ตอนที่640งานหมั้นที่น่าดีใจ

ตอนที่ 640 งานหมั้นที่น่าดีใจ

จิดาภาพยักหน้า “ใช่สิ ตอนนั้นจะชวนเอลิสต์ไปด้วยมั้ย จิดาภาดูออกว่าถ้ามีเอลิสต์อยู่ด้วยไปรยาจะค่อนข้างร่าเริง ถ้า มีเอลิสต์อยู่ด้วยจิดาภาก็เบาใจ

พูดถึงเอลิสต์สีหน้าของไปรยาก็ยิ่งหม่น “ไม่ต้องหรอก ฉัน ไปคนเดียวได้”

เมื่อเห็นสีหน้าไปรยาไม่ดีนัก จิดาภากขมวดคิ้ว “เป็น อะไร? เกิดอะไรขึ้นใช่มั้ย?”

“อย่าพูดถึงไอ้คนใจร้ายนั่นเลย” ไปรยาหงุดหงิดขึ้นมา

จิดาภา “.……….….”

เธอรู้ว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ

“เอลิสต์เขา……”

“ช่างเถอะจากนี้ก็ไม่ต้องเจอกันแล้ว แม้กระทั่งบ้านก็ย้าย

ไปแล้ว!”

จิตาภา ”

ไม่คิดเลยทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้

จิดาภามองไปรยาอย่างไม่รู้จะปลอบเธอยังไงดี
ไปรยามองจิดาภา “วางใจได้ ฉันโอเค ถึงตอนนั้นฉันจะ ไปตรงเวลา”

จิดาภาพยักหน้า “ยิ้ม ไว้เจอกันนะ”

ไปรยาพยักหน้า

จิดาภาไม่ได้เน้นถามต่อ ยังไงซะก็มีเรื่องอีกมากที่ยังต้อง จัดการ จึงกอดปลอบไปรยาแล้วจิดาภาก็จากไป เพียงแต่เวลา อย่างงี้เธอเป็นห่วงไปรยา เธอตัดสินใจว่าถ้าจัดการอะไรเสร็จ จะต้องมาอยู่เป็นเพื่อนไปรยา

อีกฝั่งหนึ่ง

ตอนที่สงชัยที่กำลังนั่งตรวจเอกสารอยู่ห้องทำงาน มายด์

ก็เดินเข้ามา

“ท่านครับ บริษัทธี อธิศส่งสิ่งนี้มาครับ มายค์เอาของยื่น

ให้สงชัย

เมื่อได้ยินเสียงมายค์ สงชัยก็เงยหน้าขึ้นมา รับของแล้ว เปิดออกดู แต่ผมว่าพอเปิดดูเขากลับอึ้งไป

มันคือการ์ดเชิญแต่งงาน

มาย เห็นแล้ว ข่าวช่วงนี้ที่เห็นอย่างอึกทึกคึกโครมคือ ข่าวที่เปรมศักดิ์กับบริษัทที่ร่ำรวยอย่างบริษัทแอเอส แต่ไม่คิด เลยว่าจะส่งการ์ดเชิญมาให้

“ท่านครับ ให้ผมปฏิเสธกลับมั้ยครับ?” มายด์มองสงชัยพลางถาม
เมื่อคิดได้ว่าตัวเองไม่ได้เจอจิดาภามานานแล้ว แล้วอีก อย่างเมื่อคิดได้ว่าคงจะได้เจอจิดาภา ในงานแต่งของเปรมศักดิ์ สงชัยก็ปฏิเสธ “ไม่ต้อง ฉันสามารถไปได้ช่วยเตรียมเสื้อผ้าให้ ฉันที”

มายค์ยืนอยู่ตรงนั้นเข้าใจความหมายของสงชัยจึงพยัก หน้า “เข้าใจแล้วครับ”

หลังจากมายออกไป สงชัยนั่งมองการเชิญอยู่ตรงนั้น อย่างใช้ความคิด

แม้จะอยู่ในเมืองเดียวกัน หายใจอากาศเดียวกันแต่พวก เขาทั้งคู่ก็เหมือนอยู่กันคนละประเทศ นี่ก็นานมากแล้ว ถึงเวลา ที่ควรจะเจอกันสักที

