บทที่ 165 เรื่องอื้อฉาวที่เคยทำ
กงชิงวิ่กลับไปอันหลังหยุนกำลังพักผ่อนอยู่ ผลักประตู ออกถึงขิง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่หน้าประตูจนหมด เข้าไป อาบน้ำจากประตูด้านข้าง
อันหลังหยุนสร้างห้องอาบน้ำในบ้านไว้ห้องหนึ่ง น้ำ ภายในร้อนยี่สิบสี่ชั่วโมง น้ำเปลี่ยนอยู่เสมอ แต่ภายใน ไม่ต้องต้มน้ำ ในน้ำใส่หินกำมะถันที่หาได้บางส่วนวางอยู่ ขุดให้ลึกแล้วใส่หินกำมะถันไว้ข้างใน อาบน้ำได้ตลอด เวลา
กงชิงวี่ชอบสระกำมะถันนี้เป็นพิเศษ ตามที่อันหลิงหยุ นบอก ไม่เพียงแค่สะดวกในการอาบน้ำ ยังสามารถฆ่า เชื้อและให้ความชุ่มชื้น
อาบน้ำเสร็จกงชิงวี่ขึ้นไปหาอันหลิงหยุน นางหลับไป แล้ว แต่วันนี้กงชิงวิ่กลับเร็ว ปลุกคนให้ฝืนตื่นขึ้น หลีก เลี่ยงไม่ได้ที่จะเก็บงำความสุขจึงจะสามารถนอนลงได้
แต่กงชิงวี่ที่นอนลงไปก็ยังนอนไม่หลับ
“เว่ยหลิงชวนคือโจ๋จงเจิ้นของต้าจงเจิ้งย่วน เขาเป็น คนเที่ยงธรรม ข้าจำได้ว่าครั้งหนึ่งองค์หญิงเล็กถูกเขา จัดการจนได้ วันนี้มาอยู่ที่หน้าประตูไม่ยอมจากไป ต้อง ก่อเรื่องอันใดบางอย่างมาเป็นแน่
อันหลิงหยุนพลิกตัวขนาดที่กงชิงวี่พูด ขาข้างหนึ่งทับ อยู่ร่างเขาโดยตรง มือทั้งสองนอนกอดเขา
คิดจะพูดอันใดบางอย่างต่อ เมื่อเห็นท่าทางไร้เดียงสา ของอันหลิงหยุนในขณะนี้ จึงไม่ต้องการรบกวนต่อไป
ตื่นเช้ากงชิงวี่จะไปทำงาน ถามไม่กี่คำไม่ได้คำตอบอัน ใด กงชิง จึงหันจากไป
อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า หลัง จากเสวยพระกระยาหาร ก็ไปที่ต้าจงเจิ้งย่วน
ที่หน้าประตูมีคนรออยู่แล้ว เมื่อเห็นอันหลิงหยุนใบหน้า ของเว่ยหลิงชวนไม่พอใจอย่างมาก กล่าว: “เป็นเรื่องยาก มากที่จะเชิญพระชายาเสียนมาที่ต้าจงเจิ้งย่วน”
อันหลิงหยุนจัดเสื้อคลุมอยู่ครู่หนึ่ง เดินไปตรงหน้าเว่ย หลิงชวนแล้วกล่าว: “นี่เป็นการแลกเปลี่ยนมารยาท ประตู ของต้าจงเจิ้งย่วนอยู่ในระดับสูงมาโดยตลอด ข้ารู้ แต่สิ่ง ที่ต้าจงเจิ้งย่วนไม่รู้คือ ปีนักษัตรของข้าคือหยาจื้อ มีแค้น ต้องชาระ”
“ความแค้นต้องได้รับการล้างแค้น เป็นถึงพระชายาเสีย น กลับวางยาทําร้ายต้าจงเจิ้งย่วนของข้า มีเจตนาอันใด? ความสุภาพเรียบร้อยของราชวงศ์อยู่ที่ใด?” เว่ยหลิงชวน จ้องอันหลิงหยุนอย่างโกรธเคือง
อันหลิงหยุนยิ้มอ่อน มองไปยังด้านในต้าจงเจิ้งย่วน
“เจตนาดี ไม่อยากกระทำผิดก็แค่นั้น สำหรับความ สุภาพเรียบร้อย…..เข้าเป็นตัวแทนของราชวงศ์ ซึ่งก็คือไท เฮาและฮ่องเต้ การสอบสวนได้รับคำสั่งจากฮองไทเฮา
สอบถามในเมืองหลวง จวนใดไม่ให้เกียรติข้า ต้าจง เจิ้งย่วนของเจ้าเป็นวังที่ลงโทษบุตรหวังของราชวงศ์ แต่ กลับดูหมิ่นไทเฮา ดูหมิ่นฮ่องเต้ได้อย่างนั้นหรือ?”
