บทที่236 ใครที่อยากทำร้ายเธอ(2)

บทที่ 236 ใครที่อยากทำร้ายเธอ (2)

ซาบซึ้งใจ มันซาบซึ้งใจจริงๆ

พันเดชมาปรากฏตัวในช่วงเวลาที่อันตรายแบบนั้น และ เขายังต่อยคุณกษิดิสอีก นี่มันฮีโร่ในตำนานที่ช่วยเหลือสาว สวยเลยนะ เธอจะไม่ซาบซึ้งใจได้ยังไงกัน

เธอไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้น

แต่ว่า…..

ในขณะนั้น เธอมองไปที่พันเดช มองยังดวงตากลมลึกคู่ นั้น เธอมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ “ได้ยินหรือยัง!?” พันเดชมองไปที่เธอ และถามอีกครั้ง

จิดาภารีบพยักหน้าทันที “อืม”

มองไปยังท่าทีที่พยักหน้าอย่างเชื่อฟังของจิดาภา พันเดช ยิ้มอย่างพอใจ ลูบไปที่หัวของจิดาภา และพูดว่า “เด็กดี…” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จิดาภาก็ชะงักไป

พันเดช คุณคิดว่าฉันเป็นสัตว์เลี้ยงหรือเด็กน้อยหรอ!!

ถึงแม้ว่าเธอจะบ่นในใจแบบนั้น แน่นอนว่าจิดาภาไม่ได้พูดออกมา เธอทำเหมือนไม่ได้ยิน

ในขณะนั้น ก็ดึกมากแล้ว จิดาภามองไปที่พันเดช “นี่ก็อีก มากแล้ว…”

“ฉันจะอยู่เฝ้าเธอที่นี่ เธอนอนเถอะ! พันเดชพูด

เมื่อได้ยินแบบนี้ จิดาภาชะงักไป เธอกระพริบตามองไปที่ เขา “ที่จริงไม่ต้องก็ได้

“หุบปาก นอนไป!” พันเดชมองไปที่เธอและพูดอย่างเย็น

ชา

จิดาภาเลยอยู่เงียบๆ เธอยังพูดอะไรได้อีกล่ะ? เธอไม่กล้าพูดหรอก ถ้าเธอพูดมากกว่านี้ พันเดชคงหาวิธี มาทำให้เธอให้เงียบได้แน่นอน

ที่จริง พวกเขาสามารถกลับกันได้แล้ว แต่มันพันเดชทำ

เป็นเรื่องใหญ่ไปได้ จะส่งเธอมาโรงพยาบาลให้ได้ เธอมองไปที่พันเดช “งั้นรบกวนคุณด้วยนะ คุณพันเดช

จิดาภาพูด ก่อนที่จะนอนลงไปเตรียมพร้อมสำหรับการพักผ่อน

พันเดชเห็นเธอนอนลงไป จากนั้นเขาก็ห่มผ้าให้เธอ ตอน นั้น จิดาภามองไปที่มือของพันเดช มันมีความรู้สึกที่พูดไม่ ออก…

หลังจากห่มผ้าให้เธอ พันเดชก็ไปพักผ่อนที่โซฟาอีกอัน ท่านประธานบริษัทใหญ่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขานอนโรงพยาบาลเพื่อดูแลผู้หญิง และที่สำคัญเขานอนที่โซฟาเพื่อผู้ หญิงอีกเช่นกัน

หลังจากที่ปิดไฟ จิดาภานอนอยู่ พันเดชก็นอนอยู่ตรงนั้น ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน

แต่ในเวลานี้ ไม่รู้สึกง่วงเลย

แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่าง ในห้องไม่ถือว่ามืด มาก อย่างน้อย จิดาภาก็ยังสามารถเห็นร่างของคนที่นอนอยู่ บนโซฟาอย่างชัดเจน

เธอกอดผ้าห่มไว้ หันไปด้านข้าง ลืมตาขึ้นและมองไปที่

พันเดช

ภายในจิตใจของเธอซับซ้อนมาก

ชีวิตคนเรานี่มันแปลกจริงๆ

เธอจำได้ตอนที่เธอแต่งงานกับพันเดช อย่าพูดถึงการก ลับบ้านเลย มีครั้งหนึ่งเธอป่วยหนักมาก ต้องเข้าโรงพยาบาล ป้าแม่มโทรหาเขาทั้งคืน เขารับเพียงแค่สายเดียวและบอกว่า

ไม่ว่าง

ถึงแม้ว่าตอนนั้น เธอไม่ได้คาดหวังกับการกลับมาของพัน

แต่….

เมื่อเทียบกลับตอนนี้ ชีวิตคนเรานี่มันแปลกจริงๆ
“พันเดซ คุณนอนหรือยัง?” จิดาภาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก

“ยังเลย!” เสียงแหบเสน่ห์ที่ชัดเจนของพันเดชก็ดังขึ้นมา

“อืม!” จิดาภาตอบรับเรียบๆ

พนเดช

หลังจากที่จิดาภาพูดจบ พันเดชยังรอให้เธอพูดประโยค ต่อไป แต่ก็ยังไม่ได้ยินประโยคต่อไปสักที

เขาขมวดคิ้วและหันไปมองจิดาภา “แล้วยังไงต่อ?”

“อะไรยังไงต่อ!?” จิดาภาถาม

“เธอถามว่าฉันหลับหรือยัง แค่นี้หรอ!?” พันเดชถาม

ที่จริงแล้วจิดาภามีเรื่องที่อยากจะพูด แต่เธอรู้สึกว่าคำพูด พวกนั้นมันแปลกๆ เธอเลยไม่พูดมันออกมา

หลังจากที่คิด เธอก็พยักหน้า “อืม….”

พันเดชรู้สึกหงุดหงิดมาก

เขารู้สึกว่าจิดาภาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่ยอมพูดต่อ