บทที่ 126 คําร้องไม่ประสบความสําเร็จ

วันรุ่งขึ้น อันหลิงหยุนออกมาจากจวนอ๋องเสียน ทันที ที่ออกมานางก็ได้ยินว่าซือคงเลี้ยงได้รับตำแหน่ง ขุนนางสำคัญใหม่อีกครั้ง ไม่เพียงเท่านี้ แต่เดิมที่ เป็นเสนาบดีกรมโยธาธิการ ตอนนี้กลับได้เลื่อนเป็น เสนาบดีนําหนักตรวจสอบราชการ กล่าวคือเขาได้รับ การเลื่อนตําแหน่ง

ถึงแม้เสนาบดีสำหนักตรวจสอบราชการการจะจัด เป็นเสนาธิการเช่นกัน และเบื้องบนจะยังมีสมุหราช เลขาธิการ ถึงทุกฝ่ายจะแบ่งงานกันอย่างชัดเจน แต่ เมื่อเข้าไปเป็นเสนาบดีสำหนักตรวจสอบราชการและ กลายเป็นสมุหราชเลขาธิการ เช่นนี้ก็ถือได้ว่าเทียบ เท่ากับเฉิงเสี้ยงแล้ว

แม้ตำแหน่งในราชสำนักจะไม่เท่าเฉิงเสี้ยง แต่ก็มี โอกาสได้รับการเลื่อนตำแหน่งได้เท่ากับเฉิงเสี้ยง อีก ทั้งทั้งสามสำนักก็อยู่ภายใต้ฮ่องเต้โดยตรง เช่นนี้ก็ เท่ากับเข้าใกล้ฮ่องเต้ไปอีกครั้ง สำหรับขุนนางในราช สำนักแล้ว การได้เข้าไปในสำหนักตรวจสอบราชการก็ เท่ากับการได้รับตำแหน่งระดับสูง ท้ายที่สุดเฉิงเสี้ยง ในราชวงศ์หลี่ก็มีเพียงไม่กี่คน การที่จะสามารถเข้าใกล้ ตำแหน่งเฉิงเสี้ยงได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

อันหลิงหยุนแดินไปบนถนนรอบหนึ่งอย่างสบายๆ ก่อนจะกลับไปที่จวนอ๋องเสียน

เพิ่งมาถึงประตูนางก็เห็นคนรับใช้ยืนอยู่ที่นั่น
คนรับใช้พอเห็นอันหลิงหยุนก็รีบเดินไปหานางทันที เขายกมือขึ้นและโค้งคำนับอย่างนอบน้อม คนรับใช้เอ่ย “ข้าน้อยได้รับคำสั่งให้มาเชิญพระชายาไปยังจวนซือ คง”

“วันนี้ไม่สะดวก วันอื่นเถอะ วันหลังข้าจะไป” เมื่ออัน หลิงหยุนคิดไปถึงเรื่องแผนการที่กระทำต่อสองสามี ภรรยาซือคง นางก็ยิ่งรู้สึกลำบากใจ

คนรับใช้มาเชิญนาง แต่นางไม่คิดจะไป

แต่คนรับใช้กลับไม่ยอมไปไหน ก่อนที่จะมาเขาได้ เตรียมการในสมองมาแล้ว ดังนั้นเขาจะไม่กลับไป

“พระชายา สุขภาพของฮูหยิงแก่ไม่ค่อยดีนัก ยาที่ ท่านให้ฮูหยินในครั้งที่แล้วเหลือไม่มาก สองวันมานี้จึง อาการไม่สู้ดี พระชายาโปรดไปดูหน่อยเถิดคนรับใช้ พูดพลางเช็ดน้ำตา

อันหลิงหยุนสงสัยจริงๆ

โกหก

คนรับใช้พูดว่าจริงหรือ

หลังจากคิดเรื่องนี้ อันหลิงหยุนก็ตกลงที่จะไปกับเขา

คนรับใช้รอนางอยู่ข้างนอก อันหลิงหยุนกลับไปใน จวนอ๋องเสียนเพื่อเตรียมยารักษา จากนั้งจึงไปยังจวน ซือคงพร้อมกับเขา

เมื่อมาถึงประตูจวนซือคง อันหลิงหยุนก็ลงจากรถนางเงยหน้าขึ้นมองคำว่าจวนเสนาธิการ และเห็นว่ มีคน รับใช้ยืนอยู่ที่ประตู

เมื่อเห็นคนรับใช้และอันหลิงหยุน พวกเขาก็รีบเข้ามา ทันที

คนรับใช้นอบน้อมต่อคนรับใช้อย่างยิ่ง เมื่อเห็นคนรับ ใช้ ก็รีบเรียกว่าคุณชายน้อย

อันหลิงหยุนพอจะเข้าใจแล้วว่าซือคงเสี้ยงได้รับการ เลื่อนตำแหน่ง คนที่เหลืออยู่ข้างกายเขาก็มีเพียงคนรับ ใช้ตัวเล็กๆ คนนี้เท่านั้น

เมื่อกลับไปที่ราชสำนักอีกครั้ง แน่นอนว่าย่อมไม่ลืมผู้ ภักดี

อีกทั้งซือคงเสี้ยงและภรรยาไม่มีบุตร คนรับใช้คนนี้ ทุ่มเทเพื่อพวกเขา พวกเขารับเป็นบุตรก็นับว่าเป็นเรื่อง

น่ายินดี

อันหลิงหยุนมองไปที่คนรับใช้ เขายังคงใส่เสื้อผ้าของ คนรับใช้ แต่กลับดูแตกต่างจากเมื่อก่อน เขาในตอนนี้ดู เป็นคนใจกว้างมากกยิ่งขึ้น

