ตอนที่ 230 ผู้ที่ตอบแทนบุญคุณคนด้วยความแค้น
อันหลิงหยุนเริ่มต้นการผ่าตัด หมอจวนรู้สึกภูมิใจมาก พวกเขาล้วนมีประสบการณ์ตั้งนานแล้ว เรื่องผ่าเปิดหน้า ท้อง แทบจะไม่ต้องให้พระชายาเอ่ยปากก็ยังได้
อันหลิงหยุนรีบผ่าตัดนำถุงน้ำดีออก จากนั้นจึงเย็บปิด อีกครั้ง
เมื่อครบสองชั่วยาม อันหลิงหยุนก็เสร็จสิ้นการผ่าตัด นางตัวสั่นโอนเอนเกือบจะล้มลง กงชิงวี่ยืนอยู่ข้างๆรอ นางอยู่นานแล้ว เขาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไปอุ้มนางทันที
อันหลิงหยุนเหนื่อยแล้ว กงชิงวี่ค้อมตัวลงอุ้มนางไปนั่ง อีกด้าน
อันหลิงหยุน อดดูถูกตัวเองไม่ได้ ร่างกายนี้ช่างน่าผิด
หวังยิ่งนัก
“หมอจวน ทำความสะอาดเร็วเข้า”
หมอจวนมือเท้าคล่องแคล่ว ใช้เวลาไม่นาน ก็ทำความ สะอาดโต๊ะผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย
อันหลิงหยุนพักผ่อนเพียงครู่ จึงเปลี่ยนยาให้กับเฉิงเสื้ ยงฮูหยิน
“อาการตอนนี้เท่าที่ดูก็ไม่มีอันใดแล้ว ให้ย้ายไปที่เตียง ข้าจะตั้งอยู่ที่นี่เฝ้าระวังอาการ ในช่วงสามวันนี้ ห้ามใคร เข้ามาที่นี่โดยเด็ดขาด ผู้ป่วยต้องการความเงียบสงบและควรพักผ่อนให้มาก ไม่ว่าใครก็ไม่ควรเข้ามาส่งเสียงดัง” ทุกคนล้วนให้ความร่วมมือ เสินหยุนชูก็ออกไปข้าง
นอก
ในห้องเหลือเพียงเสินหยุนเจ๋และกงชิงวี่ อันหลิงหยุน ฝากหมอจวนสองคนของจวนเอ่องเสียน ให้ช่วยคอย ดูแลอาการ นางออกไปมอบหมายให้อาหยู่ ที่มากับหมอ จวน ให้ไปยังจวนอ๋องเสียนนำยาปฏิชีวนะที่เหลือมายังที่
ช่วงพลบค่ำ เฉิงเสี้ยงฮูหยินรู้สึกตัวตื่นแล้ว
ลืมตาขึ้นมาเสินฮูหยินจึงเอ่ยปากเรียก” สา …
“ท่านแม่ …” เสินหยุนเจ๋เห็นเฉิงเสี้ยงฮูหยินฟื้นขึ้นมา แล้ว จึงลุกขึ้นไปดูคน
น้ำตาเอ่อล้นท่วมท้นดวงตา สองคนทั้งมารดาและ ลูกชาย อันหลิงหยุนถอนหายใจได้ด้วยความรู้สึกโล่งอก
“ท่านอ๋อง ข้าเหนื่อยแล้ว พวกเราไปพักผ่อนกันเถอะ” อันหลิงหยุนโอนเอนขณะที่ก้าวเดิน ขาทั้งสองข้างเหมือน ไม่ทำตามคำสั่ง นางกังวลว่าจะมีอันใดเกิดขึ้นกับเด็ก แต่ก็ทนไม่ได้ที่เห็นการตายแล้วไม่ช่วย
ถึงกระไร นั่นก็คือชีวิตคนหนึ่งคนเชียวนะ
กงชิงวี่เดินไปยังข้างกายของอันหลิงหยุน ค้อมตัวลง ไปอุ้มนางขึ้นมา ออกไปหาห้องพักเพื่อพักผ่อนสักครู่
ฮ่องเต้ชิงหยู่บังเอิญเสด็จออกมาจากอีกห้อง ทอด พระเนตรเห็นกงชิงวี่ จึงตรัสถามว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้น
แม่นมซีรีบกราบทูลถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ฮ่องเต้ชิงหยู่จึง ทรงทราบเรื่อง การผ่าตัดเฉิงเสี้ยงฮูหยิน
เสินหยุนชูยืนเหม่อลอยอยู่ในสวน แต่เมื่อฮ่องเต้ชิงหยู่ เสด็จเข้าไป นางจึงสังเกตเห็น หันกายกลับมาพลางเช็ด น้ำตา: “ฝ่าบาท”
“ ในเมื่อพระชายาเสียนลงมือรักษา ย่อมรับรองได้ว่า ต้องปลอดภัยไร้เรื่องราวอย่างแน่นอน ไม่ต้องทุกข์ใจอีก ต่อไปแล้ว?” ฮ่องเต้ชิงหยูโอบกอดฮองเฮาเข้ามาในพระ อุระ
เสินหยุนชูพยักหน้าและหยุดร้องไห้แล้ว
อันหลิงหยุนนอนหลับไปเป็นเวลาหนึ่งวัน ถึงค่อยตื่น ขึ้นมาในตอนดึก
เมื่อตื่นขึ้นมา จึงไปตรวจดูอาการของเฉิงเสี้ยงฮูหยิน
เฉิงเสี้ยงฮูหยินตื่นขึ้นมาแล้วเช่นกัน แต่นางเจ็บจนถึง กับร้องไห้ออกมา
อันหลิงหยุนฉีดยาให้นางเข็มหนึ่ง นางจึงสามารถนอน หลับลงได้
เงินเฉิงเสี้ยงซาบซึ้งใจจนถึงกับพูดไม่ออก: “อ๋องเสียน ข้าติดค้างหนี้ชีวิตเจ้าชีวิตหนึ่ง”
หลิงหยุนเป็นคนดี ขอเพียงเกิดเรื่องขึ้นมา พวกท่านไม่ โทษเราก็พอแล้ว” กงชิงวี่กล่าวอย่างไม่ไว้หน้า ถึงแม้กับ เงินเฉิงเสี้ยงเขาก็เป็นเช่นนี้
ที่ช่วยคน ก็เป็นเพียงเพื่อฮองเฮาเท่านั้น หากเกิดเรื่อง อันใดขึ้นกับจวนเฉิงเสี้ยง ฮองเฮาก็ย่อมเกิดเรื่องด้วยเช่น กัน เขาเป็นห่วงเด็กในท้องของเสินหยุนซู
อันหลิงหยุนมาถึงรู้สึกไม่เห็นด้วย เดินเข้าไปตรวจอา การเฉิงเสี้ยงฮูหยิน คอยถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของ นางอยู่ตลอด
เฉิงเสี้ยงฮูหยินซาบซึ้งใจจนหาใดเปรียบทุกทิศทุกที่ ไม่มีว่างเว้น ทันทีที่อันหลิงหยุนออกไป เฉิงเสี้ยงฮูหยินก็ ส่งคนไปเชิญเสินหยุนชูทันที
เสินหยุนชูรออยู่ที่ประตูนานแล้ว เข้าประตูมาเห็น มารดาฟื้นขึ้นมาแล้ว จึงอดร้องไห้ออกมาไม่ได้
“ท่านแม่” เสินหยุนชูรีบเดินไปที่เตียง เข้าไปเยี่ยมเฉิง เสียงฮูหยิน
“เจ้าช้าลงหน่อยเถิด เจ้ากำลังจะเป็นแม่คนอยู่แล้ว” เฉิง เสี้ยงฮูหยินฝืนจนพูดออกมาได้ นางรู้สึกไม่สมัครใจที่ ต้องมาเห็น ท่าทางซีดเซียวของบุตรสาวเช่นนี้
เมื่อมองไปที่คนอื่น ๆ ในห้อง เฉิงเลี้ยงฮูหยินใช้สายตา สื่อสารให้ทุกคนลงไปก่อน
การได้พบหน้าบุตรสาวนับเป็นสิ่งที่ล้ำค่า เฉิงเสี้ยงหยินหวังเพียงว่า เสินหยุนชูจะสามารถให้กำเนิดเด็กได้ อย่างปลอดภัยราบรื่น
ทุกคนล้วนออกไปจนหมด เสินหยุนชูเช็ดน้ำตา: “เป็น เพราะลูกไม่ดีเอง ท่านแม่ต้องเป็นเช่นนี้ก็เพราะข้าแท้ๆ”
