บทที่243การแก้ปัญหาด้วยสติ(3)

บทที่ 243 การแก้ปัญหาด้วยสติ (3)

เมื่อมองเห็นทั้งสงชัยและพันเดชไม่ได้พูดอะไรต่อ หลัง

จากที่จิดาภาพูดจบก็รีบลากไปรยาออกไปทันที

รีบออกจากที่นั่นอย่างไร

พอออกไปได้สักพักเธอก็ถอนหายใจใหญ่

ถ้าทั้งสองคนนั้นปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกัน เธอก็เหมือนจะ

หายใจไม่ออก

ตอนนั้นเองเมื่อมองเห็นว่าจิตาภาได้จากไปแล้ว ทั้งคู่จะ อยู่ตรงนั้นไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ก็ต่างแยกย้ายกันจากไป

บนรถ

จิดาภาพึ่งอยู่ที่นั่งคนนั่ง ส่วนไปรยาเป็นคนขับรถ เธอขับ

ไปก็มองจิดาภาไป “พูดมาเลย ความจริงเป็นอย่างไร พูดมา ให้หมด เกิดอะไรขึ้น

จิดาภาก็มหน้ามองดูไปรยาที่กำลังมองเธออย่างจับผิด เพราะฉะนั้นก็ทำได้แค่เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง เท่านั้น

เมื่อได้ฟังจนจบ หยุดก็หยุดลงพร้อมกับเสียงเอี๊ยด
ร่างทั้งร่างของจิดาภาก็พุ่งไปด้านหน้าเกือบจะชนเข้ากับ

กระจก

“ไปรยา ฉันว่านะแม้ว่าไม่ได้ตายด้วยน้ำมือของกษิดิส แต่คงตายด้วยฝีมือเธอนี่แหละ จิดาภาพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ โชคดีที่เธอความรู้สึกไวเลยยื่นมือมาบังไว้

ไปรยาก็เพิ่งจะรู้สึกตัว “ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อเธอว่ายัง ไงนะ โดนลักพาตัว

จิดาภาพยักหน้า

ลักพาตัวเนี่ยนะ

พระเจ้า

ไปรยางงไปหมดแล้ว

เรื่องแบบนี้มีแค่ในละครเท่านั้น แต่กลับมาเกิดเรื่องขึ้นกับ จิดาภา ไปรยาเองก็ไม่อยากจะเชื่อถึงได้ตกใจจนเผลอเหยียบ เบรค

หลังจากได้สติ เธอก็รีบมองไปที่จิดาภา “เธอเป็นยังไง เจ็บตรงไหนรึเปล่า ไอ้บ้านั่นไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม” ระหว่าง พูดไปก็มองไปที่ร่างกายของจิดาภาเพื่อหาว่าเธอไม่ได้รับบาด เจ็บตรงไหน

เมื่อเธอเห็นท่าทางของไปรยาอย่างนั้นก็หัวเราะขึ้นมา “ฉันก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรปกติดีทุกอย่างแล้วก็อยู่ตรงหน้า เธอไม่ใช่เหรอ ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” จิดาภาพูด
ได้ยินดังนั้นไปรยาก็วางใจ “ไม่เป็นอะไรแต่ก็ไปนอนโรง พยาบาลเนี่ยนะ ไม่เป็นห่วงได้ยังไง

“คุณพันเดชพาฉันไปส่งโรงพยาบาล จริงๆแล้วฉันไม่ได้

เป็นอะไรจะกลับบ้านอยู่แล้ว ใครจะรู้ว่าเขาจะพาฉันไปส่งที่โรง พยาบาล” จิตาภาพูด

ไปรยาได้ฟังก็งงไปกันใหญ่ ก็เลยถามขึ้นมาอย่างยิ้มๆ “อะไรกัน ประทับใจใช่ไหมล่ะ มีเทพบุตรขี่มาขาวมาช่วย เป็น ห่วงเป็นเธอขนาดนี้

หลังจากที่ได้ยินไปรยาล้อเธอเล่นแถมยังแซวเธอซะขนาด นั้น จิดาภาก็ทำตาเขียวใส่เธอ “คุณผู้หญิง ขับรถดีๆ

ไปรยาหัวเราะ แล้วก็สตารท์รถขับออกไป

สักพักไปรยาก็นึกถึงวันนั้น “ฉันก็ว่า ทำไมวันนั้นหาเธอไม่ เจอ โทรหาก็ไม่รับ ฉันก็คิดว่าเธอหลับไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าโดน ลักพาตัว” ไปรยาพูด

จิดาภาพยักหน้า “วันนั้นถ้าจะให้พูดกันจริงๆ แล้ว ฉันเอง ก็ยังรู้สึกผิด ถ้าเกิดว่าวันนั้นคุณพันเดชไม่มาปรากฏตัว ไม่ อยากจะคิดถึงผลที่จะเกิดขึ้นเลย” จิดาภาพูด

คิดได้ดังนี้ จิดาภาถอนหายใจอย่างแรง

แต่ว่าคนพูดไม่ตั้งใจแต่คนฟังรู้สึกได้

ไปรยาได้ยินที่จิดาภาพูดชมพันเดชจากปากซึ่งยากมากที่ เธอจะพูดออกมา ก็เลยอดล้อเธอไม่ได้ “ทำไม ประทับใจล่ะสิ”
เมื่อเธอได้ยินที่ไปรยาพูด ก็มองไปที่เธอ “พูดไปเรื่อย

“งั้นไม่ใช่รึไง เทพบุตรขี่ม้าขาวมาช่วย ก็ต้องได้ใจสาว

งามไปเป็นธรรมดา แถมยังชมว่าพันเดชเป็นลูกผู้ชายมาก ไม่ชอบเขาสักนิดเหรอ” ไปรยามองแล้วถามอย่างยิ้มๆ เธอ