บทที่ 103 บังคับให้ขอความเมตตา

เมื่อถึงหน้าลานอันหลิงหยุนเพิ่งนั่งลง ยังไม่ทันได้ยก น้ำชาขึ้นดื่ม อาหยู่ก็ถามขึ้น: “พระชายา สงสัยว่าเป็นอา ซิวใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

อันหลิงหยุนยกถ้วยน้ำชาขึ้นเป่าใบชาที่อยู่ในถ้วยน้ำ ชา ใบชาหมุนวน ดูเหมือนว่ามันจะยังคงปฏิเสธที่จะจม ลงข้างล่างอย่างแน่นิ่ง

ความจริงแล้ว ในถ้วยชาไม่ได้มีใบชาใบเดียว แต่ใบ ชาใบอื่นๆ ก็จมลงไปแล้ว เหลือเพียงแค่มันที่ยังไม่ลงไป หากไม่ใช่ว่าน้ำไม่ดี ก็คงเป็นชาไม่ดี

สำหรับนางเป็นน้ำนี้แน่นอน งั้นสิ่งที่ไม่ดีก็คืออาซิว

ดื่มชาไปคำหนึ่งอันหลิงหยุนวางถ้วยชาลง จึงตอบ

กลับอาหยู่: “หากข้าบอกว่า คนที่ลอบสังหารที่จวน

แม่ทัพในคืนนั้นคืออาซิว เจ้าจะทำอย่างไร?” อาหยู่ถอยหลังก้าวหนึ่ง เป็นอย่างที่เขาคาดไว้

“พระชายา ท่านปล่อยอาซิวไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ” อาหยู่รู้ ว่าเมื่อเรื่องนี้ไปถึงหูท่านอ๋อง อาซิวไม่รอดแน่

ตัวตนของพระชายาตอนนี้แตกต่างจากอดีต ถ้ามี อะไรเกิดขึ้นกับพระชายาในตอนแรก ท่านอ๋องจะไม่สน ไม่ถาม แต่ตอนนี้ท่านอ๋องยกให้นางเป็นที่รัก อาซิวทำ เรื่องเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่มีวันเพิกเฉยแน่นอน
อันหลิงหยุนไม่ได้โต้ตอบทันที อาหยู่หันกลับไปปิด ประตู แล้วกลับมาคุกเข่า

“พระชายา อาหยู่ขอรับผิดแทนทุกอย่างพ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่คุกเข่าไม่ยอมลุกขึ้น

อันหลิงหยุนจัดระเบียบเสื้อผ้าบนร่างกาย มองอาห ยู่: “ไม่ใช่ว่าข้าไม่ยอมปล่อยอาซิวไป แต่ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้ รับการจัดการอย่างเหมาะสม แม้ว่าข้าจะปล่อยอาซิวใน ครั้งนี้ก็ตาม เขาก็จะไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะฆ่าข้า ยัง คงจะฆ่าข้า แต่วันหลังเรื่องนี้กระทบถึงท่านอ๋อง ท่าน อ๋องไม่ปล่อยไว้แน่ ที่สำคัญ เรื่องนี้ไม่แน่ท่านอ๋องอาจ จะไม่รู้”

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่นมเมื่อวานนี้กงชิงวี่มา ถามทันทีที่เขากลับมา หมายความว่ากงชิงวี่รู้ตั้งแต่ เนิ่นๆแล้ว

เรื่องในจวนอ๋องเสียนไม่สามารถปิดบังได้

อาหย่งุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ถามอันหลิงหยุน: “พระชายา ข้าน้อยเป็นคนบอกเรื่องแม่นมกับท่านอ๋อง พระชายา หากข้าน้อยไม่พูด ก็สามารถปิดบังไปได้พ่ะย่ะค่ะ”

“อาหยู่ จวนอ๋องเสียหลายร้อยคน คนคนหนึ่งไม่พูด คนอื่นก็ต้องพูด ข้าสัญญาได้ว่าจะไม่บอกท่านอ๋องเรื่อง นี้ แต่ไม่หมายความว่าเขาจะไม่รู้”
“อาซิวกับน้องสาวข้าน้อยมีใจให้กัน ตั้งแต่เด็กอาชีว บอกจะแต่งกับน้องสาวข้าน้อย หลังจากที่น้องสาวตาย อาชีวเคยอยากตาย กว่าจะทำเพื่อให้เขาอยู่รอด หาก เขาไม่สํานึกผิดจะไม่จบลงด้วยดีแน่นอน พระชายา ข้า น้อยไปหาเขา เกลี้ยกล่อมไม่ให้เขาแก้แค้นพระชายา อีก เรื่อง พระชายาช่วยขอความเห็นใจจากท่านอ๋อง ท่านอ๋องฟังพระชายาแน่พ่ะย่ะค่ะ อาหมู่คุกเข่าคํานับ ต่ออันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนกลับหัวเราะ ทุกคนเป็นคนดี ยกเว้นนางที่ เป็นคนเลว!

