บทที่ 110 ศัตรู
ออกจากวังอันหลิงหยุนนั่งเหม่อลอยในรก ตรงหน้า กงชิงวี่มีหีบใบหนึ่งวางอยู่ ในหีบมีทองหนึ่งพันตำลึง อัน หลิงหยุนจ้องไปที่หีบอย่างว่างเปล่า
สิบสองชีวิต จะต้องเสียไปเช่นนี้หรือ?
“นี่คือเห็นชีวิตคนเสมือนต้นหญ้า” อันหลิงหยุนพึมพำ กับตัวเอง
กงชิงวีไม่ได้สนใจ เมื่อรถมาถึงจวนอ๋องเสียนอันหลิง หยุนก็ลงจากรถ ขณะลงจากรถก็มีคนที่สูงและกำยำวิ่ง มา ชายคนหนึ่งลงจากหลังม้าและโค้งคำนับให้กงชิง และอันหลิงหยุนเพื่อแสดงความเคารพ เป็นขันทีในวัง
“ข้าน้อยถวายบังคมอ๋องเสียน พระชายาเสียนพ่ะย่ะ
ขันทีถือพระราชโองการในมือกงชิงวี่กล่าวอย่าง ใจเย็น: “เชิญกงกง”
“พระชายาเสียนรับพระราชโองการ” ขันทีน้อยไม่รีรอ อันหลิงหยุนก็คุกเข่าลง
“คดีจวนอ๋องจุ้นโก๋ เกี่ยวโยงมากมาย อ๋องเสียน ดำเนินการคดีได้รับการยกย่อง หวางฮองไทเฮารับสั่ง แล้ว อ๋องจุ้นโก๋ถูกฆ่าตายเนื่องจากโจรแอบเข้าไปใน จวนและขโมย เป็นความสูญเสียนของราชวงศ์ ตอนนี้ถูกนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมแล้ว หลักฐานเป็น ข้อสรุปสําหรับการรับสารภาพ ไม่จำเป็นต้องพิจารณา คดีอีกต่อไป ปิดคดีทันที”
อ๋องจุ้นโก๋ผู้เป็นกำพร้า ซึ่งเป็นคนชั้นสูงทางสายเลือด
อ๋องจุ้นโก๋ แต่งตั้งให้เป็นอ๋องจุ้นสาม(บรรดาศักดิ์ชั้นที่ สาม)
ภรรยาแม่หม้ายและนางสนมของอ๋องหุ้นโก๋ สามารถ ตัดสินใจได้ว่าจะอยู่หรือไป เรื่องนี้ได้รับการจัดการตาม ดุลยพินิจของพระชายาเซียน”
อันหลิงหยุนรับพระราชโองการ ถอนหายใจโล่ง ลุก ขึ้นและกล่าวขอบคุณกงกง นึกไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะจัดการ ได้อย่างราบรื่นเช่นนี้
หวางฮองไทเฮาก็ไม่ถือว่าเป็นคนที่ไร้ความปรานี ขนาดนั้น
“อ๋องเสียน พระชายาเสียน ข้าน้อยไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีน้อยกำลังจะไป กงชิงวี่กล่าว: “เข้ารับประทาน รางวัล”
“ขอบพระทัยท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”
มีคนนำเหรียญไปให้ขันทีน้อย ข้นที่น้อยรับรางวัล แล้วหันหลังและขี่ม้าจากไป
อันหลิงหมุนถือพระราชโองการแล้วขึ้นไปบนรถม้าอย่างอารมณ์ดี
กงชิงวี่ก็ตามขึ้นรถม้า
อันหลิงหยุนในรถม้าตามไปที่จวนอ๋องจุ้นโก๋ เมื่อถึง จวนอ๋องจุนโก๋ลงรถม้าแล้วมองไป ในมือยังคงถือพระ ราชโองการ
ขณะนี้ในจวนอ๋องลุ้นโก๋เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้
อันหลิงหยุนเข้าไปในประตูก็ต้องตกตะลึง ชายาอ๋อง จุ้นโก๋ยืนนิ่งสงบอย่างมากอีกด้านหนึ่ง ยืนนิ่ง เมื่อเห็น อันหลิงหยุนชายาอ๋องจุ้นโก๋ยิ้มให้นาง และผงกศีรษะ
ทันใดนั้นอันหลิงหยุนรู้สึกพระราชโองการนี้มีผิดปกติ
ชายาอ๋องจุ้นโก๋เดินมาตรงหน้าอันหลิงหยุนถวาย
บังคม อันหลิงหยุนรีบประคอง
“ไม่ต้อง!”
