ตอนที่719รักษาระยะห่าง

ตอนที่ 719 รักษาระยะห่าง

“นี่มันเป็นการปิดกั้นชีวิตเพลย์บอยของฉันจริงๆ ถ้าเกิด ว่าต่อไปฉันโสด ก็เพราะเธอคนเดียว!

เจมน่ากลับยิ้มออกมา แล้วก็เดินเข้าไปออดอ้อนเขา “พี่ ลาภิศขา ไม่ต้องพูดเรื่องที่พี่โสดหรอกค่ะ ต่อให้พี่แต่งงานไป แล้ว ผู้หญิงที่เดินตามที่ต้อยๆ จะน้อยลงหรอคะ?

คำพูดนี้ ลาภิศพอได้ยินแล้วกลับรู้สึกสบายใจมาก มอง หน้าเธอแล้วตอบว่า “พูดมาเถอะ คุณผู้หญิงมาหาผมถึงที่นี่ เพราะอะไรกันครับ!? “

“ให้นายไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันไง! “

“ฉันเนี่ยนะ? ” ลาภิศรู้สึกสงสัยเหมือนว่าตัวเองกำลัง

ได้ยินผิดไป

เจมน่าพยักหน้า “ได้ยินว่ามีร้านอาหารญี่ปุ่นที่ดี ฉันก็เลย อยากไปกิน!

ลาภิศรู้สึกว่าสถานการณ์มีอะไรที่แปลกไป ก็เลยมองหน้า เธอ “แล้วทำไมไม่ให้พันเดชไปเป็นเพื่อนล่ะ?

“ทำไม? นายไม่อยากไปเป็นเพื่อนฉันงั้นหรอ?! ” เจมน่าถามกลับ

ลาภิศคิดอยู่ครู่นึง “ก็ได้ ยังไงวันนี้ฉันก็ไม่มีสาวๆ แล้วพี่ คนนี้ก็เลยจำเป็นต้องไปกับเธอ แต่ว่า เธอต้องเลี้ยงนะ! “

เจมน่ายิ้มออกมา “รู้แล้ว ซึ่งก! ”

“ฉันแค่ให้โอกาสเธอได้แสดงการขอโทษ แต่ถึงยังไงเธอ ก็เป็นลูกสาวของมหาเศรษฐีในมาเลเซีย เรื่องแบบนี้สำหรับ เธอแล้ว คงไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกนะ!

“โอเคๆๆ รีบไปกันเถอะ!

ออกมา

พอพูดจบ ทั้งสองคนก็เดิน

ตอนที่กินข้าวอยู่นั้น ลาภิศก็มองออกว่า เจมน่าเหมือนจะ ไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่

ลาภิศมองหน้าเธอ เป็นยังไง อร่อยมั้ย? “ ”

เจมน่าถึงได้สติกลับมา แล้วก็มองหน้าเขาพร้อมกับรีบ พยักหน้า “อืม อร่อยมาก! ”

“ทะเลาะกับเดชมางั้นหรอ? “

“ไม่ใช่ซักหน่อย! “เจมน่าตอบทันควัน

“แล้วทำไมอยู่ๆ วันนี้ถึงให้ฉันมากินข้าวเป็นเพื่อนได้?! “

“การที่ฉันให้นายมากินข้าวเป็นเพื่อน รู้สึกว่ามันไม่ ยุติธรรมขนาดนั้นเลยรึไง? ” เจมน่าไม่ตอบแต่ว่าถามกลับแทน
ลาภิศยิ้มออกมา “เหมือนจะจริงด้วยแฮะ! ”

ในตอนนี้เอง เจมน่าก็มองหน้าลาภิศ “นายว่า ฉันเป็น

แบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้ย? ไม่ควรจะให้เดชมาอยู่เป็นเพื่อน ฉันทุกวัน?! “เจมน่าถามออกมา ลาภิศคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พยักหน้า “ถ้าพูดตามหลัก

