ตอนที่724หน้าที่ของเขา

ตอนที่ 724 หน้าที่ของเขา

ทั้งหมดนี้ก็เพราะว่า เธอท้อง

แต่ว่าทำไม เธอถึงไม่บอกเขา?

ไปรยามองหน้าเขา “รู้มั้ยว่าทำไมถึงไม่บอกนาย?”

“เพราะว่าเธอผิดหวังในตัวนาย! ไปรยาพูดออกมาอย่าง เน้นชัด ทุกคำพูด เหมือนกับสับลงไปที่หัวใจของพันเดช

พันเดชยืนอยู่ตรงนั้น เหตุผลที่เขามีอยู่เสมอ เหมือนกับว่า มันหายไปทันที

ตอนนี้เอง ในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์มากมายปรากฏ

ขึ้นเต็มไปหมด

นึกถึงภาพที่เธอยิ้มออกมานิ่งๆ หรือตอนที่เธอเงียบ ตอน นั้นเหมือนกับว่าเขาจะรู้สึกได้ถึงความผิดหวังและไร้เรี่ยวแรง ของเธอ

รู้สึกได้ถึงความปวดใจของเธอ

“แล้วเจมน่าเป็นแค่คนที่เคยช่วยชีวิตนายแค่นั้นจริงๆ งั้น หรอ? ” ไปรยาถามออกมาแบบไม่ต้องการคำตอบ แต่เหมือน เป็นประโยคเสียดสีมากกว่า
คำพูดของเธอ ทำให้พันเดชเงยหน้าขึ้นมองหน้าไปรยา แต่ว่าเธอกลับยิ้มอย่างเยือกเย็น “รู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงรู้ เพราะว่าเจมน่าเป็นคนบอกเอง เธอรอให้นายมาอธิบาย ตลอด แต่ว่าตั้งแต่ต้นจนจบนายก็ไม่เคยอธิบายเลยแม้แต่ครั้ง เดียว! “

คำพูดของไปรยา ทำให้พ้นเดชขมวดคิ้วแน่น

“พันเดช ถ้าเกิดว่านายรักเธอจริงๆ ก็คงจะไม่ทำเรื่อง แบบนั้น ในงานวันเกิดเมื่อกี้นี้หรอก นายเห็นว่ามือของเจมน่า เจ็บ แต่ว่านายได้ดูมือของจิบ้างมั้ยว่าเป็นยังไงบ้าง? ตอนนี้ นายสร้างความเจ็บปวดให้เธอแล้ว ไม่ว่านายจะชดใช้ยังไง แต่ว่าความจริงของวันนี้ ถ้าเกิดว่าเธอกับเด็กในท้องเกิดอะไร ขึ้นล่ะก็…” หลังจากพูดมาครึ่งนึง ไปรยาก็ไม่พูดต่อให้จบ ได้ แต่พูดต่อว่า “ก็ถือว่าฉันมองนายผิดไปจริงๆ! “

หลังจากพูดจบ เธอก็เดินจากไป

เอลิสต์มองอยู่ข้างๆ สุดท้ายก็เดินตามเธอไป

เปรมศักดิ์ก็มองหน้ากันเดชเหมือนกัน สายตาของเขาเต็ม ไปด้วยความเกลียดชัง แล้วก็ขึ้นรถไป

พันเดชยังคงยืนอยู่ที่เดิม ตอนนี้ เหลือเขาเพียงคนเดียว กับคำพูดของไปรยา ที่ยังดังก้องอยู่ในหู

ความจริง ที่เธอพูดก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล แต่ว่า เขาเองก็มีปัญหาของตัวเองที่ยากที่จะพูดออกมาแต่ว่าเมื่อเทียบเรื่องพวกนั้นกับจิดาภาแล้ว เรื่องพวกนั้นไม่มี ความสำคัญกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

ไม่รู้เหมือนกันว่ายืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน เขาก็ได้สติ กลับมา มองไปรอบๆ เหมือนกับว่าอยากจะหาร่างกายของ คนๆนั้น

แต่ว่าความจริงก็เตือนสติเขาว่า จิดาภาหายไปแล้ว! คนสามกลุ่ม หาทั้งวัน แต่ว่าก็ไม่มีข่าวคราวเลยแม้แต่นิด

เดียว

บ้านตระกูลสวันนีย์ จิดาภาก็ไม่ได้กลับไป

บ้านของเธอ เธอก็ไม่ได้ไป

ดึกขนาดนี้แล้ว เธอยังจะไปไหนได้อีก

โทรศัพท์ก็ปิด

หลังจากหาอยู่นาน ก็ไร้ประโยชน์ ตอนนั้นเอง พันเดช หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วก็กดเบอร์ แล้วปลายสายก็รับอย่าง รวดเร็ว

เจ๊กกำลังกินข้าวอยู่ พอเห็นว่าพันเดช โทรมา ก็รีบพูดออก มาทันที “หัวหน้า มีอะไรรึป่าวครับ? “

“เจ๊ก ช่วยเช็กโรงแรมทั้งหมดในเมืองหน่อย ว่ามีชื่อ ของจิอยู่มั้ย! “

ชื่อของจิงั้นหรอ…?
“คุณพันเดช เกิดอะไรขึ้นหรอครับ? “เจ๊กถามออกมา

“ยังไม่ต้องถาม รีบไปหามาให้ฉันเดี๋ยวนี้! “

พอได้ยินดังนั้น เจ๊กก็รู้แล้วว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แต่ ว่าตอนนี้ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก ก็รีบตอบรับ “ได้ครับ ผม เข้าใจแล้ว จะไปหาเดี๋ยวนี้! “

หลังจากวางสาย พันเดชก็ถอนหายใจยาว แล้วก็นั่งอยู่ ในรถ พร้อมกับยื่นมือมานวดขมับของตัวเอง

จิดาภา เธออยู่ที่ไหนกันแน่!