นี่คือพระชายาเสียน ถวายบังคมพระชายาเสียน” คนรับใช้เอ่ย คนรับใช้อื่นๆ จึงรีบทำความเคารพนาง ทันที

อันหลิงหยุนพาหงเถากับลุ่ยหลิ่วมาด้วย พวกเขาจึงคำนับทั้งคู่ด้วยเช่นกัน

“พระชายาเสียนเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของจวนเรา พวกเจ้าจงปรนนิบัตินางให้ดี” คนรับใช้พูด คนรับใช้ที่ ประตูรีบพยักหน้าตอบรับทันที

“พระชายาเชิญ” คนรับใช้เชิญอันหลิงหยุนเข้าไป จากนั้นอันหลิงหยุนจึงพบกับฮูหยิงซือคง

วันนี้ฮูหยิงซือคงเปลี่ยนชุดที่นางสวมใส่ นางเป็น ภรรยาของขุนนาง เมื่อแต่งตัวอย่างเป็นทางการขึ้นมาก็ ช่างสง่าและสูงส่งอย่างยิ่ง

“ข้าน้อยถวายบังคมพระชายาเสียน

อันหลิงหยุนเพิ่งจะเข้าประตูไป ฮูหยิงซือคงก็ออกมา จากด้านในเพื่อคำนับ อันหลิงหยุนรีบเดินเข้าไปพยุง นางขึ้นมาทันที

“ข้ามิกล้า ฮูหยินอย่าได้ทำเช่นนี้

ประคองฮูหยิงซือคงขึ้นมา อันหลิงหยุนก็พยายามฝืน ยิ้มบนใบหน้า

นางรู้สึกผิด!

ฮูหยิงซือคงจับมืออันหลิงหยุนเอาไว้ จวนซือคงติด ค้างพระชายาแล้ว การคำนับนี้ของข้าพระชายารับไว้ ได้”
“ไหนกัน ฮูหยิงซือคงเจียมเนื้อเจียมตัวเกินไป ฮู หยินเป็นฮูหยินหลวงขั้นที่ 1 ตัวข้าแม้จะอยู่ในตำแหน่ง แต่เมื่อเทียบกับฮูหยินแล้วมิอาจนับเป็นอะไรได้ ฮูหยิน อย่าได้พูดเช่นนี้เลย”

ฮูหยินหลวงขั้นที่ 1 กงชิงวี่เคยบอกเอาไว้ตั้งแต่ก่อน หน้านี้แล้ว เพียงแต่ไม่ได้ประกาศต่อสาธารณะ แต่วันนี้ เมื่อเห็นซือคงอูหยินแต่งตัวเช่นนี้ เช่นนั้นย่อมแปลว่าได้ รับบัญชาลงมาแล้ว

แม้ว่าอันหลิงหยุนจะไม่รู้ว่ากงชิงวี่ทำสิ่งนี้ได้กระไร แต่นางก็ชื่นชมเขาอย่างยิ่ง

ตราบใดที่กงชิงวี่พูดแล้ว เขาย่อมทำได้อย่างแน่นอน

ผู้ชายคนนั้น ยังมีความสามารถอีกมาก

เขาไม่กลัวแม้กระทั่งฮ่องเต้ด้วยซ้ำ ยังจะไปกลัวอะไร ได้อีก?

เกรงว่าก๊กอู๋ใหญ่ผู้นั้น คงจะ งจะไม่ได้ผ่านคืนวันไปด้วย ดีแล้วแน่

เรื่องเสนาบดีกรมโยธาธิการนี้ ถึงจะไม่นับว่าเป็นเรื่อง ใหญ่อะไร แต่ก็ทำให้เขาขุ่นเคืองไปแล้ว

ในอนาคต เกรงว่าคงไม่พ้นที่จะตกเป็นเป้า

“พระชายาถ่อมตนเกินไป อาการป่วยของข้าเป็นท่านที่รักษษ นายท่านสามารถกลับไปเป็นเสนาบดีสำหนัก ตรวจสอบราชการนั่นก็เป็นเพราะความกรุณาของพระ ชายา วันนั้นที่ข้าไปหาที่จวนอ๋องเสียนก็รู้ว่าพระยา ชาต้องลำบากแรงกายแรงใจแล้ว ความกรุณาของ พระชายา ข้าไม่มีวันลืม พระราชวังฉันรู้ว่าพระชายามี เจตนาดีฉัน จะไม่มีวันลืมความเมตตาและคุณธรรมขอ วันหลัง หากพระชายามีเรื่องอะไรต้องการให้ข้าช่วย เหลือ หรือเกี่ยวกับเรื่องของซือคงเสี้ยง ข้าและซือคงเสื้ ยงจะช่วยท่านจนตัวตายแน่นอน”

ฮูหยิงซือคงกล่าววไปนางก็จะคุกเข่าลง แต่ถูกอันหลิง หยุนประคองเอาไว้ก่อน

“ฮูหยินอย่าทำเช่นนี้”

อันหลิงหยุนช่วยพยุงฮูหยิงซือคงขึ้นมา “ฮูหยินรู้เรื่อง นี้มาตั้งนานแล้ว เหตุใดจึงไม่เปิดโปง?”

