ตอน110หลอกแล้วหลอกอีก(3)

ตอน 110 หลอกแล้วหลอกอีก(3)

“แล้วเป็นยังไงบ้าง เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม!?” เปรมศักดิ์ มองจิดาภาแล้วถามด้วยความเป็นกังวล

“ฉันไม่เป็นอะไร!” จิดาภาตอบ จากนั้นมองไปที่เปรมศักดิ์ “พี่ใหญ่ ที่มีเศษเงินติดตัวมาบ้างไหม? ”

“ทําไมหรอ?”

จิดาภาชี้นิ้วไปที่รถแท็กซี่ “กระเป๋าเงินฉันหาย!

เปรมศักดิ์มองไปที่รถแท็กซี่ที่อยู่ข้างตัว เข้าใจแล้ว พยัก

หน้า รีบเดินไป หยิบเงินออกจากกระเป๋าให้คนขับรถ

“ไม่ต้องหาแล้ว!” เปรมศักดิ์พูด

คนขับรถพยักหน้า จากนั้นก็ขับรถออกไป เวลานี้ เปรมศักดิ์เดินมาอยู่ตรงหน้าจิดาภา “ไม่เป็นอะไร

จริงๆ ใช่ไหม!?”

“อื้อ!” จิดาภาพยักหน้า

เปรมศักดิ์มองชุด จิดาภา ลังใส่ “ค่อยขึ้นไปคุยกันบ้าง บนไหม?”
จิดาภาพยักหน้า ครั้นแล้วคนทั้งสองก็ขึ้นไปยังด้านบน

เกือบจะเดินถึง ในห้อง จิตาภาเอ่ยปาก “พี่ใหญ่ พี่เชิญ นั่งตามสบาย เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน!

“อื้อ! เปรมศักดิ์พยักหน้า ครั้นแล้ว จิดาภาก็กลับไปยัง

ห้อง

เป็นครั้งแรกที่เปรมศักดิ์ได้ขึ้นมาข้างบนนี้ ดูจากการจัด วาง ยังคงความเรียบง่าย กว้างขวาง แลดูสะดวกสบาย เขาเดินไปที่โซฟา นั่งอยู่ตรงนั้น

เมื่อจิดาภาถึงในห้อง เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างว่องไวแล้วก็ เดินออกมา

“พี่ใหญ่ ดื่มอะไรหน่อยไหม?” จิดาภาเอ่ยปากถาม

“ได้หมดเลย!”

จิดาภาไม่พูดอะไรอีก รีบตรงดิ่งไปหยิบแก้วกาแฟมาสอง

ใบ

“พี่ใหญ่ เขาแล้วพูด พันเดชตัวตนของฉันแล้ว!” จิดาภามองไปที่

ได้ฟังคำพูดของจิดาภา เปรมศักดิ์ก็ไม่ได้แปลกใจ พยัก หน้า “พี่รู้แล้ว เขาลากเธอไป ไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม!” เปรม ศักดิ์ถาม

พวกเขาเดินไปข้างหน้า เขาเดินไม่อยู่ตามหลัง แต่หารู้ไม่ว่าพันเดชกำลังตามรอยอยู่

พันเดชมีแหล่งเยอะมาก เขาหมดหนทางในการตามหา คนหนึ่งคน จึงหวนกลับมารอจิดาภาอยู่ที่นี่

จิดาภาสายหัว “ฉันไม่เป็นอะไร เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน ก็แค่ แล้วพี่รู้ได้อย่างไร?” จิดาภามองเขาแล้วถาม

ถึงตอนนี้ เธอยังไม่รู้ว่าพันเดชรู้ได้อย่างไร

มองไปยังจิดาภา เปรมศักดิ์คิดแล้วคิดอีก “ฉันคิดว่า เป็น เพราะว่าวันนี้พ่อกับแม่ไป พวกเขาเห็นเธอ เวลาคุยกัน พันเดช คงได้ยินแหละ!”

ฟังถึงตรงนี้ จิดาภาตะลึงงัน

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

มิน่าเล่าตอนก่อนหน้า เขากับดุลยาตอนออกไปยังดีดีกัน อยู่ กลับมาก็เปลี่ยนเป็นแบบนั้น

“พ่อกับแม่ก็ไปแล้ว?” จิดาภาถาม

เปรมศักดิ์พยักหน้า “สองปีมานี้ จีดีกับซีเอมีกิจกรรมอะไร ร่วมกัน ก็มักเชิญธีร์อธิศด้วย มีเพียงแค่ฉันที่เป็นตัวแทนเข้า ร่วมการประชุม ฉันไม่คิดว่าวันนี้พ่อกับแม่ก็มาด้วย! ” เปรม ศักดิ์พูด

ได้ฟังแบบนี้ จิดาภาตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิดไปพักหนึ่ง
ในเมื่อเรื่องก็ได้เกิดขึ้นไปแล้ว ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้ และหมดหนทางในการจะไปตำหนิใคร

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เวลาเห็นพันเดช เธอก็รู้ ต้องมีสักวัน ที่เขาจะรู้ แค่ไม่คาดคิดว่าจะกะทันหันถึงเพียงนี้ เร็วขนาดนี้ คิดไปถึงตอนที่พวกเขาเต้นรำกัน พันเดชโอบเธอไว้แน่น

เหมือนคิดอยากจะบีบเธอให้ตายอย่างสาสม

จิดาภาถอนใจออกมา

“เรื่องนี้เป็นความผิดฉันเอง!” เปรมศักดิ์พูดอย่างตำหนิ

ได้ฟังคำพูดของเปรมศักดิ์แล้ว จิดาภามองไปที่เขา “พี่ ใหญ่ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของพี่เลย พี่ไม่ต้องโทษตัวเอง โดย เฉพาะอย่างยิ่ง ฉันกลับมาแล้ว ช้าเร็วยังไงก็ต้องเจอพันเดช อยู่ดี ตอนนี้เขารู้แล้วก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องอกสั่นขวัญหาย

“ก็แค่………… เธอเป็นห่วงก็แค่ธีร์อธิศ เธอไม่อยากให้ธี อธิศต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอเลย พอเห็นท่าเป็นกังวลของจิดาภาเช่นนั้น เปรมศักดิ์เอ่ย ปาก “เธอเป็นห่วงธีร์อธิศ ใช่ไหม?”

เลยตาขึ้น สบกับแววตาของเปรมศักดิ์ จิดาภาพยักหน้า “ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะเดือดร้อนไปถึงธีร์อธิศหรือเปล่า”