บทที่327ความสัมพันธ์ที่ขาดกันไม่ได้(1)

บทที่327 ความสัมพันธ์ที่ขาดกันไม่ได้ (1)

แต่นั่งอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ทำไม ถึงได้รู้สึกง่วงอยู่ตลอดเวลา จึงนอนลงบนเตียง แล้วหลับไป

ความรู้สึกนี้ จิดาภานอนอย่างเหนื่อยหน่าย ฝันไม่หยุด มี หลายฉากโผล่เข้ามาในฝันอย่างนับไม่ถ้วน ปะปนกันไปหมด ในที่สุด ฝันร้ายอย่างหนึ่งก็ปลุกเธอให้ตื่น

นอนหงายอยู่บนเตียง มองดูเพดาน หน้าผากมีเหงื่อผุด

ออกมา

ความรู้สึกที่หลับแบบเหนื่อยๆ

เธอไม่ได้ฝันร้ายมานานมากแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าจะมาฝัน

ร้ายอยู่ที่โรงพยาบาล

เธอส่ายหัว ลงจากเตียง ไม่เคยมีความรู้สึกหลับแล้ว

เหนื่อยมาก่อน!

หยิบโทรศัพท์ขึ้น มองหน้าจอ ไม่มีสายใดๆ จิดาภายัด

โทรศัพท์ลงใต้หมอนต่อ

อยู่ก็อยากออกไปเดินเล่นข้างนอก ดังนั้น จิดาภาจึง เคลื่อนตัวลงจากเตียงอย่างช้าๆ …….
แต่อีกฝ่าย

พันเดชอยู่ในบริษัท นั่งอยู่บนเก้าอี้หมุน หน้าตาหล่อเหลา เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานปีศาจ มือเลื่อนดูโทรศัพท์อย่าง สบายๆ แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่โทรเข้ามา ถึงขนาดที่แม้แต่ ข้อความก็ยังไม่มี

คิดเพียงเท่านี้ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนอย่างสุดทน

เธอไม่ยอมคนขนาดนั้นเลยเหรอ?

กำลังคิดอยู่พอดี ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เขาสะดุ้ง รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อเห็นหมายเลขบน โทรศัพท์ สายตาก็กลับมาเข้มขรึม กดปุ่มรับ เอนพิงไปด้าน หลังอย่างขี้เกียจ “เรื่องอะไร ? ”

เมื่อฝั่งตรงข้ามได้ยินเสียงเขา ก็พูดหยอก “อารมณ์ไม่

อยากรับสายฉันนะ!

“มีเรื่องอะไร ก็พูดมา! “ลาภิศได้ปรากฏตัวขึ้น ตอนนี้ ท่าทางของเขานั้นดูอารมณ์ไม่ดี

“พวกเราอยู่ที่เดิม อยากมาไหม?

นิ่งชะงัก พูด “ยี่สิบนาที! “พูดจบก็ตัดสาย

ภายในห้องพิเศษของผับ

สามบุรุษรูปหล่อราวกับเทวดานั่งอยู่ด้านในนั้น ทุกคนต่าง มีเอกลักษณ์เฉพาะ ให้ความรู้สึกต่างกัน แต่ก็ดีเลิศจนทำให้คนไม่กล้าที่จะมุ่งสายตา

“ว่าไง? เขาว่าไงมั่ง? “จัสตินที่ถือเหล้าอยู่ ถามช้าๆ ด้วย เสียงไพเราะ

“ยี่สิบนาที! “ลาภิศพูด แล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ

“ฉันว่าสิบนาที! ” ปาณชัยเป็นคนพูด น้ำเสียง เต็มไป

ด้วยความมั่นใจ

“ฉันก็ว่า! “จัสตินยื่นแก้วเข้ามา ปาณชัยยิ้ม ทั้งสองชน แก้ว แล้วดื่มหมด

อย่างที่ว่า หลังจากสิบนาที พันเดชก็ปรากฏตัวขึ้นในห้อง

ดูท่าแล้ว ท่าทางไม่ค่อยมีความสุข

จัสตินเหลือบมองเขา “นายมาเจอพวกเรา ไม่ต้องมา

ทําท่าทางอกหัก!

พันเดชกวาดตามองเขา ไม่สนใจ นั่งลงแล้วเริ่มดื่ม ท่าทางอารมณ์ไม่ดี อย่างเห็นได้ชัด

“ทำไม? ทะเลาะกันเหรอ? “ลาภิศเลิกคิ้วถาม

“ไม่ทราบว่านายกำลังพูดอะไร! “พันเดชซ้อนตามอง ยิ่ง สายตาเข้าไป ถึงแม้ว่าจะไม่ยอมรับ แต่สีหน้าท่าทางของเขาได้ บ่งบอกแล้ว

ลาภิศยิ้ม แล้วมองพันเดช “เหรอ? แต่ว่าเมื่อกี้ เธอโทรมาหาฉัน………

พูดขึ้น พันเดชก็มองทันที ขมวดคิ้ว ท่าทางสงสัยอยากรู้ อยากเห็น “เธอโทรหานายเหรอ? พูดว่าไงบ้าง? ” ลาภิศยิ้ม “จริงๆด้วย ชายที่อยู่ในความรัก ไอคิวเป็น ศูนย์!

ได้ยินประโยคนี้ พันเดชก็กรอกตาใส่เขา

จัสตินกับปาณชัยที่นั่งอยู่ตรงนั้นตลอด มองท่าทางของ เขาที่มีต่อกัน แล้วพูด

“ลาภิศ ตอนนี้นายยังไม่ยอมรับว่าแพ้เหรอ? “จัสติน

พูดขึ้นแบบนี้ ลาภิศก็มองไปที่พวกเขา ปาณชัยที่อยู่อีกฝั่ง

ยกแก้วเหล้าขึ้นด้วยท่าทางพอใจ สีหน้าหยอกล้อ

ได้ยินแบบนี้ พันเดชก็หันมามองพวกเขา “พวกนายพนัน อะไรกัน? “