เรื่องของเขื่อนตูฟ่างจุ้น ถือเป็นเรื่องที่ทำให้นายท่าน ปวดใจเรื่องหนึ่ง ข้ามีใจที่จะขอร้องเขา ให้เขากลับไป แต่เขากลับดื้อรั้นและปฏิเสธ หากข้ายังคงไม่สนใจ เช่น นี้ชีวิตของผู้คนก็จะถูกแขวนอยู่ภายใต้เขื่อนดูฟางจุ้น เขาก็จะยิ่งกินไม่ได้นอนไม่หลับ”

อันที่จริง ท้ายที่สุดไม่ช้าก็เร็วเขาต้องกลับไป แต่เขา แค่โกรธ เขาเป็นเสนาบดีสำหนักตรวจสอบราชการมา ถึงยี่สิบปี ไม่มีรางวัลแต่ก็ลงแรงกายแรงใจไป แต่เรื่อง เขื่อนดูฟางจุ้น ฮ่องเต้กลับรังแกเขา”
อันหลิงหยุนตกตะลึง นางมองไปรอบๆ และโบกมือให้ หงเถาลุ่ยหลิ่วล่าถอยออกไป คนรับใช้เองก็เข้าใจเช่น กัน คำพูดนี้ไม่ควรมีใครได้ยิน ดังนั้นเขาจึงรีบถอยออก

เมื่อปิดประตูลงอันหลิงหยุนและฮูหยิงซือคงจึงเริ่มพูด คุยกัน

หลังจากทานอาหารค่ำอันหลิงหยุนก็กลับไป อีกทั้งยัง เป็นเวลามืดค่ำแล้ว

ก่อนที่จะออกจากจวนอ๋องเสียนมานางได้ฝากฝังพ่อ บ้านเอาไว้ นางมาที่จวนซือคง หากท่านอ๋องกลับมาให้ รายงานก็พอแล้ว

เมื่ออันหลิงหยุนลงจากรถม้า นางก็เห็นกงชิงวี่ที่กำลัง รอนางอยู่ที่ประตู เขาแต่งกายด้วยชุดสีดำ แขนเสื้อ กว้าง ด้านบนปักลวดลายมังกร

อันหลิงหยุนประหลาดใจไปชั่วครู่ วันนี้เขาแต่งตัว จริงจังอย่างยิ่ง!

แต่ว่าพอเห็นเขายืนรอที่ที่นั่น นางก็รู้สึกซาบซึ้งอย่าง

ยิ่ง

คนหนึ่งรอคอยอีกคนคือความสุข การรอคอยคนผู้ หนึ่งมาถึงคือความสุข รอไม่ได้คือโชคร้าย

นางเดินไปยังตรงหน้าของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนคำนับเขา “หม่อมฉันถวายบังคมท่านอ๋อง”

กงชิงวี่มองนางอย่างสำรวจครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกันหลัง กลับเข้าไปในจวน โดยมีอันหลิงหยุนเดินตามเข้าไป

นางคิด ไม่มีรอยยิ้มเกิดขึ้น หรือว่าซือคงเลี้ยงจะเจอ เรื่องยุ่งยากในราชสำนักเข้าให้แล้ว

หลังจากเข้าไปในจวนกงชิงวี่ก็ถามนางเกี่ยวกับเรื่อง จวนซือคง อันหลิงหยุนจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนให้กง ชิง ฟัง”

“เจ้าพูดว่า ฮูหยิงซือคงรู้ตั้งนานแล้วว่าพวกเราแสดง ละครกัน?” กงชิงวีถาม

“นางบอกว่าในตอนแรกนางคิดขึ้นมาได้อยู่บ้างแต่ ก็ยังลังเล กระไรก็ตามเมื่อนางเห็นท่านอ๋องตกใจจน สีหน้าเปลี่ยนและเข้ามาอุ้มข้า นางจึงค่อยเข้าใจว่าเรื่อง นี้มีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้เปิดโปงอะไร ซือคงเสี้ ยงนั้นจำเป็นต้องมีวิธีที่ดีในการกลับไปยังราชสำนัก

อีกทั้งท่าทีที่ท่านอ๋องมีต่อข้า ช่วยตอกย้ำความคิด ของฮูหยิงซือคง” อันหลิงหยุนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ ชัดเจน

กงชิงวี่เข้าไปยังลานโอวหลานและหยุดลง เขาหัน กลับมามองอันหลิงหยุน “เหตุใดจึงพูดเช่นนั้น?”

“ฮูหยิงซือคงรู้จักซือคงเสี้ยงตั้งแต่นางยังเด็ก นางบอกว่าพวกเขาตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบ แต่นางเกิด ในครอบครัวที่มีชื่อเสียงและมีพื้นฐานทางครอบครัวที่ โดดเด่น แต่ตอนนั้นซือคงเสี้ยงกลับเป็นเพียงช่างไม้ผู้ หนึ่งเท่านั้น

ด้วยสถานะเช่นนี้แน่นอนว่าย่อมไม่เหมาะสม แต่ว่า ฮูหยิงซือคงกลับไม่ยอมแพ้ จนกระทั่งซือคงเลี้ยงอายุ สามสิบปีได้เข้าไปเป็นขุนนางในราชสำนัก นางถึงค่อย แต่งให้กับเขา เนื่องจากในตอนนั้นนางอายุมากแล้ว ครอบครัวของนางรู้สึกว่าการส่งนางแต่งงานออกไปก็ ถือเป็นการแก้ปัญหาใหญ่ปัญหาหนึ่งลง

กระไรก็ตาม หลังแต่งงานนางไร้บุตรทายาท แต่เดิม ซือคงเสี้ยงสามารถรับภรรยารองเข้ามาได้ แต่กลับ ปฏิเสธเพราะนาง

พวกเขาสามีและภรรยามีความรักหนักแน่นลึกซึ้ง อีก ทั้งยังมีความรู้สึกที่ดีต่อความรักล้ำลึกระหว่างชายหญิง

ฮูหยิงซือคงกล่าวว่า นางซาบซึ้งอย่างยิ่งกับวิธีที่ท่าน อ๋องปฏิบัติต่อข้า และจึงเชื่อว่าท่านอ๋องทรงไว้วางใจได้ ดังนั้นพวกนางจึงทบทวนใหม่อีกครั้งเรื่องการกลับเข้า ราชสำนัก”

