ตอนที่787ปกป้องตัวเอง

ตอนที่ 787 ปกป้องตัวเอง

พอได้ยินคำพูดของการันต์ เปรมศักดิ์ถึงได้พยายามกด ความโกรธของตัวเองไว้ แต่ว่าสายตาก็ยังไม่ลืมที่จะมองพัน เดชและเจมน่าด้วยสายตาเตือน

มองเปรมศักดิ์เดินเข้ามาหา เจมน่าก็ยืนอยู่ตรงนั้น มอง หน้าพันเดช ยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ว่าคำพูดทั้งหมดก็ติด อยู่ที่คอพูดอะไรไม่ออก

“พันเดช… ตอนที่ประโยคนี้ออกมานั้น เธอก็รู้สึกเวียน หัว วินาทีหลังจากนั้น เธอก็เป็นลมไป

“เจมน่า เจมน่า………

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น

ในห้องผู้ป่วย

พันเดชนั่งอยู่ข้างเตียงของจิดาภา จับมือของเธอไว้ สายตาจ้องไปที่เธอ รอให้เธอตื่นขึ้นมา

ทุกนาที ทุกวินาที เหมือนกับว่าเป็นความทรมาน

สุดท้าย จิดาภาก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเล็กน้อย ขนตา ของเธอขยับ พันเดชดีใจมาก “จิ จิ…” เขาเปลี่ยนชื่อเรียกเธอ

จิดาภาขมวดคิ้ว แล้วก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ตอนที่เห็นคน ที่อยู่ตรงหน้านั้น เธอถึงได้พูดออกมา “พันเดช……. “เธอเป็นยังไงบ้าง? เจ็บตรงไหนรึเปล่า? บอกฉันมา

เลย!

เขาพูดออกมาอย่างร้อนรน ท่าทางดูเป็นกังวลมาก

ทำให้คนรู้สึกประทับใจ

จิดาภาส่ายหน้า หลังจากนั้นก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “ลูก …งจะตื่นขึ้นมา ยังรู้สึกอ่อนแอนิดหน่อย แต่ว่าท่าทางที่ ลูก…………. กังวลของเธอนั้น กลับทำให้ตาของพันเดชแดงขึ้นมาทันที

เขาจับมือเธอแน่น “ลูกไม่ได้เป็นอะไร เธอไม่ต้องเป็นห่วง เขาไม่ได้เป็นอะไร!

พอได้ยินแบบนี้ จิดาภาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

แล้วก็ค่อยๆ หลับตาลง

ตอนนี้เอง จันทนีก็เดินเข้ามา “จิ มีตรงไหนไม่สบาย เปล่า ถ้าเกิดว่ามี ต้องบอกทันทีเลยนะ! ”

พอมองตามเสียงไป แล้วเห็นจันทนีนั้น จิดาภาก็พูดออก

มา “แม่.…..……

เธอก็พึ่งสังเกตเห็นว่า ทุกคนอยู่ในห้องนี้หมดเลย

“ทุกคนมาหมดเลยหรอคะ? ”

“เกิดเรื่องขึ้นกับเธอ พวกเราจะไม่เป็นห่วงได้ยังไงกัน!นท ตอบ

คุณ

“ใช่ จิ ย่าตกใจจนเกือบจะจากโลกนี้ไปแล้วนะ! หญิงพูดออกมา

“ขอโทษค่ะ ที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง! “จิดาภาตอบ

“ยัยดื้อ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเธอไม่เป็นอะไรต่างหาก!

จิดาภาส่ายหน้า “หนูไม่ได้เป็นอะไรเลยค่ะ! ” เธอคิดอยู่ ว่า ขอแค่ลูกไม่ได้เป็นอะไร เธอก็สบายแล้ว

ตอนนี้เอง พันเดชก็มองหน้าเธอ “พอแล้ว เธอพึ่งจะฟื้นขึ้น มา อย่าพูดอะไรเยอะเลย พักผ่อนให้เยอะๆ! ”

จิดาภาพยักหน้า หลังจากนั้นก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ “ใช่สิ แล้วนิสนธิ์ล่ะ? เจมน่าด้วย? ”

“เขาโดนจับไปแล้ว วางใจเถอะ!