เหตุผลแล้ว ก็จริง! “

พอได้ยินคำตอบของเขา เจมน่าก็รู้สึกผิดหวัง แล้วก็ก้ม หน้าลง

“ตอนนี้เขาก็มีเจ้าของแล้ว และอีกอย่างก็ใกล้จะแต่งงาน

แล้ว ถ้าเธอเป็นแบบนี้ ในอนาคตอาจจะมีข่าวลือออกมา ถึง

แม้ว่าเขาจะไม่สนใจ แต่ว่าก็ต้องนึกถึงความรู้สึกของจิดาภา ด้วย! “

“แต่ว่า มันก็ไม่ได้มีอะไรจริงๆ นี่” เจมน่าพูดออกมา แต่ ว่าประโยคนี้ดูไม่มีแรงมากเลย

ลาภิศยิ้มออกมา “เธอคิดแบบนี้ แต่ว่าไม่ได้หมายความ ว่าคนอื่นจะคิดเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่มีอะไรจริงๆ หรอ? ”

เจมน่า, “ “……. สายตาของเธอมองไปตรงหน้าของลาภิศ ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะต้องพูดอะไรดี

“ฉันคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเดชหย่ากับเธอไปแล้ว แต่จะ แต่งงานกับเธอใหม่! “เจมน่าพูดออกมา
“หลายปีมานี้ พวกเขาแต่งงานกันเพราะเรื่องธุรกิจ แต่ว่า ตอนนี้ เพราะว่าความรัก! “ลาภิศพูดออกมา “ความรักงั้นหรอ? ”

ลาภิศพยักหน้า หลังจากนั้นก็พูดต่อ “ดูออกเลยว่า พวก เขารักกันมาก จิดาภาเองก็เป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ คนหนึ่ง และ ฉัน ก็เคยเห็นเดชจริงจังมากขนาดนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน!

ตอนแรกก็ไม่ได้มีอะไร แต่พอได้ยินลาภิศพูดดังนี้ เจมน่า อยู่ดีๆ ก็รู้สึกไม่สบายใจ

อยากกินอาหาร แต่ว่าไม่มีความอยากอาหารอีกต่อไป

“นายว่า พวกเขาจะแต่งงานกันจริงๆ มั้ย?

“แน่นอน! “

“ทำไมมั่นใจขนาดนั้น? ”

“ลางสังหรณ์! “

เจมน่า, ลางสังหรณ์ไม่ได้หมายความว่ามันจะเป็น เรื่องจริง! “

“แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ? ” ลาภิศถามกลับ

“ฉัน… “เจมน่าไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ที่จริง เธอก็ไม่ มั่นใจเหมือนกัน

“เธอเคยเห็นเดชจริงจังขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เคยเห็นหรือว่า เขายอมละทิ้งชีวิตตัวเองเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งนะ! “ ลาภ ศพูดออกมา

พอได้ยินดังนั้น เจมน่าก็ขมวดคิ้วแน่น “หมายความว่ายัง

ไง? “

ดังนั้น ลาภิศก็เลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้เจมน่า ฟัง พอฟังจนจบนั้น เจมน่าก็แข็งที่อไปทั้งตัว

“ฉันไม่เคยรู้เลยว่า มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายขนาดนี้! “เจม น่าพูด ตอนแรกเธอก็แค่คิดว่า จิดาภาก็เป็นแค่ผู้หญิงหนึ่งใน ชีวิตของพันเดช ที่สามารถตัดสินอนาคตเขาได้ แต่ว่าก็เป็นแค่ ผู้หญิงที่เขาจะเลิกเมื่อไหร่ก็ได้เท่านั้น แต่ไม่เคยคิดเลยว่า ใน ระหว่างนั้นจะมีเรื่องมากมายที่เกิดขึ้นแล้วเธอไม่รู้

ลาภิศมองหน้าเธอ แล้วก็ยิ้มออกมา “เธอไม่รู้ก็ถือว่าปกติ เพราะว่าเธอไม่ได้มาที่นี่หลายปีมากแล้ว! “

“แต่ว่า สิ่งที่ฉันอยากจะพูดก็คือ เรื่องบางเรื่องก็อาจจะ เปลี่ยนไปได้ตามกาลเวลา ไม่ว่าตอนแรกจะเป็นใคร แต่ว่า ตอนนี้ ก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้ทั้งนั้น เราไม่ควรคิดว่าใครจะ เหมือนในอดีตตลอดไปได้หรอก! “ลาภิศพูดออกมา

เจมน่าเงยหน้ามองลาภิศ เธอฟังออกว่า คำพูดพวกนี้เขา จงใจพูดให้เธอ

นี่ อดีตก็คืออดีตจริงๆ หรือ?