“อ๋อ?” กงชิงวี่ตอบกลับด้วยคำเดียว จากนั้นจึงหันหลัง กลับห้องไป

อันหลิงหยุนตามไปกับเขา ประตูถูกปิดลง กงชิงวี่ กอดนางจากด้านหลัง อันหลิงหยุนกุมมือของเขาเอาไว้และพยายามดึงมันออก แต่กลับถูกเขาอุ้มขึ้นมาจนนาง ตกใจ

“ท่านกำลังทำอะไร? ”

“ข้าจะ

บทที่ 121 สามีภรรยาห้ามยุ่งเกี่ยวกัน

หลังจากเข้าประตูแล้ว อันหลิงหยุน ก็ไปพบฮูหยิงแก่ วันนี้ฮูหยิงแก่ดูดีขึ้นมาก เมื่อเห็นหน้าอันหลิงหยุนแล้วก็ พยักหน้าให้น้อยๆ

อันหลิงหยุนเข้าไปดูอาการให้นางก่อน

“วันนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อวานมาก หากใช้ยาต่อไป อีกใน หนึ่งเดือนท่านก็จะดีขึ้น ก็ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถรักษา ให้หายขาดได้ แต่ก็สามารถควบคุมเอาไว้ได้” อันหลิง หยุนมองไปที่ลุ่ยหลิ่ว ลุ่ยหลิ่วใส่หน้ากากที่อันหลิงหยุน เตรียมไว้ และเข้าไปดูแลด้วยตัวเอง

“สิ่งนี้จะช่วยได้กระไร?” ฮูหยิงแก่ไม่ยินยอม กลัวว่า จะติดต่อไปยังคนอื่น

อันหลิงหยุนเอ่ย “ในเมื่อข้ามาแล้ว ย่อมมิอาจเพิกเฉย ได้ ข้าเป็นหมอ ท่านเป็นคนป่วย ดังนั้นท่านต้องเชื่อฟัง ข้า”
ฮูหยิงแก่เหลือบมองไปที่ซือคงเสี้ยงที่ยืนอยู่กุมมือ ประสานกันอยู่ที่ประตูด้วยความรู้สึกล้ำลึก

ซ๊อคงเลี้ยงหันหลังกลับและออกไปข้างนอก เมื่อวาน อันหลิงหยุนไปสอบถามมาแล้ว พวกเขาสามีภรรยาไม่มี บุตรธิดา ช่างน่าสงสารอย่างยิ่ง ดังนั้นถึงได้ตกต่ำมาถึง จุดนี้

เกิดเรื่องขึ้น แม้กระทั่งความหวังเพียงเล็กน้อยยังไม่มี

ช่วงเช้าใกล้จะผ่านพ้นไป หน้าประตูจวนของซือคงเสี้ ยง มีคนกลุ่มหนึ่งมาเยือน เกิดเป็นเสียงดังวุ่นวายขึ้นมา

อันหลิงหยุนกำลังคุยกับฮูหยิงแก่อยู่ หงเถาที่อยู่ด้าน นอกก็วิ่งเข้ามา “พระชายา ท่านอ๋องมาที่นี่แล้วเพคะ”

“นี่ออกจะไม่ดีอยู่บ้างแล้ว จะจับข้าไม่เห็นจะต้องมา

ด้วยตัวเอง” สีหน้าของอันหลิงหยุนอึมครึม นี่มันมาก

เกินไปแล้ว

“ไม่ใช่ ท่านอ๋องเสด็จมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ ราวกับว่า กำลังมาหาท่านซือคงเสี้ยง” หงเถาคิดเช่นนี้

อันหลิงหยุนแปลกใจ หรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานจะ มมีส่วนเกี่ยวข้องกับซือคงเลี้ยง?

ซือคงเลี้ยงเป็นรองเสนาบดีกรมโยธาธิการแต่เดิม อยู่ภายใต้ความดูแลของกรมโยธาธิการ แต่เขาถูกลด ตำแหน่งเพราะเรื่องเขื่อนตูฟางจุ้น หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้น?

หลิงหยุนและฮูหยิงแก่พูดคุยสองสามคำและเดินไปที่ ประตูเพื่อดู แต่นางไม่ได้ออกไป ทำแค่เพียงมองดูจาก ตรงประตูเท่านั้น

กงชิงวี่สวมชุดของราชสำนัก ดูออกว่าเขามายังที่นี่ ทันทีหลังจากออกมาจากวัง แม้กระทั่งรองเท้าก็ยังไม่ ได้เปลี่ยน

คนที่อยู่ด้านหลังเขาเหล่านั้น ล้วนอยู่ในชุดราชสำนัก เช่นกัน บ่งบอกว่าเป็นเจ้าหน้าที่ของราชสำนัก

ในเวลานี้ กงชิงวี่กำลังพูดอะไรบางอย่างกับซือคงเสื้ ยง แต่ใบหน้าของซือคงเสี้ยงนั้นเยือกเย็นอย่างยิ่ง และ ดูไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้แต่อย่างใด ยากนักที่กงชิงวี่จะมี ความอดทนเช่นนี้ เขาเอ่ยพูดต่อ แต่ซือคงเสี้ยงทำเพียง แค่ขับไล่ผู้คนออกไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาเช่นเดิม

กงชิงวี่กำลังคิดจะออกไป แต่มองเห็นอาหยูที่กำลังรอ

คนอยู่

อาหยูรีบเข้าไปพบเขา กงชิงวี่หันกลับไปมองเจ้า หน้าที่ที่ตามมา และมองไปยังห้องตรงด้านหนึ่ง สีหน้า ของอันหลิงหยุนสลดลง และเดินออกไปอย่างหมด หนทาง

“หม่อมฉันถวายบังคมท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนย่อตัว คำนับ กงชิงวี่เอามือไพล่หลังและยืนตัวตรง ท่าทางสง่างาม แต่ความสงสัยในดวงตาของเขานั้นชัดเจนอย่างยิ่ง

“ทำไมพระชายาถึงได้ออกมาอีกแล้ว?” คุมเอาไว้ไม่ อยู่แล้ว?