“ไม่ว่าอย่างไร ขอบพระทัยพระชายา พวกเราไม่ ติดใจอะไรแล้ว” ชายาอ๋องจุ้นโก๋พูดจบก็ชำเลืองมอง ภรรยาและนางสนมคนอื่นๆ ที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว พวกนางอำลาอันหลิงหยุน หันกลับไปที่ห้องโถงด้าน หน้า
อันหลิงหยุนมองตามไป ได้เสวยยาพิษเข้าไปแล้ว นั่ง ลงบนเก้าอี้อีกฝั่งทีละคน
อันหลิงหยุนเดินไปถาม: “ทำไมพวกเจ้าต้องทําเช่น
“ก่อนท่านมา ไทเฮาได้ส่งคนมาก่อนแล้ว รับสั่งพระ ราชเสาวนีย์ พระราชทานบรรดาศักดิ์ให้พวกเรา แต่ยัง ให้เครื่องดื่มบางอย่างด้วย พวกเราเข้าใจ สิ่งนี้จะไม่ใช่ เรื่องดีอีกต่อไป แต่สามารถรักษาศพไว้อย่างครบถ้วน พวกเราก็พอใจมากแล้วเพคะ”
ชายาอ๋องจุ้นโก๋มุมปากมีเลือดไหล มองไปที่กงชิงวิ่ อย่างช้าๆ ที่อยู่ข้างหลังอันหลิงหยุน: “อ๋องเสียน เขา สบายดีหรือไม่เพคะ”
กงชิงวี่ไม่ตอบ ขณะที่อันหลิงหยุนหันกลับไป ชายา อ๋องจุ้นโก๋ก็หลับตาลงแล้ว
อันหลิงหยุนลุกขึ้นถอยหลังสองก้าว ไม่เคยพบเจอ ที่เรื่องที่โหดร้ายเท่านี้มาก่อน มือที่กำลังจะตายของ ชายาอ๋องจุ้นโก๋วาดผ่านนางไป นางตกใจผงะกับความ เย็นนั่น ลุกขึ้นจะไป กระแทกเข้าในอ้อมกอดของกงชิงวี่ ถูกกงชิงวี่กอดเอาไว้
“อย่าตะโกน อย่าโวยวาย ให้ข้ากอดอยู่นิ่งๆ
กงชิงวี่ตบอันหลิงหยุนที่กำลังตกใจกลัวเบาๆ อันหลิง หยุนกอดรัดกงชิงวี่แน่น
“โหดร้ายเกินไปแล้ว!” อันหลิงหยุนตัวสั่นด้วยความ ตกใจ พูดไม่เป็นประโยค
“อย่าพูด!”
กงชิงวี่พูดข้างหู อันหลิงหยุนก็เงียบไม่พูด
นางเคยฆ่าคน ประสบกับภารกิจอันโหดร้ายนับไม่ ถ้วน แต่ไม่มีแม้แต่ครั้งเดียว มันทำให้คนกลัวและ เสียใจเช่นนี้
ออกจากอ้อมกอดกงชิงวี่อันหลิงหยุนไปดูผู้คนที่เสวย ยาฆ่าตัวตายไปแล้ว ทุกคนนอนอยู่ตรงนั้น มุมปาก กระอักเลือด คนเหล่านี้มีรอยยิ้มบนใบหน้า มีน้ำตาที่มุม ตา
พวกนางก็เสียชีวิตไปแบบนี้ ความตายที่น่าสยดสยอง ฮ่องเต้ที่ไร้ความปรานี
อันหลิงหยุนหายใจอย่างติดขัด แต่นางหันหลังไปและ ออกจากบ้าน ออกจากประตูถางเหอเดินมาทันที พูด ตรงหน้าอันหลิงหยุน: “พระชายา อ๋องจุ้นโก๋ความคับ ข้องใจที่สะสมมานานจะถูกชะล้างออกไป ชายาอ๋อง จุ้นโก๋และหญิงม่ายคนอื่นๆ ไม่ต้องการมีชีวิตอยู่เพียงผู้ เดียว ได้ถูกฆ่าด้วยยาพิษแล้ว”
อันหลิงหยุนมองไป: “พวกเจ้า…..
