ตอนที่712หมู่เลือดพิเศษ
ตอนที่ 712 หมู่เลือดพิเศษ
“ไม่ได้รบกวนสักนิดเลยค่ะ !” พูดจบมุ่งมึงก็กลับไปยัง
ห้องครัว
ขณะนั้นพันเดชก็หยิบหนังสือพิมพ์ แล้วเงยหน้ามองไปที่ ดาภา “ทำไมวันนี้ถึงอยากกินไข่ล่ะ ?”
จิดาภายิ้ม “ก็แค่อยากกินเท่านั้น !
พันเดชใช้สายตาที่สงสัยมองไปที่เธอ ทว่าไม่ได้ถามอะไร มาก จากนั้นก็อ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป
ไม่นานนักบุ้งมิ้งก็ทำเสร็จเรียบร้อยจนออกมาแล้ว เอาวาง ไปตรงหน้าจิดาภา “คุณนายคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ ! เมื่อเห็นว่ามีไข่ แฮม นมสด และขนมปัง ดูอุดมสมบูรณ์
มาก
“ขอบใจนะ มุ้งมิ้ง !”
“คุณนายเกรงใจเกินไปแล้วนะคะ เป็นสิ่งที่สมควรอยู่แล้ว ค่ะ คุณค่อยๆ ทานนะคะ ถ้ามีเรื่องอะไรก็เรียกฉันได้ค่ะ !
“จ๊ะ !”
มุ่งมึงก็ไปทำงานต่อแล้ว
ในนานนักเจมน่าก็ลงมาจากชั้นบน เห็นจิตาภากำลังทาน
อาหารเช้ากับพันเดช ก็ยิ้มแล้วเดินไป “พันเดช พิจิ อรุณสวัสดิ์นะคะ !” เธอยิ้มแล้วเดินไป ดูมี
ชีวิตชีวามาก
เมื่อได้ยินเสียงของเจมน่ามุมปากของพันเดชก็ยกขึ้นด้วย รอยยิ้ม แล้วหันหัวมองไปที่เธอ “อรุณสวัสดิ์ มาทานอาหารเช้า เลย !
“ค่ะ !”
เจมน่าเดินไปแล้วนั่งอยู่ตรงนั้น ก็มองไปเห็นอาหารที่อยู่ ตรงหน้าจิดาภา จึงประหลาดใจขึ้นมา “พี่จิ ทำไมคุณทานเยอะ ขนาดนั้นล่ะ ?”
จิดาภายิ้มขึ้น “แค่รู้สึกหิวเท่านั้น !
เจมน่ายังประหลาดใจเล็กน้อย มองไปที่เธอแล้วนั่งลงไป
“อย่ามัวแต่มองเลย รีบกินของคุณเถอะ !” พันเดชพูด น้ำ เสียงมีความเอ็นดู วางหนังสือพิมพ์แล้วเริ่มทานอาหารเช้า เจมน่ายิ้ม จากนั้นจึงเริ่มทาน
จิดาภาที่นั่งอยู่ข้างๆ มองไปที่พวกเขา จากนั้นก็นึกเรื่อง อะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จากนั้นจึงมองไปที่พันเดชแล้วพูดขึ้น
“พันเดช ฉันมีเรื่องอยากจะบอกคุณ !
“ฉันอยากจะขอลาค่ะ !”
ด้วย
“ลา ลาอะไรเหรอ ?” ทานไปด้วยพลางมองไปที่จิดาภาไป
“ฉันอยากจะพักผ่อนสักสองสามวัน บางทีสองสามวันนี้ อาจจะไม่สามารถไปที่บริษัทได้ !
“ร่างกายของคุณไม่สบายเหรอ ?” พันเดชขมวดคิ้วแล้ว ถามขึ้นอย่างเป็นห่วงทันที
“ไม่ใช่ !”
“งั้นทำไมต้องลาด้วยล่ะ ?” ในความทรงจำของเขา จิดา ภาก็ถือว่าเป็นกึ่งคนบ้างาน ตอนนี้กลับมาบอกว่าจะลาอย่าง กะทันหัน เขาจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะคิดมาก
“ช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย ฉันอยากอยู่เงียบๆ สักสอง สามวัน แล้วใช้โอกาสนี้พักผ่อนให้เพียงพอ !
เมื่อมองไปที่จิดาภา สายตาของเธอสดใสและราบเรียบ ในที่สุดจึงพยักหน้า “อืม ก็ดี คุณก็ใช้โอกาสนี้พักผ่อนให้ดีๆ นะ !”
จิดาภายิ้มขึ้นแล้วพยักหน้า “ค่ะ !
เจมน่ามองไปที่จิดาภา “พี่จิ อีกสองวันก็จะเป็นวันเกิดฉัน
แล้ว คุณจะมาไหม ?”
จิดาภาตกตะลึงอยู่ชั่วขณะ จากนั้นก็เอ่ยปากพูดขึ้น “ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ฉันก็จะมานะ
เจมน่ายิ้ม “พันเดช ถึงตอนนั้นต้องพาพี่จิมาด้วยนะ
พันเดชพยักหน้า “รู้แล้วน่า !
