ตอนที่792ก่อนวันแต่งงาน

ตอนที่ 792 ก่อนวันแต่งงาน

ถ้าเกิดว่ามันเป็นอย่างที่เจมน่าพูดจริงๆ ทำไมพี่ใหญ่ถึง ต้องทำแบบนั้นกันนะ?

หรือว่าเพราะว่า…..เธอ?

จิตาภาไม่กล้าจะคิดต่อไปแล้ว ข่าวนี้มันน่าตกใจสำหรับ

เธอมาก

เธอนั่งอยู่ตรงนั้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันผ่านไปนานแค่ ไหน จนถึงตอนที่พันเดชกลับมา เธอถึงเรียกสติคืนกลับมาได้ โดยฉับพลัน

“เป็นอะไรไป? ทำไมถึงได้นั่งเหม่ออยู่ตรงนี้ มองหน้าเธอแล้วถาม พันเดช

จิดาภามองหน้าเขา คำพูดของเจมน่าก็ปรากฏขึ้นในหัว ของเธออีกครั้ง เขาเองก็รู้เรื่องนี้ แต่ว่าก็ไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ แม้แต่บอกเธอด้วยซ้ำ

การให้อภัยแบบนี้ ทำให้จิดาภาไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอะไร

เธอมองตรงไปที่เขา ผ่านไปนานก็ไม่รู้จะพูดอะไร
เห็นว่าจิดาภาไม่ได้พูดอะไร พันเดชก็ขมวดคิ้วแน่น “ทําไมหรอ? ไม่สบายตรงไหนรึป่าว? “ นี่ถึงเป็นการเรียกสติของจิดาภา ให้กลับมา เธอส่ายหน้า

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร “เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างยังไงยังงั้น ทำไมหรอ? คิดถึงฉันอยู่รึไง?! “พันเดชยิ้มอย่างชั่วร้าย แล้วก็เดินเข้ามาจูบ

ลงบนริมฝีปากของจิดาภา

จิดาภาไม่ได้ถอย ได้แต่มองหน้าเขาแล้วยิ้มออกมานิ่งๆ “ทำไมถึงพึ่งกลับมาตอนนี้ล่ะ? “

“วันนี้มีประชุม ก็เลยกลับมาสายหน่อย! “

จิดาภาก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ “ใช่สิ เจมน่าไปแล้ว!

เธอบอก

“ไปที่ไหน? ”

“กลับมาเลเซียไปแล้ว! ” ตอนที่พูดอยู่นั้น จิดาภาก็มอง เวลาในโทรศัพท์ “เวลานี้ เธอน่าจะขึ้นเครื่องไปแล้ว! ”

พันเดชก็ไม่คิดเหมือนกัน ว่าจะเป็นแบบนี้

“ตอนไหน? ”

“วันนี้ตอนบ่าย ฉันโทรหานายเยอะมาก แต่ว่าเลขาบอก

ว่านายประชุมอยู่! “ จิดาภาตอบ

พันเดชเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ทำไมถึงไม่เคยคิดเลยว่า เจมน่าจะจากไปแบบที่ไม่บอกลาเลยด้วยซ้ำ

“ฉันเองก็ไม่แน่ใจเวลาบินของเธอ เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ ว่าเมื่อตอนที่โทรหาฉันนั้น เธอกำลังเตรียมจะขึ้นเครื่องแล้ว ตอนนี้นายไปดูหน่อย บางทีอาจจะทันก็ได้! ” จิดาภาตอบ

หลังจากได้ยินแบบนี้ พันเดชกลับเงยหน้ามองหน้าเธอ “ไม่ต้องหรอก ในเมื่อนี่คือสิ่งที่เธอต้องการ แล้วเราจะไม่ เคารพการตัดสินใจของเธอได้ยังไง! ”

“นายจะไม่ไปจริงๆ หรอ? ฉันมองออก ว่าต่อให้เธอไม่พูด ออกมา แต่ว่าก็อยากจะเจอนายเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน! ” ดาภาถาม

“ฉันไปผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้

หรอก!

