ตอนที่362ปัญหาความหยิ่งใน ศักดิ์ศรี(3)

ตอนที่ 362 ปัญหาความหยิ่งในศักดิ์ศรี (3)

เมื่อได้ยินแบบนี้มุมปากของเอลิสต์ยกขึ้นด้วยความเยาะ เย้ย ไม่หันหัวกลับก็เอ่ยปากพูด “คุณวางใจได้เลย ผมยังไม่ได้ ขี้นินทาขนาดนั้น !” พูดจบก็ไม่ได้สนใจเธออีก แล้วเดินออกไป ดื้อๆ

ตุลยายืนอยู่ข้างหลัง มองเงาหลังของเอลิสต์แล้วขมวดคิ้ว ขึ้น เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจพูดออกมาได้……

เขาโกรธแล้วเหรอ ?

เธอคิดอยู่ !

แต่เมื่อคิดถึงตรงนี้เธอก็ส่ายหัว เขาโกรธแล้วเกี่ยวอะไร กับเธอกันล่ะ ?

ก็แค่คนที่เคยเจอกันสองครั้งเท่านั้น !

นึกถึงตรงนี้เธอจึงรีบขึ้นไปบนรถและจากที่แห่งนี้ไป แต่ยัง ไม่ทันได้ขับรถออกไป ก็มองเห็นโทรศัพท์ที่วางอยู่ด้านข้าง

ตุลยาขมวดคิ้ว เมื่อนึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์เป็นของเอลิสต์จึง ชะงักชั่วขณะแล้วหันหัวกลับก็มองเห็นเขา แต่คิดอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายจึงเอาโทรศัพท์ของเขาใส่ในกระเป๋าของตัวเอง
นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ตุลยาก็ยังมีความรู้สึกว่ายังอยู่ กับเอลิสต์ด้วยกัน การปลุกเร้า การปล่อยตัว อีกนิดเดียวเธอก็ จะไม่สามารถกลับตัวได้ !

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เธอก็ขับรถออกจากที่นั่นราวกับว่าไม่มี อะไรเกิดขึ้น !

ภายในโรงพยาบาล

ในห้องผู้ป่วยมีจิดาภากับพันเดชเพียงสองคน

จิดาภารู้สึกอึดอัดมากที่ได้ต้องอยู่ห้องเดียวกันกับพันเดช อึดอัดและแปลกอย่างที่อธิบายได้ ดังนั้นก่อนที่พันเดชยังไม่ หลับเธอก็ไม่สามารถหลับได้ จึงนั่งอ่านหนังสือตรงนั้นอยู่ตลอด

ส่วนจะอ่านเข้าหรือไม่เข้าเธอก็ไม่รู้

สายตาของพันเดชจ้องมองจิดาภาอยู่ตลอด ไม่ขยับสัก

นิดเดียว

ในที่สุด จิดาภาก็ทนไม่ได้อยู่บ้างจึงหันหัวไป “พันเดช คุณมองฉันตลอดทำไม !?”

สุดท้ายก็เห็นสายตาเธอมองมา พันเดชจึงเอ่ยปากพูด

“ผมหิวแล้ว….……

จิดาภา “.………….”

ได้ยินตรงนี้จิดาภาจึงขมวดคิ้วแล้วเอ่ยปากอย่างสุดจะทน “พันเดช เก็บความคิดสกปรกของคุณหน่อยเถอะ ที่นี่คือโรง พยาบาลนะ!!” จิดาภามองไปที่เขาเชิงเตือน
มองสีหน้าของเธอ พันเดชก็ทนไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “จิดาภา คุณคิดมากเกินไปแล้วมั้ง ? ผมว่าผมหิวแล้วหมายถึง อยากกินของ คุณคิดไปถึงไหนแล้ว หึ ?”

จิดาภา “

นึกไม่ถึงเลยว่าความหมายพันเตชคือสิ่งนี้ ใบหน้าของ ดาภาจึงแดงระเรื่อขึ้นทันใด “ใครให้คุณพูดกำกวมล่ะ !”

“นั่นคือคุณคิดไม่ซื่อไง !” พันเดชมองไปที่เธอแล้วพูดขึ้น

จิดาภา ” ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาจึงไม่ได้พูด

ต่อไป

“หรือว่าคุณหวังให้ผมทำอะไรบางอย่างกับคุณล่ะ ?” ทันใดนั้นพันเดชก็เอ่ยปากพูดเชิงหยอกเย้า ตอนนี้แววตาที่ ลึกลับก็มีแสงระยิบระยับ

ได้ยินสิ่งนี้จิดาภาจึงหันหัวแล้วมองเขาด้วยรอยยิ้ม “ไม่ คือฉันคิดไปเองนั่นแหละ พอได้หรือยัง ?” พูดพลางหันหัวกลับ ไปอ่านหนังสือต่อ

เห็นสายตาของจิตาภาอยู่กับหนังสือในมือตลอด พันเดช จึงไม่พอใจอยู่บ้าง

“งั้นคุณไม่หิวหรือ ?” พันเดชถาม สิ่งของพวกนี้ในโรง พยาบาลไม่ค่อยถูกปากเขา ดังนั้นตอนนี้เขาจึงรู้สึกหิว

“นิดหน่อย !” จิดาภาพูดโดยไม่เงยหัว สายตามองหนังสือในมือต่อไป
ในช่วงสองสามวันมานี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากเกินไป นอกจาก ของกินทีลาภิศส่งมานั้น เหมือนว่าพวกเขาสองคนจะไม่ค่อยกิน อะไรอีก

มุมปากของพันเดชยกขึ้น “อยากกินอะไรไหม ?” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้จิดาภาก็หันมามองเขา “ตอนนี้ !?”

พันเดชพยักหน้า “อืม !”

“ตอนนี้มันเที่ยงคืนนะ!”

“เที่ยงคืนแล้วไง ? งั้นคุณจะหิวจนถึงรุ่งเช้าจริงๆ หรือ?”

พันเดชพูด

“ถ้างั้น ไม่งั้นจะอะไรล่ะ ?” จิดาภาถาม