จิตาภายิ้มแล้วไม่ได้พูดอะไร
หลังทานอาหารเสร็จ พันเดชก็ส่งจิดาภากลับไป
“สองสามวันนี้ก็พักผ่อนให้ดีๆ นะ !
“อืม !” จิดาภาพยักหน้า “ฉันรู้แล้วนะ !”
“งั้นก็ดีแล้ว ผมกลับไปบริษัทก่อนนะ !”
“ใช่แล้ว ถ้าคุณมีเวลาว่างก็ไปช่วยฉันเลือกของขวัญหนึ่ง อย่างให้กับเจมน่าด้วยนะ ไม่ใช่จะใกล้ถึงวันเกิดของเธอแล้ว เหรอ ? คุณก็น่าจะรู้ความชอบของเธอ ตอนคุณซื้อก็ช่วยฉันซื้อ หนึ่งอย่างด้วย !“
พันเดชพยักหน้า “ครับ !
“ฉันกลับไปก่อนนะ !”
“อืม !”
จิดาภาลงจากรถแล้วขึ้นไปชั้นบน เมื่อเห็นเธอเดินเข้าไป แล้ว พันเดชก็ค่อยๆ ขับรถไป
เมื่อขับรถไปได้ครึ่งทาง ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้อย่าง กะทันหัน จึงเท้าคางอย่างกระวนกระวายอยู่บ้าง แล้วใช้มือเดียวจับพวงมาลัย
เดิมทีอยากจะขับรถกลับไป แต่คิดอยู่ชั่วขณะ ในที่สุดก็ ตัดสินใจว่าจะกลับไปที่บริษัท
บางเรื่องเธอรู้แต่ไม่พูดก็ถือว่าเชื่อใจแล้ว แต่ถ้าเป็นแบบ นี้แล้วเขายังจะไปพูดเพื่ออะไร
รอให้เรื่องทุกสิ่งทุกอย่างจบไปแล้วค่อยว่ากัน ? หลังจากจิดาภากลับไปแล้ว ก็จัดเก็บห้องนิดๆ หน่อย จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากประตูไป
วันนั้นไปโรงพยาบาลกับเปศลแล้วรีบกลับเกินไป จึงไม่ได้ สอบถามคุณหมอให้ดีๆ ครั้งนี้ไปแล้วต้องตรวจให้ละเอียด
ในออฟฟิศ จิดาภามองไปที่คุณหมอ “คุณหมอคะ เป็นยัง
ไงบ้างคะ ?”
คุณหมอดูผลการตรวจ “เทียบกับเมื่อวันก่อน ดูเหมือนจะ ดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ค่อยนิ่ง คุณจิดาภาคะ คุณก็ยังคงต้อง พักผ่อนเยอะๆ อยู่นะ !”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จิดาภาก็วางใจมากขึ้น จึงพยักหน้า “ค่ะ ฉันรู้แล้วนะ แล้วยังมีอะไรที่ต้องระมัดระวังอีกไหมคะ ?
“ในช่วงเวลานี้งดมีเพศสัมพันธ์ไปก่อน ในช่วงสามเดือน
แรกเป็นช่วงอันตรายและเป็นช่วงที่สำคัญอย่างยิ่ง พยายาม หลีกเลี่ยง อีกอย่างอย่าเดินบ่อยนะครับ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็ นอนพักเยอะๆ นะคะ !!
เมื่อได้ยินคำพูดของคุณหมอ ใบหน้าของจิตาภา แดงขึ้น อย่างไม่รู้ตัว ดีนะที่คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นหมอผู้หญิง ถ้าเป็น หมอผู้ชายจะต้องอึดอัดตายแน่เลย
เธอพยักหน้า “ค่ะ ฉันรู้แล้ว งั้นฉันจะต้องทานอะไรเพื่อให้ สงบครรภ์ไหมคะ ?”
“อันนี้ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ในช่วงเวลาพิเศษก็พักผ่อนให้
ดีๆ ก็พอแล้ว !”
จากนั้นจิดาภาจึงวางใจลง เดินออกจากโรงพยาบาล อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นอย่างมาก
มีสายลมเบาๆ พัดมาเป่าหน้า แล้วผมก็ล่องลอยขึ้น มือ ของเธอก็ลูบอยู่ที่ท้อง นึกได้ว่าตรงนั้นมีชีวิตน้อยๆ ชีวิตหนึ่ง มุมปากของเธอก็ยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
ไม่กล้าเดินนาน จิดาภาจึงโบกรถแล้วกลับไปทันที
ในขณะที่กำลังขึ้นไปบนรถ ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ ดังขึ้น มองเห็นเบอร์โทรแล้วจิดาภาก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่ ก็ยังกดรับสายไป
“ฮัลโหล……
“คุณจิดาภา ใช่ไหมครับ ?
“ฉันเองค่ะ คุณคือ ?
“ผมคือปวีร์นะครับ !
“ปวีร์ ?” จิดาภา ดอยู่ชั่วขณะ
“คนของคุณเปศล ใช่ไหมคะ ?
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
