ตอนที่615มีคนแจ้งความ

“คุณธรรมวัด เรื่องที่คุณสัญญากับฉัน คุณลืมมันแล้วเหรอ ตุลยาถือ โทรศัพท์มือถือ ค่อนข้างใจร้อน “คุณเป็นใครกัน

“ดูเหมือนว่าคุณจะจำฉันไม่ได้ งั้นคุณยังจำตอนที่อยู่กับ คุณท่านตระกูลตระกูลฐิตานันท์ที่บรรไดของโรงพยาบาลได้ ไหม”ได้ยินอย่างนั้นตุลยาก็งง

มันก็เกิดขึ้นกับเขาในวันถัดไปที่สิ่งที่เกิดขึ้นพยาบาลได้

โทรหาเธอ

“คุณต้องการ”

“มันง่ายมาก ให้ฉันหนึ่งล้านและฉันจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับ

มันอีก” คนปลายสายพูด

ตุลยาขมวดคิ้วหนึ่งล้าน คุณมีความอยากอาหารดีจริงๆ

“หนึ่งล้านเป็นสิ่งที่เล็กน้อยมากสำหรับคุณตอนนี้ ตอนนี้ บริษัทเอไอถูกซื้อไป คุณว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของคุณ ถ้าพันเดชรู้เรื่องนี้” ปลายสายพูด

ตุลยาตะลึง จริงๆเธอไม่กล้าคิดว่าถ้าพันเดชรู้เรื่องนี้แล้ว ผลของเรื่องนี้จะเป็นยังไง

ตอนนี้พันเดชเกลียดเธอถ้าเขารู้เรื่องนี้อีก….
“เป็นไงมั่ง หนึ่งล้านสำหรับคุณมันควรจะเป็นสิ่งที่ง่าย

“แล้วคุณก็รู้ว่าตอนนี้บริษัทเอไอกำลังขาดสภาพคล่อง ฉัน ต้องการเวลาที่จะหาเงินเพิ่ม

“โอเค ฉันสามารถให้เวลาคุณได้ แต่ฉันหวังว่าคุณจะไม่

ปล่อยให้ฉันรอนานเกินไป

“ไม่อย่างนั้นเรามาเจอกัน

“รอจนกว่าคุณจะได้รับเงินเพียงพอแล้วค่อยพูดเถอะ พูดจบก็ถูกวางสายไป

ตุลยาเกลียดความรู้สึกที่อยู่เบื้องหลังการควบคุม

แต่ต้องยอมรับว่าเธอพูดถูก ถ้าพันเดชรู้เรื่องนี้แล้วไม่รู้ว่า พันเดชจะทำอะไรกับพวกเขา

เธอค่อนข้างตกใจเมื่อคิดถึงมัน

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือ คิดเกี่ยวกับมันและดูที่หมายเลข

โทรศัพท์ของเอลิสต์

หลังจากลังเลมานาน เธอก็โทรออก

“ฮัลโหล………….ปลายสายรับ ตุลยารู้สึกว่าหัวใจของเธอ

จะถูกยกขึ้น

“เอลิสต์นี่ฉันเองช่วยฉันด้วยฉันต้องการให้คุณช่วย จริงๆ……….
“ใครเหรอ นี่ใคร” ทันทีที่ตุลยาพูด เขาได้ยินเสียงผู้หญิง ทางโทรศัพท์

เอลิสต์เงียบสักครู่แล้วพูด “ขอโทษ ผมยังมีบางอย่างต้อง ทำ ค่อยพูดเถอะ” พูดจบก็วางสาย

ฟังเสียงจากโทรศัพท์มือถือ ตุลยาตะลึงแล้วหัวเราะด้วย น้ำเสียงเยือกเย็น

ตอนนี้แม้แต่เอลิสต์ก็ไม่ได้ต้องการที่จะช่วยเธอแล้ว

ตอนนี้เธอไม่ได้มีใครอยู่ข้างๆเธอแล้ว

คิดถึงตรงนี้ เธอรีบวิ่งออกจากบ้าน ขับรถยนต์ออก ไป..

