บทที่ 112 ช่างพูดช่างเจรจา
อันหลิงหยุนโกรธจนพูดไม่ออก มีคนแบบนี้ที่ไหนกัน ว่าเขาหน้าไม่อาย เขากลับยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบาน
“หยุนหยุน” แม่ทัพอันเรียกนาง อันหลิงหยุนหันกลับ ไปมองแม่ทัพอัน
“ท่านพ่อ”
“ท่านพ่อตา”
กงชิงวี่อยู่ดีๆพูดขึ้นมาเช่นนี้ ไม่เพียงแต่แม่ทัพอัน เท่านั้น แม้แต่ขุนนางที่เดินผ่านไปผ่านมาล้วนตกใจ ตกใจจนอ้าปากค้าง อ๋องเสียนเป็นอะไรไปแล้ว?
อดไม่ได้ที่จะมอง มือของอ๋องเสียนยังกุมมือของพระ ชายาเสียนอยู่ ทำราวกับกลัวว่าจะถูกใครลักพาตัวไป กระไรอย่างนั้น
อันหลิงหยุนมีดีอะไร?
ใบหน้ามีอายุของแม่ทัพอันแดงก่ำ ถึงแม้ในใจรู้สึกมี ความสุขมาก แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมา จึงทำเป็นมอง กงชิงอย่างไม่สบอารมณ์นักแล้วพูดว่า: “พวกเจ้าเอง ก็ไม่ยอมกลับบ้าน ข้าวสักมื้อก็ยังไม่ได้กิน ควรรีบกลับ บ้านได้แล้ว”
แม่ทัพอันพยายามทำพูดเสียงให้ต่ำลง คนที่อยู่รอบข้างจึงไม่มีใครได้ยิน
“ข้าเองก็กำลังคิดเช่นนี้อยู่เหมือนกัน พรุ่งนี้อยากจะ พาหยุนหยุนกลับไป” กงชิงรีบพูดเสริม แม่ทัพอันเอง ก็ไม่มีอะไรจะพูดต่อ จึงจับแขนเสื้อให้เป็นระเบียบ สั่ง ความสองประโยค แล้วเดินจากไป
รอจนแม่ทัพอันจากไป อันหลิงหยุนและกงชิงวี่ก็พูด คุยเกี่ยวกับหัวข้อสนทนาที่ค้างไว้อยู่ต่อ โดยไม่ได้รู้สึก ขาดตอนเลยแม้แต่น้อย
ส่วนด้านหลังของเขาทั้งสองคน มีสองพี่น้องเสินหยุน เอ๋อและเสินหยุนเจ๋เดินตามมา
“เจ้าก็รู้ว่าท่านพ่อไม่ชอบพวกเขา เจ้าก็ยังเข้าไปยุ่ง เกี่ยวอีก เจ้าคิดอะไรกันแน่?” เสินหยุนเอ๋อเห็นอันหลิง หยุนก็รู้สึกโกรธ พูดโดยไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย
เสินหยุนเจ๋มองอันหลิงหยุนอยู่ตลอด เมื่อได้ยินคำ พูดเสียดแทงจึงหันไปมองเสินหยุนเอ๋อ: “ฟังข้านะ หา คนดีๆสักคน แต่งงานเป็นภรรยาหลวง อย่าไปเป็นพระ ชายารองให้ใคร ไม่ว่าจะดีจะร้ายยังไงก็ยังเป็นภรรยา หลวง อาศัยฐานะของบ้านตระกูลเงินของเราแล้วนั้น การที่เจ้าจะหาชายหนุ่มที่ถูกใจสักคนมาเป็นสามีก็ ไม่ใช่เรื่องยาก ถ้าหากเจ้ายังยึดมั่นที่จะเป็นพระชายา รองให้ได้ ภายหน้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้น จะไม่มีใคร สนใจเจ้าแน่นอน”
“ข้าไม่ต้องการให้ท่านมาสนใจ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้จิตใจของท่านล้วนอยู่ที่นังสารเลวคนนั้น” เสินหยุนเอ๋ อยิ่งแสดงความโกรธแค้นออกมามากขึ้น นางไม่สนใจ แล้ว นางเป็นพระชายารองเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น สัก วันนางจะต้องได้เป็นพระชายาเอก
“เจ้าว่าอันใด?”
เสินหยุนเจ๋ทำหน้าตาดุร้าย
เสียหลุนเอ๋อยิ้มเยาะ: “ข้าเรียกนางว่านั่งสารเลว ทำให้ท่านไม่พอใจเช่นนั้นหรือ ท่านรู้หรือไม่ว่า เดิมที ตำแหน่งพระชายาอ๋องเสียนเป็นของข้า แล้วจู่ๆมาบอก ว่าเป็นของนางได้กระไร?”