เรื่องพวกนั้น ความทรงจำพวกนั้น จะสามารถลบมันออกไปได้มั้ยนะ?

พอเห็นยาบำรุงพวกนั้น จิตาภาก็คิดเรื่องบางเรื่องออก แล้วก็นัดให้ลลออกมา

ทั้งสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน มัลล์สั่งนมให้จิดาภา อย่างใส่ใจ แล้วด้านหน้าตัวเองก็มีแก้วชาวางอยู่แก้วหนึ่ง

“คุณมัลล์คะ ครั้งนี้ที่ฉันนัดคุณออกมา เพื่อที่จะขอบคุณ คุณ! จิดาภาพูด หลังจากนั้นก็ส่งกล่องหนึ่งให้เขา “ฉันรู้ว่า คุณชอบดื่มชา อันนี้ฉันให้ค่ะ! ”

พอเห็นชา มัลล์ก็ยิ้มออกมา “ของตอบแทนงั้นหรอ ครับ? –

“ไม่รู้ว่ายังไง แต่ว่าคุณก็ลองดื่มดูก่อนสิคะ!” จิดาภาพูด ลล์ก็พยักหน้า แล้วก็ยื่นซาให้คนที่อยู่ด้านหลังเขา

“คุณเป็นยังไงบ้าง? ได้ไปตรวจมารึยัง? หมอบอกว่า คุณ ต้องทำกิจกรรมให้น้อยที่สุด แล้วก็พักผ่อนให้มาก! “มัลล์พูด ออกมาอย่างเป็นห่วง แล้วก็นึกถึงท่าทางของจิดาภาเมื่อวัน ก่อน มันช่างน่าตกใจมากจริงๆ

จิดาภายิ้มออกมา “หลายวันมานี้ฉันไม่ได้ไปไหนเลย แล้ว ก็กินอิ่มนอนอุ่น น่าจะไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้วล่ะค่ะ!

“อย่าใช้คำว่าน่าจะ ต้องใช้คำว่าแน่นอนถึงจะถูกต้อง อย่าลืมไปตรวจด้วยนะ! “มัลล์พูดออกมา

จิดาภาพยักหน้า
โดยปกติแล้ว อายุประมาณนี้นั่งอยู่ด้วยกันเหมือนกับว่า

จะไม่มีเรื่องอะไรให้คุยกันมาก แต่ว่าจิตาภากลับรู้สึกว่า

ระหว่างพวกเขามีเรื่องให้คุยกันมากมาย ถึงแม้ว่ามัลล์จะเป็น

หัวหน้าแก๊งมาเฟีย แต่ว่ากลับไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาน่ากลัว

เลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม กลับทำให้รู้สึกสนิทสนมด้วย

มากกว่า

ตอนนี้เอง จิดาภาก็นึกอะไรออก มองหน้ามัลล์ “คุณมัลล์ ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ? “

“ถามอะไรหรอครับ?

“รอยสักบนแขนของคุณ มาจากอะไรหรอคะ? ” เหมือน ครั้งที่แล้วเธอเคยได้ยินมัลล์พูดอย่างคลุมเครือ แต่ว่าเธอก็ไม่ ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

ไม่คิดว่าจิดาภาจะจะถามถึงเรื่องรอยสัก มัลล์มองแขน ของตัวเอง ถึงแม้ว่าจะมีเสื้อผ้าปิดอยู่ แต่ว่ารอยสักนี้ก็ฝังลึกอยู่ ในหัวใจของเขาอยู่แล้ว