“แล้วเจมน่าล่ะ? ”

“เธอก็ไม่ได้เป็นอะไร! ”

ตอนนี้เองจิดาภาถึงได้สบายใจ

“พักผ่อนเยอะๆ ไม่ต้องคิดให้มากมาย! “พันเดชกำชับจิดาภาก็พยักหน้า

พอเห็นว่าจิดาภาไม่ได้เป็นอะไร หลังจากคนในห้องทักทายเรียบร้อยแล้ว ก็ค่อยๆ แยกย้าย
คุณหญิงเองก็ตกใจมากเหมือนกัน แล้วก็กลับไปพร้อมกับ คุณหญิงภารดี

จันทนีกับการันต์และเปรมศักดิ์อยู่นานกว่าหน่อย หลัง จากนั้นพอมั่นใจว่าจิตาภาไม่เป็นอะไรแล้วก็กลับไป

จนถึงตอนที่ในห้องเหลือแค่พันเดชกับจิดาภา

“เป็นยังไงบ้าง? หิวมั้ย? คอแห้งรึเปล่า? ” พันเดชถาม

จิดาภาส่ายหน้า มองหน้าเขา “ไม่หิว และก็ไม่คอแห้ง ด้วย! ” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ดวงตาของเธอก็แดงขึ้นมา

พันเดชมองหน้าเธอ พอเห็นว่าตาเธอเอง ก็รู้สึกใจเต้น ยื่นมือออกไป ลูบผมของเธอ “รับปากฉัน หลังจากนี้ไป ไม่ว่า จะตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ไม่ว่าเป็นใคร ก็ต้องปกป้อง ตัวเองก่อน เรื่องแบบวันนี้ ฉันไม่อยากจะให้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่ สอง…..นยอมให้คนที่โดนเป็นฉันมากกว่า! “

จิดาภามองหน้าเขา ตาแดง น้ำตาใสๆ ก็คลออยู่ใน ดวงตาของเธอ

“ต่อให้ไม่ใช่เพื่อฉัน แต่ก็ถือว่าเพื่อลูกของเรา อย่าทำให้ ฉันต้องเจ็บปวดของความรู้สึกที่เกือบจะสูญเสียเธอไปอีก ฉัน ยอมให้เธอเห็นแก่ตัว แต่ต้องปกป้องตัวเองก่อน!” เขาพูด น้ำ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความวิงวอน

จิดาภาพยักหน้า และน้ำตาก็ไหลออกมา “อืม! “

พันเดชช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ ตาเขาเองก็แดงเหมือนกันใช้เวลานานกว่าจะพูดประโยคนี้ออกมา “จิดาภา ฉันรัก

จิดาภาร้องไห้แล้วยื่นมือออกไป พันเดชก็กอดเธอไว้

ความจริงแล้ว เขารู้ดีว่า ที่จิตาภาทำแบบนี้ ไม่ใช่แค่ เพราะว่าทนดูเฉยๆ ไม่ได้ แต่ว่าเป็นเพราะเขาด้วย

จิดาภาที่เป็นแบบนี้ จะทำให้เขาไม่ปวดใจได้ยังไง จะ ทำให้เขาไม่รักได้ยังไง?

ตอนที่จิดาภาเริ่มนิ่งขึ้นนั้น พันเดชก็เลยสบายใจขึ้นนิด หน่อย แต่ว่าก็พิถีพิถันกับจิดาภามาก

หลังจากที่ทุกคนกลับไปแล้ว ยังมีอีกคนหนึ่งที่ยังไม่กลับ ไม่ใช่สิ ถ้าให้พูดตามจริงก็คือ มีสองคน

เปศลกับปวีร์เดินเข้ามา ตอนที่เห็นจิดาภารอดพ้นจาก

อันตรายแล้วนั้น ก็เลยวางใจ

“คุณเปศล? “ตอนที่เห็นเขานั้น จิดาภาก็รู้สึกประหลาด ใจนิดหน่อย

เปคลมองหน้าเธอ สายตาของเขาอ่อนโยนมาก เป็นยัง ไงบ้าง? ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? “

จิดาภาส่ายหน้า “ฉันไม่ได้เป็นอะไร คุณมาได้ยังไงคะเนี่ย? “

“มาตรวจร่างกายที่นี่พอดี พอรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเธอก็เลยมาดูหน่อย! “เปคลพูดออกมา พอได้ยินดังนั้น พันเดชที่นั่งอยู่ ก็เงยหน้ามองหน้าเขา

เขาโกหก!

การบริจาคเลือดไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ว่าทำไมเขาถึง

ไม่บอกจิดาภา แถมยังโกหกเธออีก

จิดาภายิ้ม ขอบคุณค่ะ แล้วตรวจเป็นยังไงบ้างคะ? ไม่ได้ มีเรื่องอะไรใช่มั้ย? ดูสีหน้าคุณไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย! “ ”

“ฉันก็แค่เจาะเลือดเอง ก็ยังเหมือนเดิม ไม่ได้มีปัญหา

อะไร! “เปศลตอบ

“ถ้ายังงั้นก็ดีแล้ว พอถึงเวลางานแต่งของพวกเรา คุณ

ต้องมาด้วยนะคะ!

