บทที่245อยากจะลองดูอีกสักครั้ง (1)

บทที่ 245 อยากจะลองดูอีกสักครั้ง (1)

จิดาภาหัวเราะไม่ได้พูดอะไร ไปรยาส่งเธอเข้าบ้านแล้วก็ มองดูรอบๆ กษิดิสคงไม่มาหาเธอแล้วมั้ง

“ไม่น่ามาแล้วแหละ เขาไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ ตอนนี้เขาเองก็ ถูกไล่ตามจับอยู่ยังไงก็คงไม่น่ามาแล้ว” จิดาภาพูด

ได้ฟังไปรยาก็พยักหน้า “งั้นก็ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉัน เลิกงานแล้วมาอยู่เป็นเพื่อน

“ไม่ต้องรบกวนให้เธอวิ่งไปวิ่งมาหรอก ถ้ามีเรื่องอะไร

เดี๋ยวฉันโทรหา” จิดาภาพูด

ไปรยามองดูจิดาภาแล้วพยักหน้า “งั้นก็ได้ อย่าลืมล่ะมี เรื่องอะไรก็โทรหาฉัน

จิดาภาพยักหน้า ตอนที่ไปรยากำลังออกไปแล้วเธอก็นึก

ขึ้นได้ “ใช่ล่ะ เดี๋ยวฉันเอาเบอร์พี่ชายเธอให้ เขาตามหาเธอ อยู่” ไปรยาบอก

จิดาภาได้ยินก็นิ่งไป

“เขารู้เหรอ”

ไปรยาพยักหน้า “อืม เขาหาเธอทั้งวัน
“เขารู้ได้ยังไง” จิดาภาถาม

ไปรยาส่ายหัว “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าเกิดว่าไม่ใช่

เพราะพี่ชายเธอโทรหาฉัน ฉันเองก็คงไม่รู้บางคราวเธอเหมือน กัน วันนี้เธอโทรหาเขาซะ ฉันรีบเลยลืมโทรบอกเขา ได้ฟังที่ไปรยาพูดเธอก็พยักหน้ารับ “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว

เดี๋ยวฉันโทร

“อืม” เมื่อพูดจบไปรยาก็จากไป

เมื่อไปรยาออกไปแล้ว จิดาภาก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จริงๆแล้วก็เพิ่งจะนอนมาจากที่โรงพยาบาลเลยไม่ค่อยง่วง เธอ หยิบโทรศัพท์โทรหาเปรมศักดิ์

ไม่นานเขาก็รับโทรศัพท์

จิดาภาไม่ได้พูดอะไรมาก เปรมศักดิ์ก็เห็นว่าจิตาภาไม่ ค่อยพูดอะไรเขาเองก็เลยไม่ถามมาก

เปรมศักดิ์คิ้วขมวดแล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงเลยว่ากดิสจะใจ กล้าขนาดนี้ เรื่องแบบนี้ยังกล้าทำ ฉันไม่ปล่อยเขาไว้แน่” เปรม ศักดิ์พูดอย่างจริงจัง

ดูแล้วเปรมศักดิ์คงเป็นห่วงเธอมาก กลัวเหลือเกินว่าเขา จะทําอะไรที่เกินไป

“ฮัลโหล”
เมื่อโทรติดก็ได้ยินเสียงตกใจของเปรมศักดิ์ “เธออยู่ ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น”

“ฉันอยู่บ้าน ไม่มีอะไรหรอก” จิดาภาพูดอย่างเรียบๆ

“หายไปไหนมาหลายวัน” เปรมศักดิ์ถามอย่างเป็นห่วง

ไม่ว่ายังไงจะช้าจะเร็วเขาก็ต้องรู้เรื่องนี้ เธอเองก็ไม่ได้คิด จะปิดอะไรเขาก็เลยบอกเปรมศักดิ์ไป

หลังจากที่เปรมศักดิ์ได้ฟังเรื่องราวทางโทรศัพท์ก็นิ่งไป พักหนึ่งกว่าจะได้สติกลับมา

“อืม” เปรมศักดิ์พยักหน้า เรื่องพวกนี้ปิดบังไม่ได้อยู่แล้ว เขาเองก็ไม่คิดจะปิด

“เปรมศักดิ์ก็ยังคงนิ่ง “จิ เธออยู่บ้านไป อย่าเพิ่งออกไป

ไหน เดี๋ยวฉันไปหา

“พี่ ไม่ต้องหรอก”

“รออยู่นั่นแหละ” พูดจบสายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป จิดาภามองดูโทรศัพท์ คิ้วขมวดเล็กน้อยแล้วสุดท้ายก็ไม่

พูดอะไร

เธอไปหยิบผลไม้แช่แข็งจากตู้เย็น แล้ววางลงบนโต๊ะ เธอ นั่งลงกินไปดูทีวีไป แม้ว่าจะดูทีวีอยู่แต่ในหัวเธอกลับคิดถึง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันที่ผ่านมา
จริงมันก็เหมือนละครเกินไป

เธอคิดว่าเธอควรจะหวาดกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ว่าจิดา ภากลับทำราวกับว่าเหมือนไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาเลย

ในหัวกลับมีเธอภาพของพันเดชผุดขึ้นมา

แถมยังเป็นภาพตอนที่เธออยู่ในอ้อมกอดของเขา

จิดาภาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้มีแต่ภาพเหตุการณ์

แต่สิ่งที่เธอรู้สึกได้ก็คือ นาทีนั้นเธอเชื่อใจพันเดช