ตอนที่441พวกเรามาต่อกัน(2)

ตอนที่ 441 พวกเรามาต่อกัน (2)

สิ่งสำคัญที่สุดคือ เขาสามารถได้ยินว่าเธอกำลังร้องเรียกหาเขา

ทุกๆค่า ทุกๆประโยคสั่นเครือ

ท่าทางที่ตื่นตระหนกและหวาดกลัวนั้น ทำให้พันเดชไม่มี ทางเชื่อว่าเธอไม่รักเขา !

“ฉัน…ไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่! ” จิดาภามองไปที่ เขาด้วยความสับสนเล็กน้อย เขาเรียกขึ้นมาขนาดนี้ ทำให้ รับมือไม่ทันเล็กน้อย

“คุณทิ้งข้อความไว้ให้ผม ผมได้ยินหมดแล้ว ! ” พันเดชพูด

พูดถึงเรื่องนี้ จิดาภาตกตะลึง ใบหน้าก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ ทันที “อันนั่น……

“ผมรู้สึกได้ว่าคุณเป็นกังวลและเป็นห่วงใยผม” พันเดช จ้องมองเธอแล้วพูดเน้นทีละคำ

ได้ยินแบบนี้ จิดาภามองตรงไปที่พันเดชเธอยอมรับว่า ตอนนั้นเธอเป็นกังวลมาก กลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับเขาจริงๆ กลัวจนในตอนนั้นเธอถึงรู้ว่าเธอเป็นห่วงพันเดชมากขนาดนั้น

จิดาภาจ้องมองพันเดช ทำตัวไม่ถูกนิดหน่อย

ในเวลานี้ พันเดชจ้องมองเธอ “ ผมจะไม่บีบคั้นว่าคุณพูด อะไรกับผมแต่ผมแค่อยากพูดกับคุณสักประโยค ขอบคุณที่คุณ กลับมาอยู่ข้างกายผมอีกครั้ง…..ขอบคุณนะ” พันเดชพูดอย่าง ตื่นเต้นเล็กน้อย สวรรค์รู้ว่าเขาได้ยินประโยคเหล่านั้นใน ห้องน้ำ จึงรีบตรงออกมากอดเธอไว้

ไม่มีสิ่งใดจะสามารถแสดงความรู้สึกภายในใจของเขา

มีเพียงจูบที่สามารถเป็นตัวแทนทั้งหมดของเขา

ถ้าหากว่าเธอไม่ปรากฏตัว บางทีจนถึงตอนนี้พันเดชก็คง ไม่รู้อะไรที่เรียกว่าความทุ่มเท ไม่รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าความรัก ไม่รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าความกังวลและความห่วงใย

เขาคิดว่าสุดท้ายเขาคงจะอยู่ด้วยกันกับดุลยา ไม่ใช่ เพราะอย่างอื่น แต่เพราะว่าเธอโอนอ่อนผ่อนตาม และเขาเพิ่งรู้ ว่า นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ

แม้ว่าเขากับดุลยาอยู่ด้วยกัน สุดท้ายก็จะเลิกกัน ดังนั้น เขารู้สึกขอบคุณจิดาภาที่ปรากฏตัวอีกครั้ง

ขณะที่ฟังพันเดชพูด จิดาภารู้สึกใจสั่น และยื่นมือออกไป กอดพันเดช พูดเสียงเบา “และก็ขอบคุณนะ ที่ตกหลุมรักฉันอีกครั้ง….”
วินาทีต่อมา พันเดชใช้ปากประกบริมฝีปากของเธอไว้

แน่น

และก็มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความรู้สึกของเขา เองที่มีต่อเธอ! ครั้งนี้ จิตาภาก็ไม่ได้ปฏิเสธอีกต่อไป และกอดพันเดชแล้ว

จูบเขาตอบ

มีบางอย่าง เธอไม่อยากอดกลั้นอีกต่อไป อย่างน้อยใน ตอนนี้ เธอไม่อยากห้ามใจตัวเอง…….

จนมาอยู่บนเตียง พันเดชกดจิดาภา ให้อยู่ใต้ร่าง ขณะจูบ ที่ริมฝีปาก ลำคอของเธอ ในขณะนี้อารมณ์ทั้งหมดถูกครอบงำ

โดยร่างกาย!

หลังจากที่สัมผัสเธอ พันเดชก็รู้สึกมีความต้องการมากขึ้น จนกระทั่ง ต้องการเธอ

ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือที่อยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นจิดาภาเหมือนตื่นจากฝัน จึงตื่นขึ้นมาทันที แต่ในเวลานี้ พันเดชกลับไม่ใส่ใจ มือก็ยิ่งมีความกล้าที่จะ ยื่นเข้าไปในเสื้อของ

จิดาภา ในขณะนี้จิดาภายื่นมือออกไปหยุดยั้งเขาไว้

เงยหน้า สบตากันและกัน

ในตาของพันเดชเต็มไปด้วยความปรารถนาที่แรงกล้า
และจิดาภาทำให้ตื่นตัวอย่างมาก

“นั่น……….โทรศัพท์ของฉัน” จิดาภาเปิดปากพูด

พันเดชขมวดคิ้ว ในเวลานี้เบรกกลางทาง เป็นการทรมาน เขาโดยไม่ต้องสงสัย

“ไม่ต้องรับสาย! ” เขาพูดอย่างอุ่นเคืองใจ

สมควรตาย ใครโทรเข้ามาในเวลานี้

จิดาภา”……”

พันเดชไม่สนใจใยดีต้องการจะจูบลงบนริมฝีปากของจิดา ภาต่อ แต่จิดาภากลับผลักเขา “พันเดช คุณไม่ต้องโวยวาย บางทีอาจจะมีเรื่องอะไรก็ได้นะ

ได้ยินแบบนี้ พันเดชจึงหยุดลง