บทที่249เป็นเด็กอีกครั้ง (1)

บทที่ 249 เป็นเด็กอีกครั้ง (1)

ตอนนั้นเสียง กลิ้งของลิฟท์ก็ดังขึ้นประตูก็เปิดออก พัน เดชหันมามองจิดาภา “คุณอยากจะลองดู

คำพูดเดียวก็ทำให้จิดาภานิ่งงันไปเลย

พูดอะไรไม่ออก

พันเดชถือของเดินออกไป จิดาภารีบเดินตามหลัง

“ห้องไหน” พันเดชถาม

จิดาภา ไปที่ประตูบานหนึ่ง

“เปิดประตู”

น้ำเสียงนั้นเหมือนกับเป็นบ้านของพันเดชเองอย่างไร อย่างนั้น จิดาภาเหมือนกับแม่บ้านหรือคนติดตาม แม้ว่าจะไม่ พอใจแต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรจึงหยิบกุญแจแล้วเปิดประตู

เมื่อประตูเปิดออกพันเดชก็เดินเข้าไปอย่างไม่เกรงใจ

เมื่อมองเห็นท่าทางที่เขาทำอย่างไม่มีความเกรงใจ จิดา

ภาเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

ก็เลยเดินตามเข้าไป
“วางที่ไหน” พ้นเดชถาม

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขามาที่บ้านของจิตาภา ไม่ค่อยเหมือน กับที่เขาคิดไว้เท่าไหร่

อาจเพราะเมื่อก่อนตอนที่พวกเขาแต่งงานกันไม่ใช่แบบนี้

แต่ตอนนี้เพียงแค่เดินเข้ามาก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น แม้จะ เป็นการตกแต่งแบบสมัยใหม่ แต่ก็เป็นความทันสมัยที่แฝงไป

ด้วยความอบอุ่นที่ดูแล้วรู้สึกสบายๆ

“วางที่นี่ก็ได้” จิดาภาชี้ไปที่โต๊ะ

พันเดชเอาของไปวางที่โต๊ะ

จิดาภากำลังคิดว่าจะพูดอย่างไรให้เขากลับออกไป เพราะว่าการอยู่ด้วยกันสองคนในห้องรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

ตอนที่กำลังจะพูดนั้น พันเดชก็เดินดูในห้อง

“คุณอยู่คนเดียวเหรอ”

“อืม”จิดาภาพยักหน้า

“ตกแต่งได้ไม่เลวเลย สะอาดด้วย” เขาพูดไปเดินดูไป

จิดาภาหัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ฟังที่เขาพูด “เทียบกับบ้าน ของคุณพันเดชไม่ได้หรอก แค่พออยู่เท่านั้น

แค่พออยู่อย่างนั้นหรือ

จิดาภาไม่ใช่คนอย่างนั้น
เขากลับคิดว่าเธอเป็นคนที่ค่อนข้างพิถีพิถันคนหนึ่ง

ไม่ต้องดูอย่างอื่น แค่ของที่เธอซื้อมาดูก็รู้ว่าเธอเป็นคนละ เอียดรอบคอบพิถีพิถันกับการใช้ชีวิต

ไม่งั้นก็บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็จบแล้ว

ฟังที่จิดาภาพูดแล้ว พันเดชก็ไม่ได้คิดจะไปเถียงอะไรกับ

เธอ เขาก็ดูของเขาต่อไป

จิดาภามองดูเขาจากอีกฝั่ง ดูเหมือนว่าพันเดชจะไม่ได้มี ทีท่าที่จะขอตัวกลับเลย ก็แล้วแต่เขาเธอไม่สนใจ เดินถือของ เข้าไปในครัว เอาของใส่ตู้เย็นจัดอีกนิดหน่อย

“คุณทำกับข้าวกินเองบ่อยๆสินะ”เธอไม่รู้ว่าพันเดชมายืน อยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ อยู่ดีดีเขาก็ถามขึ้นมา

เมื่อจิดาภาได้ยินเสียงของพันเดชก็ตกใจ หันกลับไปมอง

ที่เขา คิ้วก็ขมวด “คุณพันเดชไม่รู้รึไงว่าทำฉันตกใจ

“ก็เธอมีใจจดใจจ่อเกินไป” พันเดชพูด

จิดาภาขี้เกียจเถียงกับเขาจึงหายใจเข้าลึกๆแล้วก็จัดของ

ต่อไป

“คุณยังไม่ได้ตอบผมเลย” พันเดชที่ยืนกวนเธออยู่ด้าน หลังถามขึ้น จริงแล้วเขาเห็นท่าทางที่คุ้นเคยของจิดาภาเขาก็ พอรู้คําตอบอยู่แล้ว

“อืม” จิดาภาพยักหน้า เธอคิดว่าถ้าเธอไม่ตอบเขาก็คงถามอยู่อย่างนั้น
“คุณกำลังจะทํากับข้าวเหรอ” พันเดชถาม

จิดาภาไม่พูดอะไร พันเดชก็เลยถามขึ้นมาอีกรอบ “ทาส ปาเก็ตตี้เป็นไหม”

“ทำหน่ะก็ทำได้”

“งั้นดีเลย ทำอันนั้นแหละ เดี๋ยววันนี้ผมจะกินข้าวที่นี่

จิดาภาไม่พูดอะไร

มองไปที่พันเดช ในที่สุดก็ทนไม่ได้ “คุณพันเดช ฉัน เหมือนจะไม่ได้ชวนคุณกินข้าวที่นี่นะ

เมื่อพันเดชได้ฟังก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร แล้วก็ถามเธอ กลับไปว่า “ คุณหมายถึงจะให้ผมกลับไปเหรอ”

“แต่ฉันว่าฉันไม่ได้เอ่ยปากชวนคุณเลย”