ตอนที่744สัญญาที่ไม่เท่าเทียมกัน

ตอนที่ 744 สัญญาที่ไม่เท่าเทียมกัน

มีครั้งหนึ่ง พันเดชขับรถออกไป กลับเจอสิ่งยั่วยุ ต้องการ

จะแข่งรถ เขาที่เป็นวัยรุ่นแข็งแกร่ง คิดแต่อยากชนะการ แข่งขันนั้น……..

แต่ในการแข่งขันนั้น รถประสบอุบัติเหตุ เดิมทีเจมน่าก็มี โรคหัวใจอยู่แล้ว หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นเกือบจะเสียชีวิตไป ดีที่ทำการผ่าตัดปลูกถ่ายหัวใจ

จนตอนนี้

ร่างของเธอ บางครั้งก็จะเจอสถานการณ์ปฏิเสธ และก็ไม่ สามารถรับการกระตุ้นใดๆ

ดังนั้น ตั้งแต่นั้นมา เขารู้สึกว่าเขามีความรับผิดชอบ ปฏิบัติต่อเจมน่า เต็มไปด้วยความใจกว้างเสมอมา เพราะถ้า ไม่ใช่เขา ตอนนี้เจมน่าก็อาจจะไม่มีสถานการณ์แบบนี้ในตอน นี้

ในห้องคนไข้ พันเดชมองเจมน่าที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้า

ซีเรียส

คุณหญิงภารดีพวกเขาไม่รู้ว่าพันเดชมีเรื่องที่ผ่านมาเช่นนี้ ยิ่งคิดไม่ถึงเจมน่าเป็นแบบนี้ ก็เพราะพันเดช
ในห้อง เงียบไปหมด

ไม่มีทางปฏิเสธได้คือ เรื่องนี้ ทำให้จิดาภาตกใจเช่นกัน ไม่ว่าพันเดชจะรู้สึกผิด หรือต้องรับผิดชอบ หรือว่าเพราะอะไร เขาก็ไม่ควรปิดบังเธอ

จนห้องคนไข้ของเจมน่าคงที่ พวกเขาถึงออกไป

บนรถ พันเดชขับรถ ส่วนจิดาภานั่งข้างๆ ทั้งสองไม่ได้พูด อะไร

รถมาถึงใต้ตึก พันเดชจึงหยุดรถลง หันหน้าไป มองจิดา ภา“นี่คือเรื่องระหว่างผมกับเจมน่า ตอนนี้คุณรู้แล้ว! ”

จิดาภานั่งอยู่ตรงนั้น ใบหน้าไม่แสดงคาวมรู้สึกใดๆ พยักหน้าลงเล็กน้อย

ยิ่งเธอเงียบ ก็ยิ่งนิ่งลง พันเดชก็ยิ่งกังวล กลัว กลัวว่าจะ

เสียเขาไปจริงๆ

ตอนนี้เอง พันเดชยื่นมือไป จับมือของจิดาภาไว้ “ผมรู้ ผมควรจะบอกคุณตั้งแต่แรก ผมไม่มีความตรงไปตรงมาเอง ผมผิดเองเพราะตอนนั้น ผมไม่รู้ควรจะพูดอย่างไร จิดาภา ขอโทษนะ ….ให้อภัยผมนะ! “พันเดชพูดอย่างมั่นใจสุดๆ

ได้ยินเขาขอโทษ จิดาภาจึงไม่อยู่นิ่ง

“พวกเราเคยพูดกันแล้ว ไม่ว่าเรื่องไหน ต้องบอกอีกฝ่าย หมด ให้แต่ละคนเชื่อใจกัน ตรงไปตรงมา แต่ตอนนี้ ฉันไม่รู้ว่าคำพูดพวกนั้น จะมีประโยชน์หรือไม่ ฉันยังไม่รู้ ใน โลกนี้ มีความเชื่อใจกันและกันอยู่จริงๆไหม บอกตามตรง สายตาของจิตาภามองคนตรงหน้าแล้วพูดเบาๆ ”