จิดาภาพยักหน้า

ตอนนี้เอง พันเดชก็ยื่นมือออกมา จับคางของเธอไว้ “จิดา ภา ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอกำลังผลักไสฉันล่ะ? เธอเชื่อใจฉัน มากเกินไปรึเปล่า? ” เขามองหน้าจิดาภา ใกล้ๆ แล้วถามออก มา

จิดาภาได้แต่ยิ้มนิ่งๆ “ทำไมหรอ? โดนเชื่อใจแล้วไม่ สบายใจงั้นหรอ? ”

“ฉันชอบเวลาเธอหึงมากกว่าเสียงเบาพันเดชหรี่ตาแล้วพูด
จิดาภายิ้ม “ถึงแม้ว่าตอนนี้จะท้องอยู่ แต่ว่าก็ไม่ได้อยาก จะดึงเท่าไหร่หรอกนะ! “

พอได้ยินคำพูดของเธอ มือของพันเดชก็ออกแรงขึ้น มากกว่าเดิม คุณจิดาภา อย่าได้คืบจะเอาศอกนะ! “พุ่งเข้าไป แล้วก็มอบจูบที่ยาวนานให้กับเธอ

“เป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า? ”

จิดาภาส่ายหน้า “ไม่เจ็บแล้ว! “หัวใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่น เพราะว่าพันเดชเป็นห่วง

“ถ้ายังงั้นก็ดีแล้ว งานแต่งงานใกล้จะมาถึงแล้ว เดี๋ยว ตอนนั้นจะให้ดีไซเนอร์เอาผ้าคลุมให้เธอจะได้ไม่เห็นแผล พันเตชพูด

จิดาภาไม่คิดว่าเขาจะไตร่ตรองถึงเรื่องนี้ด้วย แต่ก็ยังยิ้ม และพูดติดตลก “ถ้าเกิดว่ามันเป็นแผลเป็น นายจะรังเกียจมั้ย?

“ไม่มีทาง! “พันเดชตอบอย่างเด็ดขาดมาก

“ทำไมล่ะ? “

พันเดชกุมมือของเธอไว้ “ฉันเคยบอกแล้ว ว่าฉันชอบเธอ ไม่ใช่เพราะว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเธอ แต่ชอบเพราะว่า ความเฉลียวฉลาดและจิตใจของเธอ! “ ”

“ไม่ได้เกี่ยวกับภายนอกเลยแม้แต่นิดเดียวจริงๆ หรือ? “จิ ดาภาเลิกคิ้ว ยิ้มแล้วถามออกมา
“รูปลักษณ์ภายนอกเป็นสิ่งแรกที่ดึงดูดฉัน แต่ว่าพอผ่าน ไปนาน ถ้าเกิดว่ามีหัวใจที่ชั่วร้าย จะอยู่ได้นานแค่ไหนกัน? พันเดซถาม

สายตาของเขามองที่แผลของเธอ “ยิ่งไปกว่านั้น แผลนี้ ของเธอเกิดขึ้นเพราะว่าเธอรับแทนฉัน ได้เกิดว่าเป็นแผลเป็น มันก็เป็นคำเตือนว่าฉันต้องรักเธอมากยิ่งขึ้น

“คุณพันเดช วันนี้คุณทานน้ำตาลไปหรอคะ? “จิดาภามอง หน้าเขาแล้วถาม

“ทําไมหรอ? “

“ปากถึงได้หวานขนาดนี้!”

“แล้วเธอชอบมั้ย? “

“ชอบ! “ตอนที่พูดอยู่นั้น จิดาภาก็พุ่งเข้าไป แล้วก็จับลง บนริมฝีปากของเขา “พันเดช ฉันรักนาย….. เธอพูดอย่าง จริงจังมาก

แสงไฟในห้องค่อนข้างสว่าง แต่ว่าสายตาของจิดาภานั้น

สว่างยิ่งกว่า

จิดาภาพูดคำว่ารักน้อยมากๆ เพราะฉะนั้นพันเดชก็รู้สึก อยากจะเก็บรักษามันไว้มากเป็นพิเศษ

“ฉันก็รักเธอเหมือนกัน! ” เขาตอบ

จิดาภามองหน้าเขา สายตาที่เข้มข้นของเธอนั้น ทำให้หัวใจของพันเดชเต้น

“จิดาภา ถ้าเกิดว่าเธอยังใช้สายตาแบบนี้มองฉันอยู่ ฉัน ไม่รับประกันว่าฉันจะไม่ทำอะไรเธอนั้น เขาพูด

จิดาภายังคงไม่ได้พูดอะไรเหมือนเดิม ได้แต่มองหน้าเขา

อยู่แบบนั้น

วินาทีหลังจากนั้น พันเดชก็ใช้การกระทำแทนที่การเต้น ของหัวใจ เขาจับด้านหลังศีรษะของเธอไว้ แล้วก็จูบเธอลงไป

จิดาภาไม่ได้ต่อต้าน แต่ก็ปล่อยให้เขาจูบแบบนั้น

แม้แต่ เริ่มตอบสนองเขาด้วยซ้ำ

การจูบนั้นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ พันเดชก็กลัวว่าจะโดนแผล ของเธอ ก็หยุดในช่วงเวลาที่กำลังสำคัญ มองหน้าเธอ “วันนี้ เธอเป็นอะไรไป? ”

จิดาภาเองก็มองหน้าเขาเหมือนกัน หายใจหอบถี่ “อะไร คือเป็นอะไรหรอ? “ ”

