บทที่330เกิดเรื่องขึ้นกับเธอ(1)

บทที่330 เกิดเรื่องขึ้นกับเธอ (1)

“คุณพูดอะไรนะ? ? “ตุลยามองเขาอย่างไม่กล้าที่เชื่อ

กษิดิสยิ้มร้าย แล้วเก็บของเข้ากระเป๋า “ถ้าหากว่าคุณ ตัวดีๆ พอถึงตอนนั้นที่ผมก็จะไปจากที่นี่ แต่ถ้าหากว่าคุณ กล้าที่จะเล่นแง่เล็กๆน้อยๆ ฉันตาย เธอก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิต อยู่! ”

“คุณ”

ตอนนี้ กษิดิสสวมทั้งหมวกและแมสไว้เป็นอย่างดี มองเธอ “สิบล้าน ขาดไม่ได้แม้แต่บาทเดียว! “พูดอยู่ เขาก็ยกยิ้มมุม ปาก “ไว้พวกเราติดต่อกันอีก!

“ไม่ต้องแล้ว! “ตุลยาพูด

ได้ยินแบบนี้ กษิดิสลงจากรถ “ทำไม? เปลี่ยนใจเห

รอ! ? ”

ตุลยา มร้าย “ฉันบอกคุณไว้นะ จิตาภาตอนนี้เธออยู่ที่ โรงพยาบาล อยากจะลงมือละก็ สะดวกมากเลยทีเดียว…….

หลังจากกษิดิสลงจากรถ ตุลยานั่งอยู่ในรถ เงียบอยู่นาน

คาดไม่ถึงว่าจะถูกเขาบันทึกเสียง
คิดเพียงเท่านี้ เธอก็กำมือแน่น ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ต้องหา หนทางเอาโทรศัพท์เขากลับมาให้ได้

เหยียบคันเร่งอย่างแรง แล้วขับรถออกไป……..

ไม่มีวันไหนเหมือนวันนี้

กษิดิสขับรถต่อ จนถึงปากประตูโรงพยาบาล

เพราะตุลยาบอกว่า กลางคืนวันนี้ ไม่มีใครมาหาเธอ และ พันเดช ตอนนี้เวลานี้ก็กำลังดื่มอยู่กับเพื่อนๆ

ดังนั้น วันนี้เป็นโอกาสดี

จอดรถไว้ที่หน้าประตู เขาเปิดประตูแล้วลงจากรถ มองไป รอบๆ ไม่มีใคร ใส่หมวกอำพราง แล้วเดินเข้าไปด้านใน

จิดาภากำลังเดินเล่นอยู่ด้านนอกไปแล้วรอบนึง รู้สึกเฉยๆ

จึงกลับห้อง

เวลานี้ ห้องสี่เหลี่ยมในผับ น่าเบื่อหน่าย ลาภิสมองพัน เดชแล้วพูด “ฉันโทรหาจิดาภาดีกว่า ช่วยนายถามไถ่หน่อย ว่า เป็นไงบ้าง? ”

พันเดชเหลือบตา ใส่เขา พูดทิ้งท้ายใส่เขาอยู่สองคำ “น่า เบื่อ! “พูดอยู่ ก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม

เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี ลาภิศก็ไม่เข้าใจเขา

ถึงแม้ปากจะบอกว่าเบื่อ แต่ในใจพองโต ตะโกนว่า โทร

เลย โทรเลย !
คิดเท่านี้ ลาภิศก็กดเบอร์จิดาภา ท่าทางสง่ายก โทรศัพท์

นาบที่ข้างหู

พันเดชขมวดคิ้ว ดูท่าทางกิริยาของเขา “นายโทรจริง? ”

“ฉันดูเหมือนล้อเล่นเหรอ? “ลาภิศพูด

“นี่นายมีเบอร์เธอได้ยังไง! ? “พันเดชถาม น้ำเสียง ค่อน

ข้างนึง

“อยากรู้เบอร์โทรคนแค่ข้นเดียวนี่มันยากหรือไง? “ลาภ สถามกลับ หลังจากนั้นก็มองสีหน้าพันเดช “ฮัลโหล นายไม่ได้ กำลังทิ้งอยู่ใช่ไหม ? ”

“ฉันไม่ชอบหึงหรอกนะ! “พันเดชทิ้งท้ายไม่สองสามคำ อย่างเย็นชา

ลาภิศยิ้ม โทรศัพท์ยังดังอยู่

ตอนนี้ จิดาภากลับจากด้านนอก เพิ่งจะถึงห้องก็ได้ยิน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่หมดหนทาง เธอขยับไม่ค่อยถนัด เดิน เร็วไม่ได้ ทำได้เพียงเดินให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยแรง ทั้งหมดที่มี

กว่าเธอจะรับ ก็ตัดสายไปแล้ว

มองไปที่หมายเลข เป็นเบอร์แปลก จิดาภาขมวดคิ้ว

ใครกัน?

เมื่อกี้ เธอคิดว่าพันเดชที่โทรเข้า เขาไม่โผล่หน้ามาทั้งวันไม่คิดว่าจะเป็นเบร์แปลก!

คิดอยู่ว่าจะโทรกลับดีไหม

และทางฝั่งนั้น

ลาภิศขมวดคิ้ว “ไม่มีคนรับ! ”

ได้ยินแบบนี้ พันเดชขมวดคิ้ว เธอเดินเองไม่ได้ โทรศัพท์ก็ วางอยู่ข้างตัวตลอด ไม่น่ามีเหตุผลที่ไม่รับนะ หรือว่า จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ขณะที่กำลังคิดอยู่ โทรศัพท์ของลาภิศก็ดังขึ้น