ตอน115จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน(4)

ตอน 115 จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน (4)

ไม่พูดถึงเรื่องอื่น แต่การที่จิดาภาอยู่ตระกูลสวันนีย์ ทำ อะไรนิดหน่อยคนก็คอยจับผิด

นอกจากเรื่องหย่าโดยไม่ได้รับอนุญาตเมื่อสองปีก่อน หลังจากนั้นก็จากไปโดยไม่ลา นอกจากเรื่องเหล่านี้แล้ว ก็ไม่ ควรทำอะไรผิดอีกแม้แต่น้อย

แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ ระยะยิ่งทิ้งห่างออกไปไกล เพราะว่าเดิมทีจิดาภาก็ไม่ได้สร้างความลำบากอะไรให้ กับตระกูลสวันนีย์อยู่แล้ว

ตอนที่กินข้าว จิดาภาชมฝีมือการทำอาหารของน้าเจนว่า อร่อยแบบไม่หยุดปาก ความรู้สึกของทุกคนดูเหมือนกับไม่ว่า

เรื่องอะไรก็ล้วนไม่ต่าง

มีแค่เปรมศักดิ์ที่รู้

เดียว

ว่าเธอต้องแบกรับทุกอย่างอยู่คน

“เอ้อ แล้วตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหนละ?” การันต์มองจิดาภาพ ลางถามขึ้นมาทันที

“อ้อ ไปรยาหาห้องให้ลูก เลยอยู่ตรงนั้นมาสักพักค่ะ!
ในเมื่อกลับมาแล้ว ก็ย้ายกลับมาอยู่ซะเลย!” การันต์

พูด

พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา จิตาภาอีกอักเล็กน้อย “รอให้ผ่าน ช่วงนี้ไปก่อนดีกว่า ตอนนี้พันเดชยังไม่รู้ ลูกไม่อยากให้เรื่องนี้ ทำให้ธีร์อธิศเดือดร้อน!” จิดาภาพูด

“พูดแต่เรื่องเดือดร้อนไม่เดือดร้อน เธอก็เป็นคนของตระ กูลสวันนีย์นะ !” เปรมศักดิ์แก้ให้อยู่ข้างๆ การที่จิดาภาษี เส้นแบ่งความสัมพันธ์กับตระกูลสวันนีย์ ทำให้เขารู้สึกไม่ สบายใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จิดาภาก็เจ็บปวดมากไม่แพ้กัน

ผ่านมาเนิ่นนาน ตั้งแต่เล็กจนโตมาด้วยกัน ตั้งแต่เธอ เริ่มเปลี่ยนไปเรียนออกแบบอย่างกะทันในปีนั้น เขาก็ดูไม่ ออกว่าเลยแท้จริงแล้วจิดาภากำลังคิดอะไรอยู่

ได้ฟังคำของเปรมศักดิ์ จิดาภายิ้มเล็กยิ้มน้อย “ก็เพราะ ฉันเป็นคนของตระกูลสวันนีย์ ดังนั้นฉันถึงต้องปกป้องธีร์อธิศ ไง!” พูดถึงตรงนี้ จิดาภาคีบอาหารขึ้นมา ใส่ในชามของ เปรมศักดิ์ “พี่ใหญ่ กินข้าว

ดูจากอากัปกิริยาของจิดาภา เปรมศักดิ์ก็ไม่มีทางเลี่ยง

กินข้าว ไม่พูดอะไรอีก

“ถ้าคิดแล้วว่าจะไม่กลับมาอยู่ ก็กลับมาเยี่ยมบ่อยๆนะ

ธีรามองไปที่เธอแล้วพูด
“รับทราบ!” จิดาภาหัวเราะ ทำท่าแสดงความเคารพ สร้างความตลกขบขัน ให้แก่พวกเขา

อาหารมื้อนี้ นับได้ว่าเป็นมื้อแห่งความสุข

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว พวกเขาก็ยังนั่งคุยกันต่อ จิดา ภาได้กลับไปยังห้องของตนที่เคยอยู่เมื่อก่อน ไปดูมาแล้ว กิน ข้าวเย็นแล้ว จิดาภาก็ขอตัวกลับ

“จิ ฟ้ามืดแล้ว ให้พี่ไปส่งนะ!” เปรมศักดิ์มองไปยังจิดา ภาแล้วพูด พลางหยิบเสื้อนอกขึ้นมา

“ไม่ต้องหรอกพี่ใหญ่ ฉันออกไปเรียกแท็กซี่ก็ได้แล้ว!

“ให้พี่ใหญ่ไปส่งลูกเดี๋ยวนี้! “ธีราพูด “นี่ก็ดึกมากแล้ว ลูก กลับคนเดียว แม่กับพ่อต้องเป็นห่วงแน่ๆ!

ได้ฟังคำของธีรา จิดาภาก็พยักหน้า “ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่าง นั้นต้องลำบากพี่แล้วละพี่ใหญ่!!

“ดีเลย ไปเถอะ!” เปรมศักดิ์พูด

ครั้นแล้ว จิดาภาก็ยิ้มขึ้นมา ยื่นแขนไปกอดธีรา แม่ ไว้ วันหลังหนูมาเยี่ยมใหม่นะ!”

“เอ้อ จำคำของลูกไว้ด้วยล่ะ!” ธีรากำชับ

“หนูมาแน่ !” จิดาภาหัวเราะ หลังจากนั้นมองไปที่การันต์ “พ่อ หนูไปแล้วนะ!”

การันต์พยักหน้า จิดาภาจึงเดินออกไปยังด้านนอก
ทั้งสองคนเดินมาถึงด้านนอก ขึ้นรถ เปรมศักดิ์ขับรถ จ

ดาภานั่งอยู่ด้านข้าง พิงหลังเพื่อพักผ่อน ใบหน้าแข็งทื่อ

เหนื่อยกว่าไปทำงานอีก

แต่จิดาภาไม่บ่นอะไรเลย

ไม่พูดอะไร พิงหลังพักผ่อนอยู่ตรงนั้น

ในเวลานี้ เปรมศักดิ์หันหน้าไปมองเธอแวบหนึ่ง “ทำไม รู้สึกว่าเธอเหมือนกับเพิ่งไปรบมาอย่างนั้นแหละ

“กระนั้นหรือ? แค่สองสามวันมานี้รู้สึกค่อนข้างเหนื่อย

ดามาพูด

เปรมศักดิ์ก็ไม่ได้ซักไซ้ไล่เรียงถึงปัญหาต่อ แต่กลับมอง ไปที่เธอ “ทำไมถึงไม่ให้พ่อกับแม่รู้ล่ะ!?