“วันนี้เธอ….เร่าร้อนเป็นพิเศษ

“ไม่ชอบหรอ? “

“ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่รู้สึกว่ามันกะทันหันไปหน่อย! “

จิดาภากลับนอนลงข้างๆ เขา จึงเขาไว้ แล้วก็กอดเอว เขา “พันเดช พวกเราจะคบกันตลอดไปมั้ย? ”
“แน่นอนสิ! ”

“ถ้ายังงั้นก็ดีแล้ว! ” ตอนที่พูดอยู่นั้น จิตาภาก็หลับตาลง แล้วก็กอดเขาไว้แน่นกว่าเดิม พันเดชมองเธอ ไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอะไร ได้ว่าความรู้สึก

บอกเขาว่า จิดาภาต้องมีเรื่องอะไรในใจแน่ๆ

นอนอยู่บนเตียงแบบนั้นไม่ได้ขยับตัวไปไหน ปล่อยให้ ดาภากอดอยู่แบบนั้น เสียงลมหายใจของทั้งสองคนกระจาย ไปทั่วทั้งห้อง..………

จนถึงตอนกลางดึก พันเดชก็ได้รับข้อความ

เจมน่าเป็นคนส่งมา พันเดชที่กำลังหลับสบายนั้น ได้แต่ยินเสียง ก็หยิบขึ้นมา

ข้อความไม่ได้ยาวมากเท่าไหร่ มีแค่คำไม่กี่คำ

“พันเดช ฉันไปแล้วนะ ฉันไม่ได้ทำตามอำเภอใจ แค่ไม่ ได้บอกกับนายด้วยตัวเองเท่านั้น ฉันคิดว่า สุดท้ายก็ต้องมีวัน นึง ที่ฉันสามารถปรากฏตัวต่อหน้านายได้อีกครั้ง จนถึงตอน นั้น ฉันจะไม่ชอบนายอีกต่อไปแล้ว พี่เป็นผู้หญิงที่ดี หวังว่า นายจะรักและทะนุถนอมเธอให้มากๆ ขอให้พวกเธอมีความสุข! “

แค่ประโยคสั้นๆ แต่ว่าเต็มไปด้วยความหมายมากมาย
“แน่นอน! ”

“ถ้ายังงั้นก็ดีแล้ว! ” ตอนที่พูดอยู่นั้น จิตาภาก็หลับตาลง แล้วก็กอดเขาไว้แน่นกว่าเดิม พันเดชมองเธอ ไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอะไร ได้ว่าความรู้สึก

บอกเขาว่า จิดาภาต้องมีเรื่องอะไรในใจแน่ๆ

นอนอยู่บนเตียงแบบนั้นไม่ได้ขยับตัวไปไหน ปล่อยให้ ดาภากอดอยู่แบบนั้น เสียงลมหายใจของทั้งสองคนกระจาย ไปทั่วทั้งห้อง……..

จนถึงตอนกลางดึก พันเดชก็ได้รับข้อความ

เจมน่าเป็นคนส่งมา พันเดชที่กำลังหลับสบายนั้น ได้แต่ยินเสียง ก็หยิบขึ้นมา

ข้อความไม่ได้ยาวมากเท่าไหร่ มีแค่คำไม่กี่คำ

นึง ที่ฉันสามารถปรากฏตัวต่อหน้านายได้อีกครั้ง จนถึงตอน

แค่ประโยคสั้นๆ แต่ว่าเต็มไปด้วยความหมายมากมาย

“พันเดช ฉันไปแล้วนะ ฉันไม่ได้ทำตามอำเภอใจ แค่ไม่ ได้บอกกับนายด้วยตัวเองเท่านั้น ฉันคิดว่า สุดท้ายก็ต้องมีวัน นั้น ฉันจะไม่ชอบนายอีกต่อไปแล้ว พี่เป็นผู้หญิงที่ดี หวังว่า นายจะรักและทะนุถนอมเธอให้มากๆ ขอให้พวกเธอมีความ
พันเดชได้แต่อ่าน แต่ว่าไม่ได้ตอบอะไร หลังจากอ่านอยู่ นาน เขาก็เลยกดลบ แล้วก็วางโทรศัพท์กลับไปบนโต๊ะอีกครั้ง กอดผู้หญิงด้านข้างของตัวเองแน่น แล้วก็หลับต่อ

วรชิตมองคนที่อยู่ตรงหน้าถึงแม้ว่าจะไม่อยากเผชิญหน้า แต่ว่าเขาก็รู้ดีว่า ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเจอ

บนโต๊ะมีรูปวางอยู่ นั่นก็คือฉัตรชัยและวรชิตตอนยังเป็น

วัยรุ่น

ตอนนั้นท้องของฉัตรชัยค่อนข้างจะเห็นได้ชัด น่าจะเป็น ตอนที่ท้องประมาณเจ็ดเดือน

วรชิตไม่รู้ว่าเปศลไปเอารูปพวกนี้มาจากไหน แต่ว่าสิ่งที่ สามารถแน่ใจได้เรื่องเดียวก็คือ เปศลไปสืบเกี่ยวกับเขามา แล้ว

“คุณเปศล นี่มันหมายความว่ายังไงหรอครับ?