อันหลิงหยุนก็ยังคิดไม่ตก เรื่องนี้จะช่วยหรือไม่ หาก พูดตรงไปตรงมา ก็คือเอาชีวิตของตัวเองไปทำสิ่งดีๆ แต่เธอไม่ใช่พระแม่มารี จะเป็นกระไร?

อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบตกลงเร็วขนาดนั้น ลังเลอยู่ครู่ หนึ่ง อาหยุ่พูดทันที: “พระชายา ข้าน้อยรับผิดเอง บอก ว่าคนในคืนนั้นคือข้าน้อย”

“อาหยู่ เจ้าน่าจะยังไม่รู้ คืนที่ข้าออกจากจวนอ๋อง นอกจากคนในจวนอ๋อง ไม่มีผู้ใดรู้ ก็เท่ากับว่า อาซิวน่า สงสัยมาก เรื่องนี้ข้าคาดเดาได้ ท่านอ๋องก็คาดเดาได้ แน่นอน ไม่ใช่เรื่องที่ข้าปิดบังแล้วก็จะไม่เป็นไร

ยิ่งไปกว่านั้น คนในยุทธภพรู้ได้อย่างไรว่าเลือดของ ข้าสามารถช่วยคนได้? คนในจวนที่รู้ก็มีไม่กี่คน ข่าวที่ รั่วออกมาก็ต้องมาจากคนในจวน
แต่ถ้าคนในยุทธภพรวมตัวกัน พูดง่ายๆ ก็คือ อาซิว แพร่ข่าวออกไป ต้องการให้คนในยุทธภพฆ่าข้า

แต่ตอนนี้ คนในยุทธภพมาเป็นระลอกไม่บ่อยนัก และ ไม่มีข่าวลือเกี่ยวกับข้าในยุทธภพ ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับ จวนอ๋องเสียน

หมายความว่า คนที่ปล่อยข่าวลือออกไป ไม่ได้ปล่อย ข่าวลือไปถึงยุทธภพ แต่ปล่อยให้ลือไปทั่วยุทธภพ และ วิธีการของเขาคือ บอกทีละคน นี่เรียกว่าสมรู้ร่วมคิด

สมรู้ร่วมคิดกับคนในยุทธภพ ในประเทศต้าเหลียง เป็นความผิดฐานประหารเก้าชั่วโคตร

แต่นี่เป็นเรื่องสำคัญรองลงมา หากอาซิวไม่กลับตัว กลับใจ เขาจะหาผู้คนจำนวนมากมาจัดการกับข้า

เขารู้สึกว่าตนมีจิตใจแจ่มใส ไม่มีใครสนใจเอาจริง เอาจังกับเขา ข้าในฐานะพระชายาเสียนที่มีเกียรติ อย่างยิ่ง เขาจึงต้องหาวิธีการของเขาเพื่อจัดการข้า

เจ้าเข้าใจไหม? หากวันนี้เข้าตอบตกลง ก็เท่ากับห้อย ศีรษะของข้าไว้ที่ประตูให้เขามาเอาไป

อันหลิงหยุนพูดเกลี้ยกล่อมไม่หยุด ยังไงก็ต้องทำทุก อย่างให้ชัดเจน

อาหย่อึ้งไปชั่วขณะและไม่ตอบสนอง แต่เขาก็ยังไม่ ลุกขึ้น
อันหลิงหยุนดื่มน้ำชาในมือ และไม่อยากพูดมากอีก ต่อไป จึงออกไป

ข้างนอกทั้งพ่อบ้านและถางเหออยู่ อันหลิงหยุนรู้สึก ตลกที่ได้เห็นสองคนนี้ มาทำอะไร? ดูเรื่องสนุกหรือ?