ได้ยินดังนี้ พันเดชก็ร้อนใจ “ผมไม่ได้อยากปิดบังคุณ

แค่คิดว่ารอเธอไปแล้วค่อยพูด ผมคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบ นี้ และก็คิดไม่ถึง ว่าจะทำลายความรู้สึกระหว่างเราสองคน ด้วย จิดาภา ให้โอกาสผมครั้งหนึ่ง ผมจะพิสูจน์ให้คุณดู……

จิดาภาเงียบ

พันเดชกลับจับมือเธอไว้แน่น “จิดาภาแค่ความผิดของ ผมครั้งเดียวก็ตัดสินผมถึงตายไม่ได้นะ อย่างน้อยก็ต้อง บรรเทาโทษ นอกจากนี้ ผมทำผิดก็ไม่ได้ถึงกับร้ายแรง ใดๆ!

“คุณไม่รู้เหรอ พอไม่เจอคุณ ผมเหมือนบ้าเลย กลัวว่าคุณ จะจากไปแบบนั้นจริงๆ! “พันเดชพูด

จิดาภายังคงเงียบ ไม่พูด

“จิดาภา ให้โอกาสผมอีกครั้งนะ! “สายตาพันเดชมองไป

ที่เธอ มีความขอร้อง

พันเดชที่สูงส่งเสมอมา ตอนนี้กลับมีท่าทางแบบนี้

แสดงออกแบบนี้ จะไม่ทำให้คนใจเต้นได้อย่างไรอีก

จิดาภาค่อยๆหันไปมองเขา คิดอยู่นาน จึงพูด “สำหรับ ฉันแล้ว ความตรงไปตรงมาสำคัญ ฉันไม่อยากให้วันข้างหน้ามีความสงสัยต่อกัน ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่อยาก

“ทั้งชีวิตนี้เรื่องหนึ่งที่ผมทําไปเองโดยคิดว่าใช่ที่สุด ก็คือ

ปิดบังคุณ! “เขาพูด

“ดังนั้น ถ้ายังมีครั้งต่อไปอีก งั้น เชิญคุณจากไปได้

เลย! “พันเดชพูด

ค่นี้ ทั้งตะลึงทั้งยินดี พันเดชมองเธอ “ผมรับรอง ไม่มี ครั้งต่อไปอีกแน่นอน ชีวิตนี้ ผมไม่มีทางปล่อยมือคุณ!

จิดาภาจึงพยักหน้า

มองเธอพยักหน้า พันเดชก็ดีใจอย่างบ้าคลั่ง พูดขนาดนี้ แล้ว คุณไม่โกรธ ให้อภัยผมแล้ว?

“คุณคิดว่าไง? ”

พันเดชยิ้ม เอาเธอเข้ามาในอ้อมแขน “จิดาภา ทั้งชีวิต นี้ หรือชีวิตหน้า ผมไม่มีทางปล่อยมือคุณ จะไม่มีทางให้ สาเหตุและข้ออ้างใดๆ ให้คุณไปจากผมได้อีก! “พูดไป ก็กอด เธอไว้แน่นๆ

จิดาภายิ้ม แต่ไม่พูดอะไรอีก

ที่จริงแล้ว ตั้งแต่ต้น จิดาภาแค่ไม่สบายใจเท่านั้น ถ้า ไม่ใช่ท้อง บางทีเธออาจจะพูดให้ชัดเจนกับพันเดช

แค่พอท้อง โอกาสที่พวกเขาจะพูดคุยกันก็น้อยลง ตอนนี้ พูดให้ชัดเจน เป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้
ก็แค่ ไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว

จิดาภาคือคนที่ทนเรื่องความรู้สึกไม่ไหว เธอรู้สึกขอบคุณ ก็คือ จิตใจพันเดชไม่ได้มีชู้ ร่างกายก็ไม่ได้มีชู้ ก็แค่รู้สึกผิดกับ ความรับผิดชอบที่ไม่สามารถลบทิ้งได้

เขาสามารถถูกยกโทษให้ได้ แต่ว่า โอกาสก็มีแค่ครั้ง

เคียว

ทั้งสองคนกอดกัน ทันใดนั้นพันเดชก็รู้สึก ส่วนของ หัวใจตัวเองที่ว่างเปล่า ถูกเติมเต็มไปอีกครั้ง

