ตอนที่710การตั้งครรภ์ยังไม่นิ่ง

ตอนที่ 710 การตั้งครรภ์ยังไม่นิ่ง

“ค่ะ หนูรู้แล้วนะคะ !” เจมน่ายิ้มขึ้น ท่าทีที่ว่านอนสอน ง่ายนั้นทําให้คนชอบมาก

จิดาภากินอาหาร ไม่ได้พูดอะไร ไม่รู้เลยว่าเป็นเพราะ ปัญหาการตั้งครรภ์หรือว่ายังไง เธอรู้สึกเบื่ออาหาร กินได้ไม่

ค่อยเยอะ

หลังทานอาหารเสร็จก็ดึกมากแล้ว

จิดาภาว่าจะกลับไป ทว่าหญิงชราบอกว่า ในคืนนี้ให้พวก เขาพักอยู่ที่นี่เลย ส่วนจิดาภาไม่สามารถปฏิเสธได้ ก็เลยต้อง

พักอยู่

ส่วนวรชิตก็เรียกจิดาภาไปยังห้องอ่านหนังสือ

“คุณพ่อเรียกหาฉันมีเรื่อง

ที่วรชิตแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น

“นั่งลงเลย !” วรชิตพูด

จิดาภาพยักหน้า จากนั้นก็นั่งอยู่ตรงข้ามเขา

“เห็นว่าช่วงนี้สีหน้าของคุณไม่ค่อยดี คือร่างกายไม่สบายเหรอ ?”
จิดาภาส่ายหัว “ไม่หรอกค่ะ อาจเป็นเพราะเหนื่อยไป

หน่อย !”

“ยังไงก็ตาม ดูแลตัวเองให้ดีนะ

“ค่ะ ฉันจะทำอยู่นะคะ !” จิดาภาพยักหน้า

“ที่พ่อเรียกหาฉันไม่ใช่ว่าจะพูดเรื่องแบบนี้ใช่ไหมคะ ?” ดาภามองไปที่วรชิตแล้วถามขึ้น

“จริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่อยากจะถามคุณว่า คุณ รู้จัก เปศลไหม ?” วรชิตถามขึ้นกะทันหัน

เมื่อพูดถึงสิ่งนี้จิดาภาก็ตกตะลึงเล็กน้อย นึกไม่ถึงเลยว่าว รชิตจะถามเรื่องนี้กับเธอ จากนั้นก็พยักหน้า “รู้จักค่ะ เกิดอะไร ขึ้นเหรอคะ ?”

“ไม่มีอะไร ผมก็แค่ได้ยินพันเดชพูดว่าคุณเคยช่วยชีวิต

เขาไว้ !”

จิดาภาพยักหน้า “จริงๆ แล้วก็แค่ช่วยซื้อยาขวดหนึ่งให้ เขาเท่านั้น ก็ไม่ถือว่าช่วยชีวิตหรอกค่ะ !

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ วรชิตก็พยักหน้า “อ๋อ ตอนแรกเป็นแบบนี้ นี่เอง !”

จิดาภายิ้ม “ฉันรู้ว่ามีหลายคนพูดว่ามาจากอิทธิพลมืด แล้วก็เคยเข้าคุกมาด้วย แต่ใครกันที่จะไม่มีอดีตล่ะคะ อีก อย่างที่ฉันเห็นมาเขาก็ไม่ได้ต่างจากคนธรรมดาทั่วไป แล้วเขา ก็เป็นคนที่ดีอยู่ !”
เมื่อได้ยินสิ่งที่จิตาภาประเมิน วรชิตก็มองไปที่เธอ “พวก คุณเคยพบปะกันด้วยเหรอ ?”

จิดาภาพยักหน้า “ค่ะ เคยพบกันสองสามครั้ง

“งั้น… คำพูดเกือบจะโพล่งออกมา วรชิตก็หยุดลงทันที แล้วมองไปที่จิดาภา ไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยปากพูดยังไง จากนั้นก็ คิดอยู่ชั่วขณะ “ถ้าอย่างนั้น พ่อก็จะวางใจได้แล้ว !

จิดาภามองไปที่วรชิต รู้สึกว่าเขามีอะไรอยากจะพูด แต่ก็ ลังเลแล้วหยุดไป

“คุณพ่อวางใจได้นะคะ ฉันจะไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ

“อืม พ่อเชื่อในสายตาของคุณ ว่าจะไม่ดูผิดคน ถ้าเป็น แบบนี้พ่อก็จะหมดห่วงแล้วล่ะ !