“เจ้า….. เยหลิงชวนพูดไม่ออก อันหลิงหยุนเดินอ้อม ” เว่ยหลิงชวนและเดินเข้าไปด้านในต้าจงเจิ้งย่วน
เว่ยหลิงชวนสะบัดแขนเสื้อเสื้อคลุม เดินตามเข้าไป
อันหลิงหยุนเข้ามาในวังแล้วรู้สึกอึดอัดใจ เข้าไปที่บ่อ นำถุงยาออกมาแล้วโยนเข้าไปข้างใน ปัดป้องมือและหัน ไปมองเว่ยหลิงชวนที่เหลือเชื่อ
เว่ยหลิงชวนรูปร่างหล่อเหลา บุคลิกลักษณะไม่ธรรมดา อันหลิงหยุนมองพิจารณาเว่ยหลิงชวน ยังปรบมือให้ ผู้ชายสมัยโบราณดูเหมือนจะดูดีทั้งนั้น
“เป็นโจ่จงเจิ้นมีข้อสงสัยจะถามหรือ?” อันหลิงหยุนหัน หลังไป ยืนอยู่ตรงหน้าเว่ยหลิงชวนแล้วถาม
เว่ยหลิงชวนใบหน้าแดงลามไปถึงหู ชื่อเสียงของพระ ชายาเสียนไม่ดีนัก เพียงเคยได้ยินมาก่อน ตอนนี้เป็นเช่น นั้นจริงๆ นางมองเขาเช่นนี้ ไร้ยางอายจริงๆ
“เจ้ามาที่ต้าจงเจิ้งย่วนของข้าทำเรื่องเช่นนี้ ไม่กลัว ฮ่องเต้โกรธหรือ?” เว่ยหลิงชวนกล่าวอย่างหมดความ อดทน
อันหลิงหยุนเย็ดอกกลอกตาใส่เว่ยหลิงชวน เว่ยหลิง ชวนผงะไปชั่วขณะ “เจ้า?”
“ก่อนจะพูดกับข้า เรียกข้าพระชายาสักคำคงไม่ถือว่า ขอมากไปใช่หรือไม่? โจ่จงเจิ้นเอาแต่เรียกว่าท่าน จะเห็น ได้ว่าไม่ให้เกียรติไทเฮาและฮ่องเต้ ข้ายังคงเป็นคนของ ราชวงศ์ เจ้าถือเป็นตัวอันใด?”
“เจ้า…” เยหลิงชวนเคยถูกดูถูกเช่นนี้ที่ไหนกัน ถูก ทำให้โกรธไม่ใช่น้อย
อันหลิงหยุนเดินมุ่งเข้าไปด้านในต้าจงเจิ้งย่วนโดยไม่มี ท่าทีกังวลและกลัวใดๆ กล่าวขึ้นขณะที่เดิน: “ข้ามาตาม คำสั่งเพื่อสืบคดี แม้ว่าต้าจงเจิ้งย่วนของพวกเจ้าจะเป็น สถานที่จัดการคดีภายในราชวงศ์ ก็ต้องฟังข้าเช่นกัน”
เป็นความจริงที่ว่า ทุกหนทุกแห่งใต้ผืนฟ้านี้กล่าวได้ ว่าคือผืนแผ่นดินของกษัตริย์ มีฮ่องเต้ทรงสูงส่งกว่าทุก สรรพสิ่ง”
เว่ยหลิงชวนไม่สามารถพูดอันใดได้อีก ทำได้เพียงเดิน ตามอันหลิงหยุนไปข้างหน้า
อันหลิงหยุนเริ่มพูดเรื่องอย่างเป็นทางการ: “ข้าเคย พบพระชายารองหยุน แม้ว่าจะไม่ชอบ แต่ก็ต้องจัดการ ให้กับฮ่องเต้เชื่อว่าเรื่องของนางโจ่จงเจิ้นทราบดี
แต่ไม่ว่าจะทราบหรือไม่ คำพูดที่ไม่ดีข้าพูดไว้ก่อนหน้า แล้ว
ข้ามาตรวจสอบคดี ต้าจงเจิ้งย่วนต้องให้ความร่วมมือ อย่างเต็มที่ ไม่เช่นนั้น กลอุบายของข้าเชื่อว่าโจ๋จงเจิ้นน่า จะทราบดี
อย่าคิดว่าร้องเรียนไปถึงฮ่องเต้ได้ ชีวิตเล็กๆ ของข้า วิธีการที่ไม่ธรรมดา ไม่รอให้พวกเจ้าไป ต้าจงเจิ้งย่วนนี้ก็ คงศูนย์สิ้นนานแล้ว
อาหยู่คิดหนัก นี่คือจะสร้างความเกลียดชังกับต้าจง เจิ้งย่วนหรือ เพียงเพราะเรื่องที่ต้องรออยู่ที่หน้าประตู?