ที่บ้าน

จิดาภานั่งบนโซฟา ส่วนพันเดชนั่งข้างๆเธอ มองท้องของ เธอแล้วตื่นเต้นเล็กน้อย “ตอนนี้อายุเท่าไหร่แล้ว? มีตั้งแต่ เมื่อไหร่? “พันเดชถาม

จิดาภานั่งอยู่ที่นั่น ทำไม? คุณสงสัยว่าไม่ใช่ของคุณเห รอ? *

คำนี้ ช่างยั่วยุสายตาของพันเดชเหลือเกิน จิดาภากลับ

ยิ้มอย่างมีความสุข พันเดชเอื้อมเข้าไป จ้องท้องของจิดา

ภา ชาตินี้ ไม่มีใครรู้จักเขาดีกว่าผมแล้ว เขา เป็นถึงผลที่มา

จากการทำงานหนักของผมเชียว! “พูดไป ก็มองท้องของจิดาภา ลูกชาย พ่อพูดถูกใช่ไหม? “

จิดาภายิ้ม คุณรู้ว่าลูกชายเหรอ? ถ้าเป็นลูกสาวล่ะ!
“ลูกชายก็ได้ ลูกสาวก็ดี ผมเป็นพ่อพวกเขา!

จิดาภายิ้ม สายตามองไปที่เขา “พอแล้ว ตอนนี้ยังไม่ถึง หนึ่งเดือนเลย อยากเป็นพ่อ ยังอีกนาน! ”

พูดถึงเรื่องนี้ พันเดชก็รู้สึกว่าชีวิตคนช่างยอดเยี่ยม เขา นั่งลง เพิ่งจะยี่สิบเจ็ด ก็จะใกล้เป็นพ่อคนแล้ว คิดๆดูก็วิเศษ มาก เขายังไม่ได้เตรียมใจพร้อมเลย

“จิดาภา คุณไม่คิดว่าชีวิตคนมันวิเศษเหรอ? พวกเราจะ เป็นพ่อแม่แล้ว พวกเราใกล้แก่แล้วใช่ไหม? “พันเดชมองจิดา ภาแล้วถาม

จิดาภาก็รู้สึกเช่นกัน ก่อนหน้านี้ เธอยังกระฉับกระเฉงกับ พันเดช ตอนนี้จู่ๆ พวกเขาจะได้กลายเป็นพ่อแม่แล้ว ความ รู้สึกนี้ ช่างวิเศษมากจริงๆ

“วิเศษมาก ฉันยังรับมือไม่ทันเลย! “จิดาภาพูด แต่ตอน ที่ได้ยินว่าเธอท้อง แน่นอนว่ากังวล กลัว แต่ตอนนี้รอคอย มากกว่า

มองจิดาภา พันเดช เรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึกนอยด์ไม่น้อย ยื่นมือไปกอดเธอไว้ ไม่ว่ายังไง คุณกับเขาต่างเป็นของขวัญที่ เทพเจ้าให้พวกเรามา ผมจะต้องรักษาดีๆ ดูแลพวกคุณดีๆ! พันเดชพูด ”

สมองของจิดาภาพึ่งไปที่ตัวเขา ได้ยินคำนี้ เธอหันหน้า มา คุณพูดจริงเหรอ? “
พันเดชพยักหน้า

“งั้นก็ต้องสาบากคุณแล้ว! “จิดาภาพด

ได้ยินประโยคนี้ สายตาพันเดชหรี่มองจิตาภาเล็กน้อย รู้สึกถึงบางอย่างไม่ดี เธอจะต้องมีอะไรจะพูดแน่

“ตั้งแต่นี้ไป อาหารเช้า อาหารเที่ยง อาหารเย็น ฝากไว้ที่

คุณละกัน! “

“อะไรนะ? “พันเดชคิดว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า

“คุณรู้นี่ คนท้องไม่สามารถกินของข้างนอกได้ พวกนั้นไม่ ค่อยสะอาด ดังนั้น ต่อไปก็ลำบากคุณต้องทำแล้ว! ”

“ผมทำไม่ได้! “พันเดชพูดอย่างไร้เดียงสา ถ้าชีวิตนี้เรื่อง ที่ทำไม่ได้ มีแค่สองเรื่อง หนึ่งคือคลอดลูก สองคือเข้าห้องครัว

“เรียนได้ ฉันเชื่อว่าคุณสามารถ! “จิดาภาปลุกใจเขา

“จิดาภา……..

