ตอนที่716เป็นไอ้ระย่าทั้งหมด
ตอนที่ 716 เป็นไอ้ระยาทั้งหมด
“จะเอาแบบนี้จริงๆ เหรอ ? “ทำไม ? ไม่ชอบที่ฉันทำไม่อร่อยเหรอ ?
……..จะนิดหน่อย !
“ดูถูกฉันซะแล้ว แม้ว่าฉันจะไม่เก่ง แต่อย่าลืมว่าฉันยังมี แม้บ้านคนหนึ่ง นายท่อนไม้ทำกับข้าวอร่อยมาก แม้ว่าฉันจะ ยังไม่รู้ทำ แต่ดูไปดูมาเดี๋ยวฉันก็จะรู้ !” พูดจบไปรยาก็คงรอย ยิ้มแห่งชัยชนะ แล้วหันหลังไปที่ห้องครัว
จิดาภานั่งอยู่ตรงนั้น มองไปที่เงาหลังของไปรยา มุมปาก ก็ยกขึ้นด้วยรอยยิ้ม ความทุกข์ในทุกๆ เรื่อง ในตอนนี้ก็หาย ไปจนหมดแล้ว
หลังจากทำอาหารเสร็จ ทั้งสองคนก็นั่งอยู่ที่โต๊ะหาร กิน ไปด้วยคุยไปด้วย
“อืม เป็นอย่างที่คิด การปรุงอาหารพัฒนามากขึ้นแล้ว เห็นได้ว่าเอลิสต์อบรมและกล่อมเกลาได้ดีอยู่นะ !” จิดาภาทาน ไปด้วยพลางชื่นชมไปด้วย
“เขาอบรมและกล่อมเกลาฉันซะที่ไหนล่ะ ? เดิมทีสิ่งที่ฉันทำก็ไม่ได้แย่ โอเคไหม ?”
“จ้าๆๆ !” จิดาภาตอบด้วยรอยยิ้ม
“อ๋อ ! ไปรยาก็ทานต่อไป
“เรื่องที่เธอท้อง ยังไม่อยากบอกพันเดชเหรอ ?” ไปรยา
ถาม
จิดาภาคิดอยู่ชั่วขณะ “สักอีกสองสามวันค่อยว่ากัน
ไปรยาจะไปโน้มน้าวมันก็ไม่ดี จึงพยักหน้า “โอเค แต่ว่า ถ้ามีเรื่องอะไร เธอรีบโทรหาฉันหน่อยนะ !
“ที่ร้านของเธอไม่ยุ่งเหรอ ?”
“มีนายท่อนไม้อยู่ ฉันวางใจได้เยอะเลย !” ไปรยาพูด
ด้วยรอยยิ้ม
เห็นไปรยายิ้มแบบภาคภูมิใจขนาดนี้ จิดาภาก็ยิ้มขึ้น “เอ ลิสต์ผู้ที่หล่อขนาดนี้ ก็ได้ถูกเธอยังให้เป็นพนักงานในร้าน ติ่มซำาซะแล้วสิ !”
“ฉันเอาเงินเดือนให้เขาอยู่ โอเคไหม ?”
“สองพัน ? สามพัน ?”
ไปรยาเงยหน้ามองไปที่จิดาภาอย่าไร้เดียงสา “เราได้ ตรงเกินไปแล้ว !“
จิดาภายิ้มขึ้น “จนปัญญาแล้ว หลายปีขนาดนี้ก็ต้องเข้าใจเธอมากสิจ๊ะ !”
“รู้ไว้ด้วยนะ อาศัยแค่หน้าตาของเอลิสต์ไปเป็นดารา ไม่มีปัญหาสักนิดเดียว !
“โอ๊ย วงการบันเทิงมันวุ่นวายซะขนาดนั้น เขาอยู่ข้างๆ ฉัน ฉันจะได้ปกป้องเขาให้ดีๆ
คำพูดนี้ทำให้จิดาภาหัวเราะออกมา “ไม่รู้ว่าถ้าเอลิสต์ ได้ยินคำพูดนี้จะคิดยังไงเนี่ย ?