“เจ้านี่มันเกินเยียวยาจริงๆ”
เสินหยุนเจ๋เดินออกจากประตูไป ตอนที่อันหลิงหยุนม องเห็นเขา เขาก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วแล้ว ในมือถือ กระบี่โม่เย่เล่มนั้นอยู่
เมื่อมองเห็นเงินหยุนเจ๋ อันหลิงหยุนก็ยืนมึนงงอยู่สัก สองสามวินาทีอย่างเลี่ยงไม่ได้
กงชิงวี่ดึงนาง: “มองอะไร มีอะไรน่าดูอย่างนั้นหรือ?”
“ท่านอ๋อง ท่านรู้จักกระบี่โม่เย่หรือไม่เพคะ?” อันหลิง หยุนพบว่า นางไม่เพียงแต่สนใจเกี่ยวกับเรื่องสมุนไพร และการรักษาโรคเท่านั้น แต่นางยังสนใจเกี่ยวกับอาวุธ ด้วย
“ข้าไม่รู้จัก กระบี่โม่เย่เล่มนั้นได้มาตอนที่ข้าทําศึก เมื่อกลับมาถึงก็ถวายให้กับฮ่องเต้” กงชิง พูดเบาๆ ฟัง ไม่ออกเลยแม้แต่น้อยว่าเขารู้สึกดีใจหรือไม่ดีใจ อัน หลิงหยุนจึงอดไม่ได้ที่จะหันมองเขา
“ท่านไม่โกรธหรือ?”
“ข้าเองก็เป็นของฮ่องเต้ มีอะไรให้น่าโกรธ พระองค์ ทรงชอบก็ดีแล้ว ข้าถวายให้พระองค์แล้ว จะทรงใช้ กระไรก็เป็นเรื่องของพระองค์”
“หากท่านพูดเช่นนี้ หมายความว่าต่อไปภายหน้าหาก ฮ่องเต้ต้องการข้า ท่านก็จะต้องมอบให้เช่นนั้นหรือ?”
“พูดจาเหลวไหล เจ้าคิดว่าฮ่องเต้จะเต็มใจอย่างนั้น หรือ?” กงชิงวี่ลากอันหลิงหยุนออกจากวังไป อันหลิง หยุนรู้สึกเศร้า นี่มันคำพูดอะไรกัน หรือว่านางไม่มีใครติ องการอย่างนั้นหรือ?”
ตอนที่กำลังจะเดินจากไป จุนฉูฉูและอ๋องตวนถูกคน เข้ามาขวางไว้ เป็นคนของฮั่วไท่เฟย กงกงเชิญพวกเขา ไปพบ ทั้งสองเดินตามคนของฮั่วไท่เฟยไป
อันหลิงหยุนรู้สึกว่าสีหน้าของจุนฉูฉูไม่สู้ดีเอาเสียเลย อีกทั้งตอนนี้แม้แต่จะแสร้งทำให้น่าดูก็ไม่ไหวแล้ว
มองตามนาง กงชิงวี่เคาะหัวของนางหนึ่งครั้ง: “มอง อะไร?”
อันหลิงหยุนพูดว่า: “ข้าเห็นพระชายาตวนไม่สบายใจ ตำาแหน่งฮองเฮาที่นางตั้งตารอคอยคงจะไม่ได้มาถึงใน เร็วๆนี้แล้ว ตอนนี้จะว่าไปแล้ว น่าจะเป็นไปไม่ได้อีก”
“นั่นเป็นเรื่องของอนาคต ตอนนี้เจ้าเป็นห่วงตัวเจ้าเอง ก่อนเถอะ แม้แต่ไข่สักฟองก็ยังไม่มี
กงชิงวี่ทำตาเข้ม อันหลิงหยุนยิ่งไม่พอใจ: “ไม่มีไข่ แล้วโทษข้าอย่างนั้นหรือ ทำไมท่านไม่ลองถามตัวเองดู
บ้างล่ะว่า ท่านเองหรือเปล่าที่หว่านไถไม่เป็นรึ?”