คิดว่าจะกลับไป อันหลิงหยุนถูกถางเหอหยุดเอาไว้

“พระชายา

อันหลิงหยุนหันหลัง ถางเหอรู้สึกอึดอัดใจ แต่วันนี้เขา ต้องพูด

“เชิญพระชายาทางนี้พ่ะย่ะค่ะ” ถางเหอเชิญอันหลิง หยุนตามเขาไป อันหลิงหยุนก็เดินตามเขาไป

มาถึงมุมมุมหนึ่งที่ห่างไกล ที่นั่นมีบ้านดีไม่โทรมเกิน ไป หลังหนึ่ง อันหลิงหยุนเดินตามไปจนถึงข้างนอก ถัง เหอยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่หน้าต่างที่เป็นรูรั่ว หลิงหยุนมอง เข้าไปข้างใน

บ้านเรือนหลังไม่ใหญ่มากนัก และมืดมาก เพียงแค่ สามารถมองเห็นเตียงในห้องอย่าคลุมเครือ บนเตียง คนกำลังหายใจรุนแรงนอนอยู่ คนผู้นั้นอันหลิงหยุน สามารถมองเห็นพอดี ก็คืออาซิว

อาซิวสวมเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น ถือป้ายไม้ไว้ในอ้อมแขน นั่นคือป้ายดวงวิญญาณ อันหลิงหยุนมองเห็นอย่าง ชัดเจน
หลังจากนั้นไม่นาน อันหลิงหยุนก็เข้าใจ

ความตั้งใจของถางเหอคือขอร้องอันหลิงหยุน

เรื่องในจวน กงชิงวี่ต้องรู้ แต่ถ้ามีคนขอความเมตตา ก็จะสามารถปล่อยอาซิวไปได้ หากไม่มี อาซิวจะต้อง ตาย

สําหรับคนที่จะขอความเมตตา ที่น่าตลกไปกว่านั้นคือ ต้นตอของปัญหาใครจะเป็นคนไปแก้ไข นางก็คือคนโง่ คนนั้น

เข้าใจแล้วอันหลิงหยุนมองไปที่ถางเหอ หันกลับไปที่ ด้านอาหยู่

อาหยู่คุกเข่าอยู่ในห้อง กำลังเหม่อลอย

อันหลิงหยุนเข้ามาในประตู อาหยู่ตรงไปที่อันหลิงหยุ น ถางเหอตามอยู่ข้างหลังอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนสวมกระโปรงหลัวสีขาวจันทรา แม้ว่า ตอนเดินจะไม่พลิ้วไหวก็ตาม แต่ก็ดูออก นางเดินไม่ได้ น่าเกลียด

อันหลิงหยุนหันลำตัวและนั่งลง มองไปที่อาหมู่

“ข้าจะขอความเมตตาจากท่านอ๋อง เขาจะปล่อยอาซิว ไปหรือไม่ข้าจะไม่ถาม สำหรับเรื่องอื่นๆ ข้าเป็นหนี้ชีวิต เจ้าครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ก็ช่างมันเถอะ” อันหลิงหยุนพูดและหยิบขวดเล็ก ๆ ออกมาจากแขนเสื้อ

“นี่คือยาถอนพิษ เจ้าเอาไปให้อาซิว บอกว่าเจ้าขโมย ไป มิเช่นนั้นอาซิวจะไม่ใช้ยา เขาต้องการขโมยยา ถอนพิษ แต่ข้าให้พ่อบ้านเอาไปให้แม่นมแล้ว แต่เขาก็ ยังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ไม่ได้ขโมยไป เห็นแล้วก็ยัง อยากจะช่วย

แต่อาหยู่เจ้าจำไว้ ข้าจะเอาชีวิตไปทำเรื่องตลกเพียง แค่ครั้งเดียว นับตั้งแต่วันนี้จะไม่มีอีก”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปข้างนอก ถางเหอก็ยังรู้สึก ไม่สบายใจ ครั้งนี้มันเกินไปจริงๆ

อาหยู่รีบหยิบขวดยาบนโต๊ะ หันหลังวิ่งไปที่หลังลาน เพื่อไปหาอาซิว

อันหลิงหยุนมองอาหยู่วิ่ง เหลือบมองไปที่พ่อบ้านที่ ยืนอยู่ที่มุม แล้วกลับที่พักไป