บทที่ 174 ตกใจแล้วหนีไป
มีคนไม่พอใจแล้วเดินออกไป กงชิงไปคุยกับกงชิงหยิน “พี่รองเพคะ ทำไมท่านเพิ่งมาก็ทำให้หยุนหยุนของ ข้าไม่พอใจ ถ้านางไม่พอใจข้าก็ไม่พอใจด้วย พี่รองเป็น ผู้ชายที่ได้เสวยอิ่มไม่เหมือนข้าที่เสวยไม่อิ่มเลย? ”
กงชิงหยินขี้เกียจใส่ใจ พูดออกมาตรงๆว่า: “อาการ ของฉูฉูไม่ดี หลังจากที่โดนเสด็จป้าใหญ่ตี อาการไม่ดี ขึ้นเลย ตอนนี้อากาศก็ยิ่งอยู่ยิ่งร้อน เริ่มมีแผลพองขึ้น มาแล้ว ข้าได้เรียกหมอในจวนมาหลายคนแล้ว แต่ฉูฉูไม่ ยอมให้พวกเขาดู เพราะว่าหมอเป็นผู้ชายทั้งหมด ไม่มีผู้ หญิง ตรงจุดนั้นไม่สามารถให้คนอื่นดูได้ ข้าเลยนึกขึ้นได้ ก็เลยมาที่นี่
“พี่รองกลับไปดีกว่า ตรงจุดนั้นหมอในจวนช่วยดูไม่ได้ อยู่แล้ว แต่หยุนหยุนก็ดูไม่ได้ ข้าก็ไม่ยินยอม
ก่อนที่กงชิงวี่จะมาถึงเขาคิดว่าจะมารับหยุนโล่ชวน กลับไปเสียอีก คิดไม่ถึงว่าที่มาเพราะเรื่องนี้ ต้องไม่พอใจ แน่นอนอยู่แล้ว
กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก ไปปลอบใจหยุน หยุนดีกว่า ไม่เช่นนั้นกลางคืนต้องหาที่นอนอีก
กงชิงหยินหดหู่ใจ ยืนอยู่ที่ห้องโถงไม่ยอมออกไป พ่อ บ้านแก่เลยมาเชิญให้เขาออกไป
“อ๋องตวนกลับไปดีกว่า”
อ๋องตวนทำอันใดไม่ได้เลย จึงยอมกลับจวนอ๋องตวนโดยดี
จุนฉูฉูซีดเซียวไปมาก และเมื่อเขาเห็นกงชิงหยินกลับ มา เขาก็ลุกขึ้นอย่างฝืนใจ: “นางไม่มาหรือ? ”
กงชินหยินเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของจุนฉูฉู นั่งลงแล้ว กุมมือจุนฉูฉูไว้: “ข้าจะไปอีก ถ้านางไม่มาข้าก็จะเข้าวัง ข้าไม่เชื่อว่านางจะไม่มา
จุนฉูฉูส่ายหัว: “นางไม่มาแน่นอน ถ้าจะมาก็มานาน แล้ว”
“ฉูฉู ข้าไม่สนใจ ให้หมอในจวนมาดูอาการของเจ้าเถิด ” กงชิงหยินจนปัญญาได้แต่ขอร้องจุนฉูฉู แต่สุดท้ายจุน
ฉูฉูก็กลับส่ายหัว
“หม่อมฉันจะไม่เป็นเช่นนั้น ยอมตายเสียดีกว่า” จุนฉูฉู หมอบลง ไม่ยอมให้หมอในจวนช่วยนางรักษา
ช่วงก่อนที่นางเป็นลมหมอในจวนเคยช่วยนางรักษา นางก็รู้สึกไม่พอใจ นางเกลียดคนพวกนั้น
กงชิงหยินไม่มีทางเลือก จึงทำได้แค่รอพร้อมไปกับจุน
อันหลิงหยุนกลับเข้าไปในห้องทดลอง อยู่ข้างในเริ่ม ทำการทดลองแต่ละอย่าง หลักๆคือเข็มฉีดยาที่ทำจาก ทองแดงของนางได้หล่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งนางได้ เริ่มทำการผลิตแล้วด้วย สำหรับเข็มที่เคยใช้แล้วนางจะ นำกลับมาใช้อีก นำมาหลอมแล้วหล่อเป็นเข็มฉีดยาใหม่ การฆ่าเชื้อก็จะกลายเป็นเรื่องง่าย
“หยุนหยุน”
กงชิงวี่รู้อยู่แล้วว่าอันหลิงหยุนต้องอยู่ในห้องทดลอง แต่เขาเข้าไปไม่ได้ จึงได้แต่เคาะประตูอยู่ด้านนอก