“ไอ้หยา นี่ข้าน้อยมาได้ยินเรื่องที่ไม่ควรจะได้ยินใช่ หรือเปล่า” ไห่กงกงรีบเอามือปิดหน้า ตอนนี้เองมีอัน หลิงหยุนเพิ่งจะเห็นว่าไห่กงกงมาแล้ว
“ขายหน้าท่านกงกงจริงๆ” กงชิงวี่พูดอย่างตรงไปตรง มา อันหลิงหยุนรู้สึกละอายใจแทนเขาจริงๆ
ไห่กงกงรีบพูดว่า: “ไทเฮาสั่งให้ข้าน้อยมารอท่าน อ๋องเสียนและพรชายาเสียน อ๋องเสียน พระชายาเสียน เชิญทางนี้”
อันหลิงหยุนแปลกใจ ทำไมวันนี้ทั้งไทเฮาและไท่เฟย เหมือนจะปรึกษากันมาเป็นอย่างดี ต่างก็เข้ามาขวางคน ไว้
กงชิงวี่จูงอันหลิงหยุน ตอบรับแล้วจึงเดินตามไป
มาถึงวังเฉาเพิ่งก็พบกับหวางฮองไทเฮา อันหลิงหยุนถึงเพิ่งจะรู้ว่า วันนี้ทำไมจึงถูกตามตัวมา คงจะไม่ใช่ เรืองดีอย่างแน่นอน
“ตำหนักทั้งสองของฝ่าบาทมีความเคลื่อนไหวแล้ว รู้ ใช่หรือไม่?” หวางฮองไทเฮามองกงชิงด้วยสีหน้าไม่ ค่อยสู้ดีนัก ทำราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของกงชิงวิ่
“ทราบพ่ะย่ะค่ะ เพิ่งจะทราบเมื่อครู่” ดูเหมือนว่ากงชิง วี่คนเดียวก็พอจะต่อกรกับหวางฮองไทเฮาได้ อันหลิง หยุนพบว่าจริงๆแล้วนางคงจะไม่ต้องเป็นกังวลอะไร
หวางฮองไทเฮาถอนหายใจเบาๆ: “ฮ่องเต้ไม่ทรงมี บุตรมาหลายปี ครั้งนี้กลับมีเรื่องยินดีพร้อมกันถึงสอง เรื่อง ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะเซียวกุ้ยเฟยนำพร ของพระเจ้ามาประทานให้หรือไม่ ข้าเองรู้สึกดีใจจริงๆ”
อันหลิงหยุนรู้สึกว่า มองไม่ออกแม้แต่นิดเดียวว่ารู้สึก ดีใจ
แต่ฮ่องเต้ชิวหยู่เองก็เป็นลูกชายของหวางฮองไทเฮา ลูกชายมีผู้สืบสกุล ผู้เป็นแม่ควรจะดีใจถึงจะถูก แต่ กลับรู้สึกว่าหวางฮองไทเฮาไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น
กงชิงวี่พูดเบาๆ: “ลูกเองก็ร้อนใจ นี่ไม่ใช่ว่า เพิ่งจะเข้า หอเพียงไม่กี่วันมิใช่หรือ
เมื่อกงชิงวี่พูดเช่นนี้ออกมา ทุกคนล้วนต่างตกใจ รวม ไปถึงหวางฮองไทเฮาด้วย
“เพิ่งจะเข้าหอ?”
อันหลิงหยุนก้มหน้า ท่านพล่ามต่อไปเถิด!
“ใช่พ่ะย่ะค่ะ กงชิงวี่พูดเบาๆ “ลูกเองรู้สึกไม่ชอบนาง มาตลอด เสด็จแม่เองก็รู้ แต่ไม่กี่วันก่อนขณะที่ลูกกำลัง นอนหลับ นอนจนสับสน จึงอดใจไม่ไหว นางเองมาเข้า มาหาที่ข้างกายลูก เหมือนฟืนจุดติดไฟ ลูกจึงมีอะไรกับ นาง เช่นนี้เอง ลูกจึงได้รู้ว่า การแต่งงานก็เป็นเรื่องที่ไม่ เลวเลย”
อันหลิงหยุนกร่นด่าอยู่ในใจ ท่านนี่ช่างหน้าไม่อาย เลยจริงๆ
เรื่องแบบนี้ยังกล้าเอามาพูดแบบเปิดเผยอีก
หวางฮองไทเฮาตกตะลึง มองไปที่ใบหน้าอันแดงก่ำ ของอันหลิงหยุน: “หยุนเอ๋อ ทำไมเจ้าถึงไม่บอกแม่ล่ะ? เจ้าเด็กเหลวไหลนี่ ทำเช่นนี้กับเจ้าได้กระไร?”
“เอ่อ?”
อันหลิงหยุนสีหน้ามึนงง: “เรื่องนี้ต้องทูลเสด็จแม่ด้วย หรือเพคะ?”
หรือว่าแม้แต่นอนหลับก็ต้องแจ้ง?
