ตอนที่489ฐานะทางสังคมไม่ต่ำ(2)

ตอนที่ 489 ฐานะทางสังคมไม่ต่ำ (2)

หลังจากได้ยินคําพูดของจิดาภา สายตาของเปรมศักดิ์ก็มี ความรู้สึกลึกซึ้งอยู่บ้าง จากนั้นจึงยิ้มขึ้น

“ตราบใดที่เธอไม่โกรธพี่ใหญ่ก็ดีแล้ว !”

“ไม่แน่นอน ฉันไม่เคยโกรธพี่ใหญ่หรอก !” จิดาภายิ้ม แล้วพูดขึ้น

เปรมศักดิ์ก็ยิ้มออกมา “งั้นก็ดีแล้ว !”

ในตอนนั้นเห็นรอยยิ้มของจิดาภา ราวกับว่าเขาได้เข้าใจ เรื่องเรื่องหนึ่ง

ไม่มีอะไรที่สำคัญไปมากกว่ารอยยิ้มของจิดาภา ตราบใดที่เธอดีใจและมีความสุขก็เพียงพอแล้ว

ทั้งสองคนก็ยิ้มออกมา เปรมศักดิ์จึงเอ่ยปากพูดขึ้น “ถ้า ตัวเลือกของเธอคือพันเดช พี่ใหญ่………….พรให้เธอนะ !!

ได้ยินสิ่งนี้จิดาภาก็ตกตะลึง “พี่ใหญ่…….

มีความตื้นตันใจหนึ่งแบบเรียกว่า ไม่สามารถใช้คำมา บรรยายได้

แม้ว่าพวกเขาไม่ได้เป็นพี่น้องกันทางสายเลือด เธอรู้ เขาก็
แม้ว่าเปรมศักดิ์จะไม่รู้ว่าเธอรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ตั้งแต่เล็ก จนโตก็ให้ความรักแก่เธอไม่น้อยไปกว่าความรักที่พี่ชายให้กับ น้องสาวสักคน จิดาภาซึ้งใจมากจริงๆ

“ตราบใดที่เธอมีความสุขก็ดีแล้ว !” เปรมศักดิ์พูด ขณะนั้นจิดาภาจึงเดินไปแล้วยื่นมือออกมากอดเปรมศักดิ์

“ชาตินี้ได้มีพี่ชายสักคนแบบคุณ ฉันก็ประทับใจมาก พอใจมาก มีความสุขมาก !!

เปรมศักดิ์ตกตะลึง ยิ้มพลางตบไปที่ผมของเธอ

“ยังไงซะ ถ้าพันเดชกล้ารังแกเธอ พี่ว่าจะไม่ปล่อยเขาไป

แน่นอน !”

จิดาภายิ้มแล้วปล่อยเขาออก

“พี่ใหญ่จะขึ้นไปดื่มชาชั้นบนสักหน่อยไหม ?

ขณะนั้นเปรมศักดิ์ก็กวาดสายตาไปชั้นบน “ไม่ล่ะ ดึกมาก

แล้ว เธอก็รีบไปพักผ่อนได้แล้ว พี่ก็ควรจะกลับไปแล้วล่ะ !!

“ถ้างั้นก็เอาเถอะ คุณเดินทางปลอดภัยนะคะ !” จิดาภา พูดโดยที่ไม่ได้ตั้งไว้ เพียงแค่ยิ้มให้เขา

เปรมศักดิ์พยักหน้า “พอแล้ว งั้นพี่กลับก่อนนะ !”

จากนั้นเปรมศักดิ์ก็โบกมือให้จิดาภาแล้วเดินตรงไปที่รถทันที
“กลับไปได้แล้ว !” เปรมศักดิ์

“เข้าใจแล้วค่ะ !” จิดาภาพยักหน้า มองเห็นเขานั่งอยู่บน รถแล้วจึงขึ้นไปชั้นบนอย่างโล่งใจ

ส่วนเปรมศักดิ์ก็ไม่ได้ขับรถไปอย่างรีบเร่ง แต่นั่งอยู่ในรถ แล้วมองดูร่างของจิดาภาเดินเข้าไป รอจนแสงไฟชั้นบนสว่าง ขึ้น จึงถอนสายตากลับมาแล้วค่อยๆ ขับรถจากไปอย่าง

ช้าๆ ..

บางทีคนที่ยอมก้มหัวให้ก่อนจะเป็นฝ่ายที่รักอย่างลึกล้ำ

วันถัดไป

ขณะที่จิดาภากำลังทำงานอยู่ เมื่อใกล้เลิกงานโทรศัพท์ก็

เมื่อเห็นหมายเลขเธอก็ตกตะลึงเล็กน้อย ในที่สุดก็รับไป

“ฮัลโหล !”

“จิ ผมเองนะ !” เป็นสายของสงชัยโทรมา

เมื่อได้ยินเสียงของเขา น้ำเสียงของจิดาภาก็ผ่อนคลายลง มา “ไม่ได้โทรหาฉันนานขนาดนี้ยังจำฉันได้ด้วยเหรอ ?”

เมื่อได้ยินเสียงจิดาภา สงชัยก็ยิ้มขึ้นอย่างขมขื่นอยู่ใน โทรศัพท์ ในโลกใบนี้คนที่เขาไม่อยากได้ที่สุดก็คือเธอ ทว่า คนที่อยากลืมมากที่สุดแต่ลืมไม่ได้ก็คือเธอ…….
“ลืมใครก็ลืมคุณไม่ได้หรอก เป็นไงบ้าง มีเวลาว่างที่จะ ออกมาดื่มอะไรไหม ?” สงชัยพูด

“มีแน่นอน อยู่ที่ไหนคะ ? ฉันจะไปตอนนี้ !

“คุณตัดสินใจเลย !”

“งั้นก็ร้านกาแฟนลันเสฟแล้วกัน !

“โอเค ให้ผมไปรับคุณไหม ?” สงสัยถาม “ไม่ต้องเลย เดี๋ยวฉันโบกรถไปเองก็ได้ !” จิดาภาพูด

สงชัยก็ไม่ได้บังคับ แล้วพยักหน้า “โอเค งั้นเดี๋ยวค่อยเจอ

กันนะ !”

“โอเค เดี๋ยวค่อยเจอกัน !”

หลังจากวางสาย จิดาภาก็เตรียมตัวอย่างเรียบง่ายแล้วออกไป