ห้องทดลองได้ทําการระเบิดไปเมื่อครั้งที่แล้ว และได้ สร้างใหม่ให้แข็งแรงทนทานกว่าเดิม รอบๆหล่อด้วยแผ่น เหล็ก ด้านในติดด้วยไม่ไผ่ อบอุ่นในฤดูหนาวและเย็น สบายในฤดูร้อน สวยงามและโอ่อ่า
“เข้ามาเถอะ ไม่ได้ล๊อค. “อันหลิงหยุนกำลังทำการ
เก็บ
กงชิงวี่ผลักประตูเข้ามา อันหลิงหยุนหันไปดูกงชิง : “ท่านอ๋อง”
“อ๋องตวนได้กลับไปแล้ว”กงชิงวี่ปิดประตูแล้วเดินไป หาอันหลิงหยุน อันหลินหยุนหันกลับไปมองกงชิงวี่ จาก นั้นนำแข็มฉีดยาสิบอันใส่เข้าไปในลังยา ข้างในนั้นนาง ได้ทดลองโดยการผ่านการกลั่นเพนิซิลินออกมาหลาย อันและมีน้ำเกลือหนึ่งขวดกับน้ำตาลองุ่นหนึ่งขวด นาง เตรียมไว้ถ้ามีโอกาสจะทำการทดลองดู
กงชิงวี่กอดนางจากด้านหลัง: “ข้าทำตัวได้ดีไหม? ”
“ท่านอ๋องท่านไม่รู้สึกหรือว่าการกระทำของอ๋องตวน นั้นแย่มาก? “อันหลิงหยุนไม่คิดยังดี ยิ่งคิดยิ่งโกรธ
หยุนโล่ชวนถึงยังกระไรก็เป็นถึงฮูหยิงชั้นเก๊ามิ่ง ใน สายตาของเขายังมีกฎหมายอยู่อีกหรือไม่
ตอนแรกจะกลับเขาไม่เห็นด้วย มาตอนนี้นางอยู่ที่นี่เขา ก็ไม่มารับ หยุนโล่ชวนควรทำอย่างไรดี?
กงชิง สายหัว : “ข้าไม่รู้ และข้าก็ขอไม่ยุ่งด้วย ”
อันหลิงหยุนคิดแล้วมันก็ใช่ เขาก็ยุ่งอันใดไม่ได้
“จวนอ๋องถ้าจะต้องเลี้ยงคนเพิ่มอีกคนก็ไม่ใช่ปัญหา ถ้า เช่นนั้นก็ตามนั้นเถอะ. “อันหลิงหยุนก็ไม่ได้คาดหวังว่า อ๋องตวนจะมารับหยุนโล่ชวนกลับไป ในเมื่อไม่กลับไป ก็ พักเสียที่นี่เลย
“ท่านอ๋อง ข้าอยากไปเมืองหลวงเดินดู เจ้าไม่ใช่เคยพูด ว่าจวนอ๋องตวนได้ทำการค้ามากมาย ข้าก็อยากทำการ ค้า ไม่เช่นนั้นค่าใช้จ่ายเยอะขนาดนี้ ยังติดค้างเงินอยู่ห้า หมื่นกว่ายังกระไรก็ต้องคืน
อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย ถ้ารู้เช่นนี้แต่แรก นางจะไม่พูดในสิ่งที่ทำไม่ได้หรอก
อย่างนี้ก็เหมือนยกหินมาทับขาตัวเองไม่ใช่หรือ?
อันชิงปี่พาอันหลิงหยุนออกไปนอกจวน ไปเดินดูรอบๆ ตลาดที่ผู้คนพลุกพล่าน อันหลิงหยุนสนใจอยู่สามร้าน ที่ ตั้งดีมาก แต่ขายไม่ค่อยดีเท่าไหร่
กงชิงวถามขึ้นว่า: “พระชายาจะค้าขายอันใดหรือ? ถึงแม้ว่าจะค้าขายได้กำไร แต่เวลาสั้นแค่นี้ คิดจะหาเงิน ให้ได้ห้าหมื่นกว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“ถ้าจะเปิดร้านขายเสื้อผ้า ก็ไม่รู้ว่าจะหาช่างเย็บที่เก่ง ได้หรือไม่? ” อันหลิงหยุนพึมพำกับตัวเองเบาๆ
กงชิววี่รู้สึกน่าขัน : “ข้านึกว่า พราะชายาจะเปิดร้าน ยา ทําไมกลายเป็นจะเปิดร้านขายเสื้อผ้าล่ะ?”
