บทที่244ลองดูสักครั้ง (1)

บทที่ 244ลองดูสักครั้ง (1)

จิดาภามองไปที่ไปรยาแล้วพูดว่า “ถ้าเธอเข้าใจเรื่องที่ แมงเม่าบินเข้ากองไฟ บินเข้าไปทั้งๆที่รู้ว่าต้องตาย ยังจะบิน เข้าไปไหม ฉันเองก็ไม่ใช่แมงเม่า ฉันเป็นคน เพราะฉะนั้นฉันก็ คงไม่ทำแบบนั้นหรอก” จิดาภาพูด

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของจิดาภา ไปรยาก็ส่ายหัว “เธอ หน่ะใช้ชีวิตอย่างมีเหตุมีผลเกินไป”

“ใช้ชีวิตอย่างไม่คิด ก็จะติดหลุมพราง” จิตาภาพูด

“จะเป็นไปได้อย่างไร ฉันว่าคุณพันเดชเขาก็เปลี่ยนไปใน ทางที่ดีขึ้นนะ แต่ว่าครั้งนี้ที่เขาเป็นเทพบุตรขี่ม้าขาวมาช่วยเธอ ฉันถึงกับมองเขาเปลี่ยนไปเลยนะ” ไปรยาพูด

พูดกันตามจริงเลย ฟังที่จิดาภาพูดเรื่องพวกนี้ เธอเองก็ แปลกใจ แต่ถ้าจะพิจารณาให้ดี ท่าทีที่เขามีต่อจิดาภาไม่ เหมือนเมื่อก่อน

ได้ยินเข้าคิ้วของจิดาภาก็ขมวด “เขาให้อะไรเธอมารี

เปล่า”

“ก็ไม่นิ”

“ถ้าไม่มีละก็ ทำไมเธอพูดถึงเขาในแง่ดีจัง” จิดาภาถาม
“ฉันเป็นคนอย่างนั้นเหรอ ฉันแค่พูดไปตามความจริง” ไป รยาพูดจริงจัง

ได้ยินดังนั้นคิ้วของจิดาภาก็กระตุกมองไปที่ไปรยา “ความหมายของเธอก็คือ ฉันให้ฉันกลับไปคืนดีกับเขางั้นเห รอ”

ไปรยาพูดว่า “คุณผู้หญิงประทับใจก็บอกประทับใจ ถึงจะ สมเหตุสมผล

เห็นท่าทางของไปรยาแล้วเธอก็หัวเราะขึ้นมา

ไปรยามองมาที่เธอ รู้ทั้งรู้ว่าเธอตั้งใจพูดขึ้นมา หรือว่า เธอไม่ประทับใจ”

พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ไม่รู้ว่าทำไมในหัวของจิดาภาก็มีภาพ

ของพันเดชผลุดขึ้นมา ภาพที่เขาปลดมือและเท้าของเธอ เธอ

เองก็ไม่รู้ว่าทำไมก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว

คิดได้ถึงตอนนี้สติของจิดาภาก็กลับคืนมา

ไปรยามองไปที่จิดาภา “เธอเป็นอะไร คิดอะไรอยู่

จิดาภาส่ายหัว ไม่มีอะไร

“เธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลย” ไปรยาพูด

จิดาภาเพิ่งจะนึกออกเรื่องที่ไปรยาถาม คิดแล้วก็พูด “เธอ ต้องรู้นะว่า ประทับใจกับรัก มันคนละเรื่องกัน”

แต่ทว่าเหตุผลของจิดาภาษีเป็นล้าน
เธอมีสิ่งที่เธอจะต้องยืดหยัดต่อไป ไปรยาเองก็รู้

คิดแล้วก็ขา “อะไรมันก็จะต้องผ่านไป จากประทับใจก็จะ

ค่อยๆเปลี่ยนเป็นรักเอง”

จิดาภาไม่พูดอะไร

ทำตาเขียวใส่ “ไปรยาเธอเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านความ

รักตั้งแต่เมื่อไหร่

“ฮ่าๆๆ อยากให้เธอมีความสุขก็เลยคิด ฉันจำเป็นแล้ว แหละครั้งนี้”

จิดาภาสายหัวอย่างจนใจ

เพิ่งพูดจบไปรยาก็นึกถึงเรื่องสงสัย “ใช่สิ ยังมีสงชัยอีก คน ฉันดูออกนะว่าเขาชอบเธอ โอ้ว ดูดีทั้งคู่จะเลือกใครดีนะ” ไปรยาพูดพรึมพรำกับตัวเอง

เห็นท่าทีเธอแล้ว จิดาภาก็มองผ่านเธอไป

มานานก็มาถึงบ้านของจิดาภา

สองคนเดินขึ้นบ้านไป

“เป็นยังไง ต้องให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอไหม” ไปรยาถาม

“ไม่ต้องหรอก ฉันพักวันเดียว พรุ่งนี้ก็ไปทำงานแล้ว” จิดา

ภาพูด

“พรุ่งนี้ไปทำงานเหรอ คุณผู้หญิง ไม่พักหน่อยเหรอ” ไปรยาถาม
“พักอยู่บ้านก็คิดไปเรื่อยเปื่อยอีก ไปทำงานที่บริษัทดีกว่า ยังไงซะฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย” จิดามาพูด

ไปรยาพยักหน้าแล้วยกนิ้วโป้ง ให้เธอ “แม่หญิงแกร่ง”