เฉิงเสี้ยงฮูหยินส่ายหน้า “ แม่รู้ว่าลูกเข้าวังไปต้องพบ เรื่องน้อยเนื้อต่ำใจเช่นไร แต่นี่คือชีวิตของเจ้า แม่หวัง เพียงให้ลูกประพฤติตนตามภาระหน้าที่อันพึงกระทำ ไม่ ออกนอกลู่นอกทาง เป็นคนที่อยู่ในกรอบอันดีงาม”
“อดีตผ่านไปแล้วก็ให้ผ่านไปเถอะ ในอนาคตเมื่อเจ้าให้ กำเนิดลูกของฮ่องเต้ ก็จงปรนนิบัติรับใช้ฝ่าบาทให้ดี”
เงินหยุนชูพยักหน้า ถือได้ว่าเป็นการรับปากเรียบร้อย แล้ว
เฉิงเสี้ยงฮูหยินร่างกายยังอ่อนแออยู่มาก หลับตาลง
ฝืนอดทนต่อความเจ็บปวด และพักผ่อนไป
เสินหยุนชูจึงออกไป จากนั้นจึงตามเสด็จฮ่องเต้ชิงหยู่ กลับวัง
นางมีฐานะเป็นฮองเฮา แม้จะออกจากวังนางก็ไม่ สามารถออกนานจนเกินไปได้
เสินหยุนชูตามเสด็จฮ่องเต้ชิงหยู่กลับวัง อันหลิงหยุน เฝ้ามองดูอยู่ในห้อง นางไม่ได้ออกไปโดยอ้างว่านางหลับ สนิทไปแล้ว
แต่เมื่อดูเสินหยุนซูจากไป อันหลังหยุนยังคงรู้สึกว่า คน ที่โหดเหี้ยมที่สุดก็คือฮ่องเต้นี่เอง
ความยิ่งใหญ่ของราชวงศ์อยู่เหนือกว่าทุกสิ่ง แม้ว่า จะเป็นสตรีที่รักมากมายเพียงใด ในตอนนี้สถานการณ์ มารดาของนางเป็นถึงขนาดนี้ ลูกสาวก็ยังต้องจากไปไม่ อาจอยู่ด้วยได้
อันหลิงหยุนรอจนฮ่องเต้ชิงหยู่เสด็จจากไป จึงออกมา จากห้อง ไปตรวจอาการเฉิงเสี้ยงฮูหยิน เมื่อนางเห็น อัน หลิงหยุนจึงกล่าวขอบคุณออกมาเสียงหนึ่ง
“ คืนนี้ท่านอาจจะรู้สึกเจ็บปวดมาก ข้าได้เตรียมยา ชาไว้ให้แล้ว แต่ยาชาไม่เอื้อต่อการฟื้นตัวของท่านนัก และไม่สามารถใช้มากจนเกินไปได้” อันหลิงหยุนอธิบาย อย่างเป็นกิจวัตรประจำวันที่ทำประจำ .เฉิงเสี้ยงฮูหยินจึง มองนางนิ่ง
เฉิงเสี้ยงฮูหยินคิดกระไรก็ไม่เข้าใจว่า เพราะเหตุใดอัน หลิงหยุนถึงได้ช่วยนาง
ความเป็นความตายของนาง ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อมุม มองของตระกูลเงิน ที่มีต่อตระกูลอันอยู่แล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องราวทั้งหลายภายในวังเหล่านั้น นางก็ ควรจะรู้ว่า ทั้งหมดเป็นเพราะฮองเฮาทั้งสิ้น
“พระชายาเสียน เรื่องที่เจ้าถูกลอบสังหารในวัง ตรวจ สอบแน่ชัดแล้วหรือไม่?” เฉิงเสี้ยงฮูหยินอดถามไม่ได้
อันหลิงหยุนตรวจอาการเฉิงเลี้ยงฮูหยินเสร็จ จึงเงย หน้าขึ้น “เรื่องในวังข้าเองก็ไม่แน่ชัด การตรวจสอบนั้น มีการตรวจสอบแน่นอนแล้วแต่ผลสรุปเป็นเช่นไร ข้าไม่ อาจรู้ได้”
“ พระชายาเสียน มีเรื่องหนึ่งที่หม่อมฉันไม่ทราบ
“เชิญฮูหยินว่ามาเถิด”
“ ข้างนอกล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ฮองเฮาเป็น ผู้ลงมือกระทำทั้งหมด พระชายาเสียนมีความคิดเห็น กระไรหรือ?”