“ถางเหอ ร่างสาสน์ที่กราบทูลมา ข้าจะเสนอความคิดเห็นฮ่องเต้ โจรอยู่ระหว่างจับกุม ยังต้องรอสองวัน เรื่อง การตัดหัวจะต้องถูกเลื่อนออกไป”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ถางเหอเหลือบมองอันหลิงหยุน จากนั้นก็หันหลังไป ร่างสาสน์ที่กราบทูล
อันหลิงหยุนไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้อีกต่อไป ไม่รอกง ชิง กลับไปที่จวนอ๋องเสียนก่อน
กงชิงวี่กลับมาในตอนกลางคืน อันหลิงหยุนเก็บตัว อยู่ในห้องของตนไม่ออกมา ล็อกประตูเอาไว้ ครุ่นคิด พิจารณาถึงความผิดของตนเอง
กงชิงวี่กลับมาผลักประตู ประตูไม่เปิดออกกงชิงวี่จึง ไม่รบกวนนาง เดินกลับไปห้องตัวคนเดียว
อันหลิงหยุนพักผ่อนอยู่ในบ้านหลายวัน กงชิงวี่ให้คน นำอาหารไปส่งให้นางไว้หน้าประตู นางหยิบมันเข้าไป เสวยและส่งออกมา ไปพบผู้ใดเลย
เป็นเวลาหลายวัน อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นลืมเรื่อง จวนอ๋องจุ้นโก๋แล้ว แต่ไม่กล้าไปคิดอีก แต่นางไม่ สามารถชอบคนในวังเหล่านั้นได้อีกต่อไป คนหนึ่งโหด ร้ายกว่าอีกคน คนหนึ่งวิปริตกว่าอีกคน
วันนี้อันหลิงหยุนออกจากห้อง ข้างนอกอากาศอบอุ่น ขึ้น อันหลิงหยุนก็ได้ระบายอารมณ์ที่ไม่ดีออกไปมากมาย
ดูบ๊วยฤดูหนาวในจวนเหี่ยวเฉา ถางเหอเข้ามาจาก ข้างนอกอย่างรีบเร่ง เดินเข้าไปในลานโอวหลานแล้วรีบ ถอยออกไป
พบอันหลิงหยุนถางเหอจึงพูดขึ้น: “พระชายา หม่อม ฉันมีเรื่องด่วนพ่ะย่ะค่ะ”
อันหลิงหยุนลังเลอยู่พักหนึ่ง เรื่องของจวนอ๋องจุ้น โก๋เป็นภาพหลอนในใจนาง นางแค่อยากมีชีวิตอยู่โดย ไม่ต้องต่อสู้ ไม่อยากสนใจเรื่องของพวกเขา เพื่อหลีก เลี่ยงการทำร้ายตนเองและผู้อื่น
“พระชายา หม่อมฉันมีเรื่องด่วนจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ เชิญ พระชายาออกไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ถางเหอเป็นกังวล แต่ อันหลิงหยุนไม่ขยับ
“ท่านถางมีเรื่องอะไรหรือ?” อันหลิงหลิงหยุนยืนนิ่ง
“พระชายา อาซิวปลอดภัยแล้ว แต่วันนี้จู่ๆ เขาก็เริ่ม มีไข้ เชิญพระชายาไปตรวจดู หมอจวนตรวจไม่พบว่า เป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ”
“งั้นท่านอย่ามาหาข้าเลย เป็นอาซิวข้าไม่กล้าไป
อันหลิงหยุนปฏิเสธและหันกลับเข้าไปในห้อง ปิด ประตูและยืนมองข้างนอกจากข้างใน
ถางเหอยืนอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง แล้วหันหลังจากไป
หงเถาและลุ่ยหลิ่วคอยปรนนิบัติอยู่ข้างนอก ช่วงนี้ พระชายาอารมณ์ไม่ดี อาซิวยังทำเรื่องเช่นนั้นอีก ถือว่า เมตตากับเขามากแล้ว
แต่อันหลิงหยุนเป็นหมอ คิดไปคิดมาก็หยิบยาออกมา เล็กน้อย ออกจากประตูส่งให้กับหงเถา: “เจ้าเอาไปให้ ถางเหอ บอกกับเขาว่า นี่เป็นครั้งสุดท้าย”
“เพคะ พระชายา”
หงเถารีบยาและวิ่งเอาไปให้ถางเหอที่หลังลาน รับยา แล้วในใจถางเหอก็สับสน พระชายาจิตใจดี แต่อาซิว ก็ไม่ยอมปล่อยพระชายาไป อยู่ในจวนอ๋องไม่ช้าก็เร็ว การก็เกิดเรื่องยุ่งยาก