“หมายความว่ายังไงคุณพันเดชก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว ฉัตรชัย อยู่ที่ไหน? “

วรชิตเหลือบมองรูปที่อยู่บนโต๊ะ “คุณเปศลสืบเกี่ยวกับผมงั้นหรอ? “

“ฉันก็แค่กำลังตามหาฉัตรชัย! “เปศลตอบ

วรชิตเอาแต่เงียบ “ที่จริงคุณก็รู้ตั้งแต่แรกแล้ว แล้วทำไม ตอนนี้ถึงต้องมาถามผมด้วย! ” วรชิตถาม เขาสรุป ว่าเปศล สืบเจอตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่ามาถามเขาตอนนี้
“ผมก็มีเหตุผลของผม ตอนนี้ผมแค่อยากรู้ว่า ฉัตรชัยอยู่ ที่ไหน? “เปศลถามอย่างรีบร้อน

“คุณเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?! “วรชิตถาม

ฉัตรชัยไม่เคยเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเบศลให้ เขาฟัง ทั้งหมด อาศัยจากการเดาของเขาเท่านั้นเอง เธอได้แต่ โทรมาบอกเขาว่า ให้ดูแลจิดาภาให้ดีเท่านั้น

“มันเป็นเรื่องในอดีตของผมกับเธอ

“แต่ว่าผมเคยรับปากกับเธอแล้ว บอกคุณไม่ได้หรอก! พอได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเปศลก็หมองหม่นลงทันที “เธอ บอกคุณแบบนั้นหรอ? “

“วรชิตพยักหน้า “ใช่! “สีหน้าของเปศลดูแย่มาก ผ่านไปนาน เขาถึงได้ถามออกมา “เธอยังพูดอะไรอีก? ”

“เธอบอกว่า เธอจะไม่มีวันยกโทษให้คุณตลอดชีวิต!

สีหน้าของเปศลดูแย่ยิ่งกว่าเดิม

“เธอพูดแบบนั้นจริงๆ หรือ?

วรชิตไม่ได้ปฏิเสธ ได้แต่มองหน้าเขานิ่งๆ

ถึงแม้ว่าจะคิดไว้อยู่แล้ว แต่ว่าพอได้ยินสิ่งที่เธอพูดจาก ปากคนข้างหน้า ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดอย่างประหลาด หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวด

มือของเขา ค่อยๆ ลูบคลำที่หัวใจของตัวเอง…….

ปวีร์ที่อยู่ข้างๆ เห็นดังนั้น ก็เดินเข้ามาด้วยความเป็นห่วง “เปศล! “

เปสลยื่นมือออกมาห้ามเขาไว้ “ฉันไม่ได้เป็นไร

ตอนนี้เอง เปศลก็พยายามอดทนไว้สุดแรง มองหน้าวร ชิตที่อยู่ตรงหน้า “ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง? ”

วรชิตได้แต่เงียบ ไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงดี

เปศลขมวดคิ้ว “ผมก็แค่อยากรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง แค่นั้นเอง! พอเห็นท่าทีที่เป็นห่วงของเขา วรชิตก็คิดอยู่พักนึงแล้วก็

พูดออกมา “ผมก็ไม่รู้ เธอหายไปตั้งแต่20กว่าปีก่อนแล้ว! “

“หายไปงั้นหรอ? ”

วรชิตพยักหน้า “ผมเองก็ไม่รู้ข่าวคราวของเธอหรอก หลายปีมานี้ ผมส่งคนให้ไปตามหาเธอ แต่ว่าก็ไม่มีข่าวคราว อะไรเลย ผมคิดว่า คุณพาเธอไปแล้วซะอีก! “วรชิตตอบ ตอน แรกเขาก็คิดแบบนี้ แต่ว่าไม่นานก็ล้มเลิกความคิดแบบนี้ไป

เปลสีหน้าหมองหม่น เขาเชื่อว่าวรชิตไม่ได้โกหกเขา

เพราะว่ามันไม่ได้มีความจำเป็นอะไร
แต่ว่าตอนนี้ คนเพียงคนเดียวเกี่ยวข้องกับฉัตรชัยก็ไม่เจอ เธอแล้วเหมือนกัน…..แล้วควรจะไปตามหายังไง?

ฉัตรชัย……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