บทที่ 10 ผู้บาดเจ็บ

“ข้าไม่หย่า” กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนด้วยความเชื่อ เย็น อันหลิงหยุนชัดเจนแล้ว คนพวกนี้ไม่ต้องการให้ นางได้ดี

ช่างเถอะ ไม่หย่าก็ไม่หย่า

“พระชายาเสียน เจ้าก็อดทนอดกลั้นไปก่อน แต่ข้าจะ ช่วยเจ้าตัดสิน หากอ๋องเสียนกรั้นแกล้งเจ้า เจ้าก็มาหา ข้า ข้าจะจัดการเขาเอง”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวแล้วเอาหยกที่ติดอยู่ที่เอวขึ้นมา ยื่นให้อันหลิงหยุน “นี้เป็นของที่ข้าติดตัวมาตลอด เป็น หลักฐานตัวแทนของข้า เอาไปเถอะ หากอ๋องเสียนรัง แกเจ้า เจ้าก็มาหาข้า”

อันหลิงหยุนรีบรับหยกไป คำนับ “หม่อมฉัน ขอบพระทัยฮ่องเต้”

“พอเถอะ วันนี้ก็เหนื่อยกันแล้ว ทุกคนก็มากินข้าวกัน ก่อน นานมากแล้วที่ไม่ได้มา

“พะยะค่ะ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดจบก็พาฮองเฮาไป เหลือไว้ทั้งสี่คน จ้องหน้ากัน

ณ ขณะนั้น จุนฉูฉูมองหน้าอันหลิงหยุน ในใจมีแต่ความอิจฉา ไหนกัน

ฮ่องเต้มอบของติดตัวให้ มีเกียรติขนาด

ใบหน้าที่อ่อนโยนและเข้าใจ “พระชายาเสียนต้อง เก็บรักษาไว้ให้ดีๆ นี้เป็นสมบัติของราชวงศ์ ไม่ควรให้มี เรื่องผิดพลาด”

อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร คิดแค่ว่าจะรักษาอาการของ ฮ่องเต้ชิงหยู่ได้อย่างไร

“อย่าสนใจนาง เดียวความซวยจะมาติดตัว……”อ๋องต วนรู้สึกไม่เป็นสุข สีหน้าก็ดูแย่ ตลอดเวลาเขาก็ไม่เคย ชอบอันหลิงหยุน รู้สึกเหมือนว่านางไร้ค่าไร้น้ำยา

“สามี อย่าพูดแบบนี้” จุนฉูฉูกระซิบตำหนิด้วยความ อ่อนหวาน

อันหลิงหยุนดูพวกเขาช่างเข้ากันได้ดี ไม่ยอมหยุด หยอกล้อกัน จะยื้อนางไว้ทำไม

ไร้สาระ

ตอนแรกยังไม่รู้สึก ตอนนี้สัมผัสได้ถึง ถึงความปวดที่หัว เข่า พึ่งนึกได้ว่าตัวเองมีอาการบาดเจ็บ จึงไปหาที่เงียบ สงบ เตรียมตรวจดูอาการ

“หัวเข่าของเจ้าเป็นแผล

ใครจะไปรู้ว่าจุนฉูฉูเดินตามมาโดยนึกไม่ถึง
จุนฉูฉูช่างสวยสง่า ยืนอยู่ต้องหน้าอันหลิงหยุนดูเปล่ง ประกายจนต้องขมนางไว้

“ยังดีนะ ไม่ทำให้พระชายาตวนต้องเสียแรง” หญิง สาวผู้นี้ ในความทรงจำของร่างเดิมนี้ คงไม่จิตใจดีเท่า ภายนอกที่แสดงออกมา

ไม่มียาแก้ช้ำในไว้ติดตัว ดูท่าคงต้องเตรียมพร้อมเอา ไว้ “พระชายาเสียนดูเหมือนไม่มีความสุข”

จุนฉูฉูอยู่นิ่งๆ อันหลิงหยุนเงยหน้ามองจุนฉูฉู ไม่ได้ เปิดปาก

อันหลิงหยุงเอาขากางเกงลง จัดแต่งกระโปรง

จุนฉูฉูกำลังจะจากไป บังเอิญเห็นกงชิงวี่เดินเข้ามา อยู่ดีๆก็ลื่นล้มลงไป

มุมมองก็ดูชัดเจน มองไกลๆเหมือนโดนนางขัดขา

แกล้งล้ม ช่างคิดได้

อันหลิงหยุนงงไปสักครู่ ยังไม่หายงง ใบหน้าก็มีความ เจ็บปวดขึ้นมา

กงชิงวี่ตบหน้าทีหนึ่ง นางล้มลงจากที่นั่ง

เมื่อนางตั้งสติได้ก็เห็นกงชิงวี่เอามือสะพายไว้ด้าน หลัง มองดูนางด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม
นางไม่ได้ทำอะไร ตบนางทำไม

ไอ้ผู้ชายไร้ยางอาย ดวงตาเจ้าติดอยู่ด้านหลังศีรษะ หรือไง!