“ทูลท่านอ๋อง เมื่อวานหม่อมฉันบังเอิญพบกับน้องชาย ผู้หนึ่งด้านนอก เห็นเขากำลังร้องห่มร้องไห้จึงได้ตาม มาดู จากนั้นจึงพบกับฮูหยิงแก่ของจวน ทั้งตัวของนาง กำลังติดเชื้อวัณโรค ดังนั้นจึงได้มาดู” อันหลิงหยุนตอบ ตามความเป็นจริง

กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในห้อง “ข้าจะไปดู”

“เชิญท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุนเปิดทางให้เขา ซือคงเสี้ยงยกมือขึ้นคิดที่ จะห้าม แต่กงชิงวี่กลับก้าวเข้าไปก่อนแล้ว

ระหว่างทางเขามองดูอันหลังหยุนที่อยู่ข้างกาย แต่อัน หลังหยุนไม่ได้เอ่ยพูดอะไร

ถ้านางช่วยเหลือ นั่นแปลว่าช่วยคนอย่างมีเป้าหมาย หากนางไม่ช่วย เขาก็ดูคล้ายจะรับมือลำบากอย่างยิ่ง

เมื่อเข้าไปในห้อง หงเถาและลุ่ยหลิ่วก็รีบน้อมตัว คํานับ

อันหลิงหยุนนำหน้ากากมาให้กงชิงวี่ “ท่านอ๋องโปรด สวมมันเอาไว้”
“ไม่จำเป็น ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น” กงชิงวี่เดินไป พบฮูหยิงแก่ และทักทายนาง

“สวัสดีฮูหยิน”

ฮูหยิงแก่มองไปที่กงชิงวี่และกล่าวว่า “ร่างกายคนชรา ไม่สะดวก อ๋องเสียนโปรดอภัย”

“ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ข้าแค่ถือโอกาสมาดู คิดซะว่าข้า เป็นเหมือนคนอื่นๆ ก็พอ”

กงชิงวี่นั่งลงทันที และเอ่ยอย่างลำบากใจ “แต่เดิม ข้าไม่ได้สนใจเรื่องนี้ อีกทั้งยังไม่รู้เรื่องบางอย่างของ ราชสำนักเบื้องบน เรื่องของเสนาบดีสำนักตรวจสอบ ราชการนั้นข้าเองก็รู้สึกผิดอย่างยิ่ง ฮูหยินโปรดรักษา ตัวให้ดี ข้าจะคิดหาหนทาง จัดการตำแหน่งให้เสนาบดี สำนักตรวจสอบราชการและฮูหยิน”

“ขอบพระทัยเสียนอ๋อง”

ฮูหยิงแก่กล่าวขอบคุณ กงชิงวี่เองก็ไม่ได้พูดอะไร เขาลุกขึ้นและออกไปข้างนอกโดยไม่พูดอะไรอีก

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะมองแผ่นหลังของเขาที่จาก ไปด้วยความแปลกใจ คนๆนี้ช่างที่น่าสนใจจริงๆ

เข้าใจอย่างยิ่ง แต่เมื่อเขายิ่งเข้าใจ เรื่องนี้กลับยิ่ง ยากที่จะจัดการ
หลังทานอาหารเย็นเสร็จอันหลิงหยุนก็ค่อยออกจาก จวนซือคง

นางออกจากจวนและขึ้นรถม้า จากนั้นจึงตรงกลับไป ยังจวนอ๋องเสียน

ในเวลานี้เองกงชิงวี่กำลังยืนรออยู่ที่ประตู อันหลิง หยุนเมื่อเห็นเขา ก็รีบเข้าไปกุมมือของเขาเอาไว้ และ ทำการตรวจสอบเขาทันที

เมื่อแน่ใจว่าเขาไม่ได้ติดเชื้อนางก็ยังไม่ค่อยวางใจ นางหยิบยาลูกกลอนสำหรับป้องกันโรคขึ้นมาและป้อน ให้กับเขา ถึงค่อยรู้สึกโล่งใจ

“ท่านอ๋อง หรือเรื่องที่ท่านพบจะเกี่ยวข้องกับเรื่อง น้ำ?” อันหลิงหยุนถามเขา กงชิงวี่จับมือนางเอาไว้

“หากวันนี้ไม่มีความดีของพระชายา ข้าคงต้องใช้ไม้ อ่อนหว่านล้อม วันหนึ่งไปหาเจ็ดแปดครั้ง ภายในสาม วัน ข้าก็จะสามารถบอกซือคงเลี้ยงให้ไปได้ด้วยอารมณ์ และเหตุผล แต่วันนี้ คงไม่ดีนักที่ข้าจะไปอีกครั้ง”

กงชิงวี่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ถ้าอย่างนั้นท่านก็ยังคงไปต่อของท่าน ข้าก็ไปของ ข้า พวกเราไม่ยุ่งเกี่ยวกัน” อันหลิงหยุนกอดแขนของกง ชิงวี่เอาไว้ และพิงลงบนตัวเขา

กงชิงวี่หยุดนิ่งชั่วครู่ จากนั้นจึงมองไปที่ด้านซ้ายและขวา หงเถาลุ่ยหลิ่วรีบถอนตัวออกไปทันที อาหยู เองก็ไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ เขารีบหันหลังและจากไปอย่าง รวดเร็ว

“ช่างไม่ละอาย” จนกระทั่งคนจากไป กงชิงวี่ก็ ประณามนาง

อันหลิงหยุนหดหู่ “ท่านกอดข้าเอาไว้ท่ามกลางที่ สาธารณะ อีกทั้งยังไม่พูดถึงเรื่องที่ท่านทั้งดึงทั้งหยุด ข้าเอาไว้ ข้ากอดท่านข้าก็ไม่อายแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเองก็ไม่ได้กอดตัวท่านเอาไว้ ข้าก็แค่กอดแขนท่าน เท่านั้น ท่านกำลังคิดอะไรอยู่กัน?”

