหยู่มิอยากกล่าวสิ่งใดมากมาย จึงเตรียมตัว ลุกออกจากที่ประชุม
อ๋องตวนจึงลุกออกไป โดยมิมีผู้ใดเอ่ยปาก
วันนี้ผู้คนในราชสำนักต่างตกอกตกใจ จากอ๋องตวน ผู้มิเคยสำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่ในวันนี้จักออก จากราชสำนักเพื่อสำเร็จราชการเช่นนั้น?
อันหลิงหยุนและหยุนโล่ชวนรออยู่ที่ประตู ทั้งสอง ออกจากวังพร้อมกัน
หลังขึ้นไปบนรถม้าของตำหนักอ๋องตวน อ๋องตวนก็ เอนตัวลงบนรถม้า เนื่องด้วยร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย
หยุนโล่ชวนไปดูอ๋องตวน: “ท่านอ๋อง ท่านเป็นเช่นไร บ้าง?”
“ข้ามเป็นอันใด ไปยังต้าจงเจิ้งย่วน” อ๋องตวนกล่าว ด้วยความเจ็บปวด แต่น้ำเสียงของเขากลับเย็นชา
เขารู้เรื่องในตำหนักทั้งหมดแล้ว ของคนเหล่านั้นช่าง ใจคอโหดร้ายเหลือเกิน
แต่ในเพลานี้ เขาทำได้เพียงแค่ออกจากวังไปพบอ๋อง เสียน
อันหลิงหยุนหยิบยาขึ้นมาหนึ่งเม็ดให้อ๋องตวนทาน พร้อมทั้งขอบคุณเขา: “ขอบพระทัยอ๋องตวน”
“ข้าหาได้ทำเพื่อท่านไม่ ท่านมิจำเป็นต้องขอบคุณ ข้า” กงชิงหยินหลับตาลงและไม่เอ่ยสิ่งใด
อันหลิงหยุนมองไปยังด้านนอกรถม้า เห็นว่าด้านหลัง รถม้านั้นมีคนติดตามมา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