มัลล์ยิ้มออกมา “รอยสักนี้ มันเกิดขึ้นตอนที่ผมเคยรักผู้ หญิงคนหนึ่ง ตัวอักษรบนนั้น ก็คือชื่อของเธอ! ”

พอพูดขึ้นมา จิดาภาก็รู้สึกว่าน่าสนใจ หลังจากนั้นล่ะคะ? ผู้หญิงคนนั้นล่ะ? “

“เธอ…” พอพูดถึงตรงนี้ มัลล์ก็มองหน้าจิดาภา หลังจาก นั้นก็พูดออกมาว่า “หลังจากที่เธอโดนผมไล่ไป ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้ว! “

“คุณไม่เคยตามหาเธอเลยหรอ?

“ตามหาแล้วยังไง ไม่ตามหาแล้วยังไง เธอก็น่าจะเกลียด ผมจะตายอยู่แล้ว! ” มัลล์ตอบ

“ความเกลียดชังทั้งหลายบนโลกใบนี้ก็มาจากความรักทั้ง นั้น ถ้าเกิดว่าเธอไม่รักคุณ แล้วเธอจะเกลียดคุณได้ยังไงกัน เพราะฉะนั้นตอนที่มีคนเกลียดคุณ คุณควรจะดีใจกับมัน เพราะว่าถ้าเกิดว่าคนๆนั้นไม่ได้แม้แต่เกลียดคุณด้วยนั้น นั่นต่างหากที่น่าเศร้า มันหมายความว่า เธอไม่สนใจอะไรคุณ แล้ว! “ จิดาภาพูดออกมานิ่งๆ

แต่ว่าคำพูดนี้ กลับทำให้มัลล์อึ้งไปนาน

ถึงแม้ว่าจิดาภาจะอายุยังน้อย แต่ว่าเธอเข้าใจเรื่องราว ต่างๆ เยอะแยะมากมาย นี่เป็นเรื่องที่มัลล์ไม่เคยคิดเลย

“บางทีก็อาจจะเป็นแบบนั้น แต่ว่าผมก็ไม่มีหน้าไปเจอ หน้าเธออยู่ดี! ”

“เพราะฉะนั้น เพื่อเธอแล้ว คุณกะจะอยู่คนเดียวกันแก่ จริงๆ หรอ? “ จิดาภาถามออกมา

พอพูดถึงตรงนี้ มัลล์ก็หัวเราะออกมา “ตอนนี้อายุผมเกิน ครึ่งร้อยแล้ว บางที นี่ก็อาจจะเป็นสิ่งที่ผมติดหนี้เธอ…

พอได้ยินคำพูดของมัลล์ จิดาภาก็เบ้ปากเล็กน้อย “ฉันคิด ว่า ผู้หญิงคนนั้นน่าจะมีความสุขมาก ถึงแม้ว่าพวกคุณจะไม่ได้คบกัน ว่าถ้า

ลล์ยิ้มออกอย่างขมขื่น “ถ้าๆ คงจะ… แต่น่าเสียดาย… เขาว่า เธอเกลียดเขา มาก

“แน่นอนค่ะจิดาภาออกมานิ่งๆ

ขอให้เป็นแบบนั้น!

หลังจากนั้นทั้งสองเงียบ ตอนเอง มัลล์เหมือน คิดอะไรขึ้นได้ มองหน้าจิดาภา “คุณจิดาภา ผมเรื่องอยาก จะขอความช่วยเหลือ แต่ไม่ว่าตกมั้ย!

“อะไรหรอคะ

“ถึงตอนนั้น ผมขอตั้งเล่นลูกของได้มั้ย

จิดาภาอึ้ง

มัลล์ก็รีบพูดต่อทันที ผมแค่รู้สึกว่าโชคชะตากับเด็กคน

นี้ เลย…

“แน่นอนถ้าเกิดว่ายอมล่ะก็ ให้เขาเรียกคุณว่า ก็ไม่ใช่เรื่องที่มากหรอก! “

ได้หรอครับ“

คุณเป็นคนช่วยชีวิตเขานะคะ จะไม่ได้ได้ยังไง!

ดีถ้ายังงั้นก็หลานแล้วน่ะสิ…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