ในเวลากลางคืน ประตูห้องของอันหลิงหยุนถูกคน ผลักออก หลิงหยุนหันพลิกตัวและมองไปที่ร่างนั้นมาถึง ตรงหน้านาง กงชิงวี่สวมชุดพิธีการลึกลับสีดำ เมื่อเห็น อันหลิงหยุนก็เริ่มเปลื้องผ้า รีบเร่งจนน่าตกใจ
ช่วงนี้อันหลิงหยุนอารมณ์ไม่ดี เขาก็ไม่มารบกวน ตอนนี้คนรักที่จากไปแดนไกลกลับมาแล้ว เขาจึงไม่ เกรงใจอีกต่อไป
อันหลิงหยุนขยับตัว แบ่งที่ให้กับกงชิงวี่ กงชิงวีโยน ชุดพิธีการไปที่ฉากกั้น คร่อมไปบนตัวนาง
“ดีขึ้นแล้วหรือ?” ก้มหัวกระซิบ พร้อมกับยั่วนางด้วย
อันหลิงหยุนยังคงไม่ค่อยสบายใจ ยังไงนางก็เป็น หมอ สิ่งที่ทําคือการรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คน แต่อยู่ ที่นี่ กลับกลายเป็นฆาตกร นางรับไม่ได้
กงชิง ไม่ได้ดึงนางให้ออกไปไกลมากนัก ดึงเข็มขัดที่ เอว โจมตีเมืองทันที อันหลิงหยุนรู้ดีว่าหลายวันมานี้เขา คอยจ้องมองอยู่ และอดกลั้นไม่ไหวแล้ว
จึงไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่ได้เล้าโลมก่อน สําหรับ อารมณ์ เขาก็ทํางานหนักเขาจะลืมไปบ้าง
แต่สุดท้ายแล้วต้นตอก็คือเมล็ดที่เพาะลงไป จะให้ นางไม่คิดอะไรเลยแม้แต่นิด เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว พูด ได้แค่ว่าเป็นความทรงจำที่ยาวนาน เรื่องเช่นนี้จะไม่ทำ อีกต่อไปแล้ว
ราชวงศ์มีอำนาจของราชวงศ์ นางจะควบคุมมันได้ อย่างไร หลังจากนี้นางจะไม่คิดเองเออเอง คิดว่าตัวเอง ฉลากอีกต่อไป
ดังคำกล่าวที่ว่า ผู้คนอาศัยอยู่ใต้ชายคาเป็นไปไม่ ได้ที่จะไม่ก้มหัว
ตอนนี้นางอยู่ใต้ชายคา จะไม่ก้มหัวได้อย่างไร? เพียง แค่ก้มหัวอย่างอัดอั้นในใจ
ซัดเข้ามาเป็นคลื่นๆ อันหลิงหยุนก็ปลดอาวุธและยอมจำนนโดยสิ้นเชิง
หลิงหยุนกล่าวหลังจากที่พัวพันกันอย่างสุดซึ้ง: “ต่อ จากนี้ข้าจะไม่ตามท่านออกไปอีกแล้ว จะได้ไม่ก่อ ปัญหาให้ท่าน เป็นพระชายาที่มีความสุขในจวนของ ท่านก็พอแล้ว”
“เชื่องขนาดนี้เลย?” กงชิงวี่ไม่เพียงแค่พอใจ แต่ก็มี ความปวดใจมากเช่นกัน
นางปฏิเสธที่จะปักหลักอยู่ในจวน ใจดีเกินไปหรือ เปล่า ต้องการช่วยเหลือผู้คน ไม่รู้ว่าโลกนี้กว้างใหญ่แค่ ไหน ไม่มีสถานที่ไว้สำหรับนางเพื่อสามารถช่วยเหลือผู้ อื่นได้
ทั้งสองกอดและพัวพันกันสักพัก ก่อนจะเงียบลง
อันหลิงหยุนกอดกงชิงวี่แล้วนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ถาม: “วันนั้นตอนที่ชายาอ๋องจุ้นโก๋สิ้นชีวิต ทำไมต้อง ถามว่าเขาสบายดีหรือไม่ เขาคือผู้ใดเพคะ?”
กงชิงวี่ลูบอันหลิงหยุน: “ยิ่งรู้น้อย ยิ่งปลอดภัย พระ ชายาอยากรู้ขนาดนี้ ไม่กลัวใครมาหาเรื่องหรือ?”
“ดึกดื่นก็มีเพียงแค่เราสองคน ใครจะรู้เพคะ?” อัน หลิงหยุนพลิกตัวและลุกขึ้น นั่งอยู่บนร่างกายกงชิงวี่ กง ชิงวี่มองอย่างตะลึง
“เจ้ากล้านั่งอยู่บนตัวข้างั้นหรือ?”