ตอนเย็นวันต่อมา

โรงแรมหัวเย่อ

ที่ประตูมีรถชื่อดังมารวมตัวอยู่มากมาย คนที่ร่วมงาน แต่งงานที่มีจำนวนไม่น้อย จะว่าไงดีก็เพราะว่าตระกูลสวันนีย์ เป็นที่รู้จักในแวดวงสังคมดังนั้นคนที่มาร่วมงานจึงมีจำนวน มาก

ไปรยาสวมชุดเดรสมางาน เธอไม่ค่อยชินกับงานเช่นนี้ แต่ก็เคยไปร่วมๆมาบ้าง

พอเข้าไปก็เห็นกชกรกับเปรมศักดิ์ยืนอยู่ไกลๆอยู่ตรงนั้น เปรมศักดิ์สวมสูทสีดำที่เข้ากับร่างกำยำของเขา ดูแล้วก็ดูเท่ห์มาก

ข้างๆคือกชกรที่สวมชุดแต่งงานสีขาวดูแล้วมีเอกลักษณ์ เฉพาะตัว สวย ยืนอยู่ข้างไปเปรมศักดิ์อย่างเหมาะสมมาก

ไปรยารู้สึกว่ามันดีมากแล้ว

เปรมศักดิ์เหมาะกับกชกร ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น เปรมศักดิ์ก็หันหน้ามาเห็นเธอ สายตาทั้งสองคู่สบกันแล้วก็อดที่จะรู้สึกอึดอัดไม่ได้ เปรมศักดิ์ยิ้ม ไปรยาก็ยิ้มน้อยไปเดินเข้าไปหาเขา กชกรหันหน้ามาเห็นไปรยา “มาแล้วหรอ?” เปรมศักดิ์ถาม ไปรยาคลี่ยิ้มแล้วพยักหน้า “แน่นอนสิ จะไม่มาได้ไงล่ะ”

กชกรมองไปรยาแล้วหันไปมองเปรมศักดิ์ “เธอคนนี้คือ?” เปรมศักดิ์กำลังจะพูดแต่ไปรยาซึ่งพูดก่อน “ฉันโตมากับจิ น่ะ เลยรู้จักกันมานานแล้ว”

กชกรพยักหน้าแล้วพูดต่ออย่างใจกว้าง “ขอบคุณที่มา ร่วมงานแต่งงานของพวกเรานะคะ”

ไปรยาจับแก้วไวน์มองพวกเขา มองเปรมศักดิ์แล้วมอง กชกร “ยินดีด้วยนะคะ ขอให้นักกันตลอดไป”

“ขอบคุณค่ะ”
สีหน้าเปรมศักดิ์แข็งทื่อจากนั้นก็เอ่ยปากพูด “ขอบคุณ นะ” เขาชนแก้วแล้วต่างคนก็ต่างดื่มกัน

ตอนนั้นเองมีคนเรียกกชกร กชกรมองเปรมศักดิ์แวบนึง “ฉันขอตัวก่อนนะ”

เปรมศักดิ์พยักหน้า กชกรก็เดินออกไป

จึงเหลือแค่เพียงไปรยากับเปรมศักดิ์

เปรมศักดิ์มองเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “วันนี้เธอสวยมาก

ไปรยายิ้มตาหยี “ขอบคุณนะ” เธอลังเลอยู่ครู่นึงตาก็ยัง พูดออกมา “ฉันมีอะไรที่อยากจะพูดกับนาย”

เปรมศักดิ์อึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะพูด “ว่ามาสิ”

ไปรยาหายใจเข้าลึกๆแล้วมองเขา “จากนี้ไปฉันสามารถ เรียกนายว่าพี่ชายเหมือนจิได้มั้ย?”

เปรมศักดิ์มองไปรยาแล้วพยักหน้า “ได้สิ เพราะฉันเห็น เธอเป็นน้องสาวอยู่แล้ว สำหรับฉันเธอก็เหมือนจิแหละ” เปรม ศักดิ์พูด