อันหลิงหยุนไม่คิดว่ากงชิงวี่จะทำแบบนี้ ไม่ดูให้ ชัดเจนก็ตบนาง โมโหจนทำหน้าดุจ้องหน้ากงชิง

“อยู่ด้านนอกข้าเคยปล่อยเจ้าไปแล้ว ไม่คิดว่าพอเข้า วัง เจ้าจะอวดดีขนาดนี้” กงชิงวี่มองด้วยความเย็นชา ตกใจ

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากพื้น หันไปมองดูจุนฉูฉูที่กำลัง ลุกจากพื้น

จุนฉูฉูรู้สึกละอายใจ รีบอธิบาย “อ๋องเสียน อย่า โทษพระชายาเสียนเลย เป็นฉูฉู่เองที่ผิด ไม่ระวังลื่นล้ม เอง”

“นางไม่คู่ควร และไม่ใช่พระชายาของข้า”

อันหลิงหยุนดูสายตาที่ทั้งสองมองกัน ยังมีอะไรที่ยัง ไม่เข้าใจอีกเหรอ ยิ้มแล้วพูด “อ๋องเสียนต่อหน้าบุคคล ภายนอก ก็ทุบตีเมียตัวเองที่แต่งงานมาอย่างถูกต้อง ตามประเพณี ตำแหน่งพระชายาเสียน ข้าไม่ต้องการ ใครอยากได้ ข้าจะยินยอมถอยออกจากตำแหน่ง พระ ชายาตวน เจ้าต้องการรึเปล่า?”

จุนฉูฉูทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะตอบอย่างไร
“เจ้าพูดบ้าอะไร” กงชิงวี่จ้องตาดุไปที่อันหลิงหยุน หัน หลังเดินจากไป

อันหลิงหยุนลูบๆหน้า เหล่ๆตา กงชิงวี่ ความแค้นในวัน นี้ สักวันต้องเอาคืน

มองดูด้านหลังของกงชิงวี่ที่กำลังจากไป นางไม่ เข้าใจ ด้วยความสามารถของเขา สามารถแต่งงานกับ จนฉ แล้วทำไมไม่แต่ง?

นวดเบาๆบนแก้มที่โดนตบ อันหลิงหยุนกกำลังจะเดิน จากไป แต่เท้านางหล่น กลิ้งตกลงไปเหมือนหมากินขึ้

อันหลิงหยุนตะโกนออกมา เงยหน้าขึ้นก็เห็นจุนฉูฉู มองนางจากด้านบน “เป็นไงบ้าง พระชายาเสียนของ ข้า?”

คนหน้าตอแหลคนนี้แกล้งคนจนชินแล้ว สงสัยขาด การอบรมสั่งสอน

อันหลิงกัดฟัน คลานลุกจากพื้น ถีบขาออกไปทีหนึ่ง จุนฉูฉูหลบไม่ทัน ล้มนั่งลงกับพื้น

ปัดไม้ปัดมือ อันหลิงหยุนเดินเข้าไปหาจุนฉูฉู อยาก จัดการนางให้สาสม กำลังยกขาขึ้น ยังไม่ทันเตะ พอดี ได้เห็นฮองเฮาเดินมากับชิงหยูฮ่องเต้และกงชิงหยิน

ทั้งสองท่านเห็นจุนฉูฉูนั่งอยู่บนพื้น แล้วขาอันหลิงหยุ นยังค้างอยู่ ต้องเข้าใจผิดแน่นอน
อ๋องทั้งสองท่านวิ่งตรงเข้ามา

อ๋องตวนรีบอุ้มจุนฉูฉู พยุงขึ้นมา ถามด้วยความ ทุกข์ใจ “เป็นไงบ้าง?

“ไม่……ไม่เป็นไร

กงชิงวี่หลบไปเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ไม่เข้าไปถาม แต่ ใบหน้าเต็มไปด้วยห่วงใย

คำพูดนี่พูดกับอ๋องตวนกงชิงหยิน แต่สายตามองไป ทางกงชิง ในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา อัดอั้นตันใจ จนไม่รู้จะพูดยังไง

กงชิงวี่ใช้มือบีบคออันหลิงหยุน ใช้มือเรียวยาวบีบ อย่างแรง “นิสัยเสียนี่ไม่ยอมแก้เลยนะ! หาที่ตายเห รอ!”

อันหลิงหยุนเลือดขึ้นหน้า กำมือทั้งสองข้าง เหลือกตา

ใส่

“ข้า.………….”