และตรงนั้น

เอลิสต์และไปรยากินข้าวข้างนอก

เห็นเอลิสต์วางสายโทรศัพท์และขมวดคิ้ว “ผู้หญิงที่น่า กลัวคนนั้นอีกแล้วเหรอ”

เอลิสต์ตกใจสักครู่และไม่ได้ยอมรับหรือปฏิเสธมัน แม้ว่าตุลยาจะไม่ใช่ เขาก็ไม่สามารถพูดได้ว่าเธอไม่ดีกับ

เขาไม่ได้เต็มใจและเขาไม่ใช่คนแบบนั้น
ไปรยากันอย่างเอร็ดอร่อย กินไปพลางพูดไปพลาง คือ ช่างเถอะ เห็นที่คุณทำในวันนี้ฉันจะไม่สอนคุณ แต่จำไว้ว่าอย่า รับโทรศัพท์อีก”

เอลิสต์มองไปรยาและในที่สุดก็พยักหน้า “อืม

เธอไม่รู้ว่าทำไมต้องสัญญากับเธอ บางทีเธออาจจะรู้ว่า เธอทำดีกับตัวเอง

มองเอลิสต์แล้ว ไปรยาก็หัวเราะ “ไปเถอะ นายท่อนไม้ สาวจะพาคุณไปกินอาหารอร่อยๆ

เอลิสต์ ”

เขาเดินเคียงข้างไปรยา ดูเธอกินอย่างน่ารักมาก แม้ว่าจะ

ไม่มีภาพลักษณ์ แต่ดูน่ารักมาก ไม่รู้ว่าทำไมมุมปากของเขาค่อยๆยกสัมผัส รอยยิ้มที่ไม่รู้

จักและสายตาของเขาก็นุ่มมาก

ยามค่ำคืน

ภายในบาร์

เสียงที่ดังสนั่นและอึกทึกเพลงกระตุ้นตัวเองในด้านอื่นๆ ของจิตใต้สำนึกของมนุษย์

บนฟลอร์เต้นรําหลายคนเต้นผ่อนคลาย

ณจุดนี้ในมุมหนึ่งตุลยาเมามาก หัวเราะหลวมไม่รู้ว่ามี ความสุขเกินไปหรือเหงาเกินไป ดื่มอย่างต่อเนื่องสำหรับคนที่มาเชิญไวน์ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

มองเธอแบบนี้ผู้ชายบางคนในที่นั่งอื่นๆ ขยิบตาแล้วเดิน ไปที่ตุลยา

“คุณหนู มาคนเดียวเหรอ คุณต้องการที่จะอยู่ด้วยกัน

ไหม” แล้วชายหนุ่มสี่คนเดินเข้ามา

เห็นพวกเขา ตุลยาได้ดื่มเมามาก หรี่ตาเพื่อดูพวกเขาแต่ ยิ้มไม่พูดอะไรและดื่มต่อ

เธอไม่ได้ตกลงหรือปฏิเสธและแน่นอนหลายคนที่ไม่ได้ไป

“มา ดื่มให้คุณแก้วนึง

เห็นเขาดื่มอวยพร ตุลยาสัมผัสแก้วแล้วดื่มมัน

“ขอให้มีความสุข” ผู้ชายพูด

ตุลยายิ้ม เธอดื่มไปมาก จนตอนนี้นั่งไม่มั่นคง

แล้วผู้ชายหันไปมองผู้ชายข้างหลังเขาและเอาบางอย่าง

ใส่ในแก้ว

ผู้ชายสองคนพยักหน้าแล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินขึ้นมา “ผม ดื่มให้คุณด้วย”

ตุลยามองมองเขาด้วยรอยยิ้มและมองไปที่แก้วไม่พูด อะไรเลย

ในบาร์มุมของพวกเขาเสียงดังมากขึ้น รุนแรงมากขึ้น และ ผ่อนคลายมากขึ้น
วันต่อมา

พันเดชเข้าบริษัท โดยมีเจ็กตามหลัง

“เจ้านายครับ มีข่าวใหม่ แต่ผมไม่รู้ว่ามันเป็นข่าวดีหรือ

ข่าวร้าย” เจ๊กมองพันเดชแล้วพูด

พันเดชนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเขาและเงยหน้าขึ้นเมื่อเขาได้ยิน คำพูดของเขา “ติดตามฉันมาตั้งนาน ไม่ได้เรียนรู้อะไรไปเลย เหรอ”