“เขาจะต้องแอบดีใจแน่นอนไง !
จิดาภายิ้ม เห็นท่าทีที่ไปรยามีความสุขขนาดนี้ เธอก็ สบายใจแล้ว
ความรู้สึกผิดอยู่ในใจก็ค่อยๆ สลายไป
เมื่อก่อนคิดว่าเธอกับพี่ชายใหญ่ของเธอจะเป็นคู่สร้างคู่ สม แต่ตอนนี้เพิ่งได้รู้ว่าบนโลกนี้ไม่มีคำว่าเหมาะสมคำนี้ ไม่มี ใครสู้กับความจริงได้
โชคดีที่เอลิสต์เป็นคนที่ทำให้เธอสบายใจมาก แม้ว่าจะมี ช่วงหนึ่งที่ผ่านไปอย่างไม่ค่อยดี แต่เชื่อว่าตราบใดที่มีไปรยา อยู่ เขาก็จะไม่เดินผิดทางอีกแน่นอน
ในความเป็นจริงแล้ว เอลิสต์กับไปรยาควรจะเรียกว่า
เหมาะสมกันมาก
เมื่อทั้งสองคนทานอาหารเสร็จ ไปรยาก็ล้างจานให้เรียบร้อย ตั้งแต่มีเอลิสต์อยู่ เธอก็ไม่ค่อยได้ทำเรื่องพวกนี้ แต่ ตอนนี้เธอยอมทําเพื่อจิดาภา
หลังจากจัดเก็บของเรียบร้อย ก็โทรหาเอลิสต์ให้มารับ
ตอนที่จะไป ไปรยาก็มองไปที่จิดาภา ยังไงซะก็วางใจไม่ ค่อยได้ “จิ เธออยู่คนเดียวไม่มีปัญหาจริงๆ ใช่ไหม ?
จิดาภายิ้ม “ไม่เป็นไรจริงๆ !
“เอาเถอะ งั้นเธอก็พักผ่อนดีๆ ล่ะ นอนอยู่บนเตียงให้เต็ม ที่อย่าขยับ ฉันก็จะมาเยี่ยมเธอบ่อยๆ นะ !” ไปรยาพูด
จิดาภาพยักหน้า “อืม รู้แล้วน่า !
“โอเค งั้นฉันกลับไปก่อนละนะ !”
“อืม !”
จิดาภาส่งเธอไปที่ประตู กำลังจะไป ขณะนั้นประตูก็ถูก ผลักเปิดออกมาจากข้างนอก พันเดชก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นพันเดช รอยยิ้มบนใบหน้าของไปรยาก็หายไป
ทันที
“อุ้ย ฉันนึกว่าจะเป็นใครซะอีก เห็นได้ว่าประธานพันเดชน
รู้จักกลับบ้านด้วยนะเนี่ย !” เพิ่งเอ่ยปากขึ้น น้ำเสียงของไปร ยาก็มีความเสียดสี
จิดาภายืนอยู่ตรงนั้น แม้ว่าอยากจะห้าม แต่ก็ไม่รู้ว่าควร จะเอ่ยปากพูดยังไง
เมื่อพ้นเดชได้ยินเสียงของไปรยาผิดปกติไป จึงมองไป ที่เธอ ไม่รู้เลยว่าคุณจะอยู่ที่นี่ !
“คุณต้องไม่รู้อยู่แล้ว ฉันอยู่ที่นี่มาทั้งวันแล้ว !
พันเดช … เขาขมวดคิ้วขึ้น แล้วมองไปที่จิตาภา จิดาภาไม่ได้มองเขา ทว่ามองไปที่ไปรยา “เอลิสต์กำลัง รอเธออยู่ชั้นล่าง !”