จิดาภายิ้มขึ้น

“เอาล่ะ ดึกมากแล้ว คุณก็กลับไปพักผ่อนได้แล้ว !

“ค่ะ งั้นคุณพ่อก็พักผ่อนไวๆ นะคะ !

“อืม !”

จิดาภาลุกขึ้น กำลังจะเดินออกไปข้างนอก ขณะนั้นราว กับว่าวรชิตจะคิดอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน จึงมองไปที่จิดาภา

จิดาภาหยุดก้าวฝีเท้า จากนั้นก็มองไปที่วรชิต “ยังมีเรื่อง อะไรเหรอคะ ?”
วรชิตมองไปที่เธอ คิดอยู่เป็นเวลานาน ในที่สุดก็เอ่ยปาก พูดขึ้นมาหนึ่งประโยค “อย่าไปถือสาเจมน่าเลยนะ !”

จิดาภาตกตะลึง เข้าใจถึงความหมายของเขา โดย ธรรมชาติ จากนั้นก็ยิ้มขึ้นแล้วพยักหน้า “ฉันรู้แล้วค่ะ จะไม่ ถือสาหรอกค่ะ !”

จากนั้นวรชิตจึงพยักหน้าอย่างไว้วางใจ ส่วนจิดาภาก็เดิน

ออกไปแล้ว

เมื่อนึกถึงคำพูดของวรชิตที่ว่าอย่าไปถือสาเจมน่า มุมปากก็ยกขึ้นด้วยรอยยิ้ม ถ้าเธอถือสามันจะมีประโยชน์

อะไรเหรอ ?

อีกอย่างในตอนนี้เธอก็ไม่อยากจะคิดอะไรมากมายขนาด นั้น รู้สึกว่าง่วงอีกแล้วจึงกลับไปพักผ่อนที่ห้อง

เพิ่งกลับมาถึงห้อง ขณะนั้นพันเดชก็มองไปที่เธอ กลับมา แล้วเหรอ ?”

“ค่ะ !” จิดาภาพยักหน้า

“คุณพ่อเรียกหาคุณมีเรื่องอะไรเหรอ ?”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่ถามเรื่องของเปล !” จิดาภาพูด

อย่างราบเรียบ

เปศล ?

เมื่อพูดถึงสิ่งนี้พันเดชก็ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้น พล่ามคิดถึงงานเลี้ยง ในครั้งที่แล้ว วรชิตมองเห็นเปล ก็มีท่าทีตกใจ นึกไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะมาถามถึง เปศลอีก…….

ขณะที่กำลังคิดอยู่ ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเคาะดังขึ้น

พันเดชตั้งสติกลับมาแล้วไปเปิดประตู

ขณะนั้นเจมน่าก็ยืนอยู่ที่ประตู “พันเดช ไม่รู้ว่า คอมพิวเตอร์ห้องฉันเป็นอะไร มันเปิดไม่ได้เลย คุณช่วยดูให้ ฉันหน่อยได้ไหม? เดี๋ยวฉันจะต้องวิดีโอคอลกับคุณพ่อ !

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ พันเดชก็พยักหน้า “ครับ เดี๋ยวผมจะไป นะ !”

“ค่ะ ฉันจะรอคุณนะ !” พูดจบ เจมน่าก็ยิ้มขึ้นแล้วหันหลัง

เดินไปที่ห้อง

จิดาภาที่อยู่ในห้อง ก็ได้ยินคำพูดข้างนอกอย่างชัดเจน

มาก

ขณะนั้นพันเดชก็เดินกลับมาแล้วมองไปที่จิดาภา “คอมพิวเตอร์ที่ห้องของเจมน่ามีปัญหา ผมจะไปดูนิดหน่อย คุณก็พักผ่อนไปก่อนนะ อีกสักครู่ก็กลับมา !

จิดาภาพยักหน้า “ค่ะ”

พันเดชเข้าไปใกล้ๆ แล้วจูบลงไปบนหน้าผากของจิดาภา หนึ่งคำ จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

เมื่อประตูห้องถูกปิดลง จิดาภาก็รู้สึกว่าใจของตัวเองหนักหน่วงลงไป แต่เธอก็บอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก ต้องรักษาอารมณ์ให้ร่าเริง……..