ตอนที่182ความอดทนของอ๋องตวน
ชั่วไทเฟยอยากจะร้องไห้ หวางฮองไทเฮารู้สึกไม่ ชอบใจ “เจ้าคิดอันใดดีๆ ไม่เป็นบ้างหรือกระไร?”
ฮั่วไทเฟยเช็ดน้ำตาแล้วก็อยู่เงียบๆ มองดูลูกชายที่ กำลังอาการหนัก
อันหลิงหยุนพยายามฝืนไปชั่วยามหนึ่ง หลังจากผ่านไป หนึ่งชั่วยามก็ได้สะลึมสะลือแล้วหลับไป
ฮั่วไท่เฟยไม่สบายใจ อยากจะไปปลุกอันหลิงหยุน แต่ ก็ถูกสายตาของหวางฮองไทเฮาห้ามเอาไว้ อันหลิงหยุน เพิ่งพักไปแค่ชั่วยามเดียว
พอเห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว ฮั่วไท่เฟยถึงได้ปลุกอันหลิงหยุ นขึ้นมา
อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ แล้วลุกขึ้นมา ดูเวลา ฟ้าสว่างแล้ว อันหลิงหยุนรู้สึกกลุ้มใจ
พอเห็นอ๋องตวนยังไม่ตื่น อันหลินหยุนจึงได้เดินเข้าไปดู
“ทำไมยังไม่รู้สึกตัวอีก?” ฮั่วไท่เฟยพอพูดก็เริ่มร้องไห้ ออกมา
อันหลิงหยุนตรวจดูอาการ ชีพจรอ่อนมาก ถ้ายังไม่พื้น ก็คงไม่ฟื้นอีกแล้ว
แต่ว่าถ้าเขาหลับไปทั้งอย่างนี้ ไม่ว่าใครก็ทำอันใดไม่ได้แล้ว
ในตอนที่อันหลิงหยุนกำลังกลุ้มใจอยู่นั้นเอง ดวงตาขอ งอ๋องตวนก็ค่อยๆ เปิดขึ้น พอหยุนโล่ชวนเห็นอ๋องตวน ลืมตาขึ้นมานางก็รีบเข้าไปจับมือของเขาเอาไว้ “ท่านตื่น แล้ว?”
ดวงตาของอ่องตวนมองไปรอบๆ พอมองไปเจออันหลิง หยุนเขาก็มองผ่านนางไปอย่างไม่ชอบใจ อันหลิงหยุนรู้ สึกผิดหวัง ผ่านมาขนาดนี้แล้วยังจะเป็นแบบนี้อีก?
ฮั่วไทเฟยรีบเดินเข้ามา” หยินเอ๋อ”
“เสด็จแม่”
อันหลิงหยุนหยิบยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งออกมา เปิดปาก ของอ๋องตวนออกแล้วยัดมันเข้าไป
อ่องตวนมองหน้านางแล้วก็กลืนมันลงไป
หลังจากมองหาอยู่นาน พอหันไปเจอหวางฮองไทเฮา อ๋องตวนก็ได้ยิ้มออกมา
“เสด็จแม่……”
หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นแล้วเดินไปหาอ๋องตวน “ข้าภูมิใจ ในตัวเจ้า เจ้าตื่นมาได้ข้าช่างดีใจจริงๆ”
“ขอบพระทัยเสด็จแม่”
ฮั่วไท่เฟยที่ยืนอยู่ข้างรู้สึกทำตัวไม่ถูก ทั้งที่ลูกชายเป็น ของนางแท้ๆ
“แม่จะรอเจ้าอยู่ที่จวน ถ้าเจ้าหายดีแล้วค่อยไปหาข้า ก็ได้ ข้าจะให้โล่ชวนอยู่ดูแลเจ้าที่นี่”
ความสง่างามของหวางฮองไทเฮานั้นไม่มีใครเปรียบ อ๋องตวนตอบไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา “ครับท่านแม่”
“อืม ไทเฟย เจ้าก็กลับจวนไปพร้อมกับข้าเลย ร้องไห้ ฟูมฟายอยู่ตรงนี้มันจะรบกวนการพักผ่อนของอ๋องตวน เอาได้
หวางฮองไทเฮาหันหลังพร้อมสะบัดแขนเสื้อแล้วก็เดิน จากไป ส่วนฮั่วไท่เฟยใจยังอยากอยู่ต่อแต่นางก็ไม่อาจ ขัดคําสั่งของหวางฮองไทเฮาได้
อันหลิงหยุนรีบจัดแจงเสื้อผ้า “หม่อมฉันส่งเสด็จ เสด็จ แม่ไท่เฟยเพคะ”
“หม่อมฉันส่งเสด็จ เสด็จแม่ เสด็จแม่ เพคะ”
หยุนโล่ชวนรีบลุกขึ้น
หลังจากส่งทั้งคู่ออกไปแล้ว อันหลิงหยุนก็เดินไปดูที่ หน้าประตู อาหยู่เฝ้าอยู่หน้าประตู
อันหลิงหยุนถามเขา ท่านอ๋องยังไม่กลับมาหรือ?”