เมื่อมองไปที่จิดาภา น้ำเสียงของไปรยาก็เปลี่ยนเป็นจน ปัญญา “จ้ะ ฉันรู้แล้ว ฉันลงไปก่อนนะ เธอก็ดูแลตัวเองให้ดีๆ ล่ะ !”
.อืม !”
ไปรยากำลังจะไปก็เห็นพันเดชขวางอยู่ที่ประตู ทนไม่ได้ จึงเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว “ท่านประธานพันเดชคะ รบกวนหลีกทางให้ฉันด้วยค่ะ !
พันเดชมองไปที่เธอแล้วหลีกทางให้
ไปรยาเดินออกจากประตูไป แต่ว่าจะคิดยังไงก็รู้สึกไม่ สบายใจ ในที่สุดก็หันหัวมองไปที่พันเดช “คุณประธานพันเดช คะ ยังไงก็ตามตอนนี้ก็เป็นคู่หมั้นกันแล้ว แม้ว่าจะออกจาก ประตูไปก็ต้องหลบหลีกบ้างนะ จับมือถือแขนกันมันก็ไม่ค่อยดี แม้ว่าจะเป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตก็เถอะ คุณไม่คิดถึงตัวเองก็ ช่วยคิดถึงจิบ้างเถอะ !” พูดจบก็ทำตาขวางแล้วหันหลังจากไป
จิดาภายืนอยู่ตรงนั้น เมื่อได้ยินคำพูดของไปรยาก็ไม่ได้พูดอะไร เธอรู้ดีว่าไปรยากำลังช่วยเธอที่ถูกรังแก
ส่วนพันเดชก็เข้าใจแล้วว่าท่าทีของไปรยา ในวันนี้เป็น เพราะอะไร
ปิดประตูแล้วมองไปที่จิดาภา “ทานข้าวหรือยัง ?
จิดาภาพยักหน้า “ทานแล้วค่ะ !”
พูดจบก็เดินกลับไป ส่วนพันเดชมองไปที่เงาหลังของจิดา ภา คิดอยู่ชั่วขณะแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “จิ….. ”
“หึ ?” จิดาภาหันหัวมองไปที่เขา
“เป็นอะไรเหรอ ?” คุณทำตัวเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ยิ่งเธอดูเหมือนไม่เป็นอะไร พันเดชก็ยิ่งรู้สึกใจไม่สงบ จึงเดิน ไปแล้วมองไปที่เธอ “ได้ยินคำพูดของเขาแล้ว คุณไม่อยากจะ ถามผมเหรอว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ?
“ก็คือเจมน่าไม่ใช่เหรอ ? ฉันรู้อยู่แล้วค่ะ !”
พันเดช “ เมื่อมองไปที่จิดาภาพันเดชก็มีความรู้สึก อย่างหนึ่งที่ไม่สามารถพูดออกมาได้
เขายื่นมือออกมาแล้วจับมือของจิดาภาไว้ “สองสามวันมา นี้กำลังยุ่งเรื่องวันเกิดของเธอ ค่อยรอไปอีกสองสามวัน เธอก็ จะไปแล้ว ถึงตอนนั้นผมก็จะมีเวลาอยู่กับคุณแล้ว !”
จิดาภายิ้มจางๆ “ฉันไม่เป็นอะไรหรอก พอดีจะได้ใช้
โอกาสนี้พักผ่อนให้ดีๆ ด้วย !
“อืม !” พันเดชพยักหน้า
“ฉันกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อนนะ !” จิดาภาเอ่ยปากพูด
“ยังมีเรื่องอะไรเหรอคะ ?” จิดาภาหันหัวกลับ ไม่ว่าจะ เป็นน้ำเสียง ท่าที หรือว่าที่ไหน ก็รู้สึกได้ว่าห่างเหินกันมาก
เขาเดินไปแล้วมองไปที่จิดาภา ไม่ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ ผมก็ หวังว่าคุณจะเชื่อใจผมนะ !
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