พระชายาพยาบาทแสวยไป
อาหยู่ตัวสั่น เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาเกือบจะฆ่าอันหลิงหยุ นมาก่อน
“จวนอ๋องเสียนเต็มไปด้วยผู้คนที่มีความสามารถจริงๆ ข้าเป็นถึงโง่จงเจิ้นก็ไม่อยู่ในสายตา?” เว่ยหลิงชวนโกรธ จัด
อันหลิงหยุนเดินมือไขว้หลัง: “อย่าพูดให้ดูดีเช่นนั้น ข้า มาในนามตัวแทนของราชวงศ์ เป็นเกียรติของไทเฮาและ ฮ่องเต้ พวกเจ้าต้าจงเจิ้งย่วนกล้าดูหมิ่น ยังนับถือไทเฮา และฮ่องเต้อยู่หรือไม่?”
ในเมื่อข้าได้รับปัญหาที่รับมือยากนี้ ก็ต้องเอาชนะความ ยากลำบากทั้งหมดให้ได้ ดำเนินการอย่างเป็นกลาง โดย เฉพาะเจ้าต้าจงเจิ้งย่วนขัดขวางเอาไว้ได้อย่างนั้นหรือ
ถูกหรือผิด ทุกคนจะเป็นผู้ตัดสินอย่างเหมาะสม
ข้าเป็นคนตรงไปตรงมาและไม่กลัวเงาที่คดเคี้ยว ให้ข้า กลัวเจ้าหรือกระไร?”
“ได้…” เว่ยหลิงชวนโกรธ ไม่รู้ควรจะพูดอันใด
อันหลิงหยุนเป็นคนที่เป็นกันเอง คุ้นเคยกับสถานที่ตั้ง และรูปแบบของต้าจงเจิ้งย่วนแล้ว ตรงไปที่หยุนโล่ชวน ทันที
ไม่มีผู้ใดเปิดประตูเมื่อไปหน้าประตู อันหลิงหยุนบอก กับอาหยู่ หาขวานมาพังประตู
ผู้คนในต้าจงเจิ้งย่วนต่างเจ็บป่วยในเวลานี้ เหลือเว่ย หลิงชวนผู้เดียวเขากลับจากการออกไปปฏิบัติภารกิจ ข้างนอก ไม่อย่างนั้นก็คงไม่รอด
อันหลิงหยุนลงมือได้อย่างราบรื่น ประตูเปิดออกโค้งตัว เดินเข้าไป
แม้ว่าเว่ยหลิงชวนจะเป็นผู้ชาย แต่เป็นขุนนางที่ไม่มี พลังอำนาจ ขณะนี้ถูกทำให้โกรธเคืองไม่ใช่น้อย แต่กลับ ทำอันใดไม่ได้
อันหลิงหยุนเข้าไปในห้องขังและค้นหาเป็นเวลานาน มี คนมากมายในห้องขัง แต่ไม่รู้จักเลย
ค้นหาอยู่เป็นเววังาน ในที่สุดก็หาหยุนโล่ชวนจนพบ
ภายในห้องปูด้วยฟาง มัดกับตอไม้ด้านนอก หยุนโล่ ชวนถูกขังไว้ข้างใน
อันหลิงหยุนเห็นว่าสภาพแวดล้อมค่อนข้างดี สถานที่ ของราชวงศ์ แน่นอนว่าไม่เลวร้ายแสวยไป
“พระชายารองหยุน?” อันหลิงหยุนเรียกนาง หยุนโล่ ชวนค่อยๆ มีปฏิกิริยาตอบโต้ น้ำตาไหลรินเมื่อพบอันหลิง หยุน
อันหลิงหยุนเหนื่อยมากจริงๆ เพราะหยุนโล่ชวน แม้นาง จะเป็นจอมพยักฆ์หญิง แต่นางอายุยังน้อยแสวยไป เกิด เรื่องพรรค์นี้ขึ้น คงตกใจน่าดู แต่ตอนนั้นไม่มีผู้ใดช่วย นาง นางถูกกักขังไว้ในสถานที่แห่งนี้เป็นเวลาสองสามวัน แล้ว ระหว่างนี้จะต้องทนทุกข์ทรมานมากเพียงใด
อันหลิงหยุนเหลือบมองตัวล็อก: “เปิดออก”
อาหยู่ไปเปิดออก เว่ยหลิงชวนจะขัดขวาง ถูกอาหมู่ ผลักออกทันที
อันหลิงหยุนก้มมุดเข้าไปข้างใน เดินไปตรงหน้าหยุนโล่ ชวน ถูกหยุนโล่ชวนกอดเอาไว้
“ท่านพี่พระชายาเสียน” หยุนโล่ชวนร้องไห้แทบตาย บีบหัวใจของหลิงหยุน กระไรก็เป็นคนของตำหนักกั๋วกง พวกเขาไม่กลัวแม้แต่สงคราม แต่กลัวมากสำหรับเรื่อง เช่นนี้
อันหลิงหยุนตบหยุนโล่ชวนเบาๆ ผลักตัวออกแล้วเช็ด น้ำตาให้นาง: “ข้ามาตามพระราชประสงค์ของไทเฮา วางใจเถิด”
หยุนโล่ชวนส่ายหน้า: “ไม่ใช่.….….….….