“ท่านอ๋องไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก ข้าจะหาเงินก็เพื่อที่ จะหาให้กับตัวเอง ถ้าท่านอ๋องต้องการใช้ ต้องขอยืมกับ ข้า” อันหลิงหยุนพูดอย่างติดตลก
อังชิงวถามขึ้นว่า : “ของพระชายาก็เหมือนของข้า ไม่ใช่หรือ? ”
อันหลิงหยุนส่ายหัว : “มันไม่ใช่นะ
อันหลิงหยุนหันกลับไปดูร้านตรงนั้น ร้านค้าก็ไร้ราคา เจ้าของก็ไม่เอา เอาโฉนดออกมาดูแล้ว อันหลิงหยุน ตัดสินใจเอาเลย ร้านค้าราคาสองพันกว่าให้ไปสองพัน สองร้อยกว่า เขียนสัญญาซื้อขายเรียบร้อย นางก็ได้ กลายเป็นเจ้าของแล้ว ใช้เวลาช่วงบ่ายของทั้งวันได้ ทำการรับซื้อร้านไปสามร้าน อันหลิงหยุนก็กลับไปพัก ผ่อนในตอนกลางคืน
มีคำสั่งลงไป ร้านค้ามอบให้ถางเหอเป็นผู้ดูแล เขียน รายการมาหนึ่งแผ่นกระดาษ ถางเหอดูแล้วรู้สึกตกตะลึง เล็กน้อย พราะชายาจะเปิดร้านหาเงินจริงๆด้วย
แต่ดูจากร้านค้าทั้งสามร้านของพราะชายาแล้ว เหมือน ว่าจะไม่สามารถทำกำไรได้
เมื่อเข้าไปในบ้านก็เห็นอ๋องตวนกับพระชายาอ๋องตวน อยู่ข้างในบ้านแล้ว จวนอ๋องตวนได้ให้คนใช้เตียงไม้ไผ่ ยกนางมาถึงที่นี่
เมื่ออันหลินหยุนเห็นสองคนนี้ก็รู้สึกไม่พอใจนัก
“ท่านอ๋อง ข้ายังมีธุระ ข้าขอกลับก่อน”
อันหลิงหยุนหันกลับแล้วเตรียมเดินออกไป ปรากฏโดน จุนฉูฉู่เรียก : “พระชายาเสียน ที่ข้ามาที่นี่ก็ไม่ใช่เพื่อข้า ทั้งหมด ถ้าข้าไม่หายดี ก็ไม่สามารถรับพระชายารองหยุ นกลับไปได้ คงจะไม่ได้จะให้ข้าหมอบอยู่ที่นี่แล้วรับพระ ชายารองหยุนกลับหรอกนะ?
อันหลิงหยุนเดินไปถึงหน้าประตูแล้วหยุดเดิน หันกลับ มามองไปที่จุนฉูฉู: “พระชายาตวน ถ้าเจ้าพูดกับข้าว่า เจ้าใกล้ไม่ไหวแล้ว ให้ข้าช่วยเจ้ารักษาอาการ ขอร้องข้า ให้ช่วยเจ้าหน่อย ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าจะช่วยเจ้า
แต่ตอนนี้เจ้าเป็นแบบนี้ ข้าไม่ช่วยเจ้าเด็ดขาด”
อันหลิงหยุนหันกลับแล้วไปที่สวนหลังบ้าน นางไม่ อยากสนใจจุนฉูฉู
กงชิงวี่มองไปที่กงชิงหยินและจุนฉูฉูแล้ว: “ช่วงนี้ อารมณ์ของพระชายาค่อนข้างหงุดหงิด เพราะว่าที่จวนมี ปัญหาค่อนข้างลำบากเล็กน้อย ถ้าผ่านความลำบากนี้ไป ได้ อาจจะดีขึ้น พี่รองกลับไปก่อนเถอะ”
“ฉูฉูเป็นแบบนี้ รอไม่ได้อีกแล้ว จวนของพวกเจ้ามีปัญหาลำบากอันใด บอกข้าได้เลย ข้าจะให้ความช่วย เหลือเต็มที่” เพื่อจุนฉูฉู กงชิงหยินยอมทำทุกอย่าง
กงชิง ลังเลเล็กน้อย: “ถ้ายุ่งก็ไม่ต้องหรอก เรื่องของ พี่รองข้าก็อยากช่วย แต่อารมภ์ของหยุนหยุนข้าอยาก ช่วยก็ไม่สามารถช่วยได้จริงๆ ฉะนั้นพวกท่านกลับไป เถอะ สำหรับพระชายาตวน.…………….