“ข้าเป็นบุรุษ เจ้าเป็นสตรี สตรีเดิมก็ควรสงวนกิริยาไว้ บ้าง จะมาจู่โจมกอดผู้อื่นก่อนต่อหน้าคนอื่นได้กระไร? ” กงชิงวี่เอาเหตุผลมาพูด

อันหลิงหยุนได้ยินเพียงไม่กี่คำเท่านั้นคือ ผู้ชายเป็น

ใหญ่

“งั้นข้าปล่อยก็จบแล้ว

หลิงหยุนปล่อยมือและเดินเอามือไขว้หลัง

กงชิงวี่เดินตามไป จากนั้นจึงยื่นมือออกไปจับมือของ นางเอาไว้ และรีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและดึง อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนรู้สึกขบขัน ผู้ชายโบราณนี่ช่างผิดปกติอยู่บ้างจริงๆ

ใครดึงใครเอาไว้แล้วทำไมกัน?

แต่นั่นทำให้เขาภูมิใจ

เมื่อกลับเข้ามาในห้อง อันหลิงหยุนก็พูดเรื่องเก่าอีก ครั้ง “พรุ่งนี้ท่านจะไปจวนซือคงหรือไม่?”

“ข้าไม่อยากไป” กงชิงวี่ต้องการหาวิธีอื่น

“ท่านไปยังคงดีกว่า ถ้าหากท่านไม่ไป ข้าก็จะยิ่งถูก ระแวงมากขึ้น ท่านไปของท่าน ข้าไปช่วยของข้า หาก ซือคงเลี้ยงบอกว่าตกลงก็แปลว่าเขาตกลง หากไม่ ตกลงก็คือไม่ตกลง

ไม่ว่าจะกระไรข้าล้วนไม่เข้าไปแทรกแซง มีเพียงวิธี นี้ ถึงพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของข้าได้ มิเช่นนั้นข้าคงได้ กลายเป็นคนร้ายที่วางแผนไป

อันหลิงหยุนกล่าวขณะที่เอื้อมมือไปปลดคอเสื้อของ กงชิงวี่ และช่วยเขาปลดเสื้อผ้าลงมา

“วันนี้กลับช่างฉลาดนัก” กงชิงวี่เอ่ยอย่างอารมณ์เสีย

“เมื่อคืนท่านอ๋องยังไม่ได้ส่งน้ำอสุจิ วันนี้คิดจะส่ง แล้ว” อันหลิงหยุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าพูดได้ดี”
กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนไปบนเตียง ค่ำคืนแห่งฤดูใบไม้ ผลิล้ำค่าเฉกเช่นพันตำลึงทอง ดังนั้นเมื่อขึ้นไปบนเตียง แล้วอันหลิงหยุนก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป

เมื่อถึงยามเช้าอันหลิงหยุนรู้สึกปวดเอว นางลงจาก เตียงและนวดไปบนตัว จากนี้ไปอย่าได้ไปยั่วโมโหเขา อีกเลยจะดีกว่า

หลังออกจากจวนนางก็ตรงไปยังจวนซือคง เมื่อถึง ประตูอันหลิงหยุนก็ลงจากรถม้าและเห็นว่ากงชิงวี่กำลัง ยืนรออยู่ที่ประตูพร้อมกับผู้คน ประตูใหญ่ถูกปิดสนิท ไม่ยอมให้เขาเข้าไป

สองคนสบตากัน อันหลิงหยุนคำนับกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง”

“พระชายาไม่ต้องสนใจข้า วันนี้ที่ข้ามาเป็นเรื่องของ ทางการ” คำพูดนี้เอ่ยเพื่อบอกคนด้านหลัง

“เช่นนี้หม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ” อันหลิงหยุนเดินไป ที่ประตู อาหยูเข้าไปเคาะประตูจวน

หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนรับใช้มาเปิดประตู เมื่อเห็น เป็นอันหลิงหยุนก็รีบเชิญเข้าไป

จากนั้นประตูก็ปิดลง

อันหลิงหยุนจัดการเรื่องเสร็จ เป็นเวลาเที่ยวก็ขอตัว

ฮูหยิงแก่เรียกนางเอาไว้ “พระชายาโปรดรอก่อน”
อันหลิงหยุนหันไปมองฮูหยิงแก่ และน้อมตัวคำนับ

“ฮูหยิงแก่”

“พระชายาเกรงใจแล้ว พระชายา ท่านจะไม่เอ่ยอะไร กับข้าหน่อยหรือ?” ฮูหยิงแก่มีเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ และรอให้อันหลิงหยุนพูดเอง แต่นางกลับไม่ได้พูดมัน ออกมา อีกทั้งยังจะจากไปอีกด้วย

“ข้าไม่มีอะไรอยากจะพูด ฮูหยิงแก่โปรดวางใจดูแล รักษาตัว ขาของท่านอีกไม่กี่วันก็จะสามารถเคลื่อนไหว ได้แล้ว” อันหลิงหยุนพูดจบก็หันหลังจากไป

เมื่อออกมาจากประตูก็เห็นซือคงเสี้ยงกำลังเหม่อลอย อยู่ในสวน ท่าทางดูแตกต่างออกไป

“นายท่าน”

อันหลิงหยุนเริ่มทักท่านก่อนซือคงเลี้ยงหันมามอง นางอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าสมควรขอบคุณท่าน เป็นท่านที่ ทำให้ภรรยาของข้าไม่ต้องทนลำบากขนาดนั้นอีกแล้ว”