อันหลิงหยุนแปลก: “ทำไมหรือ?”
หยุนโล่ชวนก้มหน้าร้องไห้ขึ้นมา ตอนแรกยังดีๆอยู่ ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะอยู่รอด ขณะนี้อยู่ๆ ก็ ถอยหลังไปที่กำแพงฉันกอดขาทั้งสองศีรษะลงที่หัวเข่า แล้วเงียบ
เว่ยหลิงชวนกล่าว: “นางยอมรับแล้ว วันนั้นก่อเรื่องที่ไม่ ปฏิบัติตามหลักคุณธรรมของสตรีเช่นนั้นจริงๆ จงลิ่งได้ สอบปากค่าตัวเองแล้วและมีการสารภาพที่นี่”
อันหลิงหยุนหันไป นำคำรับสารภาพที่เว่ยหลิงชวนพก
ติดตัวไว้ เปิดออกมาดู
ดูจบหันกลับไปมองหยุนโล่ชวน เดินไปตรงหน้าหยุนโล่ ชวน ถามหยุนโล่ชวน: “ทำไมเจ้าต้องยอมรับ?”
“แต่ว่า…..ข้าเห็นฉายฝูออกไปจากห้องของข้าจริงๆ เขา ไม่สวมเสื้อผ้า” หยุนโล่ชวนร้องไห้อย่างเศร้าโศกเสียใจ อย่างมาก เงยหน้าขึ้นคู่ดวงตานั้นสบตาอันหลิงหยุน ร้องไห้จนบวมแดง แดงจนหน้าเปลี่ยนไป
อันหลิงหยุนกอดหยุนโล่ชวน นำคำสารภาพยัดเข้าไป ในปาก ก็เป็นแค่เพียงกระดาษบางๆ แผ่นหนึ่ง ความ ลำบากใดที่อันหลิงหยุนไม่เคยผ่านมาบ้าง กลืนมันลงไป ทันที
เว่ยหลิงชวนพบว่ามันสายแสวยไป ต้องการขีดขวา งอาหยู่ใช้แรงผลักออก
เขาเป็นคนที่ไม่มีพลังอำนาจ เขาโกรธมาก
“พวกเจ้าจะก่อกบฏ!
อาหยู่มองไปที่อันหลิงหยุนอย่างลำบากใจ
เขาเคยเห็นพระชายาในอดีตมาก่อน แต่เมื่อเทียบกับ ครั้งนี้ แตกต่างกันมากจริงๆ
อันหลิงหยุนผลักหยุนโล่ชวนออก มองหน้านาง
“เจ้าหยุดร้องไห้ก่อน เล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ข้าฟัง”
หยุนโล่ชวนส่ายหน้า ให้ตายก็พูด อันหลิงหยุนถาม: “เจ้าไม่พูดจะทำให้ทุกคนในตำหนักกั๋วกงลำบาก”
อันหลิงหยุนนั่งลง ให้อาหยู่กับเว่ยหลิงชวนออกไปก่อน
ทั้งสองออกไป หยุนโล่ชวนก็ยังไม่ยอมพูด หลบอยู่ที่ กําแพงนั้นและกอดขาสะอื้นร้องไห้
อันหลิงไม่มีทางเลือกจึงพูด: “ตงเอ๋อถูกตีจนตายแล้ว” หยุนโล่ชวนเงยหน้า ดวงตากลมโตจ้องมองไป:
“ตงเอ๋อตายแล้ว?”
