ภรรยาที่น่าเกลียดของฉันเป็นคนสวย หรือไม่?

ตอนที่657สงชัยต้องไปแล้ว



ตอนที่657สงชัยต้องไปแล้ว

ตอนที่ 657สงชัยต้องไปแล้ว

เวลาผ่านไปสองชั่วโมง ผลการตรวจก็ออกมา โดยไม่ ข้อโต้แย้งมี

แต่หัวของเบเบ้ ก็ยังคงเจ็บปวดเป็นครั้งคราว อีกทั้ง เจ็บ จนต้องฉีดยาแก้ปวดถึงจะหยุดความเจ็บปวดไว้ได้

ในแต่ละวัน ล้วนเป็นเช่นนี้ สงชัยก็รู้สึกทุกข์ใจไม่น้อย ตอนที่ สงชัยกลับมาจากข้างนอก เบเบ้ก็เริ่มปวดหัวขึ้น อีก ทั้งยังจับมือของสงสัยไว้ตลอด เห็นเธอเป็นแบบนี้ สงชัยก็ ต้องขมวดคิ้ว

เอลล่าเองก็ทุกข์ใจมาก มองดูสงชัย พี่ชาย จะเป็นแบบนี้ ต่อไปได้ไง? พวกเรากลับกันเถอะ กลับไปช่วยกันคิดต้องหา ทางได้แน่! “

เมื่อพูดอย่างนี้ออกไป ตาของสงชัยมองไปที่เอลล่า สายตาของเธอบ่งบอกถึงความกังวลอย่างมาก

จากนั้น มองดูเบเบ้ที่หลับไหล ดวงตาก็ยิ่งเพิ่มความลึกวันถัดมา
ตอนเช้าตรู่

จิดาภาก็ได้ข่าวคราวการเกิดอุบัติเหตุของเบเบ้เช่นกัน จึง ได้แวะไปเยี่ยม

ในห้องมีแค่เบเบ้และเอลล่าเท่านั้น เบเบ้นั่งอยู่บนเตียง มองเห็นจิดาภาและพันเดช ริมฝีปากก็มีรอยยิ้มขึ้น “พี่จิดาภา

มาได้ไงคะเนี้ย? “เบเบ้พูดไปยิ้มไป

“พี่ได้ข่าวว่าเธอประสบอุบัติเหตุ ก็เลยมาเยี่ยม เป็นยังไง บ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม? “จิดาภาถามไถ่

เบเบ้พยักหน้า “ก็แค่อุบัติเหตุเล็กน้อย ไม่มีไรหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะที่พี่มาเยี่ยมฉัน!

“สีหน้าของเธอยังดูไม่ค่อยดีนักนะ! ”

“อาจจะเพราะนอนหลับไม่สนิท! ”

“พักผ่อนเยอะๆนะ!

เบเบ็พยักหน้า

ในขณะที่กำลังพูดคุยอยู่กับเบเบ้ สงชัยก็เดินเข้ามา ตอน ที่มองเห็นจิดาภา ก็หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง

ที่ด้านนอก

จิดาภากับสงชัยยืนอยู่ที่ทางเดิน

“ฉันเห็นสีหน้าของเบเบ้ดูไม่ค่อยดีสักเท่าไร
สงชัยพยักหน้า อืม เธอปวดหัวบ่อยๆ นอนไม่ค่อยหลับ สีหน้าก็เลยดูไม่ค่อยดีนัก พูดถึงเรื่องนี้ จิตาภามองไปที่เธอ ตรวจเช็คดีรึยัง? ว่า

เกิดจากอะไร? “

“ตรวจเช็คแล้ว แต่หาไม่เจอสาเหตุ

จิดาภาขมวดคิ้ว

“ดังนั้น ผมคิดว่าจะพาเธอกลับไป! “

จิดาภาตะลึงนิดหน่อย ตามองไปที่สงชัย สงชัยก็มองมาที่เธอด้วยเช่นกัน ทั้งสองสบตากัน

จิดาภาพยักหน้า “ก็ดีนะ การรักษาของต่างประเทศ

พัฒนาตลอดแหละ

ตอนที่สงชัยเหมือนยังอยากจะพูดอะไรออกไปอีก มองไป ที่จิดาภา ทุกคำพูดเหมือนติดอยู่ในลำคอ สุดท้ายเขาก็ทำได้ แค่พยักหน้า

“จะไปเมื่อไรหรอ? “

“วันมะรือนี้”

จิดาภาพยักหน้า มองดูเขา มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนตรงมุม ปาก ถ้าเป็นอย่างนี้ งั้นฉันก็คงต้องขออวยพรให้พวกเธอราบ

รื่นโชคดีนะ! “
“ไม่มีอย่างอื่นที่อยากจะบอกผมอีกหรอ?