“น้องสาม เจ้าเรียกข้า รอง ก็ต้องช่วยข้าแล้ว” กงชิง หยินเหมือนเร่งรัดให้เขาช่วยเหลือ ไม่ยอมกลับไป
กงชิงวี่มองไปที่เขาสักพัก แล้งมองจุนฉูฉูที่อยู่บนพื้น
“ข้าไปลองถามดู แต่ว่าโอกาสไม่มากนัก พวกท่าน ต้องเตรียมใจไว้ก่อน อารมณ์ของหยุนหยุนนั้นดื้อรั้น มาก เรื่องของนางข้าไม่สามารถตัดสินใจแทนได้” กงชิง วี่หันกลับไปเพื่อไปหาอันหลิงหยุน เมื่อถึงลานโอวหลาน ก็เข้าไปข้างใน เห็นอันหลิงหยุนอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นอยู่ และกําลังเงยหน้ามองพระจันทร์
กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นมอง แล้วเดินไปหาอันหลิงหยุน: ปากข้าไม่ดีเอง รับปากว่าจะมาลองถามดู”
อันหลิงหยุนอยากหัวเราะ ชำเลืองมองกงชิงวี่ด้วย สายตาเคืองเล็กน้อย “ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านต้องมา ท่าน ไปบอกพวกเขา ข้าสามารถช่วยได้ แต่ไม่จำเป็นต้องไปดู แค่ฉีดยาเข็มเดียวก็พอ นางเชื่อใจในตัวข้าหรือเปล่า ถ้า เชื่อใจในตัวข้า ข้าก็จะไป แต่ถ้าไม่เชื่อใจท่านอ๋องก็กลับ มา พวกเขาก็จะกลับไปเอง
“เข็มอันใด? “ในหัวของกงชิงวี่ผุดขึ้นแต่ล่ะอย่างมีทั้ง หนาทั้งบาง เดิมเป็นสีขาว จากนั้นกลายเป็นสีเหลือง
มีทั้งหนาทั้งบาง รู้สึกจะมีทั้งหมดห้าอย่างด้วยกัน
“ก่อนหน้านี้ข้าได้หล่อมันขึ้นมา ถ้าท่านอ๋องกลัวพูด ไม่เข้าใจ ก็เอาหนึ่งอันไปก็ได้นะ” อันหลิงหยุนหยิบเข็ม ฉีดยาที่ใหญ่ที่สุดออกมา แล้วส่งมอบให้กงชิง
“ท่านอ๋องไปเถอะ” อันหลิงหยุนถอดเสื้อเสร็จแล้วขึ้นไป บนเตียง ส่วนกงชิงวี่นั้นมองไปที่เข็มฉีดยาในมือ ก็ไม่ได้มี ความหวังอันใด
ของชิ้นนี้เกือบจะใหญ่เท่าแขนของหยุนหยุนแล้ว เขา ดูแล้วยังนึกว่าเป็นอาวุธลับเสียอีก ดูจากความกล้าหาญ ของจุนฉูฉูแล้ว นางจะกล้าหรือ?
ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสองคนเป็นศัตรูกัน คงไม่เชื่อใจหรอก
กงชิงวี่นำเข็มฉีดยาไปที่ห้องโถง เมื่อเข้าไปข้างในเอา เข็มฉีดยาให้จุนฉูฉุดู พร้อมทั้งทำตามที่อันหลิงหยุนสั่งไว้ คำพูดที่ให้พูดเขาพูดให้นางฟังอีกหนึ่งรอบ
จุนฉูฉูตกใจจนสีหน้าซีดไปทันที ตกใจจนหันมองไปที่ กงชิงหยิน: “ท่านอ๋อง”
“น้องสาม ถึงแม้เจ้าจะไม่ชอบพวกข้า ก็ไม่ควรเอาของ ชิ้นนี้มาขู่พวกข้า มันเป็นอาวุธลับชัดๆ ทำไมเจ้าไม่เอามีด มาด้ามหนึ่งเลยล่ะ” กงชิงหยินโกรธจนหน้าเขียว
กงชิง วางเข็มฉีดยาลงบนโต๊ะเสียงดัง และอธิบาย อย่างช่วยไม่ได้: “ข้าก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันช่วย ชีวิตได้ แต่สิ่งที่พระชายาพูดนั้นเป็นความจริง นางบอกว่า ใช้ของชิ้นนี้ฉีดเข้าครั้งหนึ่ง ก็จะไม่เป็นไรแล้ว ข้าได้ บอก ให้พวกเจ้าฟังแล้ว ถ้าพวกเจ้าเชื่อข้าจะให้คนไปตามพระ ราชามา แต่ถ้าไม่เชื่อ ก็แล้วแต่นะ”
“เป็นไปไม่ได้ ของชิ้นนี้ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ถ้าจะ ทำร้ายข้า ก็ไม่ควรเอาสิ่งนี้มาขู่ข้า ” จุนฉูฉูน้ำตาไหล ออกมา ฉูฉูมองไปที่กงชิงวี่อย่างน่าสงสาร นางยังคงมี ความหวังว่ากงชิงวี่จะกลับใจ ดวงตาของนางเศร้าและ เสียใจ ไม่ว่าใครก็ต้องใจอ่อนเป็นแน่
แต่สําหรับกงชิงวี่แล้ว กลับไม่มีค่าอันใดเลย
“พวกท่านไม่เชื่อข้าก็ช่วยไม่ได้ พระชายาบอกข้ามา เช่นนี้ ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรนะ” กงชิงวี่ถือว่าทำดีที่สุดแล้ว สะบัดแขนเสื้อแล้วใส่ไว้ข้างหลัง ไม่ชายตามองจุนฉูฉูด้ วยซ้ำ จุนฉูฉูไม่มีตัวตนในสายตาเขาเลย คนที่เขาต้อง เผชิญคือกงชิงหยิน
จุนฉูฉูร้องไห้เสียใจ จับไปที่หน้าอกหมอบไปที่พื้น ร้องไห้ขึ้นมา กงชิงหยินเลยต้องเดินเข้าไปดู
“ฉูฉู พวกเราลองดูกันไหม? “กงชิงหยินก็ไม่มีวิธีอื่น
แล้ว
จุนฉูฉูผลักกงชิงหยิน: “ออกไป!
กงชินหยินโดนผลักถอยหลังเกือบล้มลงไป กงชิงวี่ สีหน้ามืดมนทันที: “สามหาว!
จุนฉูฉูตกตะลึง ส่วนกงชิงหยินก็ตกตะลึงเช่นกัน
กงชิงวี่สีหน้าเย็นชา มองไปที่กงชิงหยินแล้วเดินไป พยุงกงชิงหยินให้ลุกขึ้น หันหน้ามองไปที่จุนฉูฉู : “เรื่อง ของจวนอ๋องตวนเป็นเรื่องของพวกเจ้า ข้าไม่ขอยุ่งเกี่ยว แต่เจ้าอยู่จวนอ๋องเสียนของข้าแล้วทำเช่นนี้ คือคิดว่าข้า ตายไปแล้วใช่ไหม? ”
จุนฉูฉูตกใจมองไปที่กงชิง : “เสด็จพี่..….…….
“ไม่ต้องเรียกข้า นับตั้งแต่วันที่เจ้าแต่งงานเข้าไปที่จวน อ๋องตวนแล้ว ข้ากับเจ้าก็คือน้าสะใภ้ เจ้าคือพระชายาต วน ไม่ว่าเรื่องอันใดก็ต้องยึดอ่องตวนเป็นหลัก
ปัญหาในบ้านระหว่างสามีและภรรยา ข้าไม่สามารถยุ่ง เกี่ยวได้ แต่ออกมาเจ้ากล้าผลักอ๋องตวน ในสายตาเจ้ายัง มีประเทศต้าเหลียงอยู่ไหม? ”
“ข้า……
นชิชูน้ำตาไหลเป็นทาง
กงชิงหยินดึงกงชิงวี่ออก : “เจ้าไม่ต้องยุ่ง ข้ายินยอม เอง
อ๋องตวนอุ้มจุนฉูฉูขึ้นมา แล้วเดินออกไป
กงชิงวี่โมโหกลับไปที่ห้อง เมื่อเข้าไปข้างในแล้ววางเข็ม ฉีดยาไว้บนโต๊ะเสียงดังโป้ง
อันหลิงหยุนที่นอนหลับแล้ว โดนเขาทำให้ตกใจจนตื่นขึ้นมา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