“ใช่ ตงเอ๋อคิดว่าเจ้าไม่ได้ทำเรื่องพรรค์นั้น ดังนั้นนาง จึงยอมตายดีกว่ายอมแพ้ เพราะขัดแย้งกับองค์หญิงใหญ่ ถูกองค์หญิงใหญ่ฆ่าตายคาที่ ตอนนี้ไม่รู้ว่ามีใครเก็บศพ ไปแล้วหรือยัง ศพแขวนอยู่นอกประตูเมืองนั่น” อันหลิง หยุนพูดอย่างเศร้าโศก
หยุนโล่ชวนลุกขึ้นยืน: “ตงเอ๋อ”
หยุนโล่ชวนร้องไห้หลั่งน้ำตา ตะโกนจนน่าตกใจ อัน หลิงหยุนถอนหายใจกล่าว: “หญิงที่เกิดในสถานที่แห่งนี้ ก็เหมือนกับเนื้อปลา ประมาทแม้แต่ก้าวเดียว ก็ถึงแก่ชีวิต
ไม่มีผู้ใดผิดเมื่อตงเอ๋อเสียชีวิต ถึงเววังางก็จะถูกกล่าว หาว่าก่ออาชญากรรม
องค์หญิงใหญ่ผู้สูงศักดิ์ เจ้าที่เป็นเจ้านาย ก่อเรื่องเช่น นี้ขึ้น ก็โทษว่าถูกผู้อื่นจะกระทำโหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรม ต่อนาง”
“ปล่อยข้าออกไป ปล่อยข้าออกไป… หยุนโล่ชวนวิ่ง ไปที่ประตูและเขย่าประตู อันหลิงหยุนกำลังพูดอันใดบาง อย่าง
“เจ้าออมแรงไว้ดีกว่า ข้าตามเจ้าเข้ามา มีการออกคำ สั่งจากทางทหารแล้ว หากข้าไม่สามารถยืนยันความ บริสุทธิ์ของเจ้าได้ ข้าต้องตายฝังศพไปพร้อมเจ้า เจ้า ดู…อ๋องเสียนเพื่อปกป้องตนเองได้อย่างชาญฉลาด ให้ อาหยู่กับข้า ก็ไม่เห็นเขาอีกเลย”
ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาเหล่าท่านอ๋องเป็นคนของ ราชวงศ์ เจ้าและข้าเห็นว่าจะไม่ใช่
เสียท่านอ๋องไปแล้วพากลับคืนมาไม่ได้ เสียพระชายา ไปแล้ว ค่อยแต่งใหม่ก็ได้!”
อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัดใจ หยุนโล่ชวนหันมามองนาง
“ทําไมเจ้าโง่เช่นนี้?”
อันหลิงหยุนตลก ใช่โง่มาก!
ใบหน้าแสร้งทำทำเป็นหมดหนทาง แต่อันหลิงหยุนยัง คงสวยมาก
หยุนโล่ชวนกลับใจอย่างรวดเร็ว นางพูดอย่างเย็นชา: “ต้องมีคนใส่ร้ายข้าแน่ๆ”
อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว: “แต่ไม่มีหลักฐานกระไร!”
“ไม่จริง ต้องมี ข้าจะแก้แค้นให้กับตงเอ๋อ ข้าต้องหาคน ผิดให้เจอ ท่านพี่พระชายาเสียน ท่านจับตัวฉายฝูได้หรือ ยัง?”
อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ฉายผู้เสียชีวิตหลังจาก เหตุการณ์ ไม่มีหลักฐานการตาย”
“แล้วน้ำที่ข้าดื่มล่ะ ข้าดื่มแล้วข้าก็ง่วง ปกติข้าไม่เข้า นอนเร็วขนาดนั้น แม้ว่าตงเอ๋อจะไม่อยู่ที่หน้าประตู ฉายฝู จะเข้ามาในห้องข้าตอนเช้าขนาดนั้นได้กระไร?”
อันหลิงหยุนลุกขึ้น: “เจ้าก็เข้าใจทุกอย่างแล้วไม่ใช่ หรือ?”
หยุนโล่ชวนสีหน้าย่ำแย่: “ท่านพี่พระชายาเสียน ความ จริงแล้ว……
“อืม?”
หยุนโล่ชวนทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา: “ข้ารู้ว่าข้าเคยทำ สิ่งนั้น”
“สิ่งไหน?” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ
“ก็คือเรื่องอื้อฉาวกับฉายฝู!”
อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว ใช่รี?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