“ไอ้หยา พระชายาเสียน ท่านเพิ่งจะแต่งงาน ท่าน อ๋องสับสน แล้วทำไมท่านจึงสับสนไปด้วยเล่า ควรจะกราบทูลเรื่องนี้ให้ไทเฮาทรงทราบตั้งนานแล้ว ไทเฮา จะได้ทรงเป็นหลักให้แก่พระชายาเสียน ไม่แน่ว่า ตอนนี้ อาจจะมีข่าวดีแล้วก็ได้”
“ข่าวดีคงจะไม่ได้มาง่ายๆขนาดนั้นหรอก” กงชิง พูด โพล่งออกมาอีก อันหลิงหยุนเหนื่อยหน่ายจริงๆ ทำไม ปกติแล้วไม่รู้สึกว่าเขาพูกมากเช่นนี้
“ทําไมถึงไม่ง่าย?” หวางฮองไทเฮาไม่เข้าใจ
“หยุนหยุนเป็นไข้ทับระดูมาโดยตลอด ไม่กี่วันมานี้ เพิ่งจะรักษาได้ ถึงแม้หม่อมฉันจะยอมรับหยุนหยุนมา ก่อนหน้านี้แล้ว ก็ยังไม่เห็นจะมีวี่แวว”
“เช่นนั้นตอนนี้ล่ะ?” หวางฮองไทเฮากังวลเรื่องนี้เป็น อย่างมาก
อันหลิงหยุนรู้สึกอย่างหนึ่งว่า การมีลูกเป็นเรื่องที่ สำคัญอย่างมากเรื่องหนึ่ง โดยเฉพาะสำหรับหวางฮอง ไทเฮา
“หลายวันก่อน หมอหลวงได้มาตรวจดูให้แล้ว และ รักษาจนเกือบหายดีแล้ว แต่ว่าเรื่อง…
กงชิงวี่ลังเลสักพัก ไห่กงกงจึงส่งสัญญาณให้ทุกคน ออกไป แล้วตัวเขาเองจึงตามออกไปด้วย
เมื่อทุกคนออกไปหมด กงชิงวี่ถึงจะพูดขึ้นว่า: “จริงๆ แล้วหยุนหยุนไม่ได้เป็นไข้ทับระดูพ่ะย่ะค่ะ เป็นเรื่องที่ลูกสร้างขึ้นทั้งหมด”
“เหลวไหล!” หวางฮองไทเฮาไม่พอพระทัยเป็นอย่าง มาก
“เสด็จแม่ หลายวันก่อนอ๋องตวนและพระชายาตวนไป หาลูก บอกว่าอยากให้หยุนหยุนรักษาไข้ทับระดูให้แก่ พระชายาตวน ลูกจึงบอกไปว่าหยุนหยุนเองก็เป็นโรค นี้เช่นเดียวกัน ยังไม่สามารถรักษาให้หายได้ จึงได้ส่ง พวกเขากลับไป”
หวางฮองไทเฮาฉลาดหลักแหลม เมื่อเข้าใจเรื่องทุก อย่างจึงพูดว่า: “เช่นนี้ก็พอจะให้อภัยได้
“พ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อบทสนทนาของสองแม่ลูกจบลง หวางฮองไทเฮา ก็หันไปมองอันหลิงหยุนด้วยความเอ็นดู: “เจ้าเพิ่งจะมี ประสบการณ์ จะต้องรู้จักปรับสภาพร่างกายให้แข็งแรง ส่วนเรื่องนี้ ข้าจะคอยเป็นหลักให้เจ้าเอง
“ขอบพระทัยเสด็จแม่” อันหลิงหยุนหน้าแดง จะเป็น หลักกระไร ให้ลูกชายของท่านหว่านไถบ่อยๆเช่นนั้น หรือ?
“หากคำนวณดูเช่นนี้ ไม่เกินหนึ่งเดือนก็น่าจะมีข่าวดี ไม่แน่ว่าอาจภายในหนึ่งหรือสองวันนี้”
อันหลิงหยุนกดดันอย่างหนัก นี่เป็นจังหวะที่จะต้องมีลูก
กงชิง เผยรอยยิ้มออกมา: “ลูกคงจะต้องขยันสัก หน่อยแล้ว”
# ” หวางฮองไทเฮาไม่ได้สนใจเขา: “พอแล้ว ใน เมื่อไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็กลับกันเถอะ ข้าจะรอฟังข่าวดี ของพวกเจ้า”
อันหลิงหยุนออกมาจากพระตำหนักเฉาเฟิง ก็รู้สึกจน ปัญญา ถ้าหากไม่มีลูกจะทำเช่นไร?