ผ่านมาตั้งนานแล้ว ควรจะกลับมาได้แล้ว!

แต่ว่าตอนนี้ ก็ยังไม่มีข่าวคราวของจิดาภาเลยแม้แต่น้อย

ตอนนั้นเอง โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก็เห็นว่าวรชิตเป็นคนโทรมา เขาก็รับสายทันที

“ฮัลโหล พ่อ…”

“ได้ครับ ผมเข้าใจแล้ว จะกลับไปเดี๋ยวนี้! “

หลังจากวางสาย พันเดชก็นั่งอยู่ในรถซักพัก หลังจากนั้น

ก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไป

บ้านตระกูลฐิตานันท์

หลังจากพันเดชกลับไปนั้น คนในตระกูลฐิตานันท์ก็กำลัง นั่งกินข้าวกันอยู่ แล้วมองหน้าเจมน่า เธอยิ้มอย่างมีความสุขมาก “เจมน่า วันนี้เป็นวันเกิดหนู กินเยอะๆ เลยนะ! “

“ค่ะ เข้าใจแล้ว! “

“เมื่อตอนกลางวันยกเวลาให้พวกวัยรุ่นไปแล้ว พวกเรา

ก็ได้แค่กินข้าวกับหนูเท่านั้น! “แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ หนูมีความสุขมากเลย! “เจมน่ายิ้ม

พร้อมกับพูดออกมา

“ใช่สีเจมน่า นี่ของขวัญวันเกิดหนู คุณหญิงใหญ่พูด

ออกมา

มองของขวัญ เจมน่าก็ยิ้มไม่หุบ “ขอบคุณนะคะคุณย่า! ”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก มา กินข้าวเร็ว! “ ”

“อืม! “

พันเดชเดินเข้ามา ก็เห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า

เจมน่าหันหน้ามา ตอนที่เห็นพันเดชนั้น ก็รีบพูดออกมา “เดช กลับมาแล้วหรอ? “รอยยิ้มของเธอดูไร้เดียงสามาก

พอเห็นว่าเธอยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้ ในหัวของเขาก็ นึกถึงคำพูดของไปรยา ว่าเธอบอกจิดาภาตั้งนานแล้ว เพราะ ฉะนั้นในช่วงนี้ จิดาภาก็คิดอะไรไปต่างๆนาๆ แล้วทำไม ทำไม เจมน่าไม่บอกเขาว่าเธอบอกจิดาภา?

ตอนนี้เอง คุณหญิงใหญ่ก็มองเธอที่กำลังยิ้มอยู่แล้วบอก ว่า “เดช กลับมาแล้วหรอ? เอ้ะ แล้วจิล่ะ? “
พอพูดถึงจิดาภา สีหน้าของเขาก็ยิ่งมืดมนลงไปอีก

เจมน่าก็มองไปด้านข้างของพันเดช จิดาภาไม่ได้อยู่ตรงนี้ หรือว่าพวกเขาทะเลาะกัน?

“กินกันไปเถอะครับ ผมไม่อยากกิน แล้วก็เดินขึ้นไปข้างบน พันเดชปฏิเสธ

เจมน่ายืนขึ้น “เป็นยังไงบ้าง? ยังหาพี่จิดาภาไม่เจออีก หรอ?

พอพูดถึงจิดาภา พันเดชก็หันไปมองหน้าเจมน่า ดวงตาที่ ลึกซึ้งของเขาเต็มไปด้วยการสำรวจและวิเคราะห์ เขาไม่อยาก จะเชื่อเลยว่า เจมน่าก็เป็นคนที่เจ้าเล่ห์เหมือนกัน

แต่ว่าถ้าเกิดว่าเธอไม่ได้ตั้งใจล่ะก็ ทำไมหลังจากพูดไป แล้วไม่ยอมบอกเขาล่ะ

หรือว่าเพราะว่าเธอตั้งใจ……

เขาไม่อยากจะเชื่อ

“ไม่เจอ! ” เสียงที่ทุ้มต่ำของเขาพูดออกมา

พอได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน คุณหญิงใหญ่ก็พูด ออกมา “จิ? เกิดอะไรขึ้นกับจิ? “

พันเดชยืนอยู่ตรงนั้น แล้วก็เหลือบไปมองหน้าคุณหญิง

ใหญ่ เรื่องที่จิดาภาหายตัวไป เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดออกมายัง ไง
เขาไม่ได้กลัวว่าคนอื่นจะโทษตัวเอง แต่เขากลัวว่าคุณ หญิงใหญ่จะเป็นกังวล

เจมน่าก็เงียบลงเหมือนกัน ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี ได้แต่ มองหน้าพันเดชอยู่แบบนั้น แล้วก็พูดออกมาว่า “ฉันเชื่อว่าพี่จิ ดาภาจะต้องไม่เป็นอะไร!