“ข้าเป็นหมอ นี่เป็นเพียงหน้าที่เท่านั้น นายท่านไม่ จำเป็นต้องใส่ใจ” อันหลิงหยุนเอ่ยเสียงเรียบ

ซือคงเสี้ยงหัวเราะ “แต่ในปีที่ผ่านมานี้ กลับไม่มีหมอ สักคนที่เข้ามา”

อันหลิงหยุนฟังเข้าใจอย่างชัดเจน เขาคิดว่าการปรากฏตัวของนางมีจุดมุ่งหมายบางอย่าง

“นั่นเป็นเพราะพวกเขาโชคไม่ดี ข้าเชื่อว่า การกระทำ ในวันนี้ คือพรที่จะส่งไปยังท่านพ่อในอนาคต สวรรค์มี เมตตาต่อทุกสรรพสัตว์ และจะต้องอวยพรให้แก่ตัวข้า ด้วยอย่างแน่นอน อีกทั้งตัวข้าเองก็เพียงแค่หวังอยาก ให้ท่านพ่อของข้ามีอายุยืนยาวไร้ความกังวล”

ซือคงเลี้ยงไม่ได้ตอบ อันหลิงหยุนรู้ว่าเขาไม่เชื่อ นาง เองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก จากนั้นจึงหันหลังหลับและเดิน ไปที่ประตู

ออกจากประตูไปอันหลิงหยุนก็ทันไปคำนับให้แก่กง ชิงวี่ จากนั้นจึงตรงไปขึ้นรถม้าและจากไปทันที

คนที่ตามมารู้สึกค่อนข้างแปลกใจ สามีภรรยาคู่นี้ ผลัดกันมา

พระชายาอยู่ในนั้นตั้งนาน เหตุใดจึงไม่มีข่าวอะไร?

กงชิงวี่ยังคงรอต่อไป ซือคงเสี้ยงเดินไปที่ประตูและ มองออกไปข้างนอก

ช่วย เขาเคยเอ่ยไปแล้วว่าจะไม่เข้าไปลำบากแรงใจ กับเรื่องของราชสำนักอีก ไม่ช่วย เขาก็จะได้เห็นภรรยา ของเขาดีขึ้นมาด้วยตัวเอง

ซือคงเสี้ยงกลับไป ฮูหยิงซือคงเอ่ย “นายท่าน ท่านดู ขาของข้าสิ”
ฮูหยิงซ๊อคงขยับขา จากนั้นจึงเคลื่อนตัวไปข้างหน้า นางลุกจากเตียงและลงมายืน แม้ว่ามือทั้งสองของนาง จะยังจับขอบเตียงเอาไว้ แต่นางก็ยืนได้แล้ว

สีหน้าของซ๊อคงเสี้ยงตกตะลึง “ฮูหยิน! เจ้าสามารถ ลงมาได้แล้วหรือ?”

“ใช่!” ฮูหยิงซือคงน้ำตาซึม เป็นเวลาสามปีแล้ว ใน

ที่สุดนางก็ลงมาได้ นางเคยคิดว่าทั้งชีวิตนี้นางจะต้อง

เป็นเช่นนั้นไปตลอดเสียแล้ว

ซือคงเสี้ยงรีบเดินไปตรงหน้าฮูหยินของตน จากนั้น จึงประคองฮูหยิงซือคงเอาไว้และเช็ดน้ำตาให้นาง

“นายท่าน ข้ารู้ว่าท่านไม่อยากทำงานให้กับราชสำนัก อีกต่อไป เป็นพวกเขาที่รังแกท่าน แต่พระชายาช่วย พวกเราเอาไว้ ท่านจงถือเสียกว่าเป็นการตอบแทนน้ำใจ นางเถอะ”

ซือคงอดไม่ได้ที่จะร้องขอ ซื้อคงเลี้ยงรู้สึกลำบาก ใจ “ข้าไม่ใช่ไม่ช่วย แต่เมื่อคิดคิดมาก็โมโห นางมาที่นี่ เพราะวางแผนเอาไว้แล้วล่วงหน้า หากไม่ใช่เรื่องเขื่อนตู ฟางจุ้นนางจะมาที่นี่หรือ?”

“นายท่าน แต่ข้ากลับคิดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญ” ฮูหยิง ซือคงรู้สึกว่าอันหลิงหยุนไม่ได้เป็นคนเจ้าเล่ห์เช่นนั้น

“ใครจะรู้? ” ซือคงเลี้ยงช่วยประคองภรรยาของเขา นั่งลง สองสามีภรรยาก็นั่งลงบนเตียงอย่างเหม่อลอย
อันหลิงหยุนออกมาจากจวนแล้วก็ยังไม่ได้กลับไป ทันที นางคิดจะไปหาตุ๊กแก

แต่เมื่อคิดว่าออกไปแล้วอาจจะต้องลำบากอาหยูอีก นางจึงไล่อาหยูกลับไป และออกไปด้วยตัวเอง

ลุ่ยหลิ่วไม่กล้าที่จะฝ่าฝืน ดังนั้นจึงได้แต่เข้าไปห้า มอาหยูเอาไว้ จากนั้นอันหลิงหยุนจึงแต่งตัวเป็นผู้ชาย และออกไปนอกเมือง เพื่อตามหาตุ๊กแก

ระหว่างทางอันหลิงหยุนมักจะรู้สึกว่ามีคนติดตามนาง แต่เมื่อนางมองย้อนกลับไปก็ไม่เห็นใคร เมื่อเวลาผ่าน ไปนางก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ นางมีความรู้สึกไวมาโดยตลอด คราวนี้จะต้องไม่ผิดพลาดแน่ แต่เป็นใครที่ตามมานั้น นางกลับยังไม่พบ