ในวังฮั่วหยาง
“ข้าว่าเอาอย่างนี้ดีกว่า จริงๆแล้วหลายวันก่อนฉูฉู่เอง ก็พูดไปแล้ว แต่ข้าเองไม่ได้นำมาใส่ใจ บังอิญว่าหลาย วันก่อน อันกั๋วกงเข้าวัง ข้าจึงพูดเรื่องนี้ขึ้น เขาก็รู้สึก สนใจขึ้นมา เจ้าเองก็รู้ หลานสาวคนเล็กของอันกั๋วกง ชอบเจ้ามาตั้งแต่เด็กๆ แต่ข้าเองไม่เคยรับปากเรื่องนี้มา ก่อน เป็นเพราะว่าเจ้าไม่ชอบ ไม่เหมือนกับฉูฉูที่รู้เหตุรู้ ผล
ในเมื่อตอนนี้อันกั๋วกงมีใจ ข้าจึงได้รับปากไปแล้ว
เลือกวันสักวัน จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ถือเสียว่าจะ ได้คลายความกังวล”
จุน จะขยับก็ไม่ขยับ นั่งอยู่ข้างๆ
อ่องตวนไม่ยอมรับ: “เสด็จแม่ เรื่องนี้ต้องรออีกหน่อย ฉูฉูเตรียมพร้อมสำหรับการตั้งครรภ์แล้ว อีกไม่กี่วันจะ ต้องมีข่าวดีแน่นอน ตอนนี้สู่ขอพระชายารอง ลูกเพิ่งจะ แต่งงานหมาดๆ จะไปสู่ขอได้กระไร? ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เรื่องที่ลูกไม่ได้ชอบหลานสาวคนเล็กของอันกั๋วกง และ จํานางไม่ได้ด้วย
“เหลวไหล เรื่องนี้ให้เจ้าตัดสินใจเองได้หรือ ข้า ปรึกษากับฉูฉูแล้ว เจ้าจะร้อนใจอะไร?” เดิมทีฮั่วไท่เฟ ยก้ไม่ได้สนใจอ๋องตวน แต่กลับไปปรึกษากับฉูฉู โดยตรง
จุนฉูฉูรู้สึกอึดอัดใจจนทนไม่ไหว วันนี้ที่ห้องโถงใหญ่ ได้เห็นกงชิงวี่เอาใจใส่อันหลิงหยุนขนาดนั้น ทำให้นาง โกรธจนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
อีกทั้งฮ่องเต้ยังทรงประกาศเรื่องการตั้งครรภ์ของ สองพระองค์ ใจของนางแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
แต่เดิมนางก็เคยคิดที่จะแต่งงานกับฮ่องเต้องค์ ปัจจุบัน แต่เมื่อเห็นว่าไม่อาจจะคาดหวังอะไรได้ จึงล้ม เลิกความคิดนั้นลง
มาวันนี้ จะมีหรือไม่มีลูกแล้วจะมีประโยชน์อะไร อ๋อง ตวนไม่อาจเลื่อนขั้นได้ ฮ่องเต้เองก็มีทายาท แล้วนางจะ ยังมีความหวังอะไรอีก
ชั่วไทเฟยท่าทางไม่ค่อยพอใจนัก สีหน้าเริ่มเย็นชา
จุนฉูฉูรีบตั้งสติ ฝืนยิ้มแล้วพูดว่า: “ที่เสด็จแม่พูดมา ล้วนเป็นเรื่องที่ลูกเองก็คิดอยู่ เสด็จแม่ ครอบครัวขอ งอันกั๋วกงเองก็กว้างขวางไม่น้อย ฉูฉูเองก็ได้ยินเรื่อง ราวของอันกั๋วกงมาบ้างเล็กน้อย หากเป็นน้องสาวของ ครอบครัวอันกั๋วกง เรื่องนี้ก็ขอให้ท่านแม่เป็นผู้ตัดสินใจ ส่วนเรื่องฤกษ์นั้น ลูกจะหาคนมาดูให้
“อืม ฉูฉูช่างรู้เหตุรู้ผลจริงๆ เข้าใจหลักการ เจ้านี่ นะ..….……. ..ไม่เฟยมองใบหน้าซีดเผือดของอ๋องตวน แล้วโบกมือ แสดงว่าให้ออกไป
อ๋องตวนหันมองจุนฉูฉู ถึงแม้เรื่องของพระชายารอง จะเคยพูดถึงเมื่อนานมาแล้ว แต่เขาไม่คิดว่า เรื่องนี้จะ เกิดขึ้นจริงๆ
อีกทั้งนางยังตอบตกลงอย่างใจเย็น
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