“ฮูหยิน ข้าไม่คิดเห็นว่ากระไร แต่เกี่ยวกับเรื่องที่ท่าน เป็นห่วงนั้น ข้าสามารถออกความคิดเห็นได้สักสองสาม ประโยค”
“ความรักที่ฮ่องเต้ทรงมีให้ฮองเฮานั้น คือสิ่งที่ทุกคน เห็นชัดอยู่กับตาแล้ว ไม่เช่นนั้นหลายปีที่ผ่านมาฝ่าบาท ย่อมไม่ทรงปล่อยให้วังหลังว่างเปล่าเช่นนั้น ยิ่งไม่ต้อง เอ่ยถึง เรื่องที่พาฮองเฮาตามเสด็จออกนอกวังยามวิกาล เพื่อมาเยี่ยมเยียนอาการฮูหยินเช่นนี้”
“ฝ่าบาททรงปกป้องตระกูลเงิน เพราะเหตุใดจึงเชื่อว่า เป็นเพราะฮองเฮา นั่นก็คงเป็นเพราะตระกูลเงินอีกเช่น กันนั่นล่ะ”
ตระกูลเงินทำคุณประโยชน์มากมายให้กับราชสำนัก มีความจริงใจต่อฝ่าบาท
ฮูหยินไม่รู้สึกว่า ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญกับแม่ทัพ น้อย และแม่ทัพใหญ่บ้างเลยหรือ? ”
คำพูดของอันหลิงหยุนสิ้นสุดลงเท่านี้ ก็หวังว่า การ ผ่าตัดให้เฉิงเสี้ยงฮูหยิน คงจะไม่กลายเป็นการกระทำที่ สูญเปล่าแล้วกัน
เฉิงเสี้ยงฮูหยินมองไปยังอันหลิงหยุน เหมือนดั่งตัวเอง ตกอยู่ในภวังค์ จู่ๆนางก็เข้าใจแล้วว่า เพราะเหตุใดบุตร สาวของนางจึงได้ทำเช่นนั้น
อันหลิงหยุนออกไป ความกังวลของเฉิงเสี้ยงฮูหยิน ไม่ เพียงลดน้อยลง แต่กลับกลายเป็นยิ่งเพิ่มขึ้นมากกว่า เดิมเสียอีก
มีคนที่ความคิดอ่านมองทะลุปรุโปร่งเช่นนี้ แล้วชูเอ๋อ ของนางจะทำกระไร?
หลังจากอันหลิงหยุนรั้งอยู่ในจวนเฉิงเสี้ยงเป็นเวลาสาม วัน ในสามวันนี้ ร่างกายของเฉิงเสี้ยงฮูหยินฟื้นตัวได้ไม่ เลวทีเดียว นางจึงนับว่ารู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง
หลังจากผ่านพ้นสามวัน อันหลิงหยุนไปตรวจร่างกาย เฉิงเสี้ยงฮูหยิน เมื่อตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีอันใด ผิดปกติ จึงจ่ายยาไว้แล้วจากไป
เมื่อมองไปยังเงาร่างด้านหลังของอันหลิงหยุนที่เดิน จากไป เงินเฉิงเสี้ยงก็หันไปมองยัง เฉิงเสี้ยงฮูหยิน ที่นอนอยู่บนเตียง
” ฮูหยิน เจ้าเองก็คิดว่าพระชายาเสียน เก็บไว้ไม่ได้ เช่นกันหรือ?” เสินเฉิงเสี้ยงได้ยินที่เฉิงเสี้ยงฮูหยินพูดเมื่อ คืน
เฉิงเสี้ยงฮูหยินพยักหน้า: “ท่านนายไม่เคยได้พูดคุยกับ นาง ย่อมไม่เข้าใจความกังวล ยามที่ได้เผชิญหน้ากับ นาง หม่อมฉันเข้าใจแล้วว่า เพราะเหตุใดชูเอ๋อจึงได้ทำ เช่นนั้น”
เสินเฉิงเลี้ยงไม่เอ่ยคำ ต่อให้เขาจะต้องรับมือ นั่นก็นับ ว่าไม่ใช่เรื่องง่าย
อันหลิงหยุน ออกจากจวนเฉิงเสี้ยงมาเตรียมตัวขึ้นรถ ม้า เสินหยุนเจรีบเรียกนางเอาไว้: “พระชายาเสียนโปรด รอก่อน”
หลิงหยุนพลันหดหู่ใจ กลัวอันใดได้อย่างนั้นเสียจริง!
อันหลิงหยุนหมุนกายกลับไปมองด้านหลัง ถามว่า “แม่ทัพน้อยมีสิ่งใดหรือ?”
กงชิงวี่ยังไม่ได้เข้าไปในรถ แต่จิตสังหารของเขาที่แผ่ ออกมานั้น ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกกังวลใจอย่างยิ่ง
“ ท่านอ๋อง ขึ้นมาเพคะ”
อันหลิงหยุนยื่นมือให้กงชิงวี่ เขาจับมือนางเอาไว้ จิตใจจึงได้รู้สึกสงบขึ้นมาได้
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