บทที่35กฎออฟฟิศ

บทที่35 กฎออฟฟิศ

จิดาภาถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังออกมาจากห้อง ทํางานพันเดช

หวังว่าเธอจะไม่รู้สึกเสียใจภายหลังกับตัดสินใจครั้งนี้

คิดดูแล้วก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัยนัก เธอจึงต่อสายหาไปรยา เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟัง

“เธอตัดสินใจแล้วจริงๆเหรอ” ไปรยาถาม

จิดาภาพยักหน้า “ใช่ ที่ผ่านมาฉันคงจะคิดมากไป เขาลืม เรื่องเกี่ยวกับฉันไปหมดแล้ว ดังนั้นฉันไม่ควรมากังวลอะไรกับ มันแล้วล่ะ เพราะเรื่องนี้กับความฝันของฉันมันก็ไม่ได้เกี่ยวกัน

ไปรยาพยักหน้าเห็นด้วย ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจยังไง ฉันก็ อยู่ข้างเธอนะ อีกอย่างผู้หญิงของนายพันเดชเยอะแยะ กับเธอ เมื่อก่อนก็ไม่ได้คุยกันมากมาย จะจำเธอได้ยังไง ถึงจะจำได้ พวกเธอสองคนก็หย่ากันแล้ว เขาจะทำอะไรได้

* ใช่ ฉันเองก็คิดแบบนี้

ฟังไปรยาพูดเธอก็มั่นใจขึ้นมากว่าตัดสินใจไม่ผิด เมื่อตัดสินใจแล้วก็ต้องรับสภาพให้ได้
คิดดังนั้น เธอสูดลมหายใจอีกครั้ง ก้อนหินที่หนักอึ้งใน ใจถูกยกออกไปแล้ว

“ไม่ว่ายังไง ฉันสนับสนุนเธอเสมอนะ” ไปรยาพูดอย่าง

หนักแน่น

“โอเค ฉันรู้แล้ว จากนั้นจึงวางโทรศัพท์

ในเมื่อก้อนหินในใจถูกยกออกไปแล้ว ต่อไปก็แค่ต้องตั้งใจทํางาน

ยังไงก็หย่าแล้ว เขาจำไม่ได้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องไปนึกถึง หรือกังวล แค่เธอไม่พูด ยังไงเรื่องนี้ทุกคนก็ไม่มีวันได้รู้

จิดาภาสบายใจขึ้นเมื่อคิดเช่นนี้

หมุนตัวกลับไปทำงานต่อ

พอถึงตอนบ่ายเธอทำตามที่รับปาก ซื้อของกินและเครื่อง

ดื่มมาให้กับทุกคน

เธอยิ้มให้เพื่อนร่วมงาน “นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของฉันที่ ได้มาทำงานที่นี่ จากนี้รบกวนทุกคนดูแลด้วยนะ

เธอไม่ได้ยกเรื่องสัญญา หรือกฎระเบียบของออฟฟิศขึ้น มาพูด เพราะคือเรื่องที่ต้องหลีกเลี่ยง เพราะสำหรับคนอื่นคง

เป็นการโอ้อวด

แต่เธอยอมรับต่อกฎระเบียบที่นี่ ทุกคนไม่พูดอะไร แต่ ดาภาก็ได้รับความรู้สึกดีๆจากเพื่อนร่วมงานไม่น้อย
ความสามารถของจิดาภา ถูกไม่ได้เลย จบมาจากต่าง ประเทศ คนที่นี่อย่างมากก็ไปเคยต่างประเทศครั้งเดียว แลกเปลี่ยนบ้าง ไปจนถึงไม่เคยไปเยือนเลยสักครั้ง ดังนั้น บ่ายวันนี้แผนกออกแบบจึงคึกคักเป็นพิเศษ

ขณะที่ทุกคนกำลังกินดื่มอยู่นั้น แก้วก็ขยับเข้าใกล้จิดาภา “จิดาภา เธอทําได้ยังไงเหรอ ไม่ได้โดนประธานสินเอาเปรียบ ใช่ไหม” ถามอย่างเป็นห่วง

จิดากาสายหน้า “ไม่มีแน่นอน

“เหลือเชื่อมาก ใครที่ไปนะก็โดนเอาเปรียบเกือบจะทุก ราย เธอทำได้ยังไงเหรอ” แก้วอยากรู้จริงๆว่าจิตาภาทำได้ยัง ไงกัน

จิดาภาเล่าเรื่องวันนั้นให้ฟัง แน่นอนว่าไม่ได้เล่าเรื่องที่พัน

เดชมาช่วยเธอ

หลังจากฟังแก้วก็รู้สึกถึงจิดาภายิ่งกว่าเดิม “เธอฉลาด มาก เวลาแบบนั้นยังคิดวิธีนี้ได้ ถ้าเป็นฉันนะตกใจวิ่งหนีไปตั้ง นานแล้ว”

จิดาภาหัวเราะ “ฉันก็ได้ยินเรื่องที่เขากลัวภรรยาจาก บริษัทพวกเขาอย่างบังเอิญนะ พอเกิดเรื่องเลยนึกถึงขึ้นมา ไม่ งั้นฉันก็ได้วิ่งหนีเหมือนกัน

รู้ว่าจิดาภาถ่อมตัว แต่ก็ทำให้แก้วยิ้มขึ้นมาได้เช่นกัน
“แล้วประธานในจะไม่แก้แค้นเธอเหรอ” ทันใดนั้นแล้วก็

ถามขึ้น