เปศลพยักหน้า “แน่นอน!

จิดาภายิ้มออกมา

“โอเค ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ถ้ายังงั้นฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยววันหน้าฉันมาเยี่ยมเธอใหม่! “

“อืม เดินทางปลอดภัยระวังๆ ด้วยนะคะ

เปศลพยักหน้า แล้วก็ออกไป

ปวีร์ยืนอยู่ตรงนั้น เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเปศลถึงพูดแบบ นั้น สายตาสอดส่องไปที่จิดาภา แล้วก็เดินตามเขาออกไป
พันเดชนั่งอยู่ตรงนั้น มองหน้าจิดาภา “เดี๋ยวฉันออกไปส่ง เขานะ! “

จิตาภาพยักหน้า พันเดชก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

ลึกเข้าไปในทางเดิน

ตอนนี้อีกแล้ว ไม่มีใครแล้ว

“คุณเปศล! “พันเดชเรียก

เหมือนกับว่ารู้ว่าเขาจะตามมา เปศลหันหน้ากลับมา “ยัง มีเรื่องอะไรอีกงั้นหรอ? ”

“ขอบคุณที่วันนี้คุณบริจาคเลือดให้จินะครับ

“เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องขอบคุณหรอก!

พันเดชมองหน้าเขา “แต่ว่า มันเป็นเรื่องบังเอิญขนาดนั้น ที่คุณมาตรวจร่างกายที่นี่พอดีหรอครับ?

“ไม่ยังงั้นล่ะ? “เปศลถามกลับ พวกเขาทั้งสองคนคุยกัน เป็นประโยคย้อนไปย้อนมา ใครก็ไม่ยอมตอบคำถามแบบ ชัดเจน

พันเดชไม่ไปไล่ตามเรื่องนี้ แต่ก็พูดออกมา “แต่แค่ไม่คิด

ว่าคุณเปศลก็จะมีเลือด RH-เหมือนกัน!

เปศลยิ้ม “มันก็ไม่ได้เป็นอะไรที่น่าสงสัย ยังไงเรื่องที่นึก ไม่ถึง เรื่องที่คุณคิดไม่ถึง ก็มีอีกเยอะ! “
พันเดชมองหน้าเขา ดวงตาที่ลึกซึ้งเหมือนกับว่าจะมอง เปศลให้ทะเล เขารู้สึกว่า เรื่องราวมันไม่ได้ง่ายดาขนาดนั้น มันยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่าง

“ดูแลเธอให้ดี อย่าให้เธอได้รับบาดเจ็บอีกแม้แต่นิด

เดียว! ”

“ทำไมไม่บอกเธอ ว่าคุณเป็นคนบริจาคเลือดให้

“ฉันไม่อยากให้เธอรู้สึกผิด แล้วเอาแต่ขอบคุณ!

“แค่นั้นหรอครับ?

“แค่นั้นแหละ! “เปศลตอบอย่างมั่นใจมาก

พันเดชมองหน้าเขาอยู่นาน เปศลพูดออกมา “ถ้าเกิดว่า ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันกลับก่อนนะ

“ครับ คุณเปลเดินทางปลอดภัยนะครับ! “

“แน่นอน! ก็ตามมาด้านหลัง * หลังจากตอบ เปศลก็เดินไปด้านหน้า ปวีร์

มองดูแผ่นหลังของเขา พันเดชก็หรี่ตาลง แล้วก็ยิ้มออก

มา “มาตรวจร่างกายที่นี่ตอนกลางคืน ข้ออ้างนี้ไม่เลว เลย! “

ตอนที่กลับมาที่ห้องนั้น จิดาภาก็กำลังพยายามจะลุกขึ้น มา พอพ้นเดชเห็น ก็รีบเดินเข้าไป แล้วก็ช่วยเธอหาท่าที่นั่งสบาย
“ทำไมถึงจะลุกขึ้นมาล่ะ?

“เอาแต่นอนแล้วรู้สึกอุดอู่นะ เพราะฉะนั้นก็อยากจะนั่ง คุณเปลกลับไปแล้วหรอ? “จิตาภาถาม

พันเดชพยักหน้า ดึงเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเธอ “เป็นยังไง บ้าง? หิวมั้ย? ”

จิดาภาสายหัว “ไม่หิว! “

“เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่ อยากกินอะไรก็บอกฉันนะ! “

จิดาภาพยักหน้า เอามือแตะหน้าท้องเบาๆ รู้ว่ามีเขาอยู่ เธอก็รู้สึกสบายใจแล้ว

เธอรู้สึกเสียใจนิดหน่อย ถ้าเกิดว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ

ก็ เธอต้องรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ แต่โชคดีที่มันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