จิดาภาหัวเราะ กลับไปแล้วอย่าลืมไปหาก๊อปล่ะ ไม่เจอ เขานานแล้ว! ”

พูดถึงก๊อป ดูเหมือนว่าจะนึกถึงความทรงจำเหล่านนั้นอยู่ เหมือนกัน “ผมไปแน่!

จิดาภาหัวเราะพลางพยักหน้าพลาง

ทั้งสองคนเดินไปคุยไป จนกระทั่งถึงข้างนอก จิดาภามอง ไปที่สงชัย เอาล่ะ ฉันต้องกลับบริษัทแล้ว!

สงชัยพยักหน้า

จิดาภายิ้ม แล้วก็ไป

สงชัยตะโกนเรียกอยู่ด้านหลัง จิดาภาได้ยินเสียงเรียกนั้น ก็หันกลับมา สงชัยเดินไปหาเธอ

ดูเหมือนว่ากำลังรวบรวมความกล้าอย่างมาก แล้วเอ่ย

ปากพูดไปว่า “อยากกอดกันหน่อยมั้ย? “

พูดประโยคนี้ออกมา จิดาภาอึ้งอยู่พักนึง จากนั้นก็ยิ้ม แล้วยื่นแขนออกไป สงชัยก็โอบกอดจิดาภาไว้แน่น

“ดูแลตัวเองด้วยนะ! ”

“เธอก็ด้วย! ”
เป็นอ้อมกอดที่เรียบง่ายและมีพลัง

หลังจากปล่อยมือ จิดาภามองไปที่เขา “ฉันไปก่อนนะ สงชัยพยักหน้า ถึงแม้ว่าจะมั่นใจอยู่มาก แต่ตอนนี้ก็ทำได้ แค่เฝ้ามองดูเธอค่อยๆเดินจากไป……..

ในขณะที่พันเดชกำลังประชุม โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ตอนที่เห็นรูปถ่ายบนนั้น พัน เดชถึงอุทานออกมาแล้วยืนขึ้น

พวกลูกน้องต่างก็ตกใจ โดยเฉพาะผู้จัดการฝ่ายการเงินที่ กำลังรายงานของไตรมาศนี้อยู่ก็ตกใจเช่นกัน นึกว่าตัวเองทำ อะไรผิดพลาด กลัวไม่กล้าที่จะพูดออกไป สองตาเอาแต่จ้อง มองดูพันเดช

แต่ก็ไม่มีใครรู้ได้ พันเดชมองดูโทรศัพท์มือถือพลางพูด ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า พักสักหน่อยล่ะกัน อีกสิบนาทีค่อย มาต่อ! ” พูดจบ ทิ้งไว้แค่ประโยคนี้ แล้วก็เดินออกไป

ปล่อยให้คนเหล่านั้นรอ มองหน้ากันไป มองหน้ากัน ไม่มี

ใครรู้เลยว่ามันเรื่องอะไร

บางคนก็เอาไปต่างๆนานา ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ เพราะมีโอกาสน้อยมากที่พันเดชจะทิ้งพวกเขาไว้แบบนี้

เจ๊กก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตกลงแล้วมันเกิดอะไรขึ้น……. พันเดชถือโทรศัพท์มือถือ เดินเข้าไปที่ห้องทำงาน ดูรูปถ่ายในมือถือ แล้วโทรหาลาภิศ

“เอามาจากไหน? “พันเดชถาม

“แน่นอนว่าต้องเป็นคนของบริษัทฉันถ่ายไว้ได้ โชคดีที่ฉัน เห็น ก็เลยช่วยคุณหยุดมันไว้ แล้วก็ส่งมาให้คุณดูนี้ไง! “ลาภ สพูด

สีหน้าของพันเดชไม่ค่อยดีนัก


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