“ยังครับ “อาหยู่เองก็เป็นห่วงเหมือนกัน ท่านอ๋องออกไปตั้งแต่เมื่อคืนจนป่านนี้แล้วยังไม่กลับอีก ไม่รู้ว่าไม่หา ข้อมูลที่ใครกัน
อันหลิงหยุนหันไปมองอ๋องตวนที่ได้สติมาแล้ว เขายัง ไม่ได้ปลอดภัยโดยสิ้นเชิง แต่ว่ายาที่จะใช้ฉีดให้เขาก็ หมดแล้วตอนนี้ได้แต่พึ่งยากินเท่านั้น นางอยู่ต่อก็ไม่ได้ ช่วยอันใดมาก
“ชายารองหยุน ท่านดูแลท่านอ๋องตวนไปเถอะ ข้าจะไป ดูเอง”
อันหลิงหยุนเป็นห่วงกงชิงวี่ จนตอนนี้เขายังไม่ยอมกลับ มา
“เจ้าไปเถอะ” หยุนโล่ชวนรับปากแล้ว อันหลิงหยุนก็ เดินไปยังประตูห้องของพระชายาเสียน
พอออกนอกประตูมาอันหลิงหยุนก็ยืนรออยู่ตรงนั้น ใน เมืองหลวงวุ่นวายไปทั้งคืน แต่เหล่าประชาชนกลับไม่รู้ เรื่องเลย
ตอนนี้คนยังออกมาไม่เยอะ พ่อบ้านยืนรออยู่หน้าประตู แล้ว
พอเห็นอันหลิงหยุนพ่อบ้านก็รีบพานางเข้าไปในประตู
“พระชายา เลือดเลอะเต็มตัวไปหมดเลย มันอาจทำให้ คนตกใจได้นะพ่ะย่ะค่ะ รีบกลับไปเถอะ” อันหลิงหยุนก้ มลงมองดูตัวเอง มันก็จริงอย่างที่เขาพูด
อันหลิงหยุนจึงหันหลังแล้วไปรอกงชิงวี่ที่ลานหน้าบ้าน
รอจนตอนเที่ยง กงชิงวี่ถึงได้กลับมาจากข้างนอก เลือด เลอะเต็มตัว ชุดเมื่อคืนยังไม่ได้เปลี่ยน ทำเอาพ่อบ้าน ตกใจจนหน้าซีด
พออันหลิงหยุนเห็นเขาก็เดินเข้าไปทันที จับมือของกง ชิงวี่เอาไว้ แล้วตรวจดูร่างกายของกงชิงฉื่อย่างละเอียด ว่าไม่เป็นอันใดนางถึงจะวางใจ
“ข้ายังสบายดี”
กงชิงวี่เองก็ตรวจดูอันหลิงหยุนเหมือนกัน ด้วยความ เป็นห่วงลูกกงชิงวี่จึงได้ถามไป “เขายังปลอดภัยดีหรือ เปล่า?”