“ตัวคุณเองบอกว่าจะดูแลพวกเรา อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าฉัน อยากกิน แต่เป็นลูกชายคุณ……พูดไป จิดาภาก็ชี้ไปที่ท้องตัว เอง ด้วยท่าทางไม่สนใจ

ตอนนี้ ท้องของเธอก็คือพระราชโองการ เป็นแผ่นทองคำ พันเดชจะมีอำนาจปฏิเสธยังไง?

สุดท้าย เขาก็พยักหน้า ทำก็ทำ
จิดาภายิ้มออกมา” งั้นต่อไปเรื่องงานบ้าน ก็มอบให้คุณ

เลย!

“งั้นที่รัก คุณทำงานเลี้ยงผมก็ได้ใช่ไหม? ”

“ฉันเชื่อสามารถทำได้ดีทั้งภายในและภายนอก! ”

“คุณเชื่อใจผมขนาดนี้เชียว? “

จิดาภาพยักหน้า

“งั้น ในเมื่อผมต้องลำบากขนาดนี้ คุณควรจะให้รางวัลสัก หน่อยไหม? “พูดไป พันเดชก็เอื้อมตัวไป จิดาภาเหมือนจะ ตระหนักได้ว่าเขาจะทำอะไร ก็ยิ้มแล้วถอยออกไป ส่วนพันเดช กลับจับเข้ามา จูบลงไปที่ริมฝีปากเธอ

จูบกันอย่างลึกซึ้ง….……

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน พันเดชจึงปล่อยเธอ

สายตาที่เหมือนหินออบซิเดียนจ้องตรงไปที่จิดาภา เสียง หม่นลง จิตาภา ขอบคุณที่คุณกลับมา เรื่องที่มีความสุข ที่สุดบนโลกใบนี้ ก็คือ หัวใจของคุณยังมีผม

“ผมไม่กล้าคิด ถ้าโลกนี้ไม่มีคุณ ผมจะเป็นยังไง ดังนั้น ขอบคุณที่คุณกลับมา!

ขนตายาวของจิดาภากะพริบเบาๆ พอได้ยินที่เขาพูด ก็ ยิ้มเล็กน้อย เพราะหัวใจของฉัน ไม่เคยไปไหน!

นี่น่าจะเป็นคำบอกรักที่สวยงามที่สุดบนโลกใบนี้
พันเดชเอาจิดาภาไปไว้ในอ้อมแขนแน่นๆ ส่วนจิดาภา เอนอยู่ที่อ้อมแขนเขา เพลิดเพลินไปกับความกังวลและใส่ใจ ของเขา

ทั้งสองกอดกันแบบนี้ พอผ่านไปนาน จิดาภาจึงพูด “เรื่องของเจมน่า คุณคิดจะทำยังไง? ”

พูดถึงเจมน่า สายตาพันเดชก็หมั่นลง “เพราะผมเธอเลย เป็นแบบนี้ ผมปัดความรับผิดชอบไม่ได้ รอเธอนิ่งขึ้น ผมอยาก ส่งเธอกลับไป ไม่อยู่ที่นี่ บางทีเธออาจจะดีขึ้นเยอะ! ”

จิดาภาไม่รู้ควรจะพูดอย่างไร ได้แต่พยักหน้า คือ

สถานการณ์ตอนนี้ ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถควบคุมได้ เพราะพันเดชเจมน่าเลยกลายเป็นแบบนี้ ถ้าตอนนี้ ทิ้งเธอไป ไม่สนใจ มีระยะทางต่อกัน งั้นก็ไร้ความรู้สึกมากไปแล้ว จิดา ภากับพันเดชต่างไม่ใช่คนแบบนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