“งั้นขาลงไป” กฎโบราณมากมาย ผู้หญิง ผู้ชายไม่ ได้ อันหลิงหยุนก็เข้าใจได้ กำลังจะลง
ร่างกายกงชิง ตื่นเต้นเล็กน้อย ผลิกตัวเขาอยู่ด้านบน อันหลิงหยุนไม่ยอม
ถ้าไม่พูดก็ไม่ยอม
กงชิงวี่พูดข้างพูดข้างหูนางอย่างเชื่องช้า: “ฮ่องเต้ องค์ปัจจุบัน”
อันหลิงหยุนหายใจออก: “เป็นเขานั่นเอง แสดงว่า ระหว่างพวกเขามีอะไร?”
“ไม่มี”
“งั้นเพราะอะไรเพคะ?”
“ไม่แน่ใจ”
กงชิงวี่ไม่พูด อันหลิงหยุนก็ไม่ถามอีกต่อไป หลังจาก จบเรื่องนี้อันหลิงหยุนก็เหนื่อยและหลับไป
เรื่องของจวนอ๋องจุ้นโก๋จางหายไปในโลกของอันหลิง
หนึ่งเดือนผ่านไปในพริบตา มีการจัดงานเลี้ยงในวัง บรรดาท่านอ๋องและอ๋องจุ้นของแต่ละครอบครัวก็เข้า ร่วมด้วย ทั้งคนที่แต่งงานและไม่แต่งงานก็แต่งตัวดูดี
อันหลิงหยุนก็เสด็จเข้าวังพร้อมกับกงชิงวี่ แต่คราวนี้ เห็นเพียงฮ่องเต้ฮองเฮาและเซียวกุ้ยเฟย
ส่วนหวางฮองไทเฮาและฮั่วไท่เฟย ไม่ได้ไปร่วมงาน เลี้ยงเช่นนี้มาหลายปีแล้ว
ท่านอ๋องและพระชายาของแต่ละตระกูลอยู่ด้านหนึ่ง และผู้ที่ยังไม่แต่งงานอยู่ด้านหนึ่ง องค์หญิงองค์ชายอยู่ ด้านหนึ่ง ส่วนคุณหนูและคุณชายฝั่งขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ไม่ได้แบ่งชัดเจนมาก
อันหลิงหยุนนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างกงชิงวี่และแม่ทัพ อัน ท่านั่งสง่างาม เทียบกับการปรากฏตัวที่นี่ครั้งแรก อันหลิงหยุนดูสงบลงมาก
มีเสียงกระซิบข้างหู แต่นางไม่ได้ยิน แต่แม่ทัพใบหน้า เปล่งประกาย ยิ้มจนหุบปากไม่ลง ดีใจที่ได้เจอทุกคน
กงชิงวี่ด้านข้างจับมืออันหลิงหยุนเป็นครั้งคราว โดย ไม่เต็มใจที่จะปล่อยแม้แต่ครู่เดียว
แต่เมื่อเร็วๆ นี้ เป็นเรื่องยากที่เหล่าท่านอ๋องจะมากัน ครบ เหล่าคุณหนูก็มากัน
ในที่แห่งนี้ มีคู่ศัตรูของอันหลิงหยุนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ ได้
ตัวอย่างเช่นคนที่ตรงกันข้าม
พระชายาตวนจุนจูฉ
จุนฉูฉูแต่งกายด้วยชุดสีเขียว สีส้นแพรวพราว แต่ เดิมสีนี้ใส่แล้วดูไม่ดี แต่จุนฉูฉูดูสวยงามจริงๆ นางใส่ แบบนี้ กลายเป็นสิ่งที่สะดุดตาผู้คนมากที่สุด
อันหลิงหยุนถอนหายใจที่ด้อยกว่า อย่างไรก็ตามนาง ยังคงสวมร่างเดิม ช่วยไม่ได้ที่นางจะชอบร่างนี้
อ๋องตวนนั่งอยู่ข้างกายจุนฉูฉู มองดูจุนฉูฉู่เป็นครั้ง คราว ด้วยสายตาที่นุ่มนวล
สองสามีภรรยาที่ผู้อื่นพากันอิจฉา
อันหลิงหยุนและจุนฉูฉูมองหน้ากัน จุนฉูฉูก็ยิ้มเยาะ และหันหน้าหนีอย่างดูถูก
อันหลิงหยุนประหลาดยากแก่การเข้าใจ ไม่ชอบขี้ หน้าข้า เจ้าก็ไม่ต้องมาสิ!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