“ปลอดภัยดีเพคะ” อันหลิงหยุนก็ไม่ได้รู้สึกแย่ตรงไหน จึงได้พยักหน้าตอบไป
กงชิงวี่ก็ได้จับมือของอันหลิงหยุนเอาไว้แล้วถามไปอีก ว่า “แล้วพี่รองล่ะ?”
“เขาตื่นแล้วเพคะ ร่างกายยังอ่อนแออยู่ แต่ยาที่หม่อม ฉันเตรียมไว้มันไม่มากพอ เมื่อคืนก็ใช้กับเขาไปจนหมด แล้ว วันนี้จึงเหลือแต่ยากิน ยากินมันออกฤทธิ์ช้า ดังนั้น หม่อมฉันจะต้องหาวิธีกลั่นกรองออกมาให้ได้เพคะ แต่ ตอนนี้หม่อมฉันไม่ได้ หม่อมฉันกลัวจะกระทบ” อันหลิง หยุนอยากหาใครสักคนมาช่วย กงชิงวี่ก็ไม่มีความรู้ นาง กลัวเขาจะทำไม่ได้
“ข้าทำเอง” กงชิงวี่ตอบมาอย่างมั่นอกมั่นใจ ถ้าจะให้หา คนอื่นเขาเองก็ไม่สบายใจ
อันหลิงหยุนตอบมาอย่างไม่ค่อยดีใจ “ท่านอ๋องไม่ไหว หรอกเพคะ”
“ข้าทำได้ ขั้นตอนที่หยุนหยุนกรองยาข้าจำมันได้หมด แล้ว แล้วยังเรื่องจดบันทึกอีก ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่า ข้าแล้ว”
“ท่านนี่ใส่ใจจริงๆ เลยเพคะ” อันหลิงหยุนยังไม่เคยรู้ตัว เลยด้วยซ้ำว่าเขาแอบมองอยู่
“ข้าแค่กลัวไอ้นั่นมันจะระเบิด อยู่ๆ มันก็มีควันออกมา”
ตอนนั้นกงชิงวี่กลัวจริงๆ ภายในขวดเล็กสีขาวมีควันสี ขาวพวยพุ่งออกมา ดูแล้วก็ไม่ต่างอันใดกับควันที่ออกมา จากระเบิดเลย
อันหลิงหยุนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ จากนั้นก็ถูกลากเข้าประตู
ไป
อ๋องตวนนอนอ่อนล้าอยู่บนเตียง
พอกงชิงวี่เดินเข้าประตูมาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ ปล่อยมือของอันหลิงหยุนออก แล้วเดินตรงไปหาอ๋องต วน
หนุนโล่ชวนยืนขึ้น กงชิงวี่นั่งลง แล้วมองไปยังอ๋องตวน “เป็นยังกระไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”
“ยังมีชีวิตอยู่” อ๋องตวนพูดหยอกล้อ
กงชิงวี่ยิ้ม “ใครเป็นคนลงมือพ่ะย่ะค่ะ?”
อ๋องตวนส่ายหน้า “พวกมันไม่ใช่คนที่อยู่ที่นี่ เพราะ ภาษาที่ใช้ข้าฟังไม่ออกเลย แต่วิชาดาบของพวกมันเป็น ของเรา”
“ทำไมพวกมันต้องทรมานท่านด้วย?”
“ตอนข้าออกมา พวกมันต้องการให้ข้าไปด้วย แต่ข้าไม่ ยอม พวกมันจึงฆ่าผู้ติดตามของข้าไปสองคน ข้าจึงต่อสู้ กับพวกมัน แต่พวกมันมีมากกว่าจึงสู้ไม่ไหว
พวกมันจะโกรธมาก บอกให้ข้าคุกเข่าลง ข้าไม่ยอมทำ ตาม พวกมันเลยทรมานข้า!”