ที่ริมน้ำ อันหลิงหยุนหยุดลง นางรู้สึกได้ถึงคนที่อยู่ ด้านหลัง ทันใดนั้นอันหลิงหยุนก็หันกลับมาและมองไป ไม่ไกล มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น อีกทั้งนางก็รู้จักเขา

นับตั้งแต่กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุน ในใจของเขาพลัน เหม่อลอย แม้ว่าเขาจะได้ยินคำพูดของอันหลิงหยุนอยู่ บ้าง แต่ส่วนมากก็ไม่ได้ฟังใส่อะไร

สิ่งที่เขาคิดมีแค่การส่งน้ำอสุจิเท่านั้น

“ช่างหน้าไม่อาย” อันหลิงหยุนถูกวางลง เสื้อผ้าของนางขาดออกจากกัน ดวงตามีเสน่ห์ของกงชิงวี่เต็มไป ด้วยอารมณ์ เขาก้มลงและดึงนางเอาไว้

อันหลิงหยุนทั้งเตะและถีบ เมื่อเห็นว่าผลักไม่ไปจึงได้ แต่ยอมแพ้

ด้านนอกประตูอาหยูเหลือนมองเข้าไปด้านใน จากนั้น จึงโบกมือให้หงเถาและลุ่ยหลิ่วล่าถอยไป

หงเถาลุ่ยหลิ่วจากไป อาหยูเดินออกไปคนเดียวด้วย ความเหม่อลอย อาซิวยังคงอยู่ในคุกใต้ดิน หากยังไม่ เข้าไปจัดการ เกรงว่าคงไม่รอดแล้วแน่

กงชิง ตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปยังราชสำนัก อัน หลิงหยุนลุกขึ้นจากเตียงด้วยร่างกายที่อ่อนล้าและ ง่วงงุน นางสวมเสื้อคลุมตัวยาวสีขาว ด้านในใส่ตู้ โตว(ผ้าปิดหน้าอกสีแดง)นางไม่ชอบแต่งตัวแบบนี้ แต่ หากไม่ใส่ นางก็ต้องเปลือย

หงชิงวี่ด้านหนึ่งจัดการด้านหนึ่งเอ่ยถาม “มีเรื่อง หรือ?”

อันหลิงหยุนง่วงนอนจนไม่สามารถลืมตาได้ แต่เดิม นางวางแผนที่จะพูดก่อนเข้านอน แต่พอหลับไปแล้ว นางกลับนึกขึ้นมาได้จึงได้แต่ลุกขึ้นมา

นางเดินไปตรงหน้าของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนช่วยจัด เสื้อผ้าราชสำนักให้เขา “เรื่องของอาซิว ถือเสียว่าท่าน ฮ่องประทานความเมตตาเถอะ มิเช่นนั้นก็ให้ข้าคุกเข่าให้ท่านก็ได้”

ใบหน้าของกงชิงวี่มืดลง “ความทรงจำสั้นนัก! ”

” อันหลิงหยุนเศร้าโศก ความจำของนางดีกว่า ใครๆ ทั้งนั้นแต่มีบางคนไม่ยอมปล่อยไป

“อา…”

กงชิงวี่เพิ่งจะเปิดปาก อันหลิงหยุนก็วางมือบนปาก ของกงชิงวี่ และปิดกั้นสิ่งที่เขาต้องการจะพูดเอาไว้

ดวงตาของกงชิงวี่เย็นชา อันหลิงหยุนยืนเขย่งเท้า และจูบริมฝีปากของเขา นางเกาะร่างของนางไว้กับเขา มือของกงชิงวี่ยกขึ้นและกอดอันหลิงหยุนเอาไว้

วงแขนของเขาโอบล้อมนางเอาไว้ ตัวนางแอบสนิทไป กับอกของเขา และเพลิดเพลินไปกับท่าทางออดอ้อน ราวกับลูกตะขอของอันหลิงหยุน

หลังจากจูบไปสักพัก อันหลิงหยุนก็ผละออก

ผู้ชายคนนี้ช่างไม่น่าสนใจ นางพยายามเกลี้ยกล่อม เขาแทบตาย แต่เขาไม่แม้แต่จะขยับ

“ท่านอ๋อง หากอาซิวฆ่าข้า และท่านอ๋องไม่มีข้า ท่าน อ๋องจะเป็นเช่นไร?”

อันหลิงหยุนค่อยๆ ก้าวเข้าไปทีละก้าวๆ แขนของกงชิงวี่เกร็งขึ้น ใบหน้าของเขาเย็นชาอย่างยิ่ง “หึ!”

เขาผลักอันหลิงหยุนออก พริบตาหงชิงวี่ก็จากไป

อันหลิงหยุนรวบรวมเสื้อผ้าของนางจากนั้นจึงเดินไป ที่ประตู ตั้งใจจะตามเขาไป แต่พอแขนของกงชิงวี่โบก ขึ้น ประตูห้องก็ถูกปิดลงและขังอันหลิงหยุนเอาไว้อยู่ ด้านใน

อาหยู รีบเดินตามกงชิงวี่ที่เดินออกจากลานโอวหลาน ไป อันหลิงหยุนเมื่อเห็นว่าออกไปไม่ได้ดังนั้นจึงค่อย ยอมกลับไป

อันหลิงหยุนนอนลงและมองไปที่ประตู ผู้ชายคนนี้

ช่างจิตใจคับแคบ กลัวนางจะถูกใครเห็นเข้าหรือไง? แค่นางขยับนิดหน่อยก็ถึงกับต้องปิดประตูเช่นนี้ อันหลิงหยุนพลิกตัวกลับไปพักผ่อน และเตรียมคุยกับกงชิงวี่เกี่ยวกับอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