เสียงดังพ่ง กงชิงวี่ได้จับตัวอันหลิงหยุนโยนออกไป อันหลิงหยุนนอนกลิ้งอยู่บนพื้น จนกระดูกแตก

แขนข้างหนึ่งขยับไม่ได้เลย

คลานจากพื้นขึ้นมา อันหลิงหยุนเดินไปพิงข้างๆแล้วถอนหายใจ แล้วนางก็หยิบเข็มขึ้นมา แล้วใช้ฝังเข็ม ลงตรงแขน เพื่อให้แขนชา “กงชิงวี่ เพื่อผู้หญิงที่ใจ คับแคบอย่างนี้ รังแกเมียของตัวเอง สักวันเจ้าต้อง เสียใจ”

“ถ้าเจ้าตาย ข้าก็ไม่เสียใจ”

อนหลิงหยุนเจ็บจนเหงื่อเต็มหน้า นางรู้สึกว่าต้องหนี ไปในเวลานี้

จุนฉูฉูยืนอยู่ด้านหลังมองมาด้วยความสะใจ อันหลิง หยุนเดินไปทางประตู “ท่านพ่อ! ท่านพ่อ……..

แม่ทัพอันรู้สึกกังวลตั้งแต่แรก แต่ท่านเชื่อคำของอัน หลิงหยุน รออยู่ข้างนอก

ตอนนี้ได้ยินเสียงอันหลิงหยุนตะโกนเรียก ทนรอไม่ ไหวแล้ว ตรงเข้าไปในวังเพิ่งหยี แล้วมองเห็นอันหลิงหยุ นได้รับบาดเจ็บ รีบร้อนไปถึงข้างหน้าอันหลิงหยุน “หยุ นหยุน”

“ท่านพ่อ พวกเขาจะฆ่าข้า”

เพราะความเจ็บปวดของอันหลิงหยุน หน้าซีดขาวจน น่าตกใจ เมื่อท่านแม่ทัพได้ยิน ก็เข้าไปต่อสู้ และไม่สน ว่าเป็นใคร จับตัวใครได้ก็ต่อยคนนั้น
จุนฉูฉูได้มีผู้ชายสองคนปกป้องให้อยู่ด้านหลัง กงชิง หยินกับกงชิง ได้ต่อสู้กับอันจือซาน

“อันจือซาน เจ้ากล้ากระทำ ต่อข้าได้ขนาดนี้ วันนี้ข้า จะช่วยฮ่องเต้สั่งสอนเจ้า!” อ๋องตวนพูดด้วยความโมโห

อันจือซานไม่รู้สึกกลัว “ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก ถ้าเจ้า ทำร้ายลูกสาวข้า วันนี้ข้าจะให้เลือดเจ้าสาดเต็มพื้น”

“งั้นข้าจะคอยดู เจ้าจะทำยังไงให้เลือดข้าสาดเต็มพื้น น้องสาม อย่าให้มันมีโอกาส”

กงชิงวี่ไม่ได้พูด แต่กำมือไว้แน่น สองคนมีพลังที่เข้ม แข็ง แต่มันก็ค่อนข้างยากที่จะจัดการกับอันจือซาน

อันหลิงหยุนใช้โอกาสนี้ รีบรักษาร่างกายที่บาดเจ็บ

ณ ขณะนั้น แม่ทัพอันสมแล้วที่เป็นนักรบวีระบุรุษ หนึ่งต่อสองยังสามารถชนะได้ หนึ่งฝ่ามือฟากไปที่กง ชิงวี่ อันหลิงหยุนตะโกนออกมา “ท่านพ่อ อย่าทำร้าย เขา!”

อันจือซานเลื่อนมือ ฟากมือลงไปที่กงชิงหยิน จนกง ชิงหยินเลือดพุ่งออกปากล้มลงกับพื้น

เงยหน้าขึ้นก็มีเลือดพุ่งออกมาอีกครั้ง ณ ตอนนี้จุนฉูฉู ตะโกนออกมา

ท่านอ๋อง”
กงชิงหยินมือสั่นไปหมด ยื่นมือไปทางจุนฉูฉู จุนฉูฉู

รีบร้อนเข้าไป กำมือกงชิงหยินไว้

“ท่านอ๋อง อย่าเป็นอะไร”

“ฮ่องเต้ ไปหาฮ่องเต้”

“ตามหมอหลวง ทหาร จับอันหลิงหยุนสองพ่อลูกนี้ไป ขังรอคำสั่งอีกที”

กงชงวี่พูด แม่ทัพอันคงไม่สนใจ “ข้าดูซิใครกล้า” แน่นอนไม่มีใครกล้า

อันหลิงหยุนมองหน้ากงชิง รู้สึกว่าในตัวของเขามี ความเยื่อเย็น แต่ไม่รู้ทำไม ณ ตอนนั้นอันหลิงหยุนไม่รู้ สึกถึงความอาฆาตของเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