“อ๋องชินจงเป็นคนเดียวที่รู้ว่าท่านจะไปที่จวนกั๋วกง ตอนนี้จับเขาไว้แล้ว เขาอยู่ที่จวนกั๋วกง อยู่ตรงนั้นมาโดย ตลอด” กงชิงวี่อธิบาย
อ๋องตวนสีหน้าเคร่งเครียด “เจ้าไม่ต้องพูดอันใด”
อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามันแปลกๆ
ทำไมอ่องตวนถึงต้องรู้สึกผิดกับอ๋องชินจงด้วย?
ถ้าคิดดูแล้ว ต่อให้อ๋องชินจงจะโง่ขนาดไหน ก็คงไม่ เลือกลงมือตอนนี้แน่นอน
นอกจากว่าเขาจะมั่นใจมากต้องทำสำเร็จแน่ๆ
แต่อ่องตวนยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเขาเกิดตายขึ้นมาจริงๆ ทายาททั้งหมดก็จะต้องถูกกำจัดไปด้วย
นี่มันก็ออกจะเล่นหนักไปหน่อยนะ
อันหลิงหยุนฟังอ๋องตวนกับกงชิงวี่คุยกันอยู่พักหนึ่ง อ๋องตวนก็ดึงดันที่จะไปถามอ๋องชินจงด้วยตัวเอง หยุนโล่ ชวนเองก็ร้องไห้ไม่หยุด
อ๋องตวนมองไปยังหยุนโล่ชวนด้วยสายตาที่โมโห “อย่า มาร้องไห้ฟูมฟายต่อข้านะ ข้ารำคาญ”
หยุนโล่ชวนถูกพูดจนรู้สึกอยากจะบ้าตาย หันหลังแล้ว ก็เดินจากไปเลย
อันหลิงหยุนรู้สึกเหลือทน แต่ก็เดินเข้าไปตรวจดูอาการ
ของอ๋องตวน
พอมาถึงข้างเตียง อันหลิงหยุนก็ได้ตรวจดูอาการ อย่างละเอียด “พวกหม่อมฉันยังไม่ได้พักผ่อนเลย จึงไม่ สามารถที่จะอยู่ดูแลท่านได้ตลอด แล้วท่านยังไล่ชายา รองหยุนไปอีก แล้วใครจะอยู่ดูแลท่านล่ะเพคะ?”
“แล้วพระชายาล่ะ? ไม่มาหรือ?” ตอนที่ยังไม่ได้สติ เหมือนจะได้ยินเสียงร้องไห้ของฉูฉู
อันหลิงหยุนลืมว่ายังมีจุนฉูฉู “ถ้าเช่นนั้นเดี๋ยวให้นาง มานะเพคะ หม่อมฉันกับอ๋องเสียนขออนุญาตไปพักผ่อนก่อนเอาไว้กลางคืนค่อยมาดูอาการท่านอีกทีนะเพคะ”
อันหลิงหยุนตรวจดูว่าไม่มีอันใดผิดปกติจึงได้เดินตาม กงชิง ออกไป
อาหยู่รับหน้าที่ไปตามจุนฉูฉูมา
พอจุนฉูฉูเข้าห้องมาเจออ๋องตวนนางก็เริ่มร้องไห้สะอึก สะอื้น รีบเช็ดน้ำตาแล้วเข้าไปดูอ่องตวน อ๋องตวนมีน้ำตา ซึมออกมาที่หางตา “ฉูฉู ข้าทำให้เจ้าตกใจหรือไม่?”
“ท่านอ๋องเพคะ ต่อไปไม่เอาอย่างนี้แล้วเพคะ” จุนฉูฉูก้ม หน้าลงแล้วสูดน้ำมูกใหญ่เลย
แล้วนางก็ได้รู้ว่าในห้องเหลือเพียงแค่นางแค่คนเดียว แล้ว
“แล้วอันหลิงหยุนล่ะเพคะ?” จุนฉูฉูถามไปด้วยความ
งุนงง
“นางเหนื่อย จึงไปพักผ่อนกับอ๋องเสียนแล้ว” อ๋องตวน ยังอ่อนเพลียอยู่ เขาเองก็รู้สึกเหนื่อยมาก
จุนฉูฉูยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้นไปอีก “นางเป็นหมอ ถ้านาง ไปแล้วใครจะเป็นคนดูแลท่านล่ะเพคะ?”
อ๋องตวนลืมตาขึ้นมามองไปที่จุนฉูฉูอย่างเนิ่นนาน “ก็ เจ้ากระไร!”
“หม่อมฉัน?”
จุนฉูฉูรู้สึกลังเล มองดูร่างกายที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผล ในห้องที่มีแต่คราบเลือด ช่างน่าขยะแขยงอันใดอย่างนี้
อ่องตวนรู้สึกอ่อนล้าเกินทน กะพริบตาถี่ๆ หลับตาลง แล้วก็นอนหลับไป
สีหน้าของจุนฉูฉูยิ่งอยู่ยิ่งไม่น่าดู ตอนที่รับความดีความ ชอบหยุนโล่ชวนก็จะเสนอหน้ามา สองพระองค์นั้นก็ดีกับ นางเหลือเกิน แต่พอเป็นเวลาที่ต้องดูแลกลับเรียกนางมา
พวกนางคิดจะรังแกนางไปถึงไหน
จุนฉูฉูนั่งอยู่พักหนึ่งแล้วยืนขึ้นมาหันไปมองรอบๆ ผนัง ตรงนี้แปลกจัง นางดูไม่ออกเลย
แต่ว่าข้างๆ มีประตู แถมยังถูกล็อกเอาไว้ด้วย
จุนฉูฉูเดินไปด้วยความอยากรู้ ในขณะที่นางกำลัง ยกมือขึ้นมาเพื่อจะเปิดประตู แล้วเสียงของลุ่ยหลิวที่อยู่ นอกประตูก็ดังขึ้น “ข้างในเลี้ยงแมลงพิษเอาไว้ ถ้าพระชา ยาตวนเกิดเป็นอันใดขึ้นมาอย่าหาว่ากระหม่อมไม่เตือน นะพ่ะย่ะค่ะ”
“จริงหรือ?” จุนฉูฉูรีบหันหลังกลับ นางไม่เชื่อหรอกว่า ในนั้นจะมีของพวกนี้อยู่จริงๆ แต่นางก็ไม่ได้อยากสนใจ ว่าข้างในนั้นจะมีตัวอันใดอยู่
พอมองดูอ่องตวนจุนฉูฉูก็ได้ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น จัดการห่มผ้าห่มให้อ่องตวน แค่นี้ก็ถือว่าทำตามหน้าที่ แล้ว
พอจุนฉูฉูนอนไปสักพัก ท้องของนางก็ร้องขึ้นมา นาง หิวแล้ว เพื่อให้คนอื่นเข้าใจว่านางกินอันใดไม่ลง จึงไม่ สามารถเรียกให้ใครส่งอาหารมาได้
นางรู้สึกไม่พอใจ จึงได้ถลึงตาใส่อ่องตวนไปทีหนึ่ง
ในตอนนั้นลุ่ยหลิวมองเข้ามาในห้องจึงเห็นเข้าพอดี
เขาจึงหันหน้ามา ตั้งสติ พระชายาตวนคนนี้ดูผิดปกติ ต้องระวังให้ดี
หลังจากที่หยุนโล่ชวนหลับไปตื่นหนึ่ง ก็อยากจะมา เยี่ยมอ่องตวน พอเห็นลุ่ยหลิวยืนอยู่หน้าประตูนางจึง อยากกล่าวทักทาย แต่ก็ถูลุ่ยหลิวยกมือห้ามเอาไว้ ให้ สัญญาณกับนางว่าอย่าส่งเสียงดัง
หยุนโล่ชวนรู้สึกแปลกใจ จึงค่อยๆ ย่องเข้าไปที่หน้า ประตู ลุ่ยหลิวชี้เข้าไปในห้อง หยุนโล่ชวนก็มองตาม เข้าไป
เห็นจุนฉูฉูกำลังมองไปที่อ๋องตวนอย่างไม่พอใจ
หยุนโล่ชวนมองดูแปบเดียวก็เดินไปนั่งที่ลานหน้า ตำหนัก
ลุ่ยหลิวก็ได้เดินตามมา “ชายารองหยุน ท่านไม่เป็นห่วง พ่ะย่ะค่ะ?”
“ในเมื่อเขาเป็นคนเลือกเอง แล้วข้าจะเป็นห่วงทำไม ลุ่ย หลิวเจ้ากลับไปพักเถอะ เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ข้าจะเฝ้าอยู่ตรงนี้เอง ถ้ามีอันใดเดี่ยวข้าไปตามเจ้าเอง”
ยหลิวส่ายหัวไม่ยอมไป ต้องรอจนหงเถามาเขาถึงจะ ไปได้
แล้วเวลาหนึ่งคืนก็ผ่านไป ตอนที่อ๋องตวนตื่นขึ้นมา จุน ฉูฉูกำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆ อ๋องตวนคอแห้งอยากดื่มน้ำ จึง ปลุกจุนฉูฉู
จุนฉูฉูลืมตาขึ้นมาแล้วไปเทน้ำให้เขาดื่ม
“หม่อมฉันป้อนท่านเองเพคะ” จุนฉูฉูใช้ช้อนค่อยๆ ป้อน น้ำให้อ่องตวน พอดื่มไปได้สองคำ จู่ๆ ก็รู้สึกปวดหน้าอก ขึ้นมาเหมือนมีอันใดบางอย่างพุ่งขึ้นมา จนทนไม่ไหว เลือดสดๆ ก็พุ่งออกมาจากปาก ออกมาพร้อมกับน้ำที่ดื่ม เข้าไป มันข้นมากๆ
“จุนฉูฉูตกใจจนต้องกรีดร้อง โยนถ้วยในมือลงแล้วรีบ ก้าวถอยหลัง จากนั้นก็ไม่กล้าเดินเข้าไปอีก
นางรู้วิชา นางไม่ได้กลัวเลือด แต่นางแค่รังเกียจเท่านั้น
จุนฉูฉูตกใจจนร้องไม่หยุด
อ๋องตวนที่ล้มอยู่บนเตียงมองไปยังเลือดที่เลอะเต็มพื้น จากนั้นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองจุนฉูฉู ความรำคาญใน แววตาก็ถูกเก็บซ่อนเอาไว้
พอได้ยินเสียงเอะอะหยุนโล่ชวนก็รีบวิ่งเข้ามาดู
เข้ามาก็เห็นอ๋องตวนที่นอนหายใจหอบอยู่กับเลือดที่ เต็มปาก หยุนโล่ชวนก็ตกใจจนหน้าซีด
“หงเถา รีบไปเรียกเสด็จพี่พระชายาเสียนมาเร็ว!”
หยุนโล่ชวนวิ่งเข้ามาหาอ๋องตวนอย่างรวดเร็ว พะยุงเขา ขึ้นมาแล้วลูบหลังให้เขา
พอเห็นปากของอ๋องตวนเต็มไปด้วยเลือด หาผ้าไม่ทัน แล้ว นางจึงฉีกแขนเสื้อมาเช็ดเลือดให้อ่องตวน อ๋องตวน รู้สึกไม่ค่อยสบายตัว หายใจไม่ค่อยสะดวก พอหยุนโล่ ชวนเช็ดคราบเลือดให้อ๋องตวนแล้ว นางก็ใช้มือเช็ดให้ อ่องตวนอีกรอบ
พออ๋องตวนนอนลง เขาก็มองหยุนโล่ชวนอย่างไร้ เรี่ยวแรง พยายามใช้มือผลักนาง อยากให้